ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,รัก,หมากินแตงโม,รุกรับสลับโพ,คลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"สวัสดีน้องๆ ที่เดินผ่านมาทางนี้นะครับพี่ชื่อข้าวสารมีพี่สาวชื่อข้าวสวยเป็นหมาเด็กที่จริงใจ ผู้ชายกรีนแฟลกธงเขียวโทนสีเขียวอมฟ้าถึงสีฟ้าครามเหมือนน้ำทะเลฝั่งอันดามัน วันนี้มารับหน้าที่ดูแลซุ้มกิจกรรมของทางคณะนิเทศศาสตร์ของเราหากใครเดินชมงานวิชาการแล้วเครียดจนหน้าตึงเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ กันแล้วเชิญแวะมาระบายอารมณ์กันทางนี้ได้นะครับ
เรามีกิจกรรมหลากหลายทั้งปาโป่ง สอยดาวและหนุ่มน้อยตกน้ำมาให้น้องๆ เลือกระบายอารมณ์กันได้ตามใจชอบเลย เรียนมันหนักพี่เข้าใจครับเพราะฉะนั้นมาเลยไม่ต้องลังเลเล่นฟรีไม่คิดเงินด้วยนะแค่มาลงทะเบียนด้วยบัตรนักเรียนของน้องๆ ก็พอแล้วครับ" น้ำเสียงที่ร่าเริงสดใสบ่งบอกเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใครของพิธีกรหนุ่มทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่ว่าจะเป็นน้องๆ นักเรียนในชุดกางเกงขาสั้นหรือจะเป็นนิสิตด้วยกันต่างก็หันมามองที่ซุ้มกิจกรรมต้นเสียงในทันที
"พูดมาได้ว่าเป็นหมาเด็กที่จริงใจได้ข่าวว่าไอ้ข้าวมันนิสัยหมาบางแก้วไม่ใช่เหรอวะ เห็นหน้ามันๆ ยิ้มแบบนั้นนะแต่โคตรหวงเจ้าของเก่ง บทจะนิ่งแม่งก็ไม่เห่าไม่เตือนแต่เดินไปสวบหัวเลยถ้าใครทะลึ่งไปแตะคนของมันเข้าแต่กูยอมใจมันนะกล้าพรีเซนต์ตัวเองว่าเป็นหมาเด็กแม่งแน่นอนจริงๆ มันแอบหวังอะไรจากงานนี้อยู่ปะวะ" จูจุนตั้งใจนินทาเพื่อนในระยะเผาขนให้คนที่กำลังสนุกสนานอยู่กับการรับหน้าที่เป็นพิธีกรของซุ้มกิจกรรมมันได้ยินจะได้มีเรื่องมาลับฝีปากกันฆ่าเวลาระหว่างที่รอเพราะว่าตอนนี้น้องๆ นักเรียนที่มาร่วมงานโอเพนเฮาส์ที่มหาวิทยาลัยจัดขึ้นยังไม่ค่อยได้เดินมากันในโซนนี้กันเท่าไหร่น่าจะถูกฝั่งวิชาการดักเอาไว้อยู่
“ในโลกใบนี้ไม่มีใครจริงใจกว่าข้าวสารแล้วครับคุณพี่ถ้าไม่เชื่อกูขอให้ฟ้าผ่ามึงเลยจูจุน มาๆ อย่ามานั่งรากงอกไม่มีประโยชน์มึงมานั่งเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำให้หน่อยกูจะเรียกแขกแล้ว” ว่าแล้วก็กวักมือเรียกเพื่อนให้มานั่งเป็นเป้าประลองความแม่นให้หน่อยตั้งแต่เอาถังหนุ่มน้อยตกน้ำมาพวกเขายังไม่ได้ลองกับคนจริงๆ เลยได้แต่ปาเป้าเปล่าๆ กลัวว่าพอถึงเวลาจริงแล้วเกิดมีปัญหาหน้างานน้องๆ ที่แวะเข้ามาที่ซุ้มจะไม่สนุกกัน
