ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยากาศยามค่ำคืนในเมืองคลาคล่ำไปด้วยแสงสีจากไฟนีออนที่สาดส่องตามถนนใหญ่ ทว่าในห้องของนาวินที่อยู่ในอาคารสูง เงียบสงัดเหมือนกับว่าเวลาในที่นี่ได้หยุดนิ่งลงแล้ว
นาวินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องที่มีเพียงแสงจากโคมไฟข้างโต๊ะส่องเบาๆ แสงนั้นสะท้อนให้เห็นถึงแววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความคิดหนักใจ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยแต่แฝงความเศร้า เขามองดูเอกสารสัญญาหนี้ที่วางอยู่ตรงหน้า กระดาษแต่ละแผ่นเต็มไปด้วยรายละเอียดหนี้สินและข้อตกลงต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับธนิดา มันเป็นหนี้ที่พ่อของเธอหยิบยืมไปจากแก๊งมาเฟียของเขา
เสียงหัวใจของนาวินดังอยู่ในความเงียบ มันเป็นการตัดสินใจที่เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญ แต่เวลานี้เขารู้ดีว่ามันถึงเวลาที่เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปล่อยเธอไป
ธนิดายืนมองออกไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองผ่านกระจกหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเธอ ความรู้สึกในใจของเธอสับสน ความเงียบรอบข้างทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรง นับจากวันที่เธอถูกดึงเข้ามาในโลกของนาวิน ทุกอย่างในชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
แต่วันนี้เธอรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นาวินดูเงียบลง กว่าเดิมราวกับว่ามีเรื่องสำคัญบางอย่างที่เขากำลังปิดบังไว้ แม้ว่าเขาจะพยายามเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความกังวลที่ปะปนอยู่ในทุกคำพูดและการกระทำของเขา
ก๊อกๆๆ
ในที่สุดเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น นาวินยืนอยู่ที่ประตู ใบหน้าของเขาดูนิ่งสงบ แต่ดวงตาของเขาฉายแววเศร้าที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“คุณนาวิน...” ธนิดาเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
“ขอฉันเข้าไปได้ไหม?” นาวินถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ
ธนิดาพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินถอยหลังเพื่อเปิดทางให้เขาเข้าไป นาวินเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟา เธอเดินตามมานั่งข้างๆ เขา
ความเงียบเข้าครอบคลุมระหว่างพวกเขาก่อนที่นาวินจะเริ่มพูดขึ้น “ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ... เรื่องที่สำคัญมาก”
ธนิดามองเขาอย่างคาดหวัง รู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศที่ค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้น
“เรื่องอะไรคะ” เธอถามเสียงเบา
นาวินถอนหายใจลึก ก่อนที่จะหยิบเอกสารหนี้สินที่เขาถือมาตลอดออกจากเสื้อสูทและวางไว้ตรงหน้าธนิดา เอกสารแผ่นนั้นเป็นตัวแทนของความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างพวกเขา ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากหนี้สินและการบังคับ แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าที่ใครคาดคิด
“นี่เป็นเอกสารสัญญาหนี้ทั้งหมด” นาวินพูดเสียงนิ่ง แต่หนักแน่น “ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะยกเลิกหนี้ทั้งหมดของเธอและครอบครัว”
ธนิดาตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นมองไปที่เอกสารเหล่านั้นอย่างไม่เชื่อสายตา
“คุณหมายความว่ายังไง?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ฉันจะปล่อยเธอไป... ให้เธอได้มีชีวิตอิสระ ไม่ต้องมีอะไรผูกพันกับฉันอีก” นาวินตอบพลางยิ้มบางๆ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาเงียบขรึม แต่ภายในนั้นเต็มไปด้วยความทรมาน
ธนิดานิ่งเงียบไป ความคิดในหัวของเธอสับสนวุ่นวาย เธอไม่เคยคิดว่านาวินจะยอมทำเช่นนี้ เขาเป็นคนที่เยือกเย็นและเด็ดเดี่ยวมาตลอด การยกเลิกหนี้และปล่อยเธอไปเป็นเรื่องที่ดูไม่เข้ากับตัวตนของเขาเลย
“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้” เธอถามด้วยความสงสัย “คุณไม่จำเป็นต้องทำก็ได้...”
นาวินมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่เขาพยายามซ่อนไว้มาตลอด
“เพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องทนทุกข์กับชีวิตแบบนี้อีกต่อไป... โลกของฉันมันอันตรายเกินไปสำหรับเธอ”
ธนิดามองเขาอย่างซาบซึ้ง เธอรู้ดีว่านาวินพูดความจริง แต่ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจของเขา
“คุณ... ไม่อยากให้ฉันอยู่ข้างๆ คุณเหรอ” เธอถามด้วยเสียงเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง
นาวินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาหลบสายตาของเธอ หัวใจของเขาเต้นแรงเพราะคำถามนั้นกระแทกความรู้สึกที่เขาพยายามกดไว้
“มันไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้เธออยู่ข้างฉัน” เขาพูดเสียงแผ่ว “แต่ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บปวดหรือเสี่ยงอันตรายเพราะฉัน... เธอควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ชีวิตที่สงบสุข”
ธนิดาฟังเขาพูด หัวใจของเธอสั่นไหว เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความรู้สึกของนาวินที่มีต่อเธอจะลึกซึ้งถึงขนาดนี้ เขายอมปล่อยเธอไปเพราะเขาอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น เขายอมเสียสละแม้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวดเอง
“นาวิน...” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ “ฉันเข้าใจแล้วว่าคุณต้องการให้ฉันไป แต่คุณไม่รู้เหรอว่าฉันเองก็อยากอยู่ข้างคุณ”
นาวินชะงักไป หัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะพูดเช่นนี้
“แต่...” เขาพยายามจะพูดแย้ง
“ไม่ต้องแต่...” ธนิดาพูดแทรก ขณะที่เธอเอื้อมมือไปจับมือของเขาเบาๆ “ฉันรู้ว่ามันอันตราย แต่ฉันไม่กลัว ฉันไม่ต้องการหนีไป ฉันต้องการอยู่กับคุณ เพราะฉันรู้ว่าคุณจะปกป้องฉัน”
สายตาของนาวินเต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เคยได้ยินคำพูดเช่นนี้จากใครมาก่อนในชีวิต ทุกคนที่เคยอยู่ข้างเขามักจะจากไปเพราะไม่อาจทนต่อความโหดร้ายของชีวิตที่เขานำพามา แต่ธนิดา... เธอแตกต่าง เธอยอมรับเขาในแบบที่เขาเป็น
“เธอไม่เข้าใจ... มันอันตรายมาก” นาวินพูดเบาๆ พลางส่ายหัว
“ฉันเข้าใจ” ธนิดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นคง “แต่ฉันเลือกที่จะอยู่กับคุณ”
“คุณกลับไปใช้ชีวิตของคุณเถอะ ผมไม่อยากกักขังคุณอีกต่อไป กลับไปดูแลพ่อของคุณ ใช้ชีวิตที่เหลือให้ดี...”
นาวินนิ่งเงียบไป เพราะไม่อาจกล่าวคำใดออกไปได้อีก ความรู้สึกบางอย่างมันจุกที่อก หากเอ่ยปากมากไปกว่านี้เกรงว่าน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้จะไหลออกมา
เขามองเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลายปนเปกัน เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถขังเธอไว้ที่นี่ได้อีกแล้ว หัวใจของเขาหนักอึ้ง แต่กลับรู้สึกถึงความโล่งใจในเวลาเดียวกัน
“แต่คุณนาวินคะ...”
“พาตัวเธอออกไป”
นาวินหันไปบอกบอดี้การ์ดที่เพิ่งจ้างมาใหม่ คือชายชุดดำยืนอยู่บริเวณประตูห้อง คนถูกเรียกเดินเข้ามาใกล้แล้วพยายามเชิญหญิงสาวตรงนั้นให้ออกจากห้องไป แม้ว่าจะมีการขัดขืนอยู่บ้าง แต่ท้ายที่สุดพอเธอเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ได้สนใจอะไรอีก จึงถอดใจแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
แม้ว่าจะต้องเสียน้ำตา แต่นี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้ ไม่มีใครอยากเสียคนที่ตัวเองรักไปจากชีวิตหรอก จริงไหม...
