จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เฮ้ย”
ฝ่ายกิตติภพที่ทั้งเหนื่อยทั้งโมโหทั้งหิวปนเปกันไปหมด พอเข้าห้องเข้ามาได้ก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง ล็อคประตูไว้เพราะไม่อยากให้อีกคนตามเข้ามาวุ่นวาย นึกถึงช่วงระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมามีอะไรกันทุกวันเกือบสามเดือนแล้ว จากความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกดีกับใครนอกจากพู่กันแต่กับพู่กันเขารู้แล้วว่ารู้สึกแค่สนิทเป็นเพียงเพื่อน ไม่เหมือนกับไอ้คนที่อยู่ข้างนอกนั่น จากตอนแรกที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า เพราะอีกคนขี้เก็กและเหน็บแนมเขาอยู่ตลอดพอได้มาอยู่ด้วยกันทำกิจกรรมรักด้วยกันทุกวันจนช่วงล่างจะพังหมดแล้ว ได้เข้ามาใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนกับคู่สามีภรรยาทำให้เขารู้สึกดีกับอีกคนจนบางทีเผลอคิดว่าเค้าเป็นสามีของตัวเองจริงๆ และตัวเองก็ยังยินดีที่ทำหน้าที่เหมือนเมียเหมือนแม่บ้านที่ต้องดูแลปรนนิบัติสามี จนลืมไปได้ยังไงว่าเหตุผลที่มาอยู่ด้วยกันเพียงเพราะแค่อุบัติเหตุจากความเมาเป็นเหตุไม่ได้เกิดจากความรักอะไรเลย วรงกรณ์ก็คงมาอยู่ด้วยมาวอแวมีอะไรด้วยเพราะแค่ต้องการที่ระบายอารมณ์เฉยๆ ส่วนเขานี่ซิตอนแรกโดนบังคับเพราะกลัวเขาขู่ปล่อยคลิปตอนนี้ลืมเรื่องคลิปไปเลยเพราะอยู่แล้วดันติดใจรสรัก ไปคิดกับเขามากเกินกว่าข้อตกลงที่ทำร่วมกัน อีกคนคงไม่คิดอะไรกับตัวเองไม่งั้นคงไม่สั่งให้เขาทำโน่นนั่นนี่ให้ตลอดหรอก ร่างบางทั้งคิดทั้งน้อยใจ ตอนนี้หิวด้วย เดี๋ยวจะอาบน้ำก่อนค่อยออกไปหาซื้ออะไรกินข้างนอก ไอ้คนนิสัยเสียไม่รู้กลับห้องตัวเองไปยัง กลับไปได้ก็ดีเขาอาบน้ำเสร็จแล้วจะไปข้างนอกมั่ง
“เฮ้ย”
เสียงตกใจของทั้งสองคนร้องขึ้นพร้อมกัน ร่างสูงที่เปิดเข้ามาก็ตกใจที่เห็นอีกคนเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วและอยู่ในชุดหมิ่นเหม่นุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวผืนสั้นพันเอวไว้เฉยๆ ส่วนคนในห้องตกใจที่อีกคนเข้ามาในห้องได้เขาว่าเขาล็อคประตูดีแล้วนะอีกคนเข้ามาได้ยังไง และดันมาเจอตอนเขาเกือบโป๊อีก
กิตติภพเลยแก้เขินด้วยการเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่โยนไว้บนที่นอน ก่อนที่จะเดินเข้าไปโซนห้องแต่งตัว โดยที่ไม่แม้แต่จะหันมาคุยกับผู้บุกรุกเลย แต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาพร้อมโทรศัพท์กับกุญแจรถในมือ แล้วเดินผ่านร่างสูงออกจากห้องนอนไป
