ในโลกที่เคยรุ่งเรือง สงครามนิวเคลียร์ได้ทำลายทุกสิ่ง ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังและความเงียบสงัด หลังจากเหตุการณ์ "โดมิโน่เอฟเฟกต์" ที่คร่าชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน โลกก็เข้าสู่ยุคแห่งความว่างเปล่า
แอคชั่น,ไซไฟ,ชาย-หญิง,ดาร์ค,ไทย,ดราม่า,ผจญภัย,ต่อสู้,เอาชีวิตรอด,วันสิ้นโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในโลกที่เคยรุ่งเรือง สงครามนิวเคลียร์ได้ทำลายทุกสิ่ง ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังและความเงียบสงัด หลังจากเหตุการณ์ "โดมิโน่เอฟเฟกต์" ที่คร่าชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน โลกก็เข้าสู่ยุคแห่งความว่างเปล่า
ผู้แต่ง
Nyx Stellarion
เรื่องย่อ
เรื่องย่อ
ในโลกที่เคยรุ่งเรือง สงครามนิวเคลียร์ได้ทำลายทุกสิ่ง ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังและความเงียบสงัด หลังจากเหตุการณ์ "โดมิโน่เอฟเฟกต์" ที่คร่าชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน โลกก็เข้าสู่ยุคแห่งความว่างเปล่า
หนึ่งศตวรรษต่อมา ในโลกที่กำลังฟื้นตัว เด็กหนุ่มชื่อไคใช้ชีวิตอยู่กับปู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง แต่โลกที่ดูสงบสุขกลับซ่อนเร้นอันตรายเอาไว้ เมื่อผู้คนเริ่มค้นพบพลังพิเศษในตัวเอง พลังที่แฝงมาด้วยคำสาปแห่งความตายก่อนอายุ 30 ปี
พลังพิเศษที่ปรากฏขึ้นมา กลายเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามครั้งใหม่ ผู้คนที่มีพลังต่างแก่งแย่งอำนาจ และผู้นำที่กระหายอำนาจก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาต้องการใช้พลังพิเศษเพื่อควบคุมโลกและสร้างความวุ่นวาย
ไค เด็กหนุ่มที่เพิ่งค้นพบพลังในตัวเอง ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่โหดร้าย เขาต้องเลือกเส้นทางของตัวเองว่าจะใช้พลังเพื่ออะไร จะเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ หรือจะเข้าไปมีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่ออนาคตของโลก
เรื่องราวของไคจะพาเราไปสำรวจโลกที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ระหว่างความหวังและความสิ้นหวัง ระหว่างความดีและความชั่ว และการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติ
พลเอกบรูคก้าวเข้ามาในห้องขังที่มืดมัว เขาจ้องมองเคย์ที่ถูกโซตึงติดอยู่กับพื้นด้วยสายตาที่เย็นชา 'ทุกคนออกไปก่อน' เขาสั่งเสียงเรียบ นายทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกพากันทยอยออกไป เหลือเพียงเขาและเคย์อยู่เพียงลำพังในห้อง
พลเอกบรูคก้มลงมองเคย์ด้วยสายตาที่น่าเกรงขาม 'ว่าไง เคย์ ฉันมีคำถามสำคัญจะถามนาย สถานที่ที่นายเคยอยู่ มันเป็นยังไงบ้างตอนนี้? ฉันไม่ได้อยากจะจี้ใจดำนาย แต่ข้อมูลเหล่านี้สำคัญต่อภารกิจของเราเป็นอย่างมาก รัฐบาลต้องการให้เรื่องนี้จบโดยเร็วที่สุด และฉันเชื่อว่านายก็อยากให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน' เสียงของพลเอกบรูคกังวานไปทั่วห้อง ขณะที่เคย์นิ่งฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เคย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 'ที่ที่คุณพูดถึง... มันไม่มีอยู่บนแผนที่โลกใบนี้แล้วด้วยซ้ำ' เขาพูดพร้อมกับหลับตาลงราวกับพยายามหลีกหนีความทรงจำอันเจ็บปวด แสงไฟส่องกระทบใบหน้าของเคย์เผยให้เห็นถึงความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังดวงตาคู่นั้น
