ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงฝนตกปรอยๆ ในยามค่ำคืนสร้างบรรยากาศเย็นยะเยือกให้กับคฤหาสน์ของนาวิน แสงไฟจากหลอดไฟหน้าคฤหาสน์ส่องลงบนพื้นดินที่เปียกชุ่ม จนเห็นประกายแสงสะท้อนน้ำเป็นประกายเงางามราวกับหินคริสตัลเล็กๆ ลมพัดเบาๆ แต่กลับสร้างความรู้สึกเย็นวาบเข้ามาในใจของธนิดา
เธอยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนของตัวเองมองออกไปยังสวนหลังบ้านที่มืดครึ้มด้วยเมฆฝนที่กำลังจะกระหน่ำตก ธนิดากำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ความตึงเครียดจากการถูกนาวินขอให้ช่วยสังเกตการณ์ภายในคฤหาสน์ทำให้เธอไม่อาจนอนหลับได้เต็มที่
รอยยิ้มที่มีเล่ห์เหลี่ยมของนาวินปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ เขาพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ราวกับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์นี้ แต่ยังรอคอยที่จะลากใครบางคนออกมาเปิดโปง ความรู้สึกที่ว่าตัวเองถูกดึงเข้าสู่เกมที่ใหญ่เกินตัว ทำให้เธอรู้สึกทั้งกลัวและอึดอัด
ห้องนอนของเธอตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา แต่สีเทาเข้มของผนังและความเงียบสงัดกลับทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว มีเพียงเสียงฝนที่ตกกระทบหน้าต่างเท่านั้นที่เป็นเสียงเดียวที่ดังก้องอยู่ในหู
ก๊อกๆๆ!
ในขณะที่ธนิดากำลังเหม่อลอย เสียงเคาะประตูห้องของเธอดังขึ้นสะท้อนความเงียบให้ขาดสะบั้น
“คุณธนิดา...” เสียงของภูมิดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู
เจ้าของชื่อเปิดประตูออกมาพร้อมกับความสงสัย ภูมิยืนอยู่ที่หน้าห้อง ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดมากกว่าที่เคย
“มีเรื่องสำคัญที่ต้องบอก” เขากระซิบเบาๆ พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ ราวกับกำลังระแวงอะไรบางอย่าง
“เรื่องอะไรคะ” ธนิดาถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นผสมกับความกังวล
ภูมิพยักหน้าให้เธอตามมา เขาพาเธอไปยังห้องทำงานเล็กๆ ที่อยู่ทางปีกตะวันออกของคฤหาสน์ ห้องนี้ไม่ค่อยมีใครใช้ แสงไฟสลัวจากโคมบนโต๊ะทำงานให้บรรยากาศเงียบงัน ธนิดานั่งลงที่เก้าอี้ ส่วนภูมิเดินไปปิดประตูห้องด้วยท่าทางระวัง
“คุณนาวินไม่ได้บอกทุกอย่างกับคุณ” ภูมิเริ่มพูดเสียงต่ำ สายตาของเขาจริงจัง
“หมายความว่ายังไง?” ธนิดาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มซับซ้อนมากขึ้น
ภูมิสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเริ่มอธิบาย “คุณนาวินสงสัยว่ามีคนในคฤหาสน์นี้กำลังคิดจะทรยศเขา แต่จริงๆ แล้ว...” เขาหยุดไปครู่หนึ่งราวกับลังเลที่จะพูดต่อ
“จริงๆ แล้วอะไร?” ธนิดาถามซ้ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล
ภูมิมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน “มันมีคนในคฤหาสน์นี้ที่มีความลับมากกว่าแค่การทรยศ และคนๆ นั้น... อาจไม่ใช่คนที่คุณคิด”
ธนิดาหัวใจเต้นแรง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดึงเข้าสู่บางสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้อีกแล้ว
“คุณหมายถึงใคร?”
