ความลับที่เก็บซ่อนไว้ ความสัมพันธ์ที่ถูกห้ามปราม และหัวใจที่แตกสลาย เขาเป็นคนที่ทำให้ผมรู้จักคำว่ารัก และก็เป็นเขาเองอีกนั่นแหละที่บอกว่าผมไม่มีหัวใจ ผมจะพิสูจน์ให้เขาเห็นเองว่าหัวใจของผมมีอยู่จริง
รัก,ชาย-ชาย,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ดราม่า,นิยายวาย,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในที่สุดการแสดงก็ใกล้จะได้กลับมาเปิดโรงละครอีกครั้งเมื่อนักแสดงคนที่บาดเจ็บหายเป็นปกติแล้วเริ่มกลับมาซักซ้อมกันอย่างจริงจัง เรียกว่าแต่ละคนเริ่มนับถอยหลังวันกลับมาแสดงบนเวทีอีกครั้งอย่างใจจดจ่อ
วันที่ซ้อมใหญ่ในโรงละครหลังจากที่ทุกคนห่างหายกันไปนาน มันเป็นวันที่วีร์รอคอยมาอย่างยาวนาน โรงละครใหญ่สว่างไสวไปด้วยไฟที่สาดส่องไปยังเวที เสียงซ้อมบทของนักแสดงแต่ละคนดังอยู่เบาๆ ตามมุมต่างๆ วีร์ยืนอยู่หลังฉาก เขารู้สึกได้ว่ามือของเขากำลังสั่นเบาๆ ด้วยความตื่นเต้น วันนี้ไม่ใช่แค่การซ้อมปกติสำหรับเขา แต่เป็นวันที่จะสารภาพความรู้สึกต่อโบ๊ทแบบเปิดเผย ต่อหน้าทุกคนในสถานที่แห่งนี้ เขาไม่อยากปกปิดความรู้สึกของตัวเองเอาไว้อีกแล้ว
“ใจเย็นๆ นะมึง” เหมยกระซิบให้กำลังใจวีร์จากข้างเวที เหมือนฝันก็ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มที่คอยส่งกำลังใจให้คนตรงหน้า
วีร์สูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอก วันนี้เขามีแผนบางอย่างที่ทำให้เขาตื่นเต้นมากกว่าเดิม นั่นคือการขอให้โบ๊ทเป็นแฟนอย่างเป็นทางการต่อหน้าทุกคน
บนเวที โบ๊ทยืนอยู่ในชุดของตัวละครวายุ เขาดูหล่อเหลาในชุดนี้ แสงจากไฟเวทีสะท้อนบนใบหน้าของเขา ทำให้วีร์รู้สึกถึงความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในใจของคนน้องที่ยืนยิ้มบางๆ ส่งมาให้เขาแล้วเดินเข้ามาใกล้
“พี่วีร์ พี่ไหวนะ ดูแปลกๆ ป่วยหรือเปล่า” โบ๊ทหันมาถามขณะเตรียมตัวก่อนซ้อม
“ไหว...ไหวสิ” วีร์ตอบอย่างประหม่า แต่พยายามทำตัวให้ดูปกติ
“โอเค งั้นไปลุยกันเถอะ!” โบ๊ทยิ้ม ก่อนที่จะเดินกลับไปที่ตำแหน่งบนเวที
การซ้อมดำเนินไปอย่างราบรื่น จนถึงฉากสำคัญที่ตัวละครเวหาจะต้องสารภาพรักกับตัวละครวายุ วีร์รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นเมื่อถึงคิวของเขา เขามองเห็นเพื่อนๆ ที่คอยเป็นกำลังใจให้จากข้างเวที เหมย เหมือนฝัน ยิ้มและชูมือให้กำลังใจ วีร์หายใจเข้าลึกอีกครั้ง
ในฉากนี้ วีร์จะต้องเอื้อมมือไปจับมือของโบ๊ท พลางบอกรักในฐานะของตัวละครเวหา แต่ในจังหวะนั้นเอง วีร์กลับกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของโบ๊ทด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เธอ...สิ่งที่เราจะพูดตอนนี้ ไม่ใช่ในฐานะของเวหานะ แต่มันคือคำพูดจากความรู้สึกของเราจริงๆ...”
“หื้ม?” โบ๊ทอุทานขึ้นมาเบาๆ ในลำคออย่างไม่เข้าใจ
“เรารักเธอนะ...”
“...”
“เป็นแฟนกับเราได้ไหม”
โบ๊ทหันมามองด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาแดงขึ้นอย่างชัดเจน ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เวทีที่เคยเป็นสถานที่สำหรับการแสดง กลายเป็นสถานที่สำหรับความรู้สึกที่แท้จริงของคนตรงหน้าไปเสียอย่างนั้น
“พะ... พี่วีร์” โบ๊ทพูดตะกุกตะกัก แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ทุกคนที่อยู่ข้างหลังเวทีก็วิ่งออกมา เสียงกรี๊ดดังขึ้นทั่วทั้งโรงละคร เหมยถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่พร้อมกับเหมือนฝันที่ถือโทรศัพท์ถ่ายคลิปวิ่งตามหลังมา
“โอ๊ย! น้องโบ๊ท! ตกลงเลยสิ!” เหมยพูดพร้อมกับส่งดอกไม้ให้รุ่นน้องตรงหน้า
โบ๊ทรู้สึกทั้งเขินและประหลาดใจอย่างที่สุด แต่สุดท้ายก็ยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างไม่ลังเล
“อื้อ ตกลงครับ”
เย่!!!
เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดีใจของเพื่อนๆ ดังขึ้นไปทั่วบริเวณ ก่อนที่เจษจะเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
“ดีใจด้วยนะพวกเธอ แต่ตอนนี้มาซ้อมต่อเถอะ อีกไม่กี่วันก็จะกลับมาแสดงจริงแล้วนะ!”
ทุกคนหัวเราะร่าและกลับไปที่ตำแหน่งของตัวเอง วีร์และโบ๊ทยังคงยิ้มให้กันอย่างเขินอาย แต่ในใจของพวกเขามีเพียงความสุขที่อัดแน่นอยู่จนล้นหัวใจ
วันเปิดม่านแสดงมาถึงอีกครั้งหลังจากที่ปิดพักไปช่วงหนึ่ง โรงละครเต็มไปด้วยผู้ชมที่มาติดตามผลงานของนักแสดง ทุกคนในครอบครัวของโบ๊ทก็มาร่วมชมด้วยเช่นกัน โบ๊ทมองออกไปยังที่นั่งของพ่อแม่ เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่ายังไงวันนี้ต้องผ่านไปได้ด้วยดี
การแสดงผ่านไปได้อย่างราบรื่น ฉากสุดท้ายมาถึง วีร์และโบ๊ทยืนอยู่กลางเวที ในบทของตัวละครเวหาและวายุ พวกเขาร้องเพลงคู่กัน ชื่อเพลงว่า บทเพลงแห่งรัก ซึ่งเป็นเพลงพิเศษที่แต่งขึ้นมาใหม่สำหรับละครเวทีเรื่องนี้ เสียงดนตรีเบาๆ ดังขึ้น เสียงร้องของทั้งคู่ประสานกันอย่างลงตัว บรรยากาศในโรงละครอบอวลไปด้วยความรักที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ
หลังจากการแสดงจบลง เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งโรงละคร ทุกคนต่างยืนขึ้นแสดงความชื่นชม นับเป็นเสียงที่พวกเขาไม่ได้ยินกันมานาน ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้ทั้งวีร์และโบ๊ทต่างรู้สึกหายเหนื่อย ราวกับได้รับการเติมเต็มบางอย่างเข้ามาภายในหัวใจ ที่หมั่นฝึกซ้อมอดทนกันมา เสียงปรบมือชื่นชมจากคนดูทำให้พวกเขามีความสุขเป็นอย่างมาก
พอเสร็จจากหลังเวทีโบ๊ทก็พาวีร์ไปที่ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลมาก เพราะครอบครัวของเขาตั้งใจจะเลี้ยงอาหารเป็นรางวัลให้กับลูกชายหัวแก้หัวแหวนที่ทำการแสดงบนเวทีได้อย่างน่าประทับใจ ทันทีที่เดินเข้าไปเขาก็เห็นว่าพ่อแม่ของเขากำลังนั่งรออยู่โต๊ะอาหารภายในร้าน โบ๊ทนั่งลงก่อนที่วีร์จะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ แล้วหันไปพูดกับพ่อแม่ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ท่าทีไม่ค่อยจะมั่นใจสักเท่าไหร่นัก
“เอ่อ...แม่ครับ พ่อครับ... ผมมีเรื่องอยากบอก”
“หื้ม? เรื่องอะไรเหรอลูก” แม่ตอบรับอย่างใจจดจ่อ ท่าทางอยากรู้ไม่น้อย
“คือ... ผมอยากบอกว่า พี่วีร์...คือแฟนผมครับ”
“...”
ทั้งพ่อและแม่ของโบ๊ทมองหน้ากันเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ไม่นานแม่ก็ค่อยๆ ยกยิ้มขึ้น
“แม่รู้แล้วลูก เห็นคลิปในติ๊กตอกวันซ้อมใหญ่แล้ว ที่เพื่อนๆ ถ่ายไว้น่ะ”
โบ๊ททำหน้าตกใจ “รู้แล้วเหรอครับ”
พ่อพยักหน้า “รู้สิ วีร์ดูแลโบ๊ทดีนะ พ่อกับแม่โอเค ถ้าลูกมีความสุข เราก็มีความสุขด้วย”
วีร์นั่งฟังแล้วก็ยิ้ม “ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับ ผมจะดูแลโบ๊ทให้ดีที่สุด”
แม่ของโบ๊ทยิ้ม “ดีมาก ดูแลกันให้ดีนะ แล้วก็ฝากโบ๊ทด้วยนะลูกวีร์”
โบ๊ทยิ้มและหันไปหาวีร์ “หลังจากนี้ เราจะเดินไปด้วยกัน ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะพี่”
วีร์ยิ้มและจับมือโบ๊ทไว้แน่น ทั้งสองคนรู้ว่าความรักของพวกเขาจะพาทั้งคู่ไปสู่อนาคตที่สดใสได้อย่างแน่นอน