นอกจากงานโอเพนเฮาส์จะเป็นงานใหญ่งานหนึ่งที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้นเพื่อให้น้องๆ นักเรียนมัธยมปลายได้มาค้นหาตัวเองก่อนตัดสินใจก้าวเข้ามาในสถาบันอุดมศึกษาแล้วไอ้พวกนักศึกษาที่เพิ่งพ้นวัยมัธยมขาสั้นมาได้ไม่กี่ปีอย่างพวกเขานี่แหละที่จะได้มาร่วมกันสร้างชื่อเสียง สร้างความน่าเชื่อถือให้กับคณะหรือว่าสาขาวิชาของตัวเองนอกจากนั้นก็ตั้งใจมาสร้างความสนุกสนานและความปั่นป่วนให้น้องๆ จดจำจนกว่าเราจะพบกันอีกครั้งในอนาคตอันใกล้นี้
“อะไรๆ ก็กูเนาะ หาร้านเช่าก็กู ไปยกถังก็กูแล้วคนที่จะนั่งเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำก็ยังเป็นกูจูจุนมัลติทาสก์แต่เพียงผู้เดียว” ถึงปากจะบ่นแต่จุติภัทรก็ยังพาตัวเองเดินไปใส่ชุดกันน้ำที่ซื้อมาใหม่แกะกล่องแม้จะรู้ว่าเอามาใส่พอเป็นพิธีไปอย่างนั้นสุดท้ายแล้วก็ยังต้องเปียกแต่เขาก็ขอใส่เอาไว้ก่อนจะดีกว่าเพราะงานเพิ่งเริ่มได้ไม่นานให้ร่างกายมันสะอาดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปก่อนพอถึงช่วงท้ายๆ ค่อยเลอะเทอะเละเทะยังไงก็ได้เพราะวันนี้ตนเองและผองเพื่อนต่างก็ขนเสื้อผ้าตั้งใจมาอาบน้ำอาบท่าที่คณะกันตอนงานจบอยู่แล้ว
ด้วยความที่ครั้งนี้สาขาของพวกเขาเล่นใหญ่มากสำหรับกิจกรรมที่ล้อไปกับเทศกาลใหญ่ประจำชาติเลยต้องมาตั้งซุ้มอยู่ตรงท้ายๆ ที่ไกลผู้ไกลคนแต่มันก็ไม่ได้เหงาเพราะยังมีเพื่อนๆ ที่สรรค์สร้างกิจกรรมงานวัดเลอะเทอะเละเทะมาตั้งซุ้มห่างๆ กันพอให้เห็นได้จากหางตาจากที่ดูๆ มาเขาเห็นอยู่ว่ามีซุ้มรำวงย้อนยุคที่มีการประแป้งพรมน้ำอบที่น้องๆ นักเรียนจะเลือกฉายเดี่ยวเป็นสาวรำวงด้วยตัวเองหรือจะมาโค้งพี่ๆ ไปรำเป็นเพื่อนก็ได้ แต่ที่กิจกรรมที่อยู่ใกล้กันสุดๆ ก็คงจะเป็นซุ้มแห่นางสงกรานต์ที่น้องมัธยมสามารถเข้ามาให้พี่ๆ แต่งหน้าแต่งตัวให้แล้วจะพากันไปนั่งรถแห่โชว์ตัวรอบมหาวิทยาลัยให้ชาวบ้านชาวช่องเขาสาดน้ำพอหอมปากหอมคอด้วยรถกอล์ฟที่จัดไว้อย่างสวยสดงดงามอย่างกับขบวนรถบุปผชาติ
“แล้วใครบอกให้มึงมีรถกระบะมิทราบล่ะครับจักรยานโครงไก่ของกูคงขนได้มั้งถังน้ำจุสองร้อยสามร้อยลิตรเนี่ย” เจตนิพัทธ์เบ้ปากใส่เพื่อนที่ถึงแม้เจ้าตัวจะบ่นแต่ก็จัดการแต่งตัวให้ตัวเองเสร็จไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย
“ช่างกล้าพูดไอ้โครงไก่ของมึงน่ะแต่งไปเหยียบแสนแล้วมั้งครับแต่ก็คิดว่าเกินแหละเผลอๆ จะสองแล้วด้วย” จูจุนขอเอ่ยปากเหน็บไอ้โครงไก่จักรยานเสือภูเขาคู่ใจของเพื่อนรักที่บุกป่าฝ่าดงมากับข้าวสารตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย จากจักรยานเสือภูเขาหน้าตาบ้านๆ สนนราคาไม่กี่พันบาทแต่ตอนนี้ข้าวสารมันแต่งโน่นเติมนี่จนโครงไก่มันแทบไม่เหลืออะไหล่เดิมที่ติดมาในตอนแรกอยู่เลยด้วยซ้ำแต่เพื่อนของเขามันก็ยังรักไอ้โครงไก่ไม่เปลี่ยนแปลง
“ถ้านับจริงๆ กูว่าเกินเชื่อเถอะระบบเกียร์ทั้งชุดกับดิสก์เบรกที่มันเพิ่งเปลี่ยนไปพาโครงไก่มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งแสนบาทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ” เป็นเอกที่เพิ่งเดินมาสมทบทันได้ยินเรื่องที่เพื่อนๆ กำลังพูดถึงไอ้โครงไก่พอดีจึงเอ่ยปากสนับสนุนด้วยก็เพราะเขานี่แหละเป็นคนที่รู้ที่เห็นทุกอย่างเพราะข้าวสารมันก็เอาโครงไก่ไปยกเครื่องใหม่ที่ร้านจักรยานนำเข้าของพี่ชายเขาเอง
“ไอ้ตัวดีไปเปลี่ยนชุดอีกคนเลยจ้ะพี่ข้าวสารวอร์มมือรอน้องๆ แล้ว” ได้ทีก็โยนชุดยางกันน้ำสีสันแสบตาให้เพื่อนไปอีกตัวแล้วแบบนี้เป็นเอกจะไปว่าอะไรได้นอกจากยอมสวมชุดจากนั้นก็ไปนั่งประจำที่บนปากถังเคียงคู่กันกับจูจุน
“เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา สองมือล้วงบัตรนักเรียนมาลงทะเบียนแล้วรับลูกบอลไปเลยหนึ่งตะกร้าจากนั้นก็ปาไปให้สุดแรง” เจตนิพัทธ์ใช้มือหนึ่งข้างถือไมค์แล้วกรอกเสียงเชิญชวนน้องๆ ที่เริ่มเดินหลงมาตรงจุดนี้ส่วนมืออีกข้างก็กำลูกบอลไว้แน่นจากนั้นก็เหวี่ยงแขนแล้วปาไปยังเป้าที่เล็งเอาไว้อย่างแม่นยำ
ลูกบอลยางที่มีน้ำหนักเล็กน้อยกระทบเข้ากับเป้าดังพลั่กซึ่งก็แน่นอนว่าไม่กี่วินาทีต่อมาจุติภัทรก็ลงไปนั่งอยู่ในถังน้ำด้านล่างเรียบร้อยแล้ว
“ปีนขึ้นมาเองได้ไหมวะจูจุน โว้วววสวยงามมาก” ถามเพื่อนแต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวจะรอฟังคำตอบเพราะเจตนิพัทธ์หันมาให้ความสนใจกับถังหนุ่มน้อยตกน้ำใบที่สองซึ่งเป็นเอกลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในถังน้ำเป็นรายถัดไปเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
“เป็นห่วงกูมากเลยนะมึงไอ้ข้าว เอ้า น้องๆ เขาหลงมาตรงนี้แล้วมึงรีบเรียกแขกเลย พวกที่เหลือก็รีบมาใส่ชุดให้พร้อมเลยน้องๆ เขาจะได้เลือกว่าจะปาใครลงถัง” จูจุนตะโกนเรียกเพื่อนๆ ที่นั่งระเกะระกะอยู่โดยรอบซุ้มหนุ่มน้อยตกน้ำซึ่งความพิเศษของเกมนี้คือพวกเขาหน้ามึนไปขอความร่วมมือให้เพื่อนๆ หลายคนมาร่วมสนุกมาเป็นหนุ่มน้อยให้น้องๆ เลือกปาตกน้ำกันได้ตามใจ
และก็เป็นบุญที่กลุ่มของพวกข้าวสารนั้นมีเพื่อนเยอะและเป็นที่รู้จักอยู่ทั่วถึงทุกคณะ ทุกสาขาวิชานอกจากวันนี้จะมีเด็กภาพเด็กฟิล์มแล้วก็ยังมีเพื่อนๆ จากคณะอื่นมารอสแตนบายเล่นสนุกไปด้วยกันอีกหลายสิบคนเชื่อได้ว่าวันนี้ทั้งวันน่าจะมีหนุ่มน้อยตบเท้ากันมาตกน้ำแบบไม่ซ้ำหน้ากันเลยทีเดียว
“พี่คะ ถ้าจะเล่นหนุ่มน้อยตกน้ำนี่ต้องทำยังไงบ้างคะ” เตรียมตัวหนุ่มน้อยกันยังไม่ทันเสร็จก็มีน้องสาวมัธยมหกเดินเข้ามาสอบถามพร้อมกลุ่มเพื่อนของเธอซึ่งดูจากถุงผ้าที่น้องสะพายมาแล้วท่าจะได้ของที่ระลึกและเอกสารจากซุ้มวิชาการมากันไม่น้อยเลยทีเดียว
“แค่เอาบัตรนักเรียนมาลงทะเบียนทางด้านนี้น้องก็จะได้รับลูกบอลมาหนึ่งตะกร้าค่ะ ในหนึ่งตะกร้าจะมีบอลอยู่สามลูกทีนี้ก็แค่เลือกเป้าหมายให้ขึ้นไปรอบนเขียงจากนั้นก็ปาได้เลย เอ้า พี่ๆ หนุ่มน้อยที่พร้อมจะตกน้ำออกมาโชว์ตัวด้วยครับ” เจตนิพัทธ์ตบมือเรียกเพื่อนๆ ที่สวมชุดกันน้ำหลากหลายสีสันพร้อมแว่นตากันน้ำเข้าชุดกันให้ออกมายืนอวดโฉมเรียกแขกอย่างน้อยๆ น้องๆ จะได้มีความรู้สึกว่าอยากเล่นขึ้นมาบ้าง
“ลงทะเบียนที่พี่คนนี้แล้วรับตะกร้าลูกบอลมาได้เลยนะครับเข้าแถวมาเลือกหนุ่มน้อยกับพี่ทางนี้ได้เลยไม่ต้องแซงคิวกันนะรับรองว่าได้เล่นกันทุกคนแน่นอน” พิธีกรคนดีคนเดิมพูดเหมือนว่ากลุ่มน้องๆ สี่คนนั้นมากันสักสี่พันคนเห็นจะได้แม้จะเป็นกิริยาที่การละครจนเกินเบอร์แต่ก็เรียกรอยยิ้มจากน้องๆ มัธยมที่มาเยี่ยมชมกิจกรรมโอเพนเฮาส์ของทางมหาวิทยาลัยได้มากพอสมควร
เมื่อมีน้องๆ นักเรียนกลุ่มแรกหลงเข้ามาเป็นเหยื่อกลุ่มที่สอง สาม สี่ ห้า ก็ตามกันมาติดๆ จนตอนนี้ซุ้มกิจกรรมที่มีคนหนาแน่นมากที่สุดก็คงไม่พ้นซุ้มหนุ่มน้อยตกน้ำที่เป็นเช่นนั้นก็คงเพราะกิจกรรมมันเล่นง่ายๆ และสนุกจนถึงขนาดที่ซุ้มของนางสงกรานต์ใกล้ๆ ยังส่งนางงามแต่งตัวสวยๆ มาจอยมาแจมร่วมเป็นสาวน้อยตกน้ำเพื่อเป็นสีสันให้ตั้งหลายรอบ
“ทางนั้นดูน่าสนุกจังเลยนะครับอาจารย์” เสียงทุ้มๆ ติดจะหวานของเจ้าของผมสลวยสีแดงสดที่มีความยาวถึงกลางหลังแต่ถูกมัดเอาไว้เป็นหางม้าสูงเพื่อความสุภาพเอ่ยพูดคุยกับอาจารย์ในขณะที่พวกเขากำลังค่อยๆ เดินตรวจดูความเรียบร้อยของซุ้มวิชาการและซุ้มกิจกรรมที่อยู่ในความรับผิดชอบของคณะตัวเอง
“รุ่นน้องของเราทั้งนั้นแหละปีนี้โอเพนเฮาส์จัดค่อนข้างล่าช้ากว่าปกติที่จะจัดกันตอนต้นปีแล้วยิ่งมาจัดก่อนสงกรานต์พอดีเด็กๆ เลยจัดซุ้มงานวัดเห็นเล่าว่ามีทั้งสอยดาว ปาลูกโป่งแล้วก็หนุ่มน้อยตกน้ำพอดีว่ากิจกรรมมันค่อนข้างที่จะเสี่ยงเลอะเทอะเลยถูกขอให้ออกมาจัดห่างผู้ห่างคนเขาหน่อย” อาจารย์วีระหนึ่งในอาจารย์ผู้สอนวิชาถ่ายภาพเป็นผู้อธิบาย
“อยู่ไกลผู้ไกลคนแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นอุปสรรคนะครับน้องๆ ดูจะสนุกกันมากเลย” ดูจากจำนวนเด็กๆ นักเรียนที่ยืนต่อคิวหน้าซุ้มปาลูกโป่ง สอยดาวและหนุ่มน้อยตกน้ำก็รู้แล้วว่างานนี้กิจกรรมที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในงานจะเป็นอะไรไปได้ถ้าไม่ใช่ซุ้มงานวัดของเด็กนิเทศ
“ไหนๆ ก็มาแล้วจะไปเล่นกับเด็กๆ เขาสักหน่อยไหมล่ะเป็นสีสันดีแต่ผมว่านะเจ้าเด็กพวกนั้นน่าจะอยากให้คุณไปเป็นหนุ่มน้อยให้มากกว่าเป็นคนปาแต่มาคิดดูอีกทีผมว่าไม่เสี่ยงดีกว่าเจ้าพวกนี้ยิ่งชอบคิดแผลงๆ กันอยู่ด้วย เป็นไงบ้างพวกเราคึกคักกันดีจริงๆ” เดินคุยกันอยู่เพลินๆ หนึ่งอาจารย์หนึ่งศิษย์เก่าก็เดินมาจนถึงหน้าซุ้มหนุ่มน้อยตกน้ำที่คนแน่นเป็นปลากระป๋องจนได้
“สวัสดีครับอาจารย์วีระ ตอนแรกพวกผมก็คิดว่าจะเหงาแล้วเพราะเมื่อเช้าซุ้มเงียบเป็นป่าช้าแต่สายๆ มาถึงได้ใจชื้นขึ้นหน่อยมันคึกคักคึกคัก” แม้ปากจะพูดคุยกับอาจารย์แต่ดวงตาคมปลาบของเจตนิพัทธ์กลับหยุดอยู่ที่เจ้าของเรือนผมสีแดงมัดเป็นหางม้าสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“ดีๆ พอดีผมพารุ่นพี่พวกคุณมาเดินดูซุ้มน่ะ เขาจบไปหลายปีแล้วแต่รัชชานนท์เป็นตำนานของคณะเราเลยนะรู้หรือเปล่า” แม้จะไม่เคยเห็นตัวจริงแต่ไม่มีใครที่ไม่รู้จักชื่อของรัชชานนท์รุ่นพี่ที่ครองตำแหน่งเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเกรดเฉลี่ยสี่จุดศูนย์ศูนย์คนนั้นอย่างแน่นอน
"สวัสดีครับพี่รัชชานนท์ผมชื่อข้าวสารมีพี่สาวชื่อข้าวสวยเป็นหมาเด็กที่จริงใจ ผู้ชายกรีนแฟลกธงเขียวแบบสีเขียวอมฟ้าถึงสีฟ้าครามเหมือนน้ำทะเลฝั่งอันดามัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ
