จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ 'หัสวีร์' รับรู้อีกหนึ่งตัวตนว่าเขาเป็นลูกของมาเฟีย การย้อนเวลากลับมาครั้งนี้มันคงสนุกไม่น้อยเชียวล่ะ...
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,แอคชั่น,ข้ามเวลา,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ 'หัสวีร์' รับรู้อีกหนึ่งตัวตนว่าเขาเป็นลูกของมาเฟีย การย้อนเวลากลับมาครั้งนี้มันคงสนุกไม่น้อยเชียวล่ะ...
ผู้แต่ง
สินปา
เรื่องย่อ
---------- มี Ebook ----------
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTYyMDQyNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjM0MTYzOCI7fQ
เพราะรักคำเดียวทำให้ ‘หัสวีร์’ ถึงกับสูญสิ้นทุกอย่าง
พ่อแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุ
ธุรกิจจากความรักของครอบครัวล้มละลาย
น้องสาวที่ปกป้องจนวินาทีสุดท้ายทั้งที่เขาเคยใจร้ายขนาดนั้น
เพราะรักที่มีให้ ‘สรัล’ เป็นได้แค่บันไดดอกไม้ให้เหยียบย่ำพยุงตัวไม่เหลือสักอย่างแม้กระทั่งลมหายใจ'
จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ได้รู้ว่าพ่อที่แม่เคยบอกว่าเสียตั้งแต่เขายังไม่เกิดเป็น 'มาเฟีย' แถมช่วยเหลือในฐานะคู่ค้ามาตลอด
เกิดชาติหน้าฉันใด ‘พุดซ้อน’ ดอกนี้ไม่ขอส่งกลิ่นหอมเพื่อใครและจะทำตนเยี่ยงต้นสลัดไดที่คุณมากมายแต่ก็ตายได้ถ้าไม่ระวัง
ด้วยแรงอธิษฐานหรือแรงแค้นก็ไม่ทราบได้ทำให้เขาย้อนเวลากลับมาจัดการเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันเคยทำและการใช้อำนาจในฐานะลูกมาเฟียมันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ
จิ๋นซี จิตรกร อัศวชุณหะ (อายุ 32 ปี ส่วนสูง 192 cm) /เจ้าของบริษัทนำเข้าและส่งออกอะไหล่ยนต์, เจ้าของสนามแข่งรถ Steed King
วิน หัสวีร์ วัชรอมรเมฆ (อายุ 27 ปี ส่วนสูง 180 cm. / เจ้าของบริษัทลักษิกาเจ็ม (Laksika Gem)
นัท มนัสวี วัชรอมรเมฆ (อายุ 26 ปี ส่วนสูง 175 cm.) / เจ้าของโรงเรียนศิลปะ WAM Gallery
รัน สรัล บูรณะโชติ (อายุ 30 ปี ส่วนสูง 187 cm.) / ?
เมษ เมธัส นิจอนันต์ (อายุ 29 ปี ส่วนสูง 170 cm.) / เจ้าของบริษัทนิทไดมอนด์ (NIT Diamond)
มาร์ติโน เฉิน (อายุ 55 ปี ส่วนสูง 195 cm.) / ?
สาม สารัช อัศวชุณหะ (อายุ 34 ปี ส่วนสูง 193 cm.) / เจ้าของโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้และป้องกันตัว Sarach Gym
เธียร เธียรวิชญ์ รัตนสาโรชน์ (อายุ 24 ปี ส่วนสูง 183 cm.) / เจ้าของบริษัททีอาร์ออแกไนซ์
การย้อนเวลากลับมาแก้แค้นได้เริ่มต้นแล้วเพราะหลัวที่ดีคือหลัวใหม่
ปล. การทำธุรกิจในเรื่องอาจไม่ตรงกับความเป็นจริง 100% แต่พยายามหาข้อมูลให้มากที่สุดบางเหตุการณ์แต่งขึ้นเองเพื่ออรรถรส
- TRIGGER WARNING -
