นักการทูตสาวจากเมือง'ซัลมา' ต้องเข้าไปเชื่อมสัมพันธไมตรีกับรัฐใหญ่อย่าง'ซารียาส' แต่ภายใต้การเดินทางครั้งนี้เธอมีภารกิจอย่างอื่นที่เปิดเผยไม่ได้ "ฮันนา"จะทำงานนี้สำเร็จหรือไม่เมื่อมี "รียา" ผู้ปกครองสูงสุดของซารียาสเป็นกระดูกชิ้นใหญ่ที่คอยขัดขวาง
รัก,หญิง-หญิง,ครอบครัว,ยุคปัจจุบัน,ดราม่า,ฟินGL,ฟิน,หวาน,คลั่งรักขั้นสุด,รัฐ,ทะเลทราย,คลั่งรัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นักการทูตสาวจากเมือง'ซัลมา' ต้องเข้าไปเชื่อมสัมพันธไมตรีกับรัฐใหญ่อย่าง'ซารียาส' แต่ภายใต้การเดินทางครั้งนี้เธอมีภารกิจอย่างอื่นที่เปิดเผยไม่ได้ "ฮันนา"จะทำงานนี้สำเร็จหรือไม่เมื่อมี "รียา" ผู้ปกครองสูงสุดของซารียาสเป็นกระดูกชิ้นใหญ่ที่คอยขัดขวาง
ผู้แต่ง
Number17
เรื่องย่อ
ดินแดนทะเลทรายอันไกลโพ้น มีรัฐอิสระที่แยกตัวออกมาปกครองตนเองอยู่สี่รัฐ ซารียาส อะมาลี ยาซีส และซัลมา
ซารียาส มีพื้นที่ใหญ่ที่สุดและอุดมไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติที่ประเมินค่าไม่ได้ อย่างน้ำมันและทองคำ เป็นรัฐที่มั่งคั่งและร่ำรวย รัฐบาลมีการจัดการที่ดีให้ชาวเมืองได้รับสวัสดิการที่เหมาะสม ภูเขาสูงย่อมมีเหวลึก เมื่อมีซารียาสที่เป็นดั่งแดนสวรรค์ ซัลมา รัฐเล็กๆที่มีพื้นที่ติดต่อกับซารียาสก็เป็นดั่งเหวลึก รัฐบาลซัลมาภายใต้การปกครองในยุครัฐบาลปัจจุบันชาวเมืองห่างไกลคำว่าสุขสบายไปมาก ผู้คนชั้นแรงงานส่วนใหญ่อดอยาก จึงมีปัญหาแรงงานที่ล้นทะลักเข้าไปทำงานยังซารียาสอย่างผิดกฎหมายมากขึ้นทุกปี
ปัญหาเริ่มบานปลายเมื่อคนลักลอบไปทำงานมากขึ้นและเริ่มส่งผลต่อแรงงานของคนพื้นถิ่น เป็นเหตุให้รัฐบาลซารียาสต้องเร่งผลักดันพวกเขาออกไป แต่มันไม่ใช่แค่นั้นเมื่อบทกำหนดโทษของผู้กระทำความผิดตามกฎหมายของซารียาสนั้นแตกต่างออกไป นั่นก็คือการเฆี่ยนด้วยแส้ รวมถึงมีข่าวจากวงในว่าจะมีการปราบปราบแรงงานอย่างเข้มงวด
เป็นเหตุให้ ฮันนา หญิงสาวลูกครึ่งชาวซัลมา+อังกฤษที่ทำงานอยู่ในกระทรวงการต่างประเทศของซัลมาจะต้องหาวิธีเข้าไปช่วยแรงงานคนของรัฐให้กลับมาก่อนที่จะมีประกาศกวาดล้างอย่างจริงจัง
เธอตัดสินใจเข้าไปเป็นทูตเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ไม่ดีนักของทั้งสองรัฐ เบื้องหลังเพื่อช่วยเหลือคนงานอย่างลับๆ แต่ทุกอย่างที่เธอทำอยู่ภายใต้การจับตามองของผู้ครองแคว้นสุดเข้มงวดอย่าง รียา ผู้ครองแคว้นลำดับที่สิบสามของซารียาส มีข่าวลือหนาหูออกมาว่าเธอเป็นพวกอนุรักษ์นิยมสุดโต่งและไม่ชอบชาวซัลมาอย่างมาก เพราะเหตุขัดแย้งเมื่อหลายสิบปีก่อน
