ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงอาทิตย์ในยามเช้าส่องเข้ามาในห้องนอนของธนิดา เธอเปิดม่านออกและมองเห็นสวนดอกไม้ที่ยามเช้านี้ดูสดใสกว่าทุกวัน แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกหนักอึ้งจากข้อมูลที่ภูมิให้เมื่อวานนี้ เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูสงบเงียบผิดปกติ เธอไม่รู้เลยว่าคนที่แฝงตัวอยู่ในคฤหาสน์นี้มีใครที่กำลังคอยเล่นเกมอะไรบ้าง
ในตอนเช้า ธนิดาลงมายังห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่ดูโอ่อ่าด้วยการตกแต่งหรูหราของคฤหาสน์ สีขาวของกำแพงและเครื่องเรือนที่มีรายละเอียดงดงามให้ความรู้สึกเยือกเย็น แต่ในวันนี้กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งซ่อนอยู่ในเงาของมัน
เธอเดินผ่านห้องโถงไปยังห้องอาหารตามเดิม และเมื่อเข้าไปถึง สายตาของเธอประสานกับสายตาของนาวินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขามองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความสงสัย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจ้องลึกเข้าไปในความคิด
“มานั่งสิ” นาวินบอกเสียงต่ำ แต่ก็ยังคงเป็นคำสั่งที่ไม่มีที่ว่างให้เธอปฏิเสธได้
ธนิดานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อมองไปที่อาหารเช้าที่จัดวางอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะ ทุกสิ่งดูสมบูรณ์แบบ แต่บรรยากาศกลับไม่เป็นเช่นนั้น
“เมื่อวานคุณภูมิมาหาฉัน...” ธนิดาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอมีความกังวลแฝงอยู่
นาวินขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วเขาพูดอะไรกับเธอบ้าง”
“เขาบอกว่ามีคนในนี้ที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณ” เธอพูดตรงไปตรงมา แม้ใจจะเต้นแรงขึ้นเพราะไม่รู้ว่านาวินจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับข้อมูลนี้
นาวินนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มเย็น “ภูมิช่างรอบคอบเกินคาด”
“คุณหมายถึงอะไร”
“เขาพูดถูก” เสียงของเขาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
ธนิดามองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้เหรอ?”
“รู้มาตั้งนานแล้ว” นาวินตอบด้วยท่าทีเรียบนิ่ง “แต่ยังไม่รู้ว่ามันคือใคร และยังไม่แน่ใจว่ามันต้องการอะไร... แต่ตอนนี้เราคงต้องเตรียมตัวกันไว้ให้ดี”
ธนิดาฟังคำพูดของเขาด้วยความสับสน นี่หมายความว่าเธออยู่ท่ามกลางเกมที่เต็มไปด้วยอันตรายมากกว่าที่เธอคิดหรือเปล่า สายตาของเธอเริ่มวุ่นวายไปกับการพยายามประเมินสถานการณ์ที่น่ากลัวนี้
บรรยากาศในห้องรับประทานอาหารกลับมาสงบอีกครั้ง แต่ความตึงเครียดกลับไม่หายไป นาวินมองธนิดาอย่างสำรวจ เหมือนพยายามมองหาคำตอบจากเธอ
“เธอจะช่วยฉันได้” นาวินเอ่ยขึ้น
“ช่วย?” ธนิดามองเขาด้วยความงุนงง “ช่วยยังไง?”
“ฉันไม่รู้ว่าภูมิพูดอะไรกับเธอ แต่ที่แน่ๆ คือ ฉันต้องการคนที่ฉันไว้ใจได้ และเธอคือหนึ่งในไม่กี่คนที่ฉันยังพอเชื่อใจ”
ธนิดาหัวใจเต้นเร็วขึ้น เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นคนสำคัญในสายตาของนาวินเช่นนี้ “คุณจะให้ฉันทำอะไร”
นาวินยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ดูมีความลับมากมายแฝงอยู่ “ฉันต้องการให้เธอคอยสังเกตการณ์ เธออยู่ที่นี่และเริ่มรู้จักคนในคฤหาสน์พอสมควร เธออาจจะได้เห็นในสิ่งที่ฉันอาจจะพลาด”
ธนิดารู้สึกว่าภารกิจนี้หนักหนาเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ “แต่ฉัน... ฉันไม่ใช่คนของคุณ ฉันแค่...”
