จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ 'หัสวีร์' รับรู้อีกหนึ่งตัวตนว่าเขาเป็นลูกของมาเฟีย การย้อนเวลากลับมาครั้งนี้มันคงสนุกไม่น้อยเชียวล่ะ...
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ข้ามเวลา,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ 'หัสวีร์' รับรู้อีกหนึ่งตัวตนว่าเขาเป็นลูกของมาเฟีย การย้อนเวลากลับมาครั้งนี้มันคงสนุกไม่น้อยเชียวล่ะ...
ผู้แต่ง
สินปา
เรื่องย่อ
---------- มี Ebook ----------
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTYyMDQyNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM0MTYzOCI7fQ
เพราะรักคำเดียวทำให้ ‘หัสวีร์’ ถึงกับสูญสิ้นทุกอย่าง
พ่อแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุ
ธุรกิจจากความรักของครอบครัวล้มละลาย
น้องสาวที่ปกป้องจนวินาทีสุดท้ายทั้งที่เขาเคยใจร้ายขนาดนั้น
เพราะรักที่มีให้ ‘สรัล’ เป็นได้แค่บันไดดอกไม้ให้เหยียบย่ำพยุงตัวไม่เหลือสักอย่างแม้กระทั่งลมหายใจ'
จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ได้รู้ว่าพ่อที่แม่เคยบอกว่าเสียตั้งแต่เขายังไม่เกิดเป็น 'มาเฟีย' แถมช่วยเหลือในฐานะคู่ค้ามาตลอด
เกิดชาติหน้าฉันใด ‘พุดซ้อน’ ดอกนี้ไม่ขอส่งกลิ่นหอมเพื่อใครและจะทำตนเยี่ยงต้นสลัดไดที่คุณมากมายแต่ก็ตายได้ถ้าไม่ระวัง
ด้วยแรงอธิษฐานหรือแรงแค้นก็ไม่ทราบได้ทำให้เขาย้อนเวลากลับมาจัดการเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันเคยทำและการใช้อำนาจในฐานะลูกมาเฟียมันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ
จิ๋นซี จิตรกร อัศวชุณหะ (อายุ 32 ปี ส่วนสูง 192 cm) /เจ้าของบริษัทนำเข้าและส่งออกอะไหล่ยนต์, เจ้าของสนามแข่งรถ Steed King
วิน หัสวีร์ วัชรอมรเมฆ (อายุ 27 ปี ส่วนสูง 180 cm. / เจ้าของบริษัทลักษิกาเจ็ม (Laksika Gem)
นัท มนัสวี วัชรอมรเมฆ (อายุ 26 ปี ส่วนสูง 175 cm.) / เจ้าของโรงเรียนศิลปะ WAM Gallery
รัน สรัล บูรณะโชติ (อายุ 30 ปี ส่วนสูง 187 cm.) / ?
เมษ เมธัส นิจอนันต์ (อายุ 29 ปี ส่วนสูง 170 cm.) / เจ้าของบริษัทนิทไดมอนด์ (NIT Diamond)
มาร์ติโน เฉิน (อายุ 55 ปี ส่วนสูง 195 cm.) / ?
สาม สารัช อัศวชุณหะ (อายุ 34 ปี ส่วนสูง 193 cm.) / เจ้าของโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้และป้องกันตัว Sarach Gym
เธียร เธียรวิชญ์ รัตนสาโรชน์ (อายุ 24 ปี ส่วนสูง 183 cm.) / เจ้าของบริษัททีอาร์ออแกไนซ์
การย้อนเวลากลับมาแก้แค้นได้เริ่มต้นแล้วเพราะหลัวที่ดีคือหลัวใหม่
ปล. การทำธุรกิจในเรื่องอาจไม่ตรงกับความเป็นจริง 100% แต่พยายามหาข้อมูลให้มากที่สุดบางเหตุการณ์แต่งขึ้นเองเพื่ออรรถรส
- TRIGGER WARNING -
มีเนื้อหาที่บรรยายถึงการใช้ความรุนแรงและการกระทำที่ไม่เหมาะสมเกิดจากจินตนาการเท่านั้นไม่ควรลอกเลียนแบบ
มีเหตุการณ์ที่ทำให้หดหู่หรือจิตตก
มีการบรรยายถึงบาดแผลและเลือด
Toxic relationship
เฮ้!
วู้ว
ใครวะมึง
วินไง
โห จริงดิ หายไปโคตรนาน
เออ
สุดยอดไปเลย
กรี๊ด พี่วิน
เสียงเฮลั่นสนามแข่งเมื่อบิ๊กไบค์คันแรกเข้าสู่เส้นชัยก่อนอีกคันที่จะตามมาอย่างติดๆ แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น หมวกถูกถอดออกเห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองนั้นมีบุคลิกและใบหน้าที่โดดเด่นแตกต่างกันกำลังหัวเราะและกอดคอกันออกไปยังห้องส่วนตัวเจ้าของสนาม
หากใครที่เคยมาตั้งแต่ Steed King เปิดสนามแรกๆ เมื่อหลายปีก่อนจะต้องรู้จักวินในฐานะแชมป์สนามก่อนที่จะวางมือและหายหน้าไปหลังจากแม่เจ้าตัวเสียชีวิตกระทันหัน
“ถ้าไม่มีเรื่องให้ช่วยก็ไม่เห็นหัวเลยนะครับคุณหัสวีร์ตั้งแต่มีสามีเนี่ย แล้วคิดไงสลัดมาดผู้บริหารมาในลุคนี้ได้”
จิตรกรอดเอ่ยแซวน้องคนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็กในชุดแข่งรถกับจิวที่หูครบทั้งเจ็ดรูเหมือนสมัยเรียนมหา’ลัยไม่ได้เพราะตั้งแต่เข้าไปบริหารงานบริษัทจิวเวอรี่ต่อจากแม่ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยจะโผล่หน้ามาหากว่าจะได้เจอแต่ละทีช่างยากเย็นเหลือเกิน ยิ่งช่วงหลังแต่งงานด้วยแล้วเพิ่งได้เจอเนี่ย
ด้วยความที่พ่อของมนัสวีกับพ่อของเขาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยเรียนไปมาหาสู่กันเรื่อยมาจนมีครอบครัวกระทั่งตอนที่ลุงมาโนชแต่งงานใหม่กับป้าลักษิกาแม่ของหัสวีร์ เลยทำให้ลูกๆ สามคนของสองครอบครัวสนิทกันไปด้วยแม้ว่าจิตรกรจะอายุห่างจากทุกคนถึง 5 ปี
“ทำไมครับเดี๋ยวนี้วินมาหาพี่ไม่ได้แล้วเหรอหรือว่านัดเด็กไว้ หืม?”
“ให้พูดอีกที”
หัสวีร์หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่หรี่ตามองคนโตกว่าที่เปลี่ยนอิริยาบถจากที่กำลังจะหยิบเอกสารเป็นเท้าคางมองเขาแทน
“เอาน่าต่อไปได้เจอหน้าจนเบื่อแน่”
“งานยุ่งขนาดนั้นปลีกตัวให้ได้ก่อนเถอะคร้าบ”
“พี่เองก็งานยุ่งยังเปิดสนามแข่งได้เลย”
“จะคอยดูแล้วกันนะครับ”
คนโตกว่าตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยเชื่อคำพูดเท่าไหร่นักแต่เอาเถอะถ้าหัสวีร์มาก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเจ้าตัวจะได้คลายเครียดจากงานด้วย
“วินอยากเรียนยิงปืนกับศิลปะป้องกันตัวพี่มีคอนเนคชั่นเยอะแนะนำให้หน่อยสิครับ”
ประโยคบอกเล่าจากคนเด็กกว่านำมาซึ่งความแปลกใจ
“คิดไงถึงอยากเรียนนอกจากความเร็วก็ไม่เห็นจะสนใจอย่างอื่น”
“ไม่ได้เหรอครับ”
“ไอ้ได้มันก็ได้อยู่แล้วแต่พี่แค่แปลกใจเฉยๆ ไง”
“ไม่มีอะไรหรอกเผื่อได้ใช้เฉยๆ”
เมื่อจิตรกรได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้ากลั้วหัวเราะเพราะการใช้ชีวิตของหัสวีร์เขายังไม่เห็นวี่แววความเสี่ยงที่จะได้ใช้อะไรพวกนี้เลยแต่ก็ตามใจอยู่ดี
“วันเสาร์นี้เลยไหมล่ะ”
“อีกสามวันเร็วแฮะได้สิครับแต่วินขอเป็นช่วงเย็นนะหลังจากนี้ค่อนข้างจะยุ่งหน่อย”
“หรือเลื่อนไปเป็นหลังงานประมูลไหมไหมพี่ว่าเราจะเหนื่อยนะ”
“ไม่เป็นไรครับวินไหวไว้ถ้าเหนื่อยเกินไปค่อยพัก”
หัสวีร์ที่ผสานมือไว้ที่หลังคอเอนตัวพิงไปกับโซฟาอย่างสบายใจยิ้มตอบคนโตกว่า
วินรอไม่ได้หรอกครับเพราะมีอีกหลายอย่างที่ต้องจัดการหลังจากนี้
“ตามใจ อ้อได้มาแล้วนะที่ให้ช่วยหาน่ะ”
ทันทีที่ซองเอกสารถูกหยิบออกจากลิ้นชักมาวางบนโต๊ะทำงานคนเด็กกว่าดีดตัวขึ้นเดินมาหาทันทีด้วยสายตาเป็นประกายอย่างดีใจ
“ขอบคุณคร้าบพี่จิ๋นซี”
“ไม่ต้องมาเกาคางไม่ใช่แมวนะ”
“ก็น่ารักเหมือนกันไง ฮิ”
จิตรกรกรอกตาใส่คนพูดที่กำลังเปิดเอกสารดูหน้าระรื่นก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม
“ช่วงสายของทุกวันนายชัชชัยจะออกไปเสนอขายก้อนหินโง่ๆ สามสี่ก้อนที่อ้างว่าได้มาจากเหมืองรัตนากรที่จันทบุรีก่อนปิดตัวลงกับบริษัทจิวเวอรี่ต่างๆ และบอกว่าในนั้นเป็นทับทิมสยามคุณภาพดีในราคาหลักล้านแต่ยังไม่มีหลงเชื่อนะเพราะวีรกรรมการต้มตุ๋นก่อนหน้านั้นออกจากคุกมาก็ยังทำเหมือนเดิมแถมไม่ยอมให้ใครจับนอกจากว่าจะจ่ายเงินมากก่อนนี่มันมิจฉาชีพชัดๆ”
“วินอยากได้หินโง่ๆ พวกนั้นจังต้องติดต่อเขายังไงครับ”
“ไม่ต้องหรอกจากที่พี่คาดการณ์พรุ่งนี้คงเข้าไปที่ลักษิกาเจ็ม”
แม้จะแปลกใจแต่จิตรกรไม่ได้ถามซอกแซกถึงเหตุผลเพราะถ้าหัสวีร์จะทำอะไรสักอย่างย่อมคิดมาดีแล้ว
“ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองแล้วทำอะไรเยอะแยะขนาดนี้สามีวินว่ายังไงปกติเห็นตัวติดกันตลอด”
“เรื่องนี้ก็อีกเรื่องช่วยหน่อยสิครับ”
“ให้พี่ช่วยหลายเรื่องขนาดนี้มีอะไรมาตอบแทนกระผมขอรับคุณหัสวีร์ หืม?”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอควงปากกาเล่นอย่างสบายๆ พร้อมมองหน้าคนเด็กกว่าที่อยากได้ความช่วยเหลืออีกครั้งอย่างนึกสนุก
“ก็…”
ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเฮเซลนั่งลงผสานกับดวงตาสีรัตติกาลกับคนฝั่งตรงข้ามที่เลิกคิ้วรอคอยคำตอบก่อนจะยกมือเท้าคางบนโต๊ะทำงานที่กั้นระหว่างพวกเขา
“โอกาสให้วินได้จีบพี่ไงครับหลังจบงานเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่”
แกร๊ง
คำพูดที่ออกจากปากหัสวีร์กับรอยยิ้มตรึงใจสร้างแรงกระเพื่อมให้จิตรกรเป็นอย่างมากนอกจากปากกาที่หลุดจากมือตกพื้นแล้วยังเผลอพยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัวด้วย เขาแอบชอบอีกฝ่ายมานานเหลือเกินแต่ไม่เคยแสดงออกมาแล้วคนตรงหน้ารู้ได้ยังไง
เพราะใกล้กันเกินไปจนไม่อยากสูญเสียสุดท้ายถูกสรัลแทรกกลางเข้ามาจนต้องถอยร่นเว้นระยะจากวงโคจรทำได้แค่เฝ้ามองช่วยเหลืออยู่ห่างๆ
เอ๊ะ แต่รูปประโยคเมื่อกี้มันแปลกๆ หรือเปล่า
แววตาสั่นไหวตะลึงงันของคนที่ถูกจับความรู้สึกได้กับหูที่แดงขึ้นเรื่อยๆ ในตอนที่เข้าใจความหมายของสิ่งที่สื่อออกไป หัสวีร์หัวเราะทันทีที่คนนิ่งๆ มาดขรึมกับคนอื่นแสดงอาการเลิ่กลั่กแบบที่ไม่เคยเป็น
ตัวเท่ายักษ์แต่เวลาเขินน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย หึ
หัสวีร์ยังจำได้ดีหลังจากเหตุการณ์บนเกาะปิดฉากลง วิญญาณยังได้ล่องลอยต่อไปก่อนย้อนเวลากลับมาชายหนุ่มได้เห็นสิ่งที่ตัวเองไม่เคยรับรู้เพราะถูกปิดหูปิดตามาโดยตลอด จิตรกรเป็นอีกหนึ่งคนที่หัสวีร์เลือกตัดออกจากวงโคจรไม่ต่างจากน้องสาวตอนที่อีกฝ่ายมาเตือนมักถูกมองว่าจุ้นจ้าน
แต่ก็ยังคงคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ ไม่ไปไหน หลายวิกฤติบริษัทหลายข่าวลือที่โหมกระพือจะมีมือปริศนาคอยพยุงไว้ไม่ให้ตกไปยังก้นเหว
การกระทบกระทั่งกับสรัลหลายต่อหลายครั้งหัสวีร์ก็รับรู้และพาลเกลียดจิตรกรในที่สุด
ข่าวคราวสุดท้ายที่ได้ยินคืออีกฝ่ายถูกลอบยิงระหว่างการเดินทางไปประชุมคู่ค้าที่ชลบุรีแม้จะรอดตายมาได้แต่พิการนั่งรถเข็นตลอดชีวิตเพราะอัมพาตตั้งแต่สันหลังลงมา
การร่ำไห้อย่างแตกสลายในงานศพของหัสวีร์พร้อมคำสารภาพรักกับร่างกายแสนเย็นชืดของเขาก็ยังจะโทษตัวเองไปด้วยว่าดูแลคนๆ นี้ไม่ดีเอง
‘พี่จิ๋นซีครับทำไมต้องทำเพื่อวินมากมายแบบนี้ด้วย ทั้งที่ถูกเกลียดขนาดนั้นแล้วแท้ๆ หากชาติหน้ามีจริงให้วินปกป้องพี่บ้างนะ’
“ไม่ตอบวินถือว่าตกลงแล้วนะครับ”
ประกายตาสีทองราวบุษราคัมยามต้องแสงดูระยิบระยับเหมือนยิ้มได้ของหัสวีร์ไม่เคยทำให้จิตรกรละสายตาจากคนๆ นี้ได้เลยก่อนเจ้าตัวแสบจะกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมอย่างสบายใจก่อนจะบอกสิ่งที่ต้องการซึ่งเขาเต็มใจทำอย่างมาก
รู้สึกเหมือนว่ากำลังจะได้แมวดำตัวน้อยกลับคืนมาอีกครั้ง
อีกฝากหนึ่งบนคอนโดหรูชั้นสูงสุดติดแม่น้ำเจ้าพระยาปรากฎร่างชายหนุ่มทั้งสองกำลังกอดรัดกระหวัดเกี่ยวกันอย่างเร่าร้อนบนที่นอนเสียงเฉอะแฉะหยาบโลนยังคงดำเนินต่อหลังจากเสร็จจากริมระเบียงไปแล้วหนึ่งรอบ
“อ๊า ลึกอะ อีก”
“แบบนี้เหรอครับเมษ”
“ยะ อย่าแกล้ง อึก กระแทกมา!”
แก่นกายร้อนในช่องทางสีหวานถูกหยุดกระทันหันทำให้คนที่อยู่ในท่าคลานเข่าเชิดหน้าแหวออกมาเพราะกำลังจะถึงปลายฝัน
คนตัวโตรีบเอาใจจูบไล้หลังเนียนจนขึ้นรอยสีกุหลาบพลางขยับเอวสอบอีกครั้งปลายมนกระทุ้งย้ำลึกตรงจุดกระสันเรียกเสียงครางจากคนตัวเล็กก่อนกระตุกถี่หลังผ่านไปไม่กี่นาทีและขยับตัวถอนกายออกพร้อมผลักร่างสูงที่ยังไม่เสร็จสมให้นอนราบไปกับที่นอนเพื่อเขาจะเป็นคนควบคุมเกมเอง
“เด็กดีให้เมษทำให้รันบ้างนะครับ”
ร่างเล็กคล่อมตัวลงมาจากด้านบนคุกเข่าบดสะโพกกับความแข็งขึงไปมาอย่างเอาคืน
“เมษครับ อา รันอยากเสร็จแล้ว”
มือใหญ่ปัดป่ายขยำสะโพกแน่นไปมาอย่างร้องขอ เมธัสหัวเราะชอบใจปฏิกิริยาของคนด้านล่างพร้อมกดกายกลืนกินแก่นแสนใหญ่โตเข้าไปยังช่องทางด้านคับแน่นทันทีพร้อมขยับยกขึ้นลงโดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยไฟราคะเฝ้ามองอย่างถูกใจ
ลูบไล้สะกิดไตสีอ่อนทั้งสองข้างขยับสวนกระแทกเรียกเสียงครางกระเส่าจากคนด้านบนแม้จะหอบฮั่กแต่ยังคงเด้งรับอย่างไม่ยอมแพ้จนถึงฝั่งฝันพร้อมกันและกิจกามแสนร้อนแรงก็คงดำเนินต่อไปจวบจนรุ่งสางก่อนที่คนทั้งคู่บินไปฮ่องกงด้วยกันต่อ
สินปา : กรี๊ดดดดด ลูกแม่เท่ที่สุด //// เกียมลิสต์ชื่อหลัวใหม่สองหน้ากระดาษ
จิ๋นซี : อะแฮ่ม
สินปา : ไปต่อคิวค่ะ ห้ามแตกแถว
TBC.