สาวนักการทูตจากซัลมาจะทำภารกิจของเธอสำเร็จหรือไม่ การเชื่อมความสัมพันธ์ทั้งสองรัฐที่มีปัญหากันมายาวนานจะจบลงแบบไหน
หรือจะมีความสัมพันธ์แบบใหม่ที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นก็ไม่มีใครรู้ ร่วมเดินทางไปด้วยกันนะคะ
สวัสดีค่ะทุกคนเป็นนิยายเรื่องแรกที่ลองนำมาลงที่ Plotter ฝากติดตามด้วยนะคะ
ครั้งนี้เข้าบุกตะลุยดินแดนทะเลทรายกับบ้างที่รับรองว่าร้อนจริง จะเป็นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างรัฐที่เขียนขึ้นมาเอง...ห่ะๆ ชื่อสถานที่ เมือง กฎหมายตั้งขึ้นตามใจไรต์นะคะ (เป็นเรื่องแต่งขึ้นตามจินตนาการของไรต์นะคะ) ที่จริงแล้วไรต์เองที่เป็นผู้ครองแคว้นตัวจริง
ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้อีกสักเรื่องนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอด ไรต์จะพยายามสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้อ่านกันเรื่อยๆ เพราะเหงาอยากคุยกับนักอ่าน
คอมเม้นต์มาคุยกันได้ตลอดนะคะ รักทุกคนค่ะ
[Number17]
13
ชุลมุนวุ่นวาย
คฤหาสน์อัดดัรที่เงียบสงบวันนี้เหมือนกับมีงานครื้นเครง โซเฟีย มาถึงที่นี่แต่เช้าเมื่อรู้ข่าวของรียา เธอหอบข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองมามากมายหวังจะมานอนค้างที่นี่เพื่อดูแลผู้ครองแคว้นช่วงที่รักษาตัว รถบรรทุกคันใหญ่ขับเข้ามาในนั้นมีของใช้ของหญิงสาวอยู่เต็มคันรถ
รียาตื่นขึ้นมาอาการตึงๆที่แผลยังคงมีอยู่แต่อาการตึงศีรษะตอนนี้มีมากกว่าจากเสียงดังด้านนอก ขนาดว่าคฤหาสน์กว้างขวางโซเฟียยังสามารถทำให้เสียงของเธอกังวาลไปได้อย่างทั่วถึง
"นี่มันเสียงดังอะไรกัน" รียาผุดลุกขึ้น ที่หัวไหล่ของเธอยังคงมีผ้าสีขาวพันไว้แน่น หมอบอกว่าช่วงนี้ถ้าจะให้ดีให้งดใช้งานแขนข้างซ้ายไปก่อน ตามจริงคุณหมอจะให้ใช้ผ้าคล้องแขนไว้ให้แต่รียาบอกว่าไม่ถนัด จึงทำได้เพียงพันผ้าหนาๆล็อคหัวไหล่เอาไว้เท่านั้นเอง แต่นั่นก็ทำให้รียาอึดอัดมากแล้ว
ดีที่ว่าข้างที่โดนแทงเป็นข้างซ้าย ถ้าเป็นข้างขวาที่ถนัดแม้แต่งานเอกสารเธอก็คงทำไม่ได้ถ้าเป็นแบบนั้นก็เป็นการลงโทษเธออย่างแท้จริง
รียาเดินลงไปด้านล้างพร้อมกับสีหน้ายุ่งๆจากการโดนรบกวนการพักผ่อน
"พี่รียา" โซเฟียรีบวิ่งเข้าไปประคองรียาทันที เธอถึงกับถอนหายใจยาวกับสีหน้าที่ดูเว่อร์เกินไปของหญิงสาว
"ขนอะไรมาเยอะแยะ"
"โซเฟียจะมาอยู่ดูแลพี่ที่นี่ค่ะ"
"พี่มีคนดูแลมากมายอยู่แล้วจะมาลำบากทำไม ท่านนายพลฮารีสก็ส่งพยาบาลมาจะเต็มคฤหาสน์จนเหมือนที่นี่เป็นโรงพยาบาลไปแล้ว"
"มันเหมือนกันที่ไหนคะ คุณหมอสั่งห้ามไม่ให้พี่ใช้แขนนี่คะจะอาบน้ำกินข้าวยังไง"
"เอ่อ! โซเฟีย..คือ.."
"ให้โซเฟียอยู่เถอะค่ะ โซเฟียเป็นห่วงพี่จริงๆ"
"เอ่อ! โอ้ย! จะอยู่ก็อยู่ จัดห้องให้คุณโซเฟียด้วย แล้วก็อย่าทำเสียงดังพี่จะพัก"
"ค่ะ" หญิงสาวยิ้มขึ้นอย่างสดใส
"ท่านรียา"
ที่หน้าประตูมีสาวสวยอีกคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง เพราะเป็นห่วงรียาพอเธอได้ข่าวก็รีบมาที่นี่เช่นกัน
"ราณา" รียาเอ่ยชื่อหญิงที่มาใหม่เบาๆ ตอนนี้ชีวิตของเธอเหมือนจะเหนื่อยขึ้นไปอีก เหตุผลหนึ่งที่รียาชอบออกไปตามป่าและหุบเขาคงเป็นเพราะแบบนี้บางครั้งเธอก็ต้องการความสงบ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อยังไม่มีใครได้สถานะที่ชัดเจนทุกคนก็มีสิทธิ์ สายตาของสองสาวมองกันด้วยความขัดใจ
สรุปว่ารียาจำต้องลงมานั่งที่โต๊ะข้างล่าง ที่มีสองสาวนั่งซ้ายขวาและจ้องกับเขม็งตั้งแต่เมื่อครู่
"จะเหมาะเหรอคะที่คุณโซเฟียจะมาพักที่นี่ ไม่เคยมีใครได้รับอนุญาตให้มาค้างที่อัดดัร"
โซเฟียยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างผู้ชนะ ราณายังไม่รู้ว่าเธอมาค้างที่นี่หลายครั้งแล้ว ส่วนคนที่นั่งหัวโต๊ะนั้นยกน้ำขึ้นดื่มหน้าเจื่อน
"วันนี้มีงานอะไรกันเหรอคะ"
หญิงสาวอีกคนที่มาใหม่เดินลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์พอเห็นว่าคนสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้านล่างก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจสองสาวที่เป็นแขกหันมาที่เธอพร้อมกัน คนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะนั้นแทบอยากจะหายตัวไปทันที
ไม่มีครั้งไหนที่เธออยากจะใช้อำนาจของผู้ครองแคว้นเท่านี้มาก่อน อยากจะออกคำสั่งให้ทหารมาพาตัวเธอออกไปจากที่นี่
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้นรียานั่งอยู่หัวโต๊ะ โซเฟียที่นั่งอยู่ขวามือของเธอส่วนสองสาวราณาและฮันนานั่งอยู่ฝั่งเดียวกันด้านซ้าย แม่บ้านเริ่มนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟ
"คุณอยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอ" โซเฟียถามฮันนาเธอพยายามเก็บเสียงไม่ให้สั่นและยังคงเชิดหน้าสูง
"ใช่ค่ะ!"
คำตอบนั้นยิ่งทำให้หญิงสาวตัวสั่นมากขึ้นเธอกำช้อนเอาไว้แน่นอย่างข่มอารมณ์ พยายามหาเหตุผลว่ารียาให้ผู้หญิงคนนี้พักอยู่ที่นี่ทำไม แต่ถ้าถามขึ้นรับรองว่าเธอได้กระเด็นออกไปแน่ เธอจะต้องใจเย็นๆ โดยเฉพาาะตอนนี้ราณาเองก็นั่งอยู่ เรื่องอะไรที่โซเฟียจะทำตัวงี่เง่าให้อีกฝ่ายได้คะแนนเพิ่ม
"พี่รียาทำไมไม่บอกโซเฟียคะ เรื่องดูแลต้อนรับคณะทูต โซเฟียมีโรงแรมมากมายดูแลคุณฮันนาให้ก็ได้" หญิงสาวพูดจาออดอ้อนน่ารัก เน้นคำว่าพี่ ให้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้รู้ถึงความสนิทสนมของเธอกับผู้ครองแคว้น"
"ไม่รบกวนดีกว่า คุณฮันนาเป็นแขกของรัฐบาลเป็นส่วนที่เราต้องดูแล" รียาตอบกลับแต่ไม่ได้ใช้สรรพนามว่าพี่แทนตัวอย่างที่โซเฟียหวังเอาไว้ ราณายิ้มขึ้นเหยียดๆเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่นั่งตรงข้าม โซเฟียทำได้แค่เงียบไป
อาหารเข้ามาเสิร์ฟ มีจานของฮันนาคนเดียวที่มีเนื้อสัตว์ โซเฟียแปลกใจเพราะปกติตอนเช้ารียาจะไม่ให้มีเนื้อสัตว์บนโต๊ะ
"ปกติมื้อเช้าไม่ให้มีเนื้อสัตว์นี่คะ"
ฮันนาหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยรอยยิ้มเมื่อครู่หุบลงทันทีเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ในใจก็กลัวว่าจะผิดกฎอะไรหรือเปล่า
"รีบกินเถอะน่า เราอยากจะไปพักแล้ว" รียาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวไปเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรขึ้นอีก ซึ่งน่าจะหมายถึงโซเฟียคนเดียวเพราะคนอื่นๆก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายนัก
หลังจากมื้ออาหารเช้าที่แสนอึดอัดผ่านพ้นไป โซเฟียขึ้นไปจัดของที่ห้อง ราณาสอบถามอาการของรียาเล็กน้อยแล้วก็ขอตัวกลับ เธอไม่อะไรมากมาย รียาพูดอะไรราณาก็ฟังทั้งนั้น และตอนนี้เจ้าของคฤหาสน์ก็อยากให้เธอกลับไปก่อนเพื่อลดปัญหา
"ขอให้ท่านหายเร็วๆนะคะ" ราณาย่อลงเล็กน้อยทำความเคารพ อย่างเจียมตัวราณารู้ดีว่าด้วยฐานะของเธอกับรียาไม่มีทางที่จะเป็นคู่รักกันได้อยู่แล้ว แค่รียาเรียกหาเธอในบางครั้งเท่านั้นหญิงสาวก็พอใจแล้ว คาดว่าไม่นานทางรัฐบาลคงประกาศเรื่องคู่ครองของรียาเมื่อนั้นเวลาของเธอคงจะหมดลง
•••
สายตาอ้อยอิ่งของราณาเหมือนกับไม่อยากจากไปทำให้รียาเองก็หนักใจ เธอเองก็ไม่อยากให้หญิงสาวมายึดติดอยู่กับเธอ เพราะตำแหน่งผู้ครองแคว้นไม่สามารถเติมเต็มความรู้สึกของการเป็นคนรักของใครได้ เรื่องนั้นเธอได้เคยพูดกับราณาแล้วและทั้งคู่ก็ตกลงกันด้วยดี
"ก่อนไปท่านจูบราณาสักครั้งได้ไหมคะ"
"ราณา"
หญิงสาวก้มหน้าน้ำตาหยดแหมะแบบสั่งได้
"ราณารู้ว่ามันเป็นการขอที่มากเกินไปแต่ท่านเองก็ไม่ได้เรียกหาราณานานมากแล้ว ราณาคิดถึงท่านนะคะ"
"เฮ้อ! ราณาเรื่องนี้เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ! ทราบค่ะ"
"กลับไปก่อนเถอะ แล้วเราจะโทรหา"
หญิงสาวร่ำไห้สะอื้นไม่หยุดรียาจึงต้องดึงเธอมาใกล้ๆ
"หยุดร้องได้แล้ว" รียาเชยคางมนของหญิงสาวขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ เธออยากให้ทุกย่างมันจบลงเร็วๆ จะได้กลับไปพักผ่อนสักที ราณาหลับตาพริ้มรอรับจูบจากอีกฝ่าย รียาค่อยๆ โน้มใบหน้าลงช้าๆ ยังไม่ทันที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่จะได้ประกบจูบเสียงเรียกก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
"ท่านรียาดิฉันเจอแล้ว..."
ทั้งสองผงะออกจากกันอย่างไว ครู่หนึ่งแววตาไม่พอใจฉายบนใบหน้าของราณา
"อ่ะ! ขอโทษค่ะ" หญิงสาวที่พรวดพราดเข้ามาในห้องทำงานของรียาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อครู่ รู้ตัวว่าเข้ามาไม่ถูกจังหวะ จึงจะถอยกลับไป
"ไม่ต้อง นั่งลง คุณราณาจะกลับแล้ว"
ราณามองผู้ครองแคว้นแวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองฮันนาด้วยแววตาไม่พอใจอย่างยิ่ง เธอสะบัดตัวออกไปอย่างแรงหมดคราบสาวน้อยเจ้าน้ำตาผู้อ่อนไหวเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
ฮันนามองตามเธออย่างรู้สึกขอโทษในใจ รียาเดินไปนั่งที่เก้าอี้
"มีอะไร"
หญิงสาวรีบลุกพรวดจากโซฟาแล้วมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเจ้าของห้องพร้อมกับยื่นบัตรสี่เหลี่ยมที่ยับยู่ยี่ใบหนึ่งให้กับรียา ถึงสภาพจะไม่สมบูรณ์แต่ก็พอมองออกว่าเป็นบัตรของราชการ
"ดิฉันค้นเจอในกระเป๋าที่ทหารเก็บหลักฐานมาค่ะบัตรนี้เป็นบัตรข้าราชการทหารของรัฐยาซีส ชายคนนั้นเป็นชาวยาซีสแน่ๆค่ะ ท่านลองนำไปตรวจสอบอีกทีหนึ่งอาจจะรู้ว่าใครเป็นคนจ้างพวกเขามา หรือว่าท่านจะลองให้ดิฉันไปคุยกับเขาดูไหมคะ บางทีอาจจะเกลี้ยกล่อมให้สารภาพได้"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจัดการเอง" รียาหยิบบัตรนั้นขึ้นมาดู
"ทำได้ดีมาก แล้วดีขึ้นหรือยัง" รียาถามฮันนาถึงเรื่องเมื่อวานที่เธอตกใจจนช็อก แต่เพราะรียาบอกกับเธอว่าชายคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรมากและยังนั่งปลอบใจจนอยู่นานกว่าเธอจะหายตกใจ ฮันนาเองถึงได้ดีขึ้น
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจมากเท่านั้นเองตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ท่านล่ะคะเป็นยังไงบ้าง"
รียาเหลือบมองไปที่แผลตรงหัวไหล่ด้านหลังเล็กน้อย
"ก็ดีขึ้นแต่ต้องล้างแผลทุกวันจนกว่าแผลจะสมานกันดีขนาดไม่ใหญ่มากแต่ก็ลึกพอควร ขอบใจเรื่องวันนั้นที่มาช่วยเรา ว่าแต่เธอเดินตามเราออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เอ่อ! คือว่าฉันแค่จะออกมาทำธุระส่วนตัวนิดหน่อยค่ะก็เลยเจอเหตุการณ์พอดี"
"อืม! อ่อ! โซเฟียจะมาอยู่ที่นี่นะ เธอคงรู้จักแล้ว"
"รู้จักแล้วค่ะ ท่านคะ"
"ว่ายังไง"
"ให้ดิฉันไปพักโรงแรมกับรอบีสได้ไหมคะ"
รียาสีหน้าเข้มขึ้นนึกถึงเรื่องที่ฮันนาจะมาทำเธอผุดลุกขึ้นแล้วจ้องใบหน้าของฮันนาเขม็งพร้อมกับใช้มือข้างที่ไม่เจ็บบีบคางเล็กนั่นอีกครั้ง
"ทำไมกันอยู่ที่นี่ไม่สบายหรือไง หรือว่ามันหารือกันไม่สะดวก เรื่องที่ช่วยเราก็อีกเรื่องส่วนเรื่องที่เธอมาที่นี่เพราะสาเหตุอะไรนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง.."
"อื้ม!" ฮันนาสะบัดใบหน้าออกแรงๆมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเอาเรื่อง ไม่รู้ว่าทำไมผู้ครองแคว้นคนนี้จึงชอบบีบคางเธอนัก ฮันนาคิดในใจรู้แบบนี้ให้ชายคนนั้นแทงสักสองฉึกแขนซ้ายแขนขวาเสียก็ดี
"ด่าเราในใจพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็ไปได้"
ฮันนาผุดลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปทันที รียามองดูบัตรประจำตัวใบนั้นอีกครั้ง
"ยาซีสจะต้องตอบคำถามเรื่องนี้"
•••
ทำเนียบรัฐบาลซารียาส
รอบีสเข้ามาทำงานที่นี่ เจ้าหน้าที่จากซารียาสจะไปรับเขาที่โรงแรมตอนเช้าแล้วมาส่งที่ทำเนียบรัฐบาล งานของเขาเหมือนกับการมาชมเมืองมากกว่า ทางซารียาสให้เจ้าหน้าที่ประกบเขาหนึ่งคนและพาไปชมนั่นชมนี่ไปทั่ว ข่าวเรื่องเกี่ยวกับแรงงานหรืองานนโยบายอื่นๆที่สำคัญรอบีสเข้าถึงไม่ได้เลย แถมเขายังติดต่อฮันนาไม่ได้อีก
"คุณมุสฟาไปทำงานก็ได้นะครับผมเดินชมเองก็ได้"
"อ่อ! ได้ครับแต่ว่าคุณอยู่ได้แค่ชั้นนี้นะครับห้ามเดินไปชั้นอื่น"
"ครับ"
เจ้าหน้าที่คนนั้นก็เหมือนจะเบื่อกับการดูแลเขาอยู่เหมือนกัน ช่วงที่เขามีโอกาสรอบีสก็เดินดูรอบๆ เขาอ่านเกียรติประวัติบุคคลที่ติดอยู่ตามผนังตึกไปเรื่อยๆ ตามความชอบส่วนตัวอยู่แล้ว
ตอนนี้สิ่งที่รอบิสต้องทำอันดับแรกคือการติดต่อฮันนาให้ได้โดยเร็วที่สุด เขาหลบออกไปด้านนอกแล้วกดโทรศัพท์โทรออกแต่ก็ติดต่อฮันนาไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไมฮันนาถึงยังไม่เปลี่ยนซิมการ์ดเป็นของที่นี่สักที เพราะเสียงสัญญาณตอบรับจากเบอร์ที่ให้ไว้ขึ้นว่ายังไม่เปิดใช้บริการ รอบีสไม่รู้เลยว่าโทรศัพท์ของหญิงสาวแตกละเอียดจนใช้ไม่ได้แล้ว
..............................