ร่างสูงของวรงกรณ์มองตามคนที่แต่งตัวเสื้อยืดแขนสั้นสีขาว กับกางเกงผ้าทรงตรงห้าส่วนแค่นี้ทำไมถึงได้ดูดีน่ามองขนาดนี้ ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งพอได้ใส่เสื้อยืดสีขาวมันยิ่งดูขาวสะอาดตามีออร่า อย่าบอกนะว่าร่างบางจะหนีเขาออกไปเที่ยวข้างนอกอีกโกรธกันขนาดไม่มองหน้ากันก็ทุกข์ใจพออยู่แล้ว นี่ยังจะหนีไปข้างยอกแล้วไปทำตัวน่ารักให้คนอื่นเห็นอีกเขาไม่ไหวจะคิดมาก
“ปล่อยกู”
กิติภพชะงักขาที่กำลังจะก้าวไปที่ประตูทางออกหน้าห้อง แต่ทว่าโดนแขนแข็งแรงสวมกอดจากทางด้านหลัง ก่อนที่ลำตัวบางของเขาจะโดนรั้งให้เซเข้าไปแผ่นหลังประทะกับแผงอกแกร่งของเจ้าของอ้อมแขน
“บอม จะไปไหนไม่ไปได้ไหมครับเฮียขอโทษ ขอโทษที่หงุดหงิดที่ปากเสียใส่ นะครับไม่ไปนะโน้ตขอโทษ”
เสียงทุ้มน่าฟังพูดจาออดอ้อนพร้อมกับวงแขนที่กระชับเข้า คนสูงกว่าวางคางไว้ที่ซอกคอของคนข้างหน้า จมูกโด่งเป็นสันดอมดมพร้อมกับปากหยักจูบไปตามซอกคอหอม ฟอดดดดด แค่ไปข้างนอกนอกจากจะแต่งตัวน่ารักแล้วนี่ยังจะใช้น้ำหอมซะหอมขนาดนี้เลยเหรอ แค่คิดว่าจะมีคนอื่นได้กลิ่นหอมๆจากคนตัวบางน่ารักนี้วรงกรณ์ก็เริ่มหวงแล้ว
“ขอโทษนะครับ ก็เฮียหงุดหงิดที่มาถึงห้องแล้วไม่เจอหนู ไอ้เพจคิ้วท์บอยอะไรนั่นก็ลงรูปหนูกับพู่กันช่วยกันเลือกของอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตอีก ดูแล้วเหมือนแฟนเดินเลือกของเข้าห้องกัน ขอโทษนะครับ ยกโทษให้โน้ตนะ หิวยังไปกินข้าวกันไหม เฮียทำไว้ให้แล้วนะครับ"
“ปล่อย อย่ามาจับ อย่ามากอด” เสียงที่เคยหวานออดอ้อนตอนนี้เริ่มแข็ง ถึงก่อนหน้าจะทำกระฟัดกระเฟียดเดินออกจากอ้อมแขนแต่ก็ไม่สามารถหลุดจากพันธนาการได้ เลยต้องนิ่งจะได้เหนื่อยน้อยลง ก่อนจะลองขยับตัวก้าวขาอีกครั้ง
“จะไปไหนคะ บอกก่อนเดี๋ยวเฮียพาไป”
“ปล่อยจะไปกินเหล้ากับเพื่อน รู้แล้วก็ปล่อยสักที เดี๋ยวเชนรอ”
นึกชื่อใครไม่ออกขอยืมชื่อเชนมาก่อนแล้วกัน อีกคนพอได้ยินว่าจะไปหาไอ้หนุ่มเภสัชยิ่งปล่อยไปไม่ได้
“ไม่ไปได้ไหม เหล้ามันไม่ดีต่อสุขภาพ อยู่นี่กับเฮียนะ นะครับเฮียขอโทษ กินข้าวกันที่ห้องนี่แหละนะ เฮียทำเสร็จแล้ว กินเสร็จแล้วหนูจะทำโทษเฮียยังไงก็ได้ โอเคไหม”
“ได้ มึงพูดเองนะ”
“ไม่เอาซิครับ พูดไม่เพราะเลย มันไม่เหมาะกับหน้าตาน่ารักๆ ของหนูเลย”