“คุณรู้จักคุณนาวินดีแค่ไหนกัน?” ภูมิถามกลับ น้ำเสียงของเขาหนักแน่น แต่แฝงด้วยความอ่อนโยนบางเบาที่ทำให้ธนิดาอดที่จะตั้งคำถามไม่ได้
ธนิดานิ่งไปครู่หนึ่ง ความคิดของเธอตีกันวุ่นวายอยู่ในหัว เธอเคยสงสัยในพฤติกรรมของนาวินมาตลอด ทั้งความลึกลับและความคาดเดายากของเขา แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่านาวินอาจจะมีความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่
“คุณกำลังจะบอกฉันว่า...” ธนิดาพูดไม่ออก เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึ้น
ภูมินั่งลงตรงข้ามเธอ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เธออย่างจริงจัง “ผมยังไม่มีหลักฐานชัดเจน แต่ผมเชื่อว่าเรื่องที่มีคนในนี้กำลังคิดหักหลังคุณนาวินเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง”
“ยังไงนะคะ”
“ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก เพราะผมตามสืบเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอแม้แต่เบาะแสว่าจะมีใครคฤหาสน์หลังนี้จะคิดหักหลังคุณนาวินได้”
“คุณมั่นใจได้ยังไง”
“เชื่อผมเถอะ ผมคิดว่าคุณนาวินสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะปิดบังความลับบางอย่างที่เขายังไม่เคยได้บอกใคร”
ธนิดารู้สึกสับสน เธอไม่รู้จะเชื่ออะไรหรือใครดี ข้อมูลที่ได้รับจากภูมิและความลับที่นาวินอาจซ่อนอยู่ ทำให้เธอยิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังหลงเข้าไปในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก
ในช่วงดึกคืนนั้นหลังจากที่ภูมิออกไปจากห้องทำงาน ธนิดาก็กลับไปยังห้องของตัวเอง ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มและเสียงฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด เธอเปิดไฟห้องนอนแล้วนั่งลงบนเตียง รู้สึกถึงความเงียบสงัดที่กลับมาอีกครั้ง
ในขณะที่เธอกำลังจะปิดไฟเพื่อพักผ่อน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงเรียกเข้าเบาๆ ที่ตัดผ่านความเงียบ เธอมองชื่อบนหน้าจอ มันคือนาวิน
เธอกดรับสาย น้ำเสียงของนาวินปลายสายฟังดูเรียบเฉย “เธอเป็นยังไงบ้าง?”
“ฉัน... ฉันโอเค” ธนิดาตอบกลับไป แต่เสียงของเธอกลับสั่นเล็กน้อย
นาวินไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่เพียงแค่เงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ “ฉันรู้ว่าภูมิไปหาเธอ เขาบอกอะไรกับเธอบ้าง?”
คำถามนี้ทำให้ธนิดารู้สึกตัวเย็นเฉียบ เธอไม่รู้ว่านาวินรู้อะไรบ้าง และไม่รู้ว่าจะตอบยังไงให้ไม่เป็นการเปิดเผยตัวมากเกินไป เธอตัดสินใจพูดตามตรง
“เขาบอกว่าคุณมีความลับ” เธอตอบเสียงเบา
ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง ก่อนที่นาวินจะหัวเราะเบาๆ “เขาช่างสังเกตจริงๆ ฉันก็แปลกใจที่เธอไม่ได้สังเกตอะไรเลยเหมือนกัน”
ธนิดาใจหายวูบ เธอพยายามดึงสติกลับมาแล้วถามกลับ “คุณหมายถึงอะไร?”
“บางทีเธอควรจะเริ่มสังเกตฉันบ้างนะธนิดา” นาวินตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูคลุมเครือ ก่อนจะวางสายไปอย่างกะทันหัน ทิ้งให้ธนิดานั่งมึนงงอยู่กับความคิดที่ไม่รู้จบ
ค่ำคืนนั้นธนิดาแทบจะนอนไม่หลับ ความสงสัยเกี่ยวกับนาวินยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นทุกวินาที เธอเริ่มคิดว่าอาจมีบางสิ่งที่เธอพลาดไป บางสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวแต่เธอไม่เคยเห็น
ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกลงมา เธอตัดสินใจว่าพรุ่งนี้เธอจะต้องหาคำตอบให้ได้... ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม
