ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,รัก,หมากินแตงโม,รุกรับสลับโพ,คลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงแจ้งเตือนจากโปรแกรมสนทนาที่ดังขึ้นมากลางดึกเป็นข้อความและรูปภาพจากเจ้าหมาเด็กธงเขียวเฉดสีน้ำทะเลฝั่งอันดามันส่งมาอวดรูปต้นไม้ที่เจ้าตัวจัดตกแต่งไว้ภายในห้องนอนแต่ก็ว่าไม่ได้นะดูท่าแล้วเด็กคนนี้มันจะปลูกต้นไม้ที่บ้านจริงๆ ไม่ใช่ว่ามาซื้อๆ ไปเพื่อเอาใจเขาเพราะในภาพที่เห็นนั้นมีทั้งต้นลิ้นมังกร ต้นยางอินเดียด่างรวมไปถึงพลูด่างใบยักษ์ที่ไม่ได้ซื้อไปจากร้านของเขาอย่างแน่นอนและดูจากสภาพของกระถางที่เยินมาประมาณหนึ่งก็พอจะทำให้เชื่อได้ว่าเจ้าตัวปลูกมันเอาไว้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว
“ดูดีเชียวครับ” รัชชานนท์ตอบกลับไปเพียงเท่านั้นเจ้าเด็กอีกฝั่งก็ส่งรูปตามมาติดๆ ให้ดูถึงสี่ภาพซึ่งล้วนแต่เป็นภาพมุมสวนเล็กๆ นี้ในทั้งมุมกว้าง มุมแคบแม้แต่มุมเสยกับมุมเงยก็ไม่เว้น
“ห้องนอนของผมรับแดดทิศตะวันออกพอดีเลยครับกลางวันก็เปิดม่านไว้ให้เด็กๆ ได้อาบแดดกัน” เพราะเจ้าตัวชอบแสงสว่างและความมืดแบบถูกที่ถูกเวลาตอนกลางวันจึงชอบที่จะเปิดผ้าม่านรับแสงจากดวงอาทิตย์ส่วนกลางคืนก็จะปิดม่านกันแสงแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ให้มืดสนิทเพราะที่หน้าบ้านนั้นมีไฟทางที่เจิดจ้ามากเขาจึงไม่ชอบเห็นมันในตอนกลางคืนเท่าไหร่แม้ว่าไฟทางจะมีประโยชน์กับเพื่อนบ้านที่สัญจรไปมาในยามวิกาลแต่สำหรับเจตนิพัทธ์นั้นเขาขอนอนในห้องที่มืดสนิทจะเป็นการดีต่อสุขภาพและอารมณ์มากกว่า
“ทำดีแล้วครับ เก่งมากเลย”
“ว่าแต่วันมะรืนพี่แตงโมว่างไหมครับไปกินข้าวเย็นกัน ผมไม่มีเรียนตอนบ่ายไปช่วยพี่ที่ทำงานร้านได้นะแล้วตอนเย็นเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน” อยู่ดีๆ เด็กคนนั้นก็มาชวนไปกินข้าวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแต่รัชชานนท์ก็ไม่ได้แปลกใจเพราะคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าเด็กมันต้องรุกแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วถึงขนาดนี้
“ก็ได้ครับ” บทสนทนาในค่ำคืนแรกจบลงแค่นั้นเจตนิพัทธ์ดีใจจนสติหลุดมือไม้สั่นจนไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีกส่วนทางอีกฝั่งก็คิดไปว่าน้องน่าจะหลับไปแล้วจึงไม่ได้รอว่าเจ้าหมาเด็กจะส่งอะไรตอบกลับมา
