ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในยามบ่ายที่อากาศร้อนชื้น ห้องหนังสือขนาดใหญ่ภายในบ้านของนาวินกลับรู้สึกเย็นเยียบ เงียบสงัด มีเพียงเสียงของธนิดาที่เปิดหน้าหนังสืออย่างช้าๆ เท่านั้นที่ทำลายความเงียบ เธอไม่ได้ตั้งใจจะอ่านหนังสือจริงๆ หรอก ทุกครั้งที่สายตาของเธอเลื่อนผ่านตัวอักษร เธอก็รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นแค่ความว่างเปล่า ในใจของเธอเต็มไปด้วยคำถามที่กำลังค้างคาเกี่ยวกับชายที่นั่งอยู่ไม่ไกล
นาวินนั่งอยู่ตรงมุมห้องใกล้หน้าต่าง สายตาของเขาจับจ้องไปที่เอกสารบนโต๊ะ แต่ก็คล้ายกับไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่เขากำลังทำอยู่เช่นกัน เขารู้สึกได้ว่าธนิดามองเขาด้วยสายตาที่แปลกไปตั้งแต่เมื่อวาน หลังจากเหตุการณ์ที่พวกเขาเผชิญหน้ากันอย่างตรงไปตรงมา
นาวินพยายามหลบสายตา เขารู้ว่าธนิดาคงอยากถามบางสิ่งจากเขา แต่ยังไม่กล้าพูดออกมา และเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเขาพร้อมที่จะเล่าเรื่องราวเบื้องหลังของตัวเองให้ใครฟังหรือไม่
เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีแต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง ความเงียบทำให้บรรยากาศในห้องนั้นดูอึดอัดมากขึ้นทุกขณะ จนในที่สุดธนิดาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นั่ง เธอเดินไปหานาวินอย่างเงียบๆ
“คุณนาวิน” เธอเรียกเบาๆ พลางหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเขา นาวินเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร สบตาเธอด้วยความนิ่งเฉย
“มีอะไร?” เขาถามเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าบางอย่างที่เธอสัมผัสได้
ธนิดาลังเลเพียงชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจถาม “ทำไมคุณถึงกลายมาเป็นประธานของเงาจันทรา แล้วทำไมคุณถึงต้องไปยุ่งกับเรื่องผิดกฏหมายด้วย”
คำถามนี้ทำให้นาวินชะงักไปชั่วขณะ เขาไม่คิดว่าเธอจะถามเรื่องนี้ตรงๆ แต่เมื่อเขามองเห็นความจริงจังในดวงตาของเธอ เขาก็รู้ว่าเขาคงไม่สามารถหลบเลี่ยงมันได้อีกแล้ว
นาวินถอนหายใจยาว ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ “มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันเลือกหรอก... แต่ชะตาฉันถูกกำหนดมาแบบนี้”
บรรยากาศภายนอกบ้านฟ้าค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มทองตามเวลาเย็น แต่ในห้องนั้นดูเหมือนว่าความหนักหน่วงของการสนทนาจะทำให้เวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
“พ่อของฉันเป็นหัวหน้าแก๊งนี้มาตั้งแต่ก่อนฉันจะเกิด และเมื่อเขาจากไป... ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้ามาสืบทอดตำแหน่งนี้” นาวินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ท่ามกลางความรู้สึกที่แฝงความเจ็บปวดเล็กๆ
ธนิดานั่งฟังอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอจ้องไปที่นาวิน เธอเริ่มเข้าใจในบางสิ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อน
“คุณไม่เคยอยากเป็นแบบนี้ใช่ไหม?” เธอถาม
นาวินพยักหน้าเบาๆ ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความเศร้าและความขมขื่น “มันไม่ใช่ชีวิตที่ฉันอยากได้ แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง... คนเราก็ไม่มีทางเลือก”
เขาเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตของตัวเอง พ่อของเขาเป็นคนที่มีอำนาจมาก แต่ก็เป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นกัน นาวินเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและการต่อสู้เพื่ออำนาจ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เด็กคนหนึ่งจะเติบโตมาโดยปราศจากความหวาดกลัวและความขมขื่น
“แม่ของฉันพยายามจะพาฉันหนี... แต่พ่อของฉันไม่ยอมปล่อยเราไป” เขาเล่าต่อด้วยน้ำเสียงที่เงียบลง “ในที่สุด... แม่ของฉันก็ถูกฆ่า”
ธนิดาตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่นาวินซ่อนอยู่ เธอเริ่มมองเห็นภาพของเขาในมุมที่เธอไม่เคยคาดคิด เขาไม่ได้เป็นเพียงมาเฟียที่ไร้ความรู้สึก แต่เป็นคนที่ต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายมามากมาย
“แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่ในแก๊งนี้?” เธอถามเสียงเบา “คุณสามารถหนีไปได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
นาวินส่ายหัว “หนีไม่ได้หรอก ฉันมีน้องชายที่ต้องดูแล และคนที่อยู่ใต้การควบคุมของฉันก็นับพันชีวิต ฉันไม่สามารถทิ้งพวกเขาได้ ฉันต้องปกป้องพวกเขา... แม้ว่ามันจะหมายถึงการเสียสละตัวเองก็ตาม”
สายลมเย็นเริ่มพัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดอยู่ พัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้จากสวนด้านนอกเข้ามาภายในห้อง แต่บรรยากาศในห้องกลับเต็มไปด้วยความเงียบงันที่ชวนให้สับสน
ธนิดามองหน้านาวินแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอเริ่มเปลี่ยนแปลง เธอไม่สามารถมองเขาเป็นเพียงคนที่โหดร้ายและไร้ความรู้สึกได้อีกต่อไป
เธอเริ่มเข้าใจเขา นาวินไม่ใช่คนที่เลือกรับบทบาทนี้เอง แต่เขาถูกบังคับให้ดำเนินชีวิตที่เขาไม่เคยต้องการ เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเข้าใจเหตุผลที่เขามีท่าทีเข้มงวดและเย็นชา
นาวินมองธนิดา สายตาของเขาเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามีใครสักคนเข้าใจเขาอย่างแท้จริง เขาเคยคิดว่าตัวเองต้องอยู่คนเดียวในโลกที่โหดร้ายนี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่ามีใครบางคนที่อยู่เคียงข้างเขา
“ฉันรู้ว่ามันยากที่เธอจะเชื่อใจฉัน” นาวินพูดเบาๆ “แต่เชื่อเถอะ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย”
ธนิดาสบตากับนาวิน เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจในคำพูดของเขา แม้ว่าเธอจะยังมีความกลัวอยู่ แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อนาวินก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด
สายลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างทำให้ม่านบางๆ โบกสะบัดเบาๆ เหมือนกับว่าโลกภายนอกนั้นยังคงหมุนไปตามปกติ แต่ภายในใจของทั้งสองคนเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาไม่อาจปฏิเสธได้
หลังจากการสนทนาเงียบลง ทั้งสองคนต่างเงียบไปในความคิดของตนเอง ธนิดารู้สึกถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเข้มแข็งของนาวิน ในขณะที่นาวินเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นและความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตนี้
ทั้งสองคนยังคงนั่งอยู่ในห้องนั้น ท่ามกลางแสงสลัวของยามเย็นที่กำลังค่อยๆ จางลง แต่ภายในใจของพวกเขากลับเต็มไปด้วยแสงสว่างที่ค่อยๆ จุดประกายขึ้น
