จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ผู้แต่ง
กุหลาบดิน
เรื่องย่อ
บอม กิตติภพ เลิศธนาธีรกานต์
เดือนคณะแพทย์ หน้าตาหล่อละมุน พิมพ์เกาหลีนิยม ลูกชายคนเล็กของที่บ้านพ่อแม่หวงมาก ที่บ้านทำไร่ชาและรีสอร์ต
ไอ้คนบ้า ไอ้คนมักมาก เราไม่น่าไปรักคนอย่างนายเลย
พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกขอโทษแทนที่ลูกจะหาสะใภ้เขาบ้านแต่กลับได้ลูกเขยแทน
โน้ต วรงกรณ์ โชติกุลวัฒนา
เดือนคณะวิศวะ และเดือนมหาวิทยาลัย หล่อทรงแบด ลูกคนกลางมีแฝดน้องเป็นผู้หญิง ที่บ้านทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
โพเมียอย่างนาย เป็นผัวใครเขาไม่ได้หรอก นอกจากเป็นเมีย และต้องเป็นเมียวรงกรณ์เท่านั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็จะทำเหมือนเดิม ขืนใจเอานายมาเป็นเมีย
ไม่น่าเลยเขาไม่น่าพลาดเลยเพราะความเมาแท้ๆ เลยทำให้ต้องมีผัวโดยไม่ได้ตั้งใจ ตั้งแต่รู้ว่าคลิปที่ได้ดูเป็นตัวเองที่เป็นคนแสดงหลักร่วมกับคนหล่อนิสัยแม่งโครตแบดอย่างเดือนมหาลัย ทำให้ตอนนี้เขาต้องยอมรับข้อตกลงที่รู้สึกว่ายังไงตัวเองก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบวรงกรณ์อยู่ดี เพราะวรงกรณ์สามารถมานอนค้างที่ห้องเขาเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วบางวันเขาก็ต้องไปนอนห้องของร่างสูงที่เพิ่งซื้อไว้ซึ่งเป็นคอนโดเดียวกันชั้นเดียวกันแต่คนละฝั่ง เพราะร่างสูงหาข้ออ้างกับที่บ้านเพื่อที่จะมาใช้เวลาอยู่กับของเล่นใหม่อย่างเขา
วันนี้หลังเลิกเรียนวรงกรณ์ก็ส่งข้อความมาบอกกับกิตติภพว่าอยากกินชาบูที่ห้อง ซึ่งลูกคนเล็กที่แม่หวงมากอย่างกิตติภพไม่มีทางท่ีจะทำกับข้าวกินเป็นแน่นอน คนที่ทำก็ไม่พ้นต้องเป็นคนที่หนีห้องตัวเองมาอาศัยคนอื่นอยู่อย่างพ่อเดือนโน่น
เดือน “บอมบอมเลิกเรียนก่อน โน้ตฝากไปซื้อของก่อนนะ โน้ตอยากกินเห็ดเยอะๆ ส่วนอย่างอื่นถ้าบอมบอมอยากกินอะไรซื้อมาเลย โอนเงินเข้าบัญชีให้แล้ว เดี๋ยวเจอกัน”
กิตติภพก้มอ่านข้อความที่อีกคนส่งมา ก่อนที่จะกดเข้าไปดูยอดเงินที่โอนมา ชาบูบ้าอะไรแพงจังตั้งหมื่นบาทรู้หรอกว่ารวยแต่ก็ไม่ควรใช้เงินโอนเงินให้ใครง่ายๆขนาดนี้ไหม สงสัยคงอยากกินจริงๆ
“บอมเลิกเรียนแล้วไปไหนไหม” พนัชกรถามเพื่อนหลังจากที่เลิกเรียน
“เอ่อ เราว่าจะไปห้างน่ะ ไปหาซื้อของมาใส่ห้อง” กิตติภพตอบเสียงแผ่วเบาหลบสายตาเพื่อน
“จริงดิ งั้นพู่กันไปด้วยได้ไหม พู่กันยังไม่อยากกลับบ้าน”
“ได้ซิ วันนี้ไม่ได้เอารถมาอีกแล้วใช่ไหมงั้นไปรถเรานะ”
สองเพื่อนสนิทพากันเก็บอุปกรณ์การเรียนต่างๆ เข้ากระเป๋าสัมภาระตัวเองก่อนจะพากันไปเดินซื้อของในห้างสรรพสินค้าใกล้มหาวิทยาลัย
“ทำไมบอมซื้อของไปทำกับข้าวเยอะจัง ยังกะจะกินทั้งเดือน ตอนนี้ทำอาหารกินเองแล้วเหรอ”
พนัชกรถามเพื่อนอย่างแปลกใจหลังจากที่เดินซื้อของกันเห็นกิตติภพขนเอาแต่อาหารสดยังกะจะไปเปิดร้านอาหารเอง ไหนจะพวกของใช้ที่ทั้งๆ ที่เป็นของใช้ประเภทเดียวกันแต่ซื้อคนละยี่ห้อไม่ได้เหมือนกันเลยยังกะอยู่สองคน
“บอมชอบหิวตอนดึกๆ น่ะ อ่านหนังสือหรือเล่นเกมดึกทีไรถ้าไม่ได้กินก็จะนอนไม่หลับ ต้องลุกมาหาอะไรกินอยู่ดี กินนมก็ไม่อิ่มทุกวันนี้” ถึงคำตอบที่ได้รับมันจะเชื่อยากแต่ในเมื่อเพื่อนบอกแบบน้ีก็คงต้องเชื่อตามที่เพื่อนอยากให้เชื่อ
“ระวังอ้วนนะ กินดึกๆ ว่าแต่ก็ไม่เห็นบอมอ้วนเลยนะ หรือว่าออกกำลังกายทุกวัน”
พู่กันเพื่อนรักยังถามต่อ ก็ใช่น่ะซิอีกคนจับเขาออกกำลังกายใต้ร่มผ้าทุกคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกินทีกินนาน กินวันละหลายรอบ เสียเหงื่อยิ่งกว่าเล่นยิมอีก
“แฮร่ สงสัยพยาธิบอมเยอะน่ะ”
เพจคิ้วท์บอย
“เอ๊ะ เอ๊ะ ยังไงหนุ่มคณะแพทย์สองคนนี้ มีคนตาดีเห็นขึ้นรถหรูไปด้วยกันหลังเลิกเรียน อยู่ๆก็ไปโผล่ที่ห้างเหมือนพากันซื้อของเข้าห้องกัน อย่าบอกนะว่าไปแอบสร้างครอบครัวกันแล้ว แบบนี้แฟนคลับยิ้มแก้มปริแน่เลยที่เห็นลูกๆ ออกเรือน อินค่ะขอบอก” รูปสองหนุ่มเข็นรถเข็นเลือกซื้อของ
“กลับคอนโดด่วน ไปทำอะไรกับเดือนแพทย์อีก” พนัชกรก้มดูข้อความที่ถูกส่งมาจากวรานนท์
“วันนี้มันวันจันทร์นะครับพี่เนม” พนัชกรพิมพ์ตอบกลับคนพี่ นี่แหละวัตถุประสงค์ที่มากับเพื่อนวันนี้ เพื่อที่จะได้เป็นข่าวเขาจะได้ให้วรานนท์ตามตัวไปนอนคอนโด ขอโทษนะบอมที่เอาเพื่อนมาหากินเพื่อผลประโยชน์
“วันจันทร์ก็ช่างหัววันจันทร์มัน ยังไงวันนี้ก็ต้องนอนที่คอนโด อีกครึ่งชั่วโมงพี่ต้องเห็นพู่กันอยู่ที่ห้องพี่แล้ว ถ้ายังไม่ถึงเจอดีแน่”
“โอเคคร้าบบบบที่รัก เดี๋ยวพู่กันจะรีบไปตอนนี้เลย” พนัชกรรีบปิดแชท แล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าก่อนจะหันมาถามเพื่อนรัก
“บอม บอมซื้อของใกล้เสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว พู่กันมีอะไรหรือเปล่า จะกลับแล้วเหรอให้บอมไปส่งไหม”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพู่กันไปรถไฟฟ้าเองได้ เดี๋ยวจากนั้นก็ให้ที่บ้านมารับ แต่รอบอมจ่ายเงินก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไร พู่กันไปก่อนได้เลย จะได้ไม่เสียเวลาวันนี้เรียนหนักทั้งวันจะได้พักผ่อน ขอบคุณพู่กันมากเลยนะที่มาเป็นเพื่อนบอมซื้อของ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“เอางั้นเลยเหรอ ไม่ให้อยู่เป็นเพื่อนจริงๆเหรอ”
“ไม่เป็นไร บอมกลับได้เลยสบายมาก ไปๆ บ๊าย” กิตติภพจับคนที่ร่างบางกว่าตัวเองหันหลังแล้วดันให้เดินหน้ากลับบ้าน
“ทำไมกว่าจะกลับได้ มัวแต่ไปอี๋อ๋อกับคู่จิ้นสร้างกระแสหรือไง”
พอเปิดประตูเข้ามาก็โดนเสียงทุ้มของพ่อเดือนมหาลัยกระแนะกระแหนใส่ ทำให้คนที่เพิ่งจะย่างเท้าก้าวเข้ามาในห้องถึงกลับหัวร้อนเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ แทนที่เรียนมาหนักๆแล้วจะได้กลับมาพักผ่อนสมองกลับต้องไปเดินเมื่อยน่องเมื่อยแขนเดินหาเดินหิ้วซื้อของกินมาประเคนอีกคน ที่ดีแต่สั่งๆๆและโอนเงินมาให้ ส่วนตัวเองเลิกเรียนเสร็จก็ตรงดิ่งมานั่งพักผ่อนสบายใจเฉิบและยังจะมาจับผิดพูดจาไม่เข้าหูอีก ตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งโมโหไหนจะต้องหิ้วของมาหนักๆ อีก ร้อนก็ร้อน
“เออ วันหลังทำไมไม่ไปเอง อยากกินอะไรก็ไปหาซื้อเองไม่ต้องมาเดือดร้อนคนอื่น เอากลับไปเลยไปกินที่ห้องมึงเลย ไม่ต้องมาห้องกูแล้วกูอยากพักผ่อนมั่ง แม่ง”
คนโมโหหัวร้อนเดินถือของที่หิ้วมาทั้งหมดโยนใส่อีกคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา ก่อนที่จะเดินหน้าตึงอย่างไม่พอใจและน้อยใจอุตส่าห์ไปเลือกหาซื้อของที่มันสั่งทั้งนั้นยังจะมาโดนว่าอีก เท้าเล็กเดินลงส้นเท้าเสียงดังเข้าห้องนอนไปด้วยน้ำตาที่อาบนองหน้าทั้งสองข้างและล็อคห้องกันอีกคนเข้ามา กวนใจ
ส่วนคนที่กำลังโมโหเพราะเลิกเรียนมาก็มานั่งรออีกคนอยู่ในห้องนานพอนั่งถือโทรศัพท์จะโทรหาคนที่ไปซื้อของว่าทำไมยังไม่กลับ ก็ไปสะดุดตากับแจ้งเตือนเพจคิ้วท์บอยพอดีที่แซวพู่กันกับคนที่เขานั่งรออยู่ตอนนี้ พู่กันน่ะเขารู้ดีว่าเพื่อนรักสมัยเด็กของเขาชอบเฮียเนมคนเดียวแต่ไหนแต่ไรไม่มีทางชอบเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแน่ แต่กับอีกคนนี่ซิที่เขาเห็นสายตาที่เขารู้มาก็คือชอบพู่กันเพื่อนของเขา ถึงแม้ตอนนี้จะอยู่กับเขาก็เถอะแต่ก็อยู่แบบเหมือนโดนบังคับไม่ได้เต็มใจ เพราะเขาเอาคลิปที่ถ่ายวันแรกที่มีอะไรกันมาขู่จริงๆ แล้วคงชอบพู่กันมาตลอด ทำให้เขาอดคิดมากไม่ได้
วรงกรณ์เลยอึ้งที่แทนที่เขาจะโมโหแล้วอีกคนอธิบาย แต่กลับโดนอีกคนโมโหใส่แล้วยังมาเดินหนีหน้าอีก หรือว่าเราพูดอะไรผิดวะเนี่ย
“ฮัลโล พู่กันทำไรอยู่”
“กินข้าวโน้ตมีไร”
“อะไรทำไมถึงเพิ่งจะกินข้าว ก็เห็นไปซื้อของกับคู่จิ้นไม่ใช่เหรอนึกว่ากินข้าวด้วยกันมาแล้ว”
“ไปซื้อของอะไรล่ะบอมเค้าไปซื้อของเข้าห้องแต่พู่กันเบื่อๆ เลยขอไปด้วยเฉยๆ ไปแปล๊บเดียวพู่กันมีธุระต้องกลับก่อนเลยไม่ได้กินอะไรกันเลย”
“จริงดิ โน้ตเห็นข่าวในเพจเค้าลงเลยโทรมาแซว ไม่มีอะไรแล้วทานข้าวเถอะโน้ตไม่กวนแล้วบ๊ายบาย เพื่อนรัก”
ซวยแล้วซิไอ้โน้ตเอ้ยดันไปปากเสียใส่เขาโกรธนอนตุ๊บป่องเลย ร่างสูงเลยเก็บของที่อีกคนซื้อมาเข้าที่ทั้งของสดและของใช้ พอเห็นพวกโฟมล้างหน้ากับครีมยี่ห้อที่เค้าใช้อยู่ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ดูแล้วของที่ซื้อมาเหมือนเป็นของเขาทั้งนั้นเพราะมีแต่ยี่ห้อที่เขาใช้ ไหนจะของสดที่ซื้อมาอีกมีแต่ของชอบของเขาทั้งนั้นเลย ชิบหายแหละง้อยังไงล่ะทีนี้ โดนเค้าไล่กลับห้องด้วย
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก หนูบอม เฮียขอโทษ บอมบอมเปิดประตูให้เฮียหน่อย เฮียขอโทษคร้าบ ออกมาเร็วมาทานข้าวมา เดี๋ยวปวดท้อง บอมบอม ได้ยินไหมครับ เปิดประตูให้เฮียหน่อย บอมโน้ตขอโทษ”
เคาะประตูและเรียกคนงอนนานแล้วทว่าอีกฝั่งก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองออกมา ทำให้อีกคนร้อนใจกลัวจะเป็นอะไรไปทั้งกลัวหิวข้าวจนเป็นลม จึงเดินไปหากุญแจสำรองที่เขาเคยเห็นกิตติภพเก็บไว้ตอนที่เผลอล็อคห้องแต่ลืมเอากุญแจไว้ในห้องนอน พอได้กุญแจห้องสำรองร่างสูงก็ไขเข้าไปข้างในด้วยความร้อนใจกลัวอีกคนเป็นอะไรไป
“เฮ้ย”