ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,รัก,หมากินแตงโม,รุกรับสลับโพ,คลั่งรัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร้านอาหารที่เจตนิพัทธ์ตั้งใจพารัชชานนท์มากินมื้อเย็นด้วยกันเป็นครั้งแรกก็คือร้านชาบูหมูกระทะที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่เจ้าตัวตัดสินใจเลือกมาที่นี่เพราะที่ร้านเขาโฆษณาเอาไว้ว่าเสิร์ฟกุ้งแม่น้ำแบบไม่อั้นสามารถสั่งได้ตามใจกินได้จนกว่าครัวจะปิดแม้ราคาต่อหัวจะแพงกว่าร้านบุฟเฟต์เจ้าดังตามห้างสรรพสินค้าแต่เขาก็จะลองเสี่ยงถ้าคิดในแง่ดีอย่างน้อยๆ ถ้าอาหารไม่อร่อยวิวดีๆ ของแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืนก็น่าจะช่วยกอบกู้สถานการณ์ได้บ้างไม่มากก็น้อย
“ไหนว่าจะพามากินหมูกระทะเรากินร้านฝั่งตรงข้ามก็ได้หัวละสองร้อยกว่าบาทเองนะไม่เห็นต้องมากินแพงๆ เลย” คนที่รู้ราคาต่อหัวของร้านอาหารย่านนี้ดีออกจะตกใจที่น้องมันเลือกที่นี่และที่เขาพูดออกมาไม่ใช่ว่าตั้งใจจะดูถูกแต่เป็นเพราะเขาเกรงใจอีกทั้งก็ไม่ได้อยากให้น้องใช้เงินเกินตัว
“ผมอยากกินกุ้งครับกุ้งแม่น้ำสดๆ มันอร่อยมากเลยนะพี่แตงโมเชื่อน้องข้าวเถอะมันกุ้งเยิ้มๆ คลุกข้าวร้อนๆ สาดน้ำจิ้มซีฟู้ดลงไปเห็นสวรรค์รำไรเลยนะครับ” เจตนิพัทธ์ชอบใจมากที่ทางร้านเป็นบุฟเฟต์แบบที่เลือกสั่งได้เพราะเขาเป็นคนจำพวกที่ขี้เกียจไปเดิน ตักส่วนหนึ่งก็เพราะตัวเองนี่แหละที่ซุ่มซ่ามชอบทำของหลุดมือไม่ก็เดินชนโน่นชนนี่อยู่เรื่อยมันจะทำให้คนรอบข้างเกิดอันตรายเอาได้
แต่นอกจากอาหารที่มาเสิร์ฟให้แล้วสิ่งที่ชอบใจที่สุดก็ตรงที่ทางร้านเสิร์ฟน้ำจิ้มมาเป็นเหยือกเล็กๆ ขนาดกำลังพอกินสองถึงสามคนมีทั้งน้ำจิ้มหมูกระทะ น้ำจิ้มสุกี้และน้ำจิ้มซีฟู้ดพร้อมพริกขี้หนูสับ กระเทียมสับและผักชีแบบไม่หวงของอีกทั้งภาชนะก็ปิดสนิทมิดชิดสะอาดตาเป็นอย่างมาก
“โอเคๆ ตามใจเราแต่ให้พี่ช่วยจ่ายดีกว่านะ”
“หึ เอาไว้มื้อหน้าแล้วกันครับมื้อนี้ผมตั้งใจชวนพี่ข้าวมากินของอร่อยด้วยกันเพราะฉะนั้นผมจ่ายก็ถูกแล้ว” คนเด็กกว่าส่ายหัวดิกจากนั้นก็เริ่มเอารายการอาหารออกมาให้คนพี่เลือกส่วนตัวเองก็มีหน้าที่จดลงไปบนกระดาษที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ซึ่งแน่นอนว่าเริ่มแรกต้องสั่งกุ้งแม่น้ำไซส์ใหญ่ไปก่อนเลยสี่ตัวจุกๆ แล้วก็สั่งข้าวผัดกระเทียมมากินคู่กันด้วยเพื่อความสมบูรณ์แบบ
“มีอะไรที่พี่ไม่กินหรือเปล่าครับ อาหารที่แพ้หรืออาหารที่ไม่ชอบกิน” ระหว่างที่ต่างคนต่างอ่านรายการอาหารอย่างตั้งใจเจตนิพัทธ์ก็ถามเรื่องทั่วๆ ไปไปด้วยเพื่อเก็บเอาไว้เป็นข้อมูลในคลังความรู้