“งั้นก็ปล่อย ปล่อยบอมจะไปกินข้าวหิวจะแย่แล้ว” กิตติภพยอมตกลงเพราะก็ไม่ชินเหมือนกันปกติก็ไม่ค่อยได้พูดกูมึง เพราะที่บ้านหรือเพื่อนที่เคยเรียนกันมาก็ไม่มีใครพูดกัน พูดถึงข้าวก็ตอนนี้หิวแทบจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้วไม่รู้ว่าอีกว่าคนทำอะไรให้กิน
คนที่กอดอยู่ด้านหลังดีใจที่อีกคนยอมอ่อนลงให้ จนกดจมูกโด่งฝังไปที่แก้มนิ่มก่อนที่จะคลายอ้อมกอดออก และหันมาโอบเอวบางแทน แล้วออกแรงพาคนหิวมานั่งที่โต๊ะทานข้าวที่มีหม้อต้มน้ำซุปที่เตรียมกินชาบูตั้งอยู่
“บอม หนูกินชาบูไหมหรืออยากทานข้าว เฮียจะได้ทำกับข้าวให้” อีกคนถามอย่างเอาใจเพราะเห็นบอกหิวข้าวเผื่อไม่อยากกินชาบูเหมือนเขา
“กินอันนี้ก็ได้ พร้อมกินแล้วนี่ถ้ากินข้าวต้องรออีกไม่ใช่เหรอ ไม่เอาหรอกขี้เกียจรอ หิว”
พอคนงอนบอกจะกินชาบูคนง้อเลยต้องรีบเอาถ้วยมาตักทำหมูนุ่มให้คนหิวก่อนแล้วยื่นให้อีกคน ก่อนที่จะทำการเร่งความร้อนและใส่ผักที่เจ้าของห้องชอบกินใส่ลงในหม้อให้พร้อมกิน
“กินเยอะๆ นะ อ่ะนี่ผักบุ้งที่หนูชอบกินนี่หมูนุ่ม”
“พอแล้ว กินไม่ทันแล้วเนี่ย นายกินเลยอยากกินไม่ใช่เหรอเห็นสั่งของมาเยอะแยะ ขนจนปวดแขน”
“โอ๋ๆ ขอโทษครับที่สั่งเยอะไปหน่อย เดี๋ยวกินเสร็จเฮียนวดให้นะครับจะได้หายเมื่อย”
ทั้งสองคนก็พากันกินจนอิ่ม คนตัวสูงก็คอยเอาใจตักโน่นตักนี่ให้อีกคนตลอด แต่คนโดนเอาใจนั่งกินเงียบๆในใจกำลังคิดหาทางที่จะดัดนิสัยของคนที่ชอบวู่วาม พูดไม่เข้าหูว่าจะทำยังไงดี
“อิ่มแล้วเหรอครับ กินอีกหน่อยไหมเดี๋ยวดึกๆ หิวนะ” พอเห็นว่าคนบ่นหิววางตะเกียบลง อีกคนเลยยังคะยั้นคะยอให้กินอีก
“ไม่เอาไม่ไหวแล้ว แน่นท้องไปหมด”
“แล้วทานบัวลอยไข่หวานต่อได้ไหมเฮียจะได้เอาใส่ถ้วยมาได้”
พอได้ยินว่ามีบัวลอยของโปรด ตากลมโตขนตายาวงอนถึงกับกระพริบปริบๆทันที มึงมาถูกทางแล้วไอ้โน้ตง้อคนงอนอย่างบอมบอมสายหวานต้องง้อด้วยของหวาน วรงกรณ์รีบลุกขึ้นไปเอาบัวลอยที่ซื้อมาเทใส่ถ้วยเสิร์ฟพร้อมช้อนมาให้ร่างบางเพื่อเป็นการเอาใจ กิตติภพนั่งกินเงียบๆ อย่างมีชั้นเชิงเหมือนยังไม่หายงอนทั้งที่จริงหายตั้งแต่อีกคนกอดเอาตรงหน้าประตูแล้ว
พอทานเสร็จก็เตรียมหยิบถ้วยไปล้างแต่ก็โดนคนมือไวแย่งไปเสียก่อน
“เดี๋ยวเฮียล้างเอง หนูไปนั่งเล่นที่โซฟาก่อนไป”
