ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยากาศของช่วงบ่ายวันหนึ่งในฤดูฝน เมฆหมอกสีเทาปกคลุมท้องฟ้าทำให้บรรยากาศภายในเมืองหลวงดูหม่นหมอง ฝนโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่หนักจนทำให้ต้องหาที่หลบ นาวินนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา มองออกไปนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยหยดน้ำฝนที่เกาะบนกระจก
เขารู้สึกว่าโลกภายนอกดูเงียบงันผิดปกติ ไม่ต่างจากความรู้สึกภายในใจของเขาเอง ตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจปล่อยธนิดาไป นาวินก็รู้สึกว่าอะไรบางอย่างได้หลุดหายไปจากชีวิตของเขา บางอย่างที่เขาไม่อาจหวนคืนมาได้
เสียงฝนตกทำให้ใจของเขาหนักอึ้งขึ้นไปอีก แม้ว่าจะพยายามทุ่มเทเวลาไปกับงานและการดูแลกิจการของตัวเอง แต่ลึกๆ แล้วเขารู้ว่าไม่มีสิ่งใดที่จะเติมเต็มช่องว่างที่เกิดขึ้นหลังจากธนิดาออกไปจากชีวิตของเขา
นาวินพลิกเอกสารอยู่ตรงหน้า แต่ไม่สามารถจดจ่อกับมันได้จริงๆ ภาพความทรงจำของธนิดาคอยโผล่ขึ้นมาในหัวเขาอย่างไม่ลดละ ใบหน้าของเธอ เสียงหัวเราะ เสียงเรียกชื่อเขา ทั้งหมดนั้นวนเวียนอยู่ในใจของเขาไม่หาย
ความคิดถึงที่ถูกปิดกั้นไว้กำลังจะระเบิดออก เขาถอนหายใจยาว ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และเดินไปยืนที่หน้าต่าง มองออกไปยังท้องถนนที่เต็มไปด้วยหยดฝน
ในขณะที่เขามองออกไปยังความว่างเปล่าภายนอกนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ
ก๊อกๆๆ
นาวินหันกลับมา สงสัยว่าใครกันจะมาหาเขาในเวลานี้ “เข้ามาได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ แต่ใจกลับรู้สึกสั่นไหวอย่างไร้เหตุผล
บานประตูเปิดออกและร่างของผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตู เธอสวมชุดเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสง่างาม ผมยาวดำสนิทของเธอเปียกน้ำเล็กน้อยจากฝนที่เพิ่งโปรยลงมา
นาวินหยุดหายใจชั่วขณะเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ธนิดา...” เขาเอ่ยชื่อเธออย่างไม่เชื่อสายตา
เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองมาที่เขาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกหลากหลาย สายตาของเธอมีทั้งความมั่นใจและความรู้สึกผิดปะปนกัน แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือความมุ่งมั่น
“ฉันกลับมาแล้ว” ธนิดาพูดเบาๆ เสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงบ แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
นาวินไม่รู้จะพูดอะไร หัวใจของเขาสับสน ตั้งแต่วันที่เขาปล่อยเธอไป เขาคิดมาตลอดว่าเธอจะไม่กลับมาอีก และเขาก็พยายามบอกตัวเองว่าเขาทำถูกแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา ความรู้สึกทั้งหมดก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมเธอถึงกลับมา” นาวินถามด้วยน้ำเสียงที่เขาพยายามให้สงบนิ่ง แต่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ล้นออกมา
ธนิดาเดินเข้ามาใกล้เขา ฝีเท้าของเธอช้าแต่หนักแน่นจนในที่สุดเธอก็ยืนอยู่ตรงหน้านาวินเพียงไม่กี่ก้าว
“เพราะฉันรู้สึกว่าชีวิตของฉันไม่เหมือนเดิม” เธอพูดเสียงเบา “ฉันคิดว่าเมื่อเป็นอิสระแล้ว ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ฉันคิดผิด ฉันรู้สึกว่างเปล่า... เหมือนว่าฉันกำลังขาดอะไรบางอย่างไป”
นาวินมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาเห็นความจริงในสายตาคู่นั้น เธอไม่ได้พูดเพียงเพื่อเขา แต่เธอพูดด้วยความรู้สึกจากใจจริง
“แล้วเธอคิดว่าการกลับมาหาฉันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเหรอ” นาวินถามอย่างแผ่วเบา แต่แฝงด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดเพราะฉันอีกแล้ว”
ธนิดาส่ายหัวเล็กน้อย เธอยิ้มบางๆ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเข้าใจ
“นาวิน... ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่เพราะฉันคิดว่าคุณจะทำให้ฉันไม่เจ็บปวด” เธอพูดด้วยความมั่นใจ “ฉันกลับมาเพราะฉันรู้ว่าฉันต้องการอยู่ข้างคุณ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”
นาวินนิ่งเงียบ หัวใจของเขาหนักอึ้ง เขาไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากใครมาก่อน คนรอบข้างเขามักจะจากไปเมื่อเผชิญกับความอันตรายในชีวิตของเขา แต่ธนิดา... เธอเลือกที่จะกลับมา
“เธอรู้ใช่ไหมว่าอยู่กับฉันมันไม่ง่าย” นาวินถามอีกครั้ง เสียงของเขาเบาและเศร้า “ชีวิตของฉันไม่เหมือนคนทั่วไป มันเต็มไปด้วยความเสี่ยงและอันตราย”
“ฉันรู้” ธนิดาตอบอย่างหนักแน่น “แต่ฉันเลือกแล้ว... ฉันเลือกที่จะเผชิญหน้ากับทุกอย่างไปกับคุณ”
คำพูดของเธอทำให้หัวใจของนาวินเต้นแรง เขารู้ว่าเธอหมายความตามที่พูด และมันทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด น้ำหนักที่เขาแบกไว้ในใจค่อยๆ หายไปทีละน้อย
ฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง เสียงฝนกระทบกระจกทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่นขึ้น ในขณะที่นาวินและธนิดายืนมองกันในความเงียบ ความเงียบนั้นไม่ใช่ความอึดอัด แต่มันเป็นความเข้าใจที่ลึกซึ้งระหว่างคนสองคนที่รู้ใจตัวเองและอีกฝ่ายอย่างแท้จริง
“ถ้าอย่างนั้น...” นาวินเอ่ยเสียงแผ่ว “เราจะเริ่มต้นกันใหม่... ไม่ใช่ในฐานะคนที่ติดหนี้กัน แต่ในฐานะคนที่พร้อมจะเผชิญทุกอย่างไปด้วยกัน”
ธนิดายิ้มกว้าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง “ใช่ เราจะเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน”
นาวินเอื้อมมือไปจับมือของธนิดา มือของเขาอุ่นและมั่นคง ธนิดามองลงไปที่มือของเขา รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่กระจายจากสัมผัสนั้น ทั้งสองคนยืนอยู่ท่ามกลางเสียงฝนที่กระทบกระจก โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรอีก
สิ่งที่ต้องพูดก็ได้พูดไปหมดแล้ว สิ่งที่ต้องการแสดงออกก็ชัดเจนแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแต่การเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ในเส้นทางที่ไม่แน่นอนแต่เต็มไปด้วยความหวัง
บรรยากาศในห้องค่อยๆ เปลี่ยนแปลง จากความหม่นหมองและความรู้สึกหนักอึ้งกลายเป็นความรู้สึกสบายใจและสงบ ทั้งสองรู้ดีว่าการเดินทางข้างหน้าคงไม่ง่าย แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะก้าวไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