"ใจกลางกรุงเทพฯ เกิดปรากฏการณ์ประหลาด ลูกบอลสีดำขนาดมหึมาลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า เปล่งประกายแสงสีม่วงเข้มที่ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ผู้คนต่างพากันมุงดูด้วยความตกใจและสงสัย บางคนถึงกับก้มลงกราบไหว้ ขณะที่บางคนก็วิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว
ขณะเดียวกัน ภายในห้องขังที่มืดมิด เคย์ถูกโซ่ตรวนล่ามไว้กับพื้น เสียงไซเรนดังขึ้นก้องกังวานไปทั่วห้อง แสงสีแดงวาบขึ้นมาจากแผงควบคุม ทำให้ห้องขังสั่นสะเทือน เคย์กัดฟันแน่น "เธอมาแล้ว เซเรน่า มาแล้ว!" เขาตะโกนลั่น "ผมแนะนำให้คุณรีบไปที่ใจกลางเมืองทันที! นั่นคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง" เคย์รู้ดีว่าลูกบอลสีดำนั้นมีความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ลึกลับที่เขาได้เห็นมาตลอด และเซเรน่าคือกุญแจสำคัญที่จะไขปริศนานี้ได้"
"บนชั้นดาดฟ้าตึกสูง เซเรน่ามองลงไปยังเมืองที่อยู่เบื้องล่างด้วยสายตาเยือกเย็น "ถึงเวลาเริ่มแล้ว" เธอกระซิบเบาๆ ก่อนจะกดปุ่มบนอุปกรณ์ในมือทันที แสงวาบสว่างจ้าสาดส่องไปทั่วเมือง เสียงระเบิดดังกึกก้องราวกับฟ้าผ่า อาคารสูงระฟ้าพังครืนลงมา สะพานขาดสะบั้น รถยนต์ระเบิดเป็นลูกไฟ เมื่อควันจางลง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือความหายนะ เมืองที่เคยคึกคักกลายเป็นเมืองร้างเต็มไปด้วยซากปรักหักพังและร่างไร้วิญญาณ"
"ไคและเพื่อนๆ รีบตรงไปยังจุดเกิดเหตุ พวกเขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมาต่อหน้าต่อตา ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้พวกเขารู้สึกโกรธแค้น ไคกำหมัดแน่นจนเล็บแทงลงไปในเนื้อ "เซเรน่า! แกทำอะไรลงไป!"
"ทันใดนั้น เซเรน่าก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา เธอหัวเราะเยาะ "ชอบมั้ยงานศิลปะชิ้นนี้ของฉัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งพลางชี้ไปยังเมืองที่ถูกทำลาย "นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น"
พลเอกบรูคไม่รอช้า เขาพุ่งเข้าใส่เซเรน่าทันที แต่เซเรน่ากลับหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย เธอแทงดาบเข้าใส่กลางอกของพลเอกบรูค แต่บาดแผลของพลเอกบรูคกลับหายไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยเกิดขึ้น เซเรน่าเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "น่าทึ่งจริงๆ ที่อายุแค่ 25 ปี แต่พลังของนายกลับแข็งแกร่งขึ้นมาก"
"เซเรน่าหัวเราะเยาะ "น่าแปลกใจที่ยังมีผู้มีพลังพิเศษเหลืออยู่บนโลกนี้น้อยเหลือเกิน"
คำพูดของเซเรน่าจุดประกายความโกรธแค้นในใจของไค อาเรีย และอีเลน พวกเขาไม่รอช้าที่จะเข้าโจมตี เซเรน่าตอบโต้ด้วยการปล่อยพลังมืดออกมาอย่างรุนแรง พลังงานสีดำแผ่กระจายไปทั่วห้อง ก่อนจะจับตัวไค อาเรีย และอีเลน ให้ติดอยู่กับพื้นราวกับแมลงวันติดใยแมงมุม
"เด็กๆ อย่างพวกแกอย่ามาขัดขวางฉันดีกว่า" เซเรนนาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ทันใดนั้น เคย์ก็ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับหลอดยาในมือ เขาจ้องมองเซเรน่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายใครอีกแล้ว!" เขาตะโกนออกมา ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เซเรน่าอย่างไม่ลังเล
แต่ก่อนที่เคย์จะเข้าใกล้ตัวเซเรน่าได้ เซเรนนาได้แทงเขาด้วยอาวุธที่ซ่อนอยู่ หลอดยาหลุดจากมือของเคย์และตกลงมาอยู่ตรงหน้าไค เคย์หันมามองไคด้วยสายตาเศร้า "ฉันชดใช้ให้แล้วนะไค" พูดจบเคย์ก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง
ไคกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น เขาหยิบหลอดยาขึ้นมาและจ้องมองเซเรน่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง "คุณจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ!"
เซเรนนาหัวเราะเยาะ "พวกแกคิดว่าจะหยุดฉันได้ง่ายๆ น่ะเหรอ?" เธอพูดจบก็ดูดพลังชีวิตของไค อาเรีย อีเลน และบรูคเข้าไปในร่างของเธอ ทำให้พวกเขาทั้งหมดทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดสติ
"ไคกำหมัดแน่น กัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น เขาปะทะกับเซเรน่าอย่างดุเดือด พลังของทั้งคู่ปะทะกันจนเกิดเป็นประกายไฟสีม่วง พลังของเซเรน่านั้นกัดกินร่างกายของไคราวกับกรด แต่ไคก็ไม่ยอมแพ้ เขากัดฟันสู้ต่อไป จนในที่สุดเขาก็สบโอกาส แทงหลอดฉีดยาเข้าไปในคอของเซเรน่าได้สำเร็จ"
"เซเรนาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามดึงหลอดฉีดยาออก แต่ก็สายเกินไปแล้ว ยาพิษได้ไหลเข้าสู่ร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว เซเรนาทั้งโกรธทั้งเสียใจ เธอผลักไคจนล้มลงไป ก่อนที่ร่างของเธอจะเริ่มสลายตัวเป็นผุยผง"
"ไคทรุดตัวลงกับพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เขาหอบหายใจแรง รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างที่สุด แต่เมื่อมองไปที่ร่างของเซเรน่าที่กำลังสลายไป เขาก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ"
"ไคนึกถึงเพื่อนๆ ของเขา เคย์ อาริสา อีเลน และอาเรีย เขาสูญเสียพวกเขาไปตลอดกาลแล้ว ความรู้สึกผิดและเสียใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขาตั้งปณิธานว่าจะไม่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก เขาจะต้องสืบทอดเจตนารมณ์ของเพื่อนๆ ต่อไป"
"ไคเดินผ่านอาคารสูงที่สว่างไสวราวกับปราสาทในนิยายวิทยาศาสตร์ ถนนโล่งเตียนไม่มีผู้คนพลุกพล่าน ความเงียบสงัดแผ่ปกคลุมไปทั่วเมืองที่เคยคึกคัก เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องกังวานไปทั่ว ความรู้สึกเหงาครอบงำจิตใจ แต่แล้วเสียงเรียกชื่อที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ไคหันกลับไปด้วยความหวัง สายตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นเพื่อนๆ ยืนรออยู่ตรงนั้น รอยยิ้มของพวกเขาสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ในวันที่มืดมิด น้ำตาแห่งความดีใจไหลอาบแก้มไค เขาไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนๆ อย่างแน่นหนา ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายราวกับได้กลับบ้าน"
"บอลและเบลยืนอยู่บนยอดตึกสูง มองลงไปยังเมืองที่สลับซับซ้อนเบื้องล่าง บอลหันไปมองเบลแล้วพูดขึ้นว่า "นี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่าเพื่อน และการได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมันช่างมีความหมายจริงๆ"
เบลพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีคะ? ถ้าไม่มีพวกเขาในเมืองนี้ มันคงจะเงียบเหงาเกินไป"
บอลยิ้มออกมา "ฉันจะพยายามฟื้นคืนชีพทุกคนให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง และที่สำคัญที่สุด ฉันอยากให้คนที่มีพลังพิเศษอย่างพวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากขึ้น ฉันจะพยายามทำให้พวกเขามีชีวิตที่ยืนยาวขึ้นเท่ากับคนทั่วไป คือประมาณร้อยปีนั่นแหละ แต่ก็ไม่ใช่แค่พวกเขาหรอกนะทุกคนที่มีพลังพิเศษนั้นแหละทุกคนนั้นจะมีอายุยื่นยาว ไปอีก 100 ปี เท่ากับคนปกติ"
เบลตากลมโตด้วยความประหลาดใจ "จริงเหรอคะ?"
บอลพยักหน้าหนักแน่น "ใช่แล้ว เมืองนี้มันสวยงามมากเลยนะ ถึงแม้ว่าฉันจะชอบอยู่แต่ในห้องก็ตาม แต่ตอนนี้เรามีภารกิจสำคัญที่ต้องทำกันแล้ว ไปกันเถอะเบล"
เบลพยักหน้ารับคำ "ค่ะ"
จบ….