ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านม่านบางเบาในห้องรับรองขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ไม้สักแกะสลักที่ดูสง่างามขับเน้นบรรยากาศที่เงียบสงบ แม้แต่ความเงียบก็ยังมีความเคร่งเครียดแฝงอยู่ในอากาศ ห้องนี้เป็นเสมือนสนามรบที่ไร้เสียง ภายในใจของคนทั้งคู่ต่างซ่อนความรู้สึกหลากหลายที่ไม่อาจพูดออกมา
นาวินนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ หน้าต่างด้านข้างเปิดออกเผยให้เห็นวิวของสวนที่กว้างใหญ่ แต่มันไม่ได้ดึงความสนใจของเขาในขณะนี้ ดวงตาของนาวินจ้องเขม็งไปยังเอกสารกองโตตรงหน้า แต่ในใจกลับไม่ได้มีสมาธิกับตัวอักษรบนกระดาษเลยสักนิดเดียว
ภาพความทรงจำของธนิดาผุดขึ้นในหัวของเขา ความเข้มแข็งของเธอ ไม่ว่าจะเป็นการที่เธอกล้าหาญในทุกสถานการณ์ที่เผชิญหน้า แม้แต่ในวันที่เธอพยายามจะหนีออกจากบ้าน เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนแอและถูกจับมาเป็นตัวประกันหนี้จะมีความกล้าและมุ่งมั่นเช่นนั้น
นาวินรู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปในใจตัวเอง เขาพยายามควบคุมความรู้สึกเหล่านั้นให้เป็นปกติ แต่ยิ่งเขาพยายามปฏิเสธสักเท่าไหร่... เขาก็เหมือนจะยิ่งสนใจธนิดามากขึ้นเท่านั้น
อีกมุมหนึ่งของบ้าน ธนิดานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในห้องครัว ท่ามกลางกลิ่นหอมของขนมปังและกาแฟที่เพิ่งถูกเสิร์ฟโดยแม่บ้านมณี แม้ว่าบรรยากาศในบ้านหลังนี้จะดูสงบ แต่ในใจเธอกลับรู้สึกเหมือนมีพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ ความตึงเครียดกับนาวินที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันมานี้ทำให้เธอเริ่มสงสัยในความตั้งใจของเขา
“คุณธนิดา จะรับอะไรเพิ่มไหมคะ” มณีถามเสียงนุ่มนวล ธนิดามองแม่บ้านพลางยิ้มแผ่วเบา สายตาเธอเหลือบไปเห็นเงาของนาวินที่เดินเข้ามาในห้องครัวจากทางประตูด้านหลัง
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” ธนิดาตอบ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินขนมปังอย่างเงียบๆ ความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้นเมื่อเธอรับรู้ว่านาวินกำลังมองมาที่เธอ
นาวินเดินเข้ามาใกล้ เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบกับพื้นกระเบื้องอย่างชัดเจน ทุกย่างก้าวของเขาทำให้ธนิดารู้สึกถึงแรงกดดัน เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอ โดยไม่พูดอะไรสักคำ สายตาของเขายังคงจับจ้องที่เธออยู่
“เมื่อคืนเธอนอนหลับสบายดีหรือเปล่า?” นาวินถามเสียงเรียบ ความสุภาพที่แฝงด้วยความห่วงใยเล็กน้อยทำให้ธนิดารู้สึกแปลกใจ
“ค่ะ” ธนิดาตอบเบาๆ แม้ว่าเธอจะไม่ได้หลับสบายเลยก็ตาม ความคิดเรื่องการหลบหนีและความไม่แน่นอนของสถานการณ์นี้ยังคงรบกวนใจเธอตลอดเวลา
นาวินสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าภายใต้ดวงตาของเธอ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดถึงมัน
เวลาผ่านไป ท่ามกลางความเงียบที่ชวนให้อึดอัด ธนิดาลุกขึ้นจากโต๊ะ เธอพยายามจะหลบหนีจากบรรยากาศที่ทำให้เธออึดอัดเกินทน
“ขอตัวนะคะ” เธอเอ่ยเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องครัว แต่ทันทีที่เธอเดินไปถึงประตู นาวินก็เรียกเธอไว้
“ธนิดา...” เสียงของเขาแข็งกระด้างขึ้นเล็กน้อย ธนิดาหยุดก้าว เธอรู้สึกถึงความตึงเครียดในน้ำเสียงของเขา หันกลับไปมองเขาด้วยความกังวล
“...”
“อย่าคิดจะหนีอีก” นาวินพูดโดยที่ไม่ละสายตาจากเธอ “มันอันตรายเกินไป”
ธนิดาสบตาเขา สายตาของเธอสะท้อนให้เห็นความมุ่งมั่น เธอรู้สึกได้ว่านาวินมีความห่วงใยในตัวเธอ แต่อีกด้านหนึ่ง... เธอก็ไม่อาจละเลยความจริงที่ว่าเธอยังเป็นเชลยอยู่ดี
“ฉันเข้าใจค่ะ” เธอตอบสั้นๆ พลางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เมื่อธนิดาออกไปแล้ว นาวินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ความรู้สึกขัดแย้งในใจของเขาทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขารู้ดีว่าเขาไม่ควรสนใจธนิดามากขนาดนี้ เธอเป็นเพียงเครื่องมือในสงครามระหว่างเขากับพ่อของเธอเท่านั้น แต่ทว่าความเข้มแข็งและความกล้าหาญของเธอทำให้เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป
นาวินลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปที่หน้าต่างมองออกไปข้างนอก สวนที่เขาเห็นทุกวันไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนเดิมอีกต่อไป เขารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่เขายังต้องทำเพื่อปกป้องเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันซับซ้อนเกินกว่าจะพูดออกมาเป็นคำได้
ในช่วงบ่ายท่ามกลางแดดอ่อนๆ ธนิดาเดินเล่นอยู่ในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้และพุ่มไม้สีเขียว เธอพยายามทำให้ใจสงบ และปล่อยให้ความคิดพัดพาไปตามลม แต่ทุกครั้งที่เธอคิดถึงการหลบหนี เธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในใจ
แม้ว่าเธอจะเกลียดการถูกกักขัง แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านาวินไม่ได้ทำร้ายเธอในทางตรงๆ เขาปกป้องเธอจากศัตรูของเขา และนั่นก็ทำให้เธอสับสน ในใจของเธอเริ่มเกิดคำถามขึ้นมาว่าเขาทำทั้งหมดนี้เพราะอะไร
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นเบาๆ ธนิดาหันกลับไปมอง เห็นนาวินเดินเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง
“เธออยากจะไปจากที่นี่จริงๆ เหรอ” เขาถามเสียงนุ่ม แต่สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างจริงจัง
ธนิดามองนาวินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบอย่างแผ่วเบา “ค่ะ ฉันอยากมีอิสระ”
นาวินเงียบไปชั่วครู่ ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความลึกซึ้งและความสับสน “ถ้าฉันให้เธอไป... เธอมั่นใจใช่ไหมว่าจะปลอดภัย” เขาถามเสียงต่ำ
ธนิดานิ่งเงียบ ใจของเธอสั่นไหวจากคำถามนั้น เพราะเธอเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน
