ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ก๊อกๆๆ
ดังเช่นทุกวัน เสียงเคาะประตูในยามเช้าดังขึ้นที่หน้าห้องของธนิดา เธอสะดุ้งตื่นจากความฝันที่ยังคงหลอกหลอนใจ ความฝันที่ว่าคือเธอเห็นตัวเองอยู่ในกรงนกขนาดใหญ่ หนีไปไหนไม่ได้ ปราศจากอิสระ ในฝันนั้นเธอเห็นพ่อยืนอยู่ไม่ไกล แต่ก็ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ
หัวใจของธนิดาเต้นรัวหลังจากค่ำคืนที่เธอนอนหลับอย่างไม่สบายใจ ความกังวลที่ไม่เคยหายไปยังคงถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ
ธนิดาลุกขึ้นจากเตียง ดวงตาของเธอมองไปรอบๆ ห้องที่ยังคงเต็มไปด้วยความเงียบและสงบนิ่ง แต่ภายในหัวใจกลับปั่นป่วน มือของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อต้องเดินไปเปิดประตู
“คุณธนิดาคะ” มณี แม่บ้านคนสนิทของนาวิน ยืนอยู่หน้าประตูเช่นทุกวัน ใบหน้านิ่งเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คุณนาวินรอพบคุณอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ”
“ค่ะ ขออนุญาตเตรียมตัวสักครู่นะคะ”
“ค่ะคุณธนิดา”
ธนิดากรอกตามองบนเล็กน้อยก่อนจะปิดประตู กลายเป็นกิจวัตรประจำในแต่ละวันไปเสียแล้วที่เธอตื่นมาตอนเช้าแล้วป้ามณีจะต้องมาปลุกทุกเช้าพร้อมกับบอกว่าคุณนาวินรอพบอยู่ มันก็แอบน่าเบื่ออยู่เหมือนกัน แต่นั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอออกจากห้องนอนของตัวเองได้
เธอล้างหน้า ล้างตา และเตรียมตัวสำหรับการพบกับนาวิน ซึ่งเธอรู้ดีว่าแต่ละครั้งที่เขาเรียกพบ มักมีเรื่องที่ต้องพูดคุยอย่างจริงจังเสมอ แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาอาหารเช้าก็ตาม
ที่ห้องอาหารบรรยากาศยังคงเงียบสงบตามเคย โต๊ะยาวไม้เนื้อแข็งถูกจัดเตรียมอาหารอย่างประณีต โดยมีที่นั่งของธนิดาตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับนาวิน
นาวินนั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้ม มาดของเขายังคงดูสง่างามและแฝงไปด้วยความเป็นเจ้าของ เขาเหลือบตามองเธอเพียงนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไปที่อาหารตรงหน้า
“นั่งสิ” เขาบอกเสียงเรียบ
พูดคำเดิมทุกวัน ทักทายด้วยคำอื่นไม่เป็นหรือไง...
ธนิดาแอบบ่นในใจก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา ความรู้สึกในใจยังคงเต็มไปด้วยความกดดัน แม้ว่าเธอจะเริ่มชินกับการถูกเขาควบคุมชีวิต แต่ความอึดอัดก็ยังคงไม่หายไป
บรรยากาศในห้องอาหารค่อนข้างเงียบเหงา มีเพียงเสียงขยับของช้อนส้อมที่นาวินใช้ตักอาหาร เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เขาก็วางช้อนลงและเงยหน้าขึ้นมองธนิดา
“เธอรู้สึกยังไงบ้างกับการอยู่ที่นี่” นาวินถามออกมาอย่างไม่คาดคิด
ธนิดาตกใจเล็กน้อยที่เขาถามคำถามเช่นนี้ แต่ก็ยังคงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เธอพยายามหาคำตอบที่เหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้ ไม่อยากที่จะให้ผิดหูคนฟัง เพราะนั่นอาจหมายถึงความปลอดภัยของเธอในคฤหาสน์หลังนี้ด้วย
“ฉันก็... พยายามปรับตัวอยู่ค่ะ” เสียงของเธอนุ่มนวลและฟังดูระมัดระวัง
นาวินมองหน้าเธอด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยการพิจารณา “เธอควรปรับตัวให้ได้เร็วที่สุด เพราะฉันไม่คิดว่าเธอจะได้ออกไปจากที่นี่เร็วๆ นี้”
คำพูดของเขาทำให้ธนิดาหัวใจตกวูบ เธอพยายามเก็บอาการไม่ให้คนตรงหน้าเห็นความกลัวที่ผุดขึ้นในใจ
กริ๊งงงง!!
ในขณะนั้นเองเสียงของโทรศัพท์มือถือของนาวินดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“ฉันต้องไปทำธุระด่วน” เขาบอกเสียงเรียบ “อยู่ที่นี่ อย่าออกไปไหน”
“ค่ะ”
ธนิดาพยักหน้าอย่างเงียบๆ เมื่อเขาหันหลังเดินออกจากห้อง เธอก็หายใจออกอย่างช้าๆ ความรู้สึกหนักอึ้งในใจเริ่มคลายลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงไม่หมดไป
หลังจากนาวินออกไปจากคฤหาสน์ ธนิดาใช้เวลาอยู่ในห้องพักของตัวเองอย่างเงียบๆ แต่จิตใจของเธอกลับไม่สงบ เธอเริ่มรู้สึกว่าการรอคอยและเผชิญกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันมากเกินไป เธอต้องหาทางออกไปจากเรื่องบ้าๆ นี่ให้ได้เสียที
บ่ายวันนั้นเธอเดินออกไปสูดอากาศที่ระเบียงด้านหลังคฤหาสน์ มองเห็นสวนสวยงามที่เรียงรายด้วยดอกไม้และต้นไม้ที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เสียงน้ำพุในสวนดังเบาๆ สร้างความสงบชั่วครู่ แต่ในใจเธอกลับยิ่งร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่เธอกำลังยืนมองไกลออกไป เธอก็เห็นใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าของเขาคุ้นหน้าคุ้นตาเธอเป็นอย่างดี เพราะเธอมักจะเห็นเขาอยู่เสมอในทุกครั้งที่เจอหน้านาวิน
ภูมิ ชายหนุ่มผู้ติดตามของนาวิน ผู้ที่ทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของคฤหาสน์ ใบหน้าของเขาดูคมเข้มและดุดันตามปกติ แต่วันนี้เขากลับดูรีบเร่งและดูมีบางสิ่งที่กังวล
“คุณธนิดา” ภูมิพูดขึ้นขณะที่เขาเข้ามาใกล้เธอ “ผมต้องขออภัยที่รบกวน แต่มีเรื่องบางอย่างที่คุณต้องรู้”
ธนิดาหันมามองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ “เรื่องอะไรคะ?”
ภูมิทำท่าเหมือนลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่แล้วก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาราวกับกลัวว่าใครจะผ่านมาได้ยิน
“คุณนาวินกำลังตกอยู่ในอันตราย ผมคิดว่ามีคนในคฤหาสน์ที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อเขา”
คำพูดของภูมิทำให้ธนิดาใจเต้นรัว “หมายความว่ายังไงคะ?”
“ผมยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด” ภูมิกล่าวต่อ “แต่มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง คนในคฤหาสน์นี้บางคนกำลังแอบทำบางสิ่งที่เป็นอันตรายต่อคุณนาวิน ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าคนพวกนั้นคือใคร แต่มันอาจเป็นคนที่คุณไม่เคยคาดคิด”
ธนิดามองหน้าเขาด้วยความสับสน “แล้วทำไมถึงมาบอกฉัน? ฉันจะช่วยอะไรได้?”
ภูมิมองไปที่ธนิดาด้วยสายตาจริงจัง “เพราะผมคิดว่าคุณอาจเป็นคนเดียวที่เขายังไว้ใจได้... แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงออกแบบนั้นก็ตาม”
ตึกๆ ตึกๆ
ธนิดาหัวใจเต้นแรงขึ้น เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่นาวินต้องพึ่งพา หรือแม้กระทั่งมีบทบาทสำคัญในการช่วยชีวิตของเขา
“แล้วฉันต้องทำยังไงคะ” เธอถามเสียงเบา
“คุณเองก็ควรจะระวังตัวให้ดีนะ” ภูมิเตือน “ผมไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรหรือเมื่อไหร่ แต่ผมมั่นใจว่ามีบางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น และมันจะไม่ดีต่อคุณนาวิน รวมถึงตัวคุณด้วย”
“แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“เพราะคุณเป็นคนใกล้ชิดคุณนาวินไงครับ”
ธนิดานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า “ขอบคุณนะคะที่มาบอกฉัน”
ภูมิหันหลังเดินกลับไป ปล่อยให้ธนิดายืนอยู่กับความคิดของตัวเอง สายลมเย็นที่พัดผ่านมาทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่น เธอรู้ดีว่าต่อจากนี้ ทุกอย่างจะยิ่งซับซ้อนขึ้น เธออาจต้องทำในสิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้... หรือกล้าที่จะทำ