สองวันต่อมาเจตนิพัทธ์โผล่มาที่ร้านต้นไม้ของรัชชานนท์ตั้งแต่ยังไม่ทันเที่ยงอีกทั้งไม่ได้มามือเปล่าเพราะเขาหิ้วอาหารกลางวันจากร้านอร่อยใต้ตึกคณะมาฝากเพราะมั่นใจว่าคนพี่เองก็น่าจะอยากกินอาหารในความทรงจำบ้างเหมือนกัน
“นี่มันกับข้าวร้านป้าจ๊ะจ๋านี่ครับ น้องข้าวมามือเปล่าก็ได้ไม่เห็นต้องหิ้วมาให้ลำบากที่นี่มีของกินเยอะอยู่นะครับ” วันนี้พี่ชายผมแดงยังแต่งตัวตามสบายด้วยกางเกงขาสั้นแค่เข่าส่วนท่อนบนนั้นเป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีดำธรรมดาๆ สวมทับร่างกายทั้งหมดด้วยผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัวที่มีโลโก้ชื่อร้านส่วนผมสีแดงสดนั้นก็มัดรวบเอาไว้เป็นหางม้าเหมือนที่เคยเห็นเป็นปกติดูท่าแล้วพี่แตงโมน่าจะชอบมัดผมไว้เพื่อไม่ให้มันเกะกะเวลาทำงานแน่ๆ เลย
“พี่แตงโมจำข้าวร้านป้าจ๊ะจ๋าได้ด้วยเหรอครับ พี่เชื่อไหมว่าผมกินทุกวันมาตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสองต่อให้ไม่ได้กินมื้อกลางวันมันก็ต้องโดนสักมื้อให้ได้เหมือนติดยาเสพติดแล้วนี่ก็ของโปรดผมเลยนะกุ้งผัดผงกะหรี่ที่อร่อยไม่แช่แค่กุ้งนะแต่เป็นน้ำซอสที่ไม่รู้ว่าป้าแกทำยังไง” คนเด็กกว่าโชว์กล่องใส่กุ้งผัดผงกะหรี่ที่ตั้งใจสั่งพิเศษกุ้งมาให้พี่คนสวยด้วยสีหน้าที่แสนจะภาคภูมิใจ
“พี่แพ้กุ้งครับ... ล้อเล่นน่ะชอบกินเหมือนกันแฟนพันธุ์แท้กุ้งผัดผงกะหรี่ร้านป้าจ๊ะจ๋าสี่ปีซ้อน” คนที่เห็นน้องแอบหน้าเสียไปแวบหนึ่งยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีลองได้แหย่นิดแหย่หน่อยก็เหมือนเจ้าตัวจะเสียเส้นไปนิดๆ แต่ความมั่นหน้าที่มีก็ยังทำให้เจ้าหมาเด็กยังคงแยกเขี้ยวยิ้มได้แบบไม่มีทีท่าว่าจะสลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
มื้อแรกที่ได้กินข้าวด้วยกันเจตนิพัทธ์พยายามเก็บรายละเอียดอย่างเอาใจใส่ว่ามีอะไรที่พี่เขาชอบหรือไม่ชอบบ้างซึ่งก็ใช่ว่านิสัยนี้มันเพิ่งจะมาเป็นแต่มันเป็นนิสัยติดตัวมาตั้งนานแล้วเพราะพี่ข้าวสวยคนดีของเขานี่แหละที่เลี้ยงมาแบบเอาใจใส่โดยพี่สาวดูแลตัวเองอย่างไรชายหนุ่มก็เก็บเอามาดูแลคนรอบข้างแบบนั้นเช่นเดียวกัน
การได้ลองมาช่วยงานในร้านขายต้นไม้เป็นอะไรที่แปลกใหม่มากเพราะว่าพี่แตงโมไม่ใช่สักแต่จะขายๆ ไปแต่พี่เขายังให้คำแนะนำด้านการดูแลรดน้ำ ใส่ปุ๋ยไปยันปริมาณแสงแดดที่ต้นไม้แต่ละชนิดต้องการลามไปถึงวิธีขยายพันธุ์ก็บอกให้จนหมดหากลูกค้าต้องการทราบ
“พี่แตงโมบอกเขาหมดแบบนั้นจะดีเหรอครับ แล้วแบบนี้เขาก็ไม่กลับมาซื้อต้นไม้ของเราอีกแล้วล่ะสิถ้าเขาทำกันเองได้หมด” หลังจากที่ร้านกลับมาสงบลงอีกครั้งเพราะลูกค้าออกจากร้านไปแล้วเจตนิพัทธ์ก็พุ่งตัวเข้าชาร์ตยิงคำถามใส่รัชชานนท์ด้วยความสงสัย
“การจะขยายพันธุ์ต้นไม้สักต้นมันใช้เวลานะถ้าลูกค้าลองทำเองแล้วไม่ทันใจยังไงพวกเขาก็ต้องกลับมาที่ร้านอยู่แล้วอย่างแคคตัสพวกนี้เพาะจากเมล็ดทั้งหมดที่เราเห็นนี่ใช้เวลาไปเกือบๆ จะสามปีเลยนะแต่ก็ได้มาแค่นี้ลูกเท่าหัวแม่โป้งคนใจร้อนเขาไม่ค่อยรอกันหรอกตรงนั้นแหละที่จะทำให้ร้านค้าได้เงิน” รัชชานนท์ยกกระถางต้นกระบองเพชรที่อยู่ใกล้ๆ มือมาให้อีกคนดูเป็นตัวอย่างเจ้าพวกนี้เขาทำตั้งแต่ผสมเกสร เก็บเมล็ด เพาะเมล็ดจนมาถึงแยกกระถางปลูกเองกับมือบอกเลยว่าถ้าหากใจร้อนๆ แล้วไม่มีใครทนมานั่งปลูกนั่งดูแลเองหรอกเพราะมันโตไม่ทันใจ
“อย่างนี้นี่เองผมก็เคยนะเพาะเมล็ดเองแต่ไม่ทันได้แยกหรอกเพราะมันไม่เคยโตเลยอาจจะเป็นเพราะว่าเพาะทิ้งเพาะขว้างไม่ค่อยได้ดูแลมันด้วย” ประสบการณ์ในการเพาะเมล็ดแคคตัสนั้นเจตนิพัทธ์ก็พอมีอยู่บ้างเห็นกูรูกูรู้ทั้งหลายบอกให้เพาะทิ้งไว้แบบลืมๆ แล้วมันจะโตเองซึ่งเขาก็ลืมจริงๆ ทิ้งไว้เกือบปีไม่ได้มาดูแลแล้วมันจะเอาผู้รอดชีวิตมาจากไหน
“เพาะตามสูตรการเพาะลืมล่ะสิท่า ลืมได้แต่นึกถึงบ้างน้องต้องการความเอาใจใส่เหมือนกันอย่างพวกนี้หลังเพาะเราลืมไปได้เลยสามเดือนหกเดือนแต่หลังจากนั้นค่อยเปิดถุงมาส่องดูบ้างเพื่อหาความผิดปกติให้ปุ๋ยตามวาระให้อาบแดดบ้างแค่นี้น้องก็โตได้แล้วแหละ” ระหว่างที่พูดไปนิ้วมือเรียวยาวของรัชชานนท์ก็เขี่ยนั่นเขี่ยนี่ให้เข้าที่เข้าทางต้นไหนที่หินโรยหน้ากระจายเขาก็เคาะๆ ให้มันกลับมาเข้าที่หรือกระถางที่มีวัชพืชขึ้นเยอะเกินไปก็ถอนออกเสียบ้างแม้ว่าพวกมันจะมีประโยชน์ในแง่ที่เป็นตัวชี้เห็นว่าดินยังมีความชุ่มชื้นแต่ในทางกลับกันมันก็แย่งสารอาหารจากต้นไม้ของเราไปด้วย
“เอาไว้ถ้ายิมโนที่บ้านออกดอกรอบนี้ผมจะลองผสมแล้วเก็บเมล็ดมาเพาะใหม่นะครับ” ที่บ้านของเจตนิพัทธ์มีแต่แคคตัสสกุลยิมโนคาไลเซียมเพราะจากการสังเกตด้วยตัวเองมาระยะหนึ่งก็พบว่ากระบองเพชรสายพันธุ์นี้มันค่อนข้างจะอึดเลี้ยงแดดร้อยฝนร้อยได้ไม่ค่อยมีปัญหาอีกอย่างหนึ่งคือเขาชอบที่พวกมันมีหนามหลากหลายแบบตั้งแต่หนามจุ๋มจิ๋มไปจนถึงหนามโหดๆ ยาวเป็นนิ้วสองนิ้วซึ่งถูกใจเขามาก
“อื้อ ถ้าอยากลองทำก็เอาเลย”
มีลูกค้าเข้าร้านของรัชชานนท์ทั้งวันเลยจริงๆ ส่วนใหญ่ที่ฟังจากบทสนทนาแล้วก็พอจะจับใจความได้ว่าลูกค้ากว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์นั้นเป็นลูกค้าเก่าที่เคยอุดหนุนกันมาก่อนซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีที่พี่เขามีลูกค้าอุดหนุนไม่ขาดแต่มันจะไม่ดีตรงที่บางคนมันมาทำตาวิบวับๆ ใส่เจ้าของร้านจนเกินความจำเป็นนี่สิ
“พี่แตงโมหิวหรือยังครับ” ระหว่างที่ช่วยกันเก็บร้านก็อดไม่ได้ที่จะไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงเพราะหลังจากมื้อกลางวันตอนเที่ยงแล้วพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้กินอะไรอีกเลยนอกจากน้ำเปล่าที่กินกันเป็นลิตรๆ เพราะสภาพอากาศที่ร้านออกจะร้อนแต่เห็นแบบนี้พี่แตงโมเขาก็มีห้องแอร์เป็นออฟฟิศขนาดกำลังดีให้เข้าไปนอนเล่นนั่งเล่นหรือว่าไปเข้าห้องน้ำได้จะได้ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับห้องน้ำรวมในส่วนของลูกค้าที่ตลาดมีเอาไว้ให้บริการ
“นิดหน่อยแล้วน้องข้าวล่ะครับหิวหรือยัง เหนื่อยแย่เลยวันนี้แต่ยังไงก็ขอบคุณจริงๆ นะครับที่มาช่วยงานเกือบทั้งวันเลย” เป็นคนอื่นที่มาวอแวรัชชานนท์เจอเขาใช้ให้ยกกระถางต้นไม้หนักๆ ไปส่งให้ลูกค้าแค่นี้ก็ขยาดกันแล้วแต่เด็กข้าวสารนี่มันสู้มากให้ทำงานจนหัวหมุนก็ยังส่งยิ้มให้เขาได้อยู่เลยแถมไม่เรื่องมาก ไม่งอแงใจสู้แบบนี้ค่อยน่าสนใจขึ้นมาหน่อย
ใช่ว่ารัชชานนท์จะไม่รู้ว่าเด็กมันแอบคิดอะไรอยู่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันในงานโอเพนเฮาส์ของมหาวิทยาลัยที่เขาเดินทางไปร่วมงานในฐานะศิษย์เก่าที่ไปแลกเปลี่ยนความรู้และประสบการณ์ในการเรียนและการทำงานให้กับน้องๆ ที่เป็นศิษย์ปัจจุบันและน้องๆ นักเรียนที่กำลังจะตัดสินใจเข้ามาเรียนคณะนิเทศศาสตร์สาขาการภาพยนตร์และภาพนิ่ง สายตาของเจตนิพัทธ์ในวันนั้นมาจนถึงวันนี้ไม่ต้องแปลอะไรให้มันมากความเพราะมันตรงไปตรงมาพอๆ กับไม้บรรทัด
“สนุกดีครับได้ทำอะไรใหม่ๆ เยอะเลยแต่ทำไมพี่แตงโมถึงเลือกมาเปิดร้านขายต้นไม้ล่ะครับไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับการถ่ายภาพแล้วเหรอผมเคยได้ยินมาว่าพี่เป็นตำนานของสาขาเราเลยนะภาพถ่ายของพี่อาจารย์หลายๆ ท่านยังเอามาใช้เป็นสื่อการสอนสอนพวกผมอยู่เลย” รุ่นพี่คนนี้มีอะไรให้เจตนิพัทธ์ประทับใจหลายอย่างนอกจากจะเรียนจบมาในเกรดที่สูงสุดเป็นประวัติการณ์ของสาขาวิชาแล้วผลงานต่างๆ โดยเฉพาะฝีมือการถ่ายภาพอาจารย์บางท่านยังเอ่ยปากชมเลยว่าพี่เขาเป็นอัจฉริยะ
“อ๋อ ร้านขายต้นไม้ทำเป็นงานอดิเรกน่ะปกติก็ถ่ายภาพนี่แหละแต่ช่วงนี้มันไม่มีงานอะไรที่อยากออกไปถ่ายก็มาขายต้นไม้รอไปพลางๆ จริงๆ แล้วที่ร้านก็มีคนช่วยนะแต่ช่วงไหนที่พี่อยู่หน้าร้านน้องๆ เขาจะช่วยกันอยู่ด้านหลังที่เป็นสวนคอยดูแลต้นไม้ที่ยังอนุบาลอยู่ไปเลยไม่ได้ออกมาตรงนี้” เรื่องนี้รัชชานนท์ไม่ได้โกหกตัวเขายังรับงานถ่ายภาพอยู่บ้างแต่ส่วนใหญ่จะเป็นการถ่ายตามใจตัวเองมากกว่าบางครั้งเขาก็ออกเดินทางไปประเทศนั้นประเทศนี้แล้วไปเก็บภาพกลับมาเป็นความทรงจำหรือไม่ก็ถ่ายเก็บเอาไว้จัดนิทรรศการภาพถ่ายของตัวเองซึ่งส่วนมากก็เป็นงานฟรีไม่ได้จัดแสดงแบบเก็บเงินแต่ราคาของภาพที่ขายได้ต่อการจัดนิทรรศการหนึ่งครั้งก็ทำให้รัชชานนท์ไม่ต้องทำงานไปสองสามปีได้สบายๆ เลย
“พี่แตงโมสุดยอดเก่งมากๆ เลยครับ ทำไมพี่ถึงได้มีเรื่องให้ผมประหลาดใจได้ตลอดเลยนะ” สายตาและน้ำเสียงของเจตนิพัทธ์ไม่ปกปิดเลยว่าชื่นชม ในตอนแรกเขายอมรับว่าหลงเสน่ห์ตรงรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าแต่พอได้รู้จักได้รู้ถึงสิ่งต่างๆ ที่คนคนนี้ทำมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองจะยิ่งปลื้มรุ่นพี่ร่วมคณะมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
“ก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นเรียกว่ามีโอกาสให้ทำก็ทำดีกว่าน่ะ” รัชชานนท์ยิ้มขำไปกับความตื่นเต้นดีใจของเด็กหนุ่มรุ่นน้องนี่ขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้ว่าตลาดต้นไม้ทั้งหมดนี้เป็นของเขายังชื่นชมกันมากถึงขนาดนี้แล้วถ้ารู้ว่าไม่ใช่แค่ร้านขายต้นไม้ที่เขาเป็นเจ้าของแต่เป็นพื้นที่ทั้งหมดเลยน้องมันจะทำหน้ายังไงกัน