มีเนื้อหาที่บรรยายถึงการใช้ความรุนแรงและการกระทำที่ไม่เหมาะสมเกิดจากจินตนาการเท่านั้นไม่ควรลอกเลียนแบบ
มีเหตุการณ์ที่ทำให้หดหู่หรือจิตตก
มีการบรรยายถึงบาดแผลและเลือด
Toxic relationship
หัสวีร์มาพบชัชชัยที่ร้านเลอฌาเพียงคนเดียวเปิดห้องเข้าไปเจอแขกนั่งรออยู่แล้วทั้งที่ยังไม่ถึงเวลานัด
ชายวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานบุคลิกน่าเชื่อถือ สายตาไม่ว่อกแว่กยามจดจ้องสนทนา อีกทั้งโปรไฟล์ที่สร้างขึ้นมาในแวดวงธุรกิจยังดูดีอีกด้วยไม่แปลกใจที่ก่อนหน้าจะมีคนตกเป็นเหยื่อถูกต้มตุ๋น
“ผมบอกเลยว่าคุณหัสวีร์ตาแหลมมากจริงๆ”
“คุณชัชชัยอยากได้เท่าไหร่ครับ”
หัสวีร์ถามหยั่งเชิงในขณะที่คู่ค้าได้ยินแล้วตาลุกวาวในใจลิงโลดแต่ต้องเก็บอาการไว้กลัวไก่ตื่น
“เหมืองทับทิมสยามทุกที่ปิดถาวรไปหมดแล้วสี่ก้อนผมขอล้านห้าแล้วกันครับ”
ชัยชัยเอ่ยราคาในใจพร้อมมองสีหน้าเรียบนิ่งของชายหนุ่มที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับก็เริ่มใจคอไม่ดี
หรือมันแพงไปวะชวดรอบนี้อดแน่กู
“แต่สำหรับคุณผมคิดแค่หนึ่งล้านพอ”
ท่าทีที่เริ่มร้อนรนทำให้ผู้บริหารหนุ่มกระตุกยิ้มบางมองด้วยสายตานึกสนุกก่อนจะหยิบเช็คขึ้นมาเขียนหลังตรวจสอบแล้วว่าข้างในมีอัญมณีแน่นอน
“ไม่ต้องหรอกครับเอาราคาแรกนั่นแหละ”
หินเหล่านี้มาจากเหมืองรัตนากรจริงซึ่งมั่นใจได้ว่าเป็นทับทิมสยามแน่นอนแค่สามก้อนเท่านั้นส่วนก้อนที่เล็กเท่าไข่ไก่เพื่อนที่มาจากรัสเซียนอกเมืองห่างไกลได้มาในราคาแสนถูกเอามาฝากโก่งขายนี่คือสิ่งที่ชัชชัยไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด
เมื่อตกลงทำสัญญาซื้อขายกันเรียบร้อยแล้วคู่ค้าของหัสวีร์ก็ขอตัวกลับทันที
ไอ้หน้าอ่อนนี่มันโง่ว่ะโชคเข้าข้างแท้ๆ เอาเงินล้านมาแลกกับหินแร่ไม่ทราบมูลค่าแบบนี้ต้องฉลองหน่อยโว้ย
ส่วนคนที่ถูกด่าว่าโง่ในใจนั้นกำลังมองหินในมือด้วยแววตาพราวระยับอย่างอารมณ์ดีเพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขามูลค่านับร้อยล้าน ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าก้อนเล็กสุดไม่ใช่ทับทิมสยาม หึ โชคดีจริงๆ ที่ยังไม่หลุดมือไป
ติ๊ง
Win.W : วินอยู่ที่เลอฌาอยากได้อะไรไหมเดี๋ยวแวะไปหา
Manas_V : เอ้าเหรอ รอแป๊บนะนัทก็กำลังไปพอดีเลย
Win.W : มาไกลมากกกกก
Manas_V : มีงานแถวนี้พอดีแล้วเธียรมันอยากลอง
Win.W : ห้องชมนาดนะ งั้นสั่งอาหารมารออยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม
Manas_V : โอเคสั่งเลย เอาอะไรก็ได้เธียรมันก็ไม่เรื่องมาก
Win.W : งั้นถ้าอยากได้อะไรเพิ่มค่อยมาสั่งเอานะ
Manas_V : ขอบคุณค้าบ
ร้านเลอฌาจัดเป็นอีกหนึ่งร้านเด็ดใกล้บ้านและบริษัทเขาที่มาบ่อยมากตั้งแต่สมัยพ่อแม่ยังอยู่ รสชาติอร่อย ราคาไม่แพง อาหารออกไวทั้งที่ลูกค้าเต็มร้าน และมีห้องส่วนตัวให้จองด้วย
พออาหารเริ่มเข้ามาเสิร์ฟมนัสวีและเธียรวิชญ์ก็มาถึงพอดีโดยหญิงสาวแนะนำให้คนทั้งคู่ได้รู้จักกัน
“คนนี้แหละที่เคยพูดถึง”
“สวัสดีครับพี่วิน”
“สวัสดีครับเธียร ถ้าอยากสั่งอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะพี่เลี้ยงเอง”
หัสวีร์เอ่ยกับคนเด็กกว่าอย่างเป็นมิตร
“หิวจังเลย”
“ก็ไปนั่งดีทานๆ ไม่ใช่ถึงแล้วซบอ้อนกันแบบนี้”
ชายหนุ่มเอ่ยแซวผลักหัวคนน้องไม่จริงจังนักหลังจากที่อีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ กอดแขนเอียงตัวมาพิงไหล่
“ก็อยากเลียนแบบวินบ้างไง แอบขำอะไรเธียรเจ้เห็นนะ”
“เจ้ดูต่างจากตอนที่อยู่กับคนอื่นเลยนะอืม…มันดูสบายกว่าตอนทำงานเยอะเลย”
เธียรวิชญ์ท้าวคางพูดกับรุ่นพี่แต่สายตากลับมองใบหน้าของคนที่กำลังสนใจแค่อาหารบนโต๊ะยิ้มๆ
คนอะไรสีตาเหมือนแมวเลย
“จุ๊ๆๆ ก็ได้แค่มองล่ะนะน้องเธียร ว้า”
“มานงมาน้องอะไรขนลุก”
ชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่กรอกตาส่ายหน้าแล้วหันมาตักอาหารเข้าปาก
อาหารที่หัสวีร์สั่งมาไม่ได้เอาอะไรเพิ่มระหว่างทานอาหารทั้งสามคนมีพูดคุยกันบ้างในเรื่องทั่วๆ ไปแต่ส่วนใหญ่เธียรวิชญ์กับมนัสวีจะคุยเรื่องงานส่วนคนพี่ออกความเห็นบ้าง
“เธียรอยากทานของหวานอะไรไหม”
“พี่วินมีแนะนำไหมครับ”
“กระท้อนลอยแก้วไหมซิกเนเจอร์ของที่นี่เลยพี่สั่งทานประจำ”
“ได้ครับ”
“นัทเอาเหมือนกันไหม แล้วทำไมต้องทำหน้าตลก ฮะ ฮะ”
ชายหนุ่มหันไปถามคนที่กำลังเบะปากใส่คนที่ปกติไม่ชอบทานผลไม้ก็ส่ายหน้าขำทันที
“ได้ๆ”
“เห็นเจ้บอกว่าพี่วินอยากได้ออแกไนซ์ใหม่แทนนายอาทิตย์”
“ใช่ครับ งานประมูลที่จะจัดสิ้นเดือนนี้”
“เดี๋ยวเธียรขอเช็คตารางก่อนนะครับว่ามีทีมเหลือไหม”
หัสวีร์สังเกตว่าเธียรวิชญ์ในเวลาปกติมักทำตัวสบายๆ ดูเข้าถึงง่ายแต่พอเข้าเรื่องงานเปลี่ยนโหมดเป็นสุขุมจริงจังทันทีอายุน้อยกว่าเขาสามปีแต่ดูเป็นมืออาชีพมากไม่แปลกใจที่รุ่นพี่อย่างมนัสวีร์แนะนำ
ส่วนรุ่นพี่ที่เป็นหญิงสาวคนเดียวในโต๊ะกำลังหรี่ตามองรุ่นน้องสองมาตรฐานอย่างนึกสนุกกับเธอหรือคนอื่นแทนตัวว่าผมแต่พอเป็นหัสวีร์แทนเป็นชื่อเล่น กำลังเปิดเช็คตารางงานบนสมาร์ทโฟน
หึหึ ไอ้น้องชายเจ้จะรอดู
“ได้นะครับ”
เจ้าของดวงตาสีเฮเซลจากที่นั่งลุ้นก็หลุดยิ้มออกมา
“นึกว่าจะต้องจ้างเจ้าอื่นแล้วเนี่ย”
“พี่แจ้งธีมของงานมารายละเอียดต่างๆ เดี๋ยวเธียรจะส่งใบเสนอราคาตามไปให้”
“ได้สิ งั้นพี่ขอคอนแทรคเราหน่อยนะ”
“พอดีไม่ได้พกนามบัตรมาเพราะช่วงนี้สอนแต่ที่แกลอรี่พี่วินแอดไลน์แทนนะครับ”
เธียรวิชญ์ยื่นคิวอาร์โค้ดมาคนพี่พยักหน้าแสกนเพิ่มเพื่อนทันทีเนื่องจากต้องกลับแกลอรี่กันก่อนเพื่อประชุมงานชายหนุ่มจึงให้หัสวีร์ส่งรายละเอียดต่างๆ เข้าไลน์แทนถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจหรือสำคัญมากๆ ค่อยนัดเจอกันอีกที
“มองหน้าพี่มีอะไรจะพูดหรือเปล่าเธียร”
หัสวีร์หันไปถามหนุ่มรุ่นน้องตั้งแต่เดินออกจากห้องมาก็เหลือบมองอยู่บ่อยๆ”
คนถูกตั้งคำถามเกาแก้มเก้อเขินเพราะถูกจับได้
“ชอบสีตาพี่ มีคนเคยบอกไหมครับว่าตาพี่เหมือนแมว”
ผู้เป็นเจ้าของดวงตาคู่สวยหัวเราะขบขันคนตรงหน้า ปกติคงจะมีคนคิดบ้างแหละมั้งเพราะสีตาเขาแปลกแต่ไม่เคยมีใครพูดออกมาตรงๆ แบบนี้นอกจากมนัสวีกับจิตรกรที่ชอบแซว ขนาดสรัลยังแค่ชมว่าสวยไม่เหมือนใครเท่านั้น
เธียรวิชญ์จ้องมองตาสีเฮเซลยามถูกแสงแดดตกกระทบเกิดเป็นประกายเหลืองอำพันไม่วางตา
“มีสิ ก็เจ้ของเรานี่ไง”
“แมวตัวนี้ตกทาสเก่งด้วยนะแถมไม่ค่อยจะรู้ตัวหรอก”
หัสวีร์ส่ายหน้ากับการพูดไปเรื่อยของน้องสาวส่วนคนอายุน้อยสุดก็หัวเราะชอบใจ
ก็พอรู้ตัวบ้างแค่ไม่เอามาใส่ใจตราบใดที่ไม่ได้ก้าวก่ายข้ามเส้นแต่ก็มีนะบางคนที่ปิดเสียมิดเลย
“งั้นวินไปก่อนนะเดี๋ยวว่างๆ แวะไปหา”
“จ้า”
หลังจากแยกย้ายกันออกมาหัสวีร์แวะไปยังอาคารพานิชย์สามชั้นซึ่งไม่ไกลจากตรงนี้นัก ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาเดิมทีคือที่ตั้งลักษิกาเจ็มในตอนแรกเริ่มที่แม่ทำจิวเวอรี่ พอธุรกิจเติบโตจึงขยับขยายไปยังอาคารปัจจุบันแต่ยังคงดูแลปรับปรุงไม่ให้เสื่อมโทรมตามกาลเวลา
ในชีวิตที่แล้วความโง่ทำให้เขาตัดใจขายตามคำยุยงของสรัลนำเงินมาหมุนด่วนในราคาที่ต่ำกว่าที่ประเมินไว้มากทั้งที่เป็นย่านเศรษฐกิจและคนที่มาซื้อไว้คือนอมินีของเมธัส
ภายในที่เคยดูโล่งไม่ได้ตกแต่งอะไรเพราะไม่มีการใช้งานตั้งแต่ย้ายบริษัทตอนนี้กลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาและผู้คนส่วนหนึ่ง
“ขอบคุณนะครับลุงทวีที่กลับมาช่วยวินและก็ขอโทษทุกคนที่อยู่ตรงนี้ด้วยที่เคยดูแลไม่ดีจนเกิดเรื่อง”
“อย่าพูดแบบนั้นที่นี่ก็เหมือนบ้านของลุง อีกอย่างไม่มีใครโกรธคุณวินเลยนะเพราะตั้งแต่คุณรักษ์จากไปพวกเราก็เห็นคุณทำงานหนักมาตลอด”
ชายวัยกลางคนเห็นหัสวีร์มาตั้งแต่เด็กรู้จักนิสัยใจคออีกฝ่ายเป็นอย่างดีนึกเอ็นดูเหมือนลูกหลาน ทั้งที่ตอนแรกโกรธมากที่ถูกบีบให้ออกรวมถึงทุกคนที่นี่เหตุผลเพียงเพราะว่าอายุมากแล้วสายตาไม่ดีเดี๋ยวงานจะผิดพลาด
แต่เป็นเพราะเขาคอยเฝ้าดูห่วงใยเลยรู้ว่าคนที่สั่งไม่ใช่คนหนุ่มตรงหน้าและในที่นี้อีกสิบสองชีวิตคือช่างจิวเวอรี่ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งลักษิกาเจ็มผู้เก๋าประสบการณ์
“งั้นวินฝากด้วยนะครับช่วงนี้ต้องทำงานหนักกันหน่อยหากขาดเหลืออะไรแจ้งกับคุณมินตราได้เลย”
หากอยากรักษาสิ่งที่สำคัญเอาไว้เขาจำเป็นต้องวางหมากให้รอบคอบในฐานะคิง
TBC.