วรงกรณ์รีบแย่งถ้วยมาไว้ในมือแล้วรีบเก็บกวาดทำความสะอาดโต๊ะ ก่อนที่จะไปล้างถ้วยช้อนจานชามจนเสร็จ พอเดินออกมาจากห้องครัวก็หาร่างบางไม่เจอแทนที่จะเห็นนั่งอยู่ที่โซฟาตามที่เขาบอกแล้วนี่หายไปไหน ขายาวเดินไปเช็ครองเท้าแล้วอยู่ครบนี่นาโล่งอกไปที งั้นก็แสดงว่าอีกคนอยู่ในห้องนอนพอเช็คดูความเรียบร้อยภายนอกล็อคประตูห้องปิดไฟเสร็จสรรพเรียบร้อย ขายาวก็ก้าวตรงไปยังห้องนอนแต่ปรากฎว่าโดนล็อค ร่างสูงจึงยกมือขึ้นเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ด้านใน
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก หนูคะเปิดประตูให้เฮียหน่อย เผลอล็อคหรือเปล่า หนู บอมบอม เปิดประตูหน่อยค่ะ”
แอ๊ดดดด เสียงเปิดประตูพร้อมหน้าใสยื่นออกมาจากในห้อง
“ไปนอนที่อื่นเลย หรือไม่ก็กลับไปนอนห้องตัวเอง” คนที่โดนสั่งให้ไปนอนที่อื่นถึงกับงง นี่ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ
“นี่คือบทลงโทษคนที่นิสัยไม่ดีโมโหร้ายเกรี้ยวกราดใส่คนอื่นโดยไม่ถามเหตุผล หนึ่งอาทิตย์นี้ต้องนอนนอกห้องห้ามเข้ามาภายในห้องนี้เด็ดขาด ไปนอนห้องเล็กข้างๆโน่น ไม่งั้นก็กลับไปนอนห้องตัวเองซะ”
ปัง!
ต่อมาคือเสียงประตูที่ปิดกั้นไม่ให้คนตัวสูงเข้ามาในห้อง วรงกรณ์อึ้งยืนนิ่งอยู่กับที่สมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าร่างบางพูดนั้นส่งผลอะไรกับตัวเอง พอนึกได้ก็โดนประตูกั้นไว้เข้าไม่ได้แล้ว
“หนู เปิดก่อน เปิดประตูก่อนไม่เอาแบบนี้ บอมบอมเปิดประตูก่อนครับบอม”
เพียงครู่เดียวเสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้นมาพอเห็นว่าเป็นคนที่อยู่ในห้องนอนโทรเข้ามามือหนารีบกดรับสายทันทีด้วยท่าทีร้อนรน และดีใจที่อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ
“บอมบอม จะเปิดประตูให้เฮียเหรอครับ”
“ไม่ แค่จะโทรมาบอกว่าถ้าไปนอนที่ห้องตัวเองก็ล็อคห้องให้ด้วย”
“ไม่เอาซิครับ ให้เฮียนอนที่นี่เถอะครับ”
“ถ้านอนที่นี่ก็โน่นครับ นอนห้องเล็กข้างๆ ถ้าทำตัวดีอาจจะลดให้เหลือสามวัน ถ้ายังก็อาทิตย์หนึ่งเหมือนเดิม ฝันดีเป็นเด็กดีนะครับ บ๊าย”
“ไม่เอาซิครับ บอมบอม โธ่”
เมื่อทำอะไรไม่ได้ร่างสูงก็ยอมรับชะตากรรมตัวเองโดยการเดินไปเปิดประตูห้องนอนเล็กข้างๆ กันเพื่ออาศัยนอนในอีกหลายคืนถัดจากนี้
ส่วนคนที่นอนอยู่ในห้องนอนใหญ่ตอนนี้กำลังหัวเราะคิกคักอยู่บนเตียงที่ทำโทษอีกคนได้ แต่เขาไม่กล้าที่จะลงโทษคนตัวโตถึงอาทิตย์หรอกเพราะร่างบางคิดว่าตัวเองก็คงนอนไม่หลับเหมือนกันที่ไม่มีอ้อมกอดอันอบอุ่นของอีกคนมานอนกอดตนเอง