“เธอเป็นคนของฉัน” นาวินตัดบทเสียงหนัก “ตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ เธอเป็นของฉัน และถ้าเธออยากรอดจากสถานการณ์นี้ เธอต้องทำตามที่ฉันบอก”
ธนิดารู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเข้าสู่เกมที่ไม่มีทางถอยหลังกลับ เธอไม่รู้ว่าเธอจะรอดจากสิ่งนี้หรือไม่ แต่เมื่อเห็นสายตาของนาวินที่มองมายังเธอ เธอก็รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้
ช่วงบ่ายวันนั้นธนิดาเดินเข้าไปยังสวนหลังบ้านที่เงียบสงบ เธอมองไปรอบๆ สวนที่เคยเป็นที่พักผ่อนให้เธอได้รู้สึกสงบ แต่ในวันนี้สวนแห่งนี้กลับให้ความรู้สึกต่างไป
สายตาของเธอเหลือบเห็นภูมิที่ยืนอยู่ที่มุมประตูด้านหลังคฤหาสน์ เขามองเธอเหมือนพยายามส่งสัญญาณบางอย่าง แต่ธนิดาไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะบอกอะไร เธอตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้เขา
“คุณนาวินบอกฉันให้คอยสังเกตการณ์” ธนิดาบอกภูมิ “มีอะไรที่ฉันควรรู้อีกหรือเปล่า”
ภูมิมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนจะตอบเสียงเบา “อย่างที่ผมเคยบอก มีคนในนี้ที่ไม่ควรไว้ใจ แต่ผมยังไม่สามารถบอกได้แน่ชัดว่าใคร”
“แล้วเราควรทำยังไง?” ธนิดาถามเสียงเบา รู้สึกว่าภาระที่เธอได้รับมันหนักหนาเกินไป
ภูมิถอนหายใจยาว “ผมจะคอยดูแลคุณนาวิน และผมจะบอกคุณทันทีถ้ารู้ว่าใครคือตัวการ คุณแค่ต้องระวังตัวและคอยดูสิ่งที่ผิดปกติในบ้านหลังนี้”
ธนิดาพยักหน้ารับคำ แม้ใจจะรู้สึกหนักอึ้งกับความรับผิดชอบที่มากเกินคาดคิด แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่น
ค่ำคืนนั้นท้องฟ้ามืดสนิทและลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างของห้องพัก ธนิดานั่งอยู่ที่เตียงในห้องที่มืดสลัว ใจของเธอยังคงคิดวนเวียนไปกับคำพูดของนาวินและภูมิ เธอรู้ดีว่าต่อจากนี้ ทุกสิ่งจะเปลี่ยนไป การเคลื่อนไหวใดๆ ของเธออาจส่งผลต่อชีวิตของทุกคนในคฤหาสน์
เธอมองออกไปที่นอกหน้าต่าง เห็นเงาของต้นไม้ที่โอนเอนตามแรงลม เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และสัญญากับตัวเองว่าเธอจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรต่อจากนี้
ครืดด!
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ ธนิดารับสายและได้ยินเสียงของนาวินที่ฟังดูจริงจัง
“เจออะไรหรือยัง?”
“ยังค่ะ” เธอตอบเสียงเบา “แต่ฉันจะพยายามสังเกตทุกอย่าง”
“ดี”
นาวินตอบกลับอย่างสั้นๆ ก่อนจะวางสาย ความเงียบกลับมาอีกครั้งในห้องของธนิดา
แต่ในความเงียบนั้น เธอกลับรู้สึกได้ถึงเสียงกระซิบที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยสายตา เสียงกระซิบแห่งความหวาดกลัวและความลึกลับเริ่มแผ่กระจายเข้ามาในใจของเธออีกครั้ง
