ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงจันทร์อันเลือนรางสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เผยให้เห็นเงามืดของห้องนอนหรูหราที่เงียบสงัด ธนิดายืนอยู่กลางห้อง ใจของเธอเต้นรัวจนสามารถได้ยินเสียงของมันอย่างชัดเจน ข้างเตียงมีกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่เธอเก็บของจำเป็นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ในหัวของเธอกำลังหมุนวนไปด้วยแผนการหลบหนีที่เธอคิดไว้อย่างละเอียด
ในคืนนี้เธอต้องไปให้ได้ก่อนที่นาวินจะกลับมา เธอไม่สามารถทนอยู่ในกรงขังที่เขาสร้างขึ้นได้อีกต่อไป ความคิดที่จะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้กลายเป็นฝันร้ายที่กัดกินใจเธอทุกวัน
ธนิดาค่อยๆ หยิบกระเป๋าและเดินเบาๆ ออกจากห้องนอน ในขณะที่เธอก้าวลงบันไดอย่างระมัดระวัง เสียงฝีเท้าของเธอค่อยๆ ก้องไปในความเงียบของคฤหาสน์ เธอไม่สามารถปล่อยให้มีเสียงดังได้แม้แต่น้อย เพราะเธอรู้ดีว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่แทบทุกมุม และคนของนาวินก็เฝ้าระวังทุกจุด
เธอเคลื่อนตัวผ่านโถงทางเดินยาว สัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นเยียบและหนักอึ้ง ราวกับว่าภายในบ้านหลังนี้มีสิ่งชั่วร้ายที่มองไม่เห็นคอยจับตาเธออยู่ เธอพยายามกดความกลัวและความกังวลเอาไว้ภายในใจ ตราบใดที่ยังไม่มีใครรู้ เธอก็ยังมีโอกาสหลบหนี
เมื่อมาถึงห้องครัวด้านหลังของบ้าน ธนิดาเปิดประตูเล็กๆ ที่เชื่อมไปสู่สวนด้านนอก ท้องฟ้าภายนอกยังคงมืดมิด ไม่มีแสงไฟจากบ้านข้างเคียงหรือเสียงรถจากถนน นี่คือเวลาที่ดีที่สุดในการหนีออกจากกรงขัง
เธอก้าวเท้าออกไปนอกบ้านอย่างเบาๆ แต่ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“คุณคิดจะไปไหนงั้นเหรอ”
นาวินยืนอยู่ที่หน้าประตู ดวงตาของเขาเป็นประกายเยือกเย็นในความมืด ร่างสูงของเขาดูสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว เขาใส่ชุดสูทดำเหมือนเพิ่งกลับจากทำธุระข้างนอก เสียงของเขาราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความเฉียบขาดที่ทำให้ธนิดารู้สึกหนาวยะเยือกไปถึงกระดูก
ธนิดาชะงักหยุดหายใจ หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอไม่คิดว่านาวินจะกลับมาเร็วขนาดนี้ และยิ่งไปกว่านั้น... เขาจับได้แล้วว่าเธอกำลังจะหนี
“ฉัน...ฉันแค่...” เสียงของธนิดาสั่นเทา แต่เธอไม่สามารถหาคำพูดใดๆ ที่จะแก้ตัวได้
นาวินเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ทุกย่างก้าวของเขาทำให้ธนิดารู้สึกเหมือนกับเส้นทางหลบหนีกำลังแคบลงทุกที จนในที่สุด เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาแต่แฝงไปด้วยความสงสัย
“เธอคิดว่าหนีไปแล้วจะรอดเหรอ?” นาวินถามเสียงนิ่ง แต่แฝงไปด้วยคำเตือน
“ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว” ธนิดาตอบด้วยเสียงที่พยายามจะเข้มแข็ง แต่ในใจยังเต็มไปด้วยความกลัว “ฉันไม่ใช่เชลยของคุณ ฉันต้องการอิสรภาพ”
นาวินยิ้มมุมปากก่อนจะหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “อิสรภาพงั้นเหรอ เธอคิดว่าการหนีไปจากที่นี่จะทำให้เธอมีอิสรภาพได้จริงๆ เหรอ รู้ไหมว่านอกบ้านหลังนี้มันอันตรายแค่ไหน”
เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นจนกระชากกระเป๋าจากมือธนิดา “เธอคิดจริงๆ เหรอว่าหนีไปแล้วจะพ้นจากคนพวกนั้นได้ หรือว่าภูมิเล่าอะไรให้เธอฟัง”
ธนิดาเบือนหน้าหนี เธอรู้สึกถึงความจริงที่โถมเข้ามา คำเตือนของนาวินไม่ใช่คำขู่ลอยๆ เขารู้ดีว่านอกบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยอันตรายยิ่งกว่าที่เธอเคยคาดคิด ไม่ใช่เพียงจากคนของเขาเท่านั้น แต่ยังมีศัตรูที่พร้อมจะทำร้ายเธออยู่ทุกที่
“แต่ฉันก็เลือกไม่ได้” ธนิดากล่าวทั้งน้ำตาคลอ “ฉันไม่สามารถอยู่ในบ้านหลังนี้ได้อีกต่อไป คุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนติดอยู่ในกรง ไม่ใช่ชีวิตที่ฉันอยากจะมี”
นาวินนิ่งไปครู่หนึ่งดวงตาของเขาสั่นไหวเพียงชั่วครู่ ราวกับมีความรู้สึกบางอย่างที่ถูกกดเอาไว้ในส่วนลึกของใจเขา
“ฉันทำทั้งหมดเพื่อปกป้องเธอ” เขากล่าวเบาๆ น้ำเสียงของเขาไม่เหมือนเดิม มันอ่อนลงและเต็มไปด้วยความขมขื่น
“ปกป้อง?” ธนิดาหันมาสบตาเขา น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ “คุณพูดเหมือนว่าฉันไม่รู้อะไรเลย คุณไม่เคยให้ฉันมีแม้แต่โอกาสเลือกเลยสักครั้ง”
นาวินถอนหายใจหนักๆ ก่อนที่จะเดินออกไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังสวนที่มืดมิด “บางครั้งคนเราก็ไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก ธนิดา”
บรรยากาศตรงนั้นเต็มไปด้วยความเงียบงัน แต่ภายในใจของทั้งสองคนเต็มไปด้วยความสับสน นาวินพยายามหาคำพูดที่จะอธิบายเหตุผลทั้งหมดของเขา แต่มันยากเกินไป เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนดี และสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนั้นอาจจะทำร้ายเธอในทางใดทางหนึ่ง แต่เขาไม่สามารถปล่อยเธอไปได้จริงๆ
“ฉันไม่ต้องการให้เธอหนีไปไหน” เสียงของเขานิ่งสงบแต่จริงจัง “เธอไม่รู้ว่าข้างนอกมันเป็นยังไง พวกนั้นพร้อมจะฆ่าเธอเพื่อใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นฉัน และฉัน... จะไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้น”
ธนิดายืนอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจนาวินหรือไม่ ความกลัวและความกดดันถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ที่พยายามจะทำลายความตั้งใจของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคำพูดของเขาอาจจะมีส่วนจริงอยู่บ้าง
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง” เธอถามอย่างหมดหวัง “ต้องทนอยู่ที่นี่ ติดอยู่ในกรงนี้ตลอดชีวิตงั้นเหรอ”
นาวินเดินเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง มือของเขาแตะเบาๆ ที่ไหล่ของเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่สับสน
“ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอรู้สึกแบบนั้น ฉันแค่อยากปกป้องเธอ... แต่ถ้าเธอไม่เชื่อใจฉัน มันก็คงไม่มีความหมายอะไร”
ธนิดานิ่งเงียบไป ความรู้สึกระหว่างเธอกับเขากำลังสับสนอย่างที่สุด ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนติดอยู่ในวังวนที่ไม่มีทางออก
คืนวันนั้นผ่านไปอย่างช้าๆ ท้องฟ้ายังคงมืดมนเหมือนใจของธนิดาที่ไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้ เธอควรจะเชื่อใจนาวินไหม? หรือว่าควรจะพยายามหนีไปอีกครั้ง?