“ถ้าตามรายการนี้ก็กินได้หมดนะไม่มีอาหารที่แพ้แล้วก็ไม่มีอะไรที่ไม่กินแต่มีบางอย่างเหมือนกันที่ไม่ชอบอย่างพวกข้าวต้ม โจ๊กแล้วก็ปลาพี่จะกินเฉพาะปลาทอดไม่ค่อยกินปลาต้มหรือว่านึ่งไม่ค่อยชอบสัมผัสนุ่มๆ นิ่มๆ เท่าไหร่” รัชชานนท์ไม่ใช่คนกินยากแต่ก็เลือกกินอยู่ในระดับหนึ่งส่วนมากเขาจะไม่ชอบอาหารที่เละๆ นิ่มๆ อย่างโจ๊กและข้าวต้มถ้าเลือกได้ก็แทบจะไม่กินเลยยกเว้นว่าไม่มีทางเลือกจริงๆ ถึงจะยอมเช่นข้าวต้มฝีมือของคุณย่า
“เหมือนพี่ข้าวเลยครับพี่สาวผมก็ไม่ค่อยชอบกินปลาไม่ใช่แค่ปลาต้มนะแต่ปลาอะไรก็ไม่กินสักอย่างแต่ถ้าเป็นพี่ลลินแฟนพี่ข้าวจะกินง่ายกว่าแต่ก็รู้สึกว่าพี่เขาจะไม่กินเนื้อวัวนะถ้าจำไม่ผิดแต่กับน้องข้าวกินทุกอย่างเลยครับกินเนื้อ กินผัก กินเก่งด้วย” เด็กหนุ่มยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจในคุณสมบัติข้อนี้ของตนเอง
“ดีแล้วครับที่กินได้ทุกอย่างเวลาเดินทางไปที่ไหนจะได้ไม่ลำบาก” เมื่อเลือกอาหารที่อยากกินชุดแรกได้แล้วทั้งคู่ก็นั่งรออาหารมาเสิร์ฟอยู่ครู่หนึ่งโดยอาหารสดนั้นจะต้องใช้เวลาเล็กน้อยส่วนอาหารทานเล่นนั้นรอไม่นานเมื่อได้ชิมหลายๆ อย่างแล้วก็พบว่ารสชาตินั้นไม่ได้แย่แถมวัตถุดิบค่อนข้างที่จะมีคุณภาพสมกับราคาต่อหัวที่เสียไป
“วิวแม่น้ำตอนกลางคืนก็สวยดีนะครับผมไม่ค่อยได้เห็นแบบนี้เท่าไหร่”
ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาในยามค่ำคืนนั้นประดับประดาไปด้วยไฟสุกสว่างซึ่งน่าจะเป็นเพราะย่านนี้เป็นร้านอาหารกันแทบทั้งนั้นแต่ที่น่าตื่นตาตื่นใจมากกว่าก็คงจะเป็นเรือลำใหญ่ๆ ที่ล่องมาเป็นระยะซึ่งระหว่างที่เรือกำลังผ่านจุดที่เป็นร้านอาหารทั้งผู้โดยสารบนเรือและลูกค้าบนบกต่างก็โบกไม้โบกมือทักทายกันเป็นที่สนุกสนาน
“แต่ถ้าเป็นแถบริมฝั่งที่ไม่มีร้านอาหารก็จะเงียบมากผิดจากตรงนี้เลยเหมือนกันนะพอดีว่าคุณยายพี่ท่านก็มีบ้านอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาเหมือนกันน่ะพี่เลยโตมากับแม่น้ำเห็นทั้งความคึกคักแล้วก็เงียบสงบแต่น่าเสียดายที่ตอนนี้บ้านของคุณยายที่เป็นบ้านเก่าไม่อยู่แล้วเพราะญาติทางฝั่งของคุณแม่พี่กลัวน้ำท่วมเมื่อหลายปีก่อนเลยจ้างคนมาถอนบ้านทั้งหลังไปปลูกไว้ที่ต่างจังหวัดตอนนี้มีบ้านหลังใหม่ที่ปลูกห่างจากริมแม่น้ำมาแทน”
“บรรยากาศต้องดีมากแน่ๆ เลยครับผมไม่เคยอยู่บ้านริมน้ำนะแต่เคยไปพักชั่วคราวตามโฮมสเตย์บรรยากาศดีเอาเรื่องเลย ว่าแล้วก็คิดถึงบรรยากาศของการพักผ่อนเอาไว้ปิดเทอมผมชวนเพื่อนๆ ไปหาโฮมสเตย์ริมน้ำนอนสักคืนสองคืนดีกว่า กุ้งสุกแล้วครับผมชอบแบบที่เนื้อมันไม่แห้งเกินพี่กินได้หรือเปล่า” คนที่ชอบเดินทางไปพักผ่อนแบบสบายๆ ตาเป็นประกายเมื่อพูดมาถึงตรงนี้ใครชอบไปเที่ยวกินเหล้าเข้าผับอะไรก็ไปเถอะแต่สำหรับเจตนิพัทธ์แล้วเขาโปรดปรานการย้ายที่นอนขี้เกียจและไปหาที่ใหม่ๆ สำหรับปั่นจักรยานเป็นที่สุด
“อื้อ แบบนั้นแหละเนื้อกำลังหวานถ้าย่างสุกเกินไปมันจะแห้งติดเปลือก ขอบคุณนะครับ” กุ้งตัวแรกที่ย่างสุกได้ที่เจตนิพัทธ์จัดการตักออกมาใส่จานและบรรจงแกะเปลือกออกอย่างเชี่ยวชาญก่อนจะส่งจานใบนั้นไปให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามซึ่งการดูแลเล็กๆ น้อยๆ อย่างเอาใจใส่และเป็นธรรมชาติทำเอารัชชานนท์พูดได้เต็มปากเลยว่าประทับใจในความมีของของเด็กคนนี้มากพอสมควร
ทั้งคู่ไม่ได้รีบเร่งรับประทานอาหารเพราะทางร้านไม่ได้กำหนดระยะเวลาในการนั่งรับประทานโดยทั้งคู่เลือกที่จะสั่งอาหารมาครั้งละเล็กละน้อยกินให้เสร็จไปเป็นอย่างๆ จะได้ไม่เหลือทิ้งให้ต้องเสียดายของและเสี่ยงจะโดนทางร้านคิดค่าปรับ
“เป็นผู้หญิงเข้าห้องน้ำผู้ชายได้เหรอ” ระหว่างที่กำลังยืนล้างมืออยู่ตรงอ่างล้างหน้ามีเด็กผู้ชายที่น่าจะอยู่ในวัยประถมมายืนตะโกนอยู่ด้านหลังของรัชชานนท์แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจเพราะว่าเจอเรื่องนี้บ่อยจนชินชาไปแล้ว
“น้องต้นกล้าเสียงดังอะไรคะลูกเสร็จแล้วก็ล้างมือจะได้ออกไปกินข้าวกันต่อ” เสียงที่ดังมาจากทางหน้าห้องน้ำน่าจะเป็นเสียงผู้ปกครองไม่ก็เป็นมารดาของเด็กซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่คิดว่าดีแล้วที่มีคนมาดูแลเลยไม่ใส่ใจจนตัวเองล้างมือเสร็จถึงได้เดินกลับมาที่โต๊ะอาหารที่มีหมาเด็กนั่งตาแป๋วรออยู่
“คนนั้นไงแม่พี่ผู้หญิงคนนั้นที่เข้าห้องน้ำผู้ชาย” จู่ๆ เด็กที่เพิ่งได้เจอกันเมื่อครู่ก็ตะโกนโวยวายขึ้นมาเสียงดังแถมยังวิ่งมาชี้หน้ารัชชานนท์อย่างไม่มีมารยาทอีกด้วย
“อ้าว มาชี้หน้าคนไม่รู้จักแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ น้องกลับโต๊ะไปหาคุณแม่ดีกว่านะ” เป็นเจตนิพัทธ์ที่เอ่ยปากออกมาก่อนรัชชานนท์จึงนั่งกินกุ้งที่น้องย่างให้ต่อไม่ได้สนใจอะไรแม้แต่สายตาสอดรู้ของคนกว่าครึ่งร้านอาหารที่ยังคงจับจ้องมาที่เขาอย่างไม่ปิดบังความอยากรู้อยากเห็น
“แม่ๆ พี่คนนี้เขาเข้าห้องน้ำผู้ชายเขาได้ยังไงเป็นผู้หญิงนะ” เด็กเจ้าปัญหายังไม่ยอมกลับโต๊ะไปหามารดาของตัวเองเองแต่กลับวิ่งไปที่โต๊ะเพื่อจูงมือแม่มาดูรัชชานนท์ถึงที่อีกต่างหาก
“แม่ดูสิ”
“น้องครับพี่เป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงพาคุณแม่กลับไปที่โต๊ะแล้วกินข้าวต่อเถอะนะครับ” รัชชานนท์พยายามใช้น้ำเสียงสุภาพที่สุดเพราะถึงอย่างไรแล้วเด็กก็คือเด็กอาจจะยังไม่รู้ความมากจึงไม่ได้อยากจะใส่ใจ
“น้องต้นกล้านี่ก็ยังไงนะแค่กะเทยทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้แล้วเขาเข้าห้องน้ำชายก็ถูกแล้วไงคะจะมาเข้าห้องน้ำผู้หญิงไม่ได้หรอกมันน่าขยะแขยง” มารดาของเด็กกรีดเสียงแหลมแสบแก้วหูอีกทั้งยังทำท่าเหมือนกับว่ารัชชานนท์นั้นจะเอาเชื้อโรคไปติดตัวเองเข้าแต่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่ากิริยามารยาทของตัวเองที่ทำออกมานั้นมันน่ารังเกียจมากกว่าเขาที่ถูกเข้าใจผิดเสียอีก
“เอ่อ คุณแม่ครับพาน้องกลับไปโต๊ะดีกว่านะครับมาเสียงดังอยู่ตรงนี้มันเป็นการรบกวนลูกค้าท่านอื่นเขา แล้วก็ช่วยแก้ไขความเข้าใจผิดของตัวเองด้วยนะครับผมเป็นผู้ชายหรือต่อให้ผมจะเป็นอะไรหรือไม่เป็นอะไรนั่นก็เป็นเรื่องส่วนตัว การที่คุณมาพูดจาดูถูกคนอื่นแบบนี้ไม่ค่อยสุภาพแล้วก็ไม่ควรทำในที่สาธารณะอย่างมากเลยนะครับ
แล้วแบบนี้คุณแม่จะเป็นตัวอย่างให้กับน้องได้ยังไงถ้าหากวันหนึ่งลูกชายของคุณไปชี้หน้าเรียกคนบนถนนด้วยคำเดียวกันกับที่คุณแม่เพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่ผมคิดว่าน้องคงไม่ทันได้โตหรอกนะครับ” รัชชานนท์พูดเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่ค่อนข้างจะชัดถ้อยชัดคำทำเอาแม่ของเด็กตัวสั่นด้วยความโกรธแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้โวยวายอะไรทางผู้จัดการร้านก็มาเชิญเธอและลูกชายให้กลับโต๊ะของตัวเองไปหลังจากนั้นก็ยังมาขอโทษรัชชานนท์อีกด้วย
“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของร้านเลยครับผมเข้าใจ เป็นผมด้วยซ้ำที่ต้องขอโทษที่เมื่อกี้เสียงดังไปหน่อย” รอยยิ้มบางเบาที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานๆ ติดจะเซ็กซี่ทำเอาผู้จัดการร้านอาหารถึงกับหน้าแดงลามไปถึงใบหูจนเจตนิพัทธ์ที่นั่งมองอยู่รู้สึกขวางหูขวางตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“วันนี้ทางเราขอมอบส่วนลดให้เพื่อเป็นการขออภัยจากใจจริงนะครับและหวังว่าโอกาสหน้าคุณจะมาใช้บริการทางร้านของเราอีก ขาดเหลืออะไรสั่งได้เลยนะครับ” ผู้จัดการยังยืนยันที่จะมอบส่วนลดให้ทั้งๆ ที่ทางร้านไม่มีความผิดแล้วแบบนี้รัชชานนท์จะทำอะไรได้นอกจากยิ้มรับคิดเสียว่าช่วยน้องประหยัดเงินค่าอาหารไปได้นิดหน่อยก็พอที่จะสบายใจขึ้น
“ยังโมโหสองคนแม่ลูกนั่นอยู่เหรออย่าไปสนใจเรื่องไร้สาระเลยครับเดี๋ยวกินกุ้งไม่อร่อยนะ” คนพี่ที่เห็นว่าน้องยังคงนั่งหน้าตึงๆ จึงปลอบให้ใจเย็นลงเพราะมั่นใจว่าเมื่อครู่หากไม่เป็นผู้หญิงกับเด็กเล็กเจตนิพัทธ์น่าจะลุกขึ้นไปมีเรื่องมีราวไม่ก็สาวหมัดใส่ปากให้แล้วด้วยซ้ำ
“แค่ไม่คิดว่าจะมีคนไม่มีมารยาทแบบนี้อยู่น่ะครับแต่พี่แตงโมดูชิลมากเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยเลยเหรอ”
“จะว่าบ่อยไหมก็ไม่นะส่วนมากคนจะแค่มองๆ มากกว่าแต่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนมาพูดใส่หน้าแบบนี้แต่ก็เข้าใจได้แหละว่าสวยจะมองผิดมองถูกไปบ้างก็ไม่เป็นไร” รัชชานนท์ตอบกลับอย่างอารมณ์ดีทำให้คนที่อารมณ์ขุ่นๆ อยู่พอที่จะยิ้มออกมาได้บ้าง
“ไม่เถียงเลยว่าสวย สวยมากด้วยสวยเหมือนไม่มีอยู่จริงแต่ถ้าจะพูดว่าพี่แตงโมสวยอย่างเดียวก็ไม่ถูกเพราะพี่ก็หล่อมากด้วยทั้งสวยทั้งหล่อแยกไม่ออกว่าอันไหนมากกว่า พี่สวยแล้วพี่ก็หล่อจนบางครั้งที่มองผมถึงกับมึนหัวเลยนะอันนี้พูดจริงๆ น้องข้าวไม่ได้ยอ”
