ธนิดาถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้หนี้ให้มาเฟียอย่างนาวิน ความใกล้ชิดค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรัก ทว่าท่ามกลางอันตรายและความลับที่ปิดซ่อน นาวินต้องตัดสินใจปล่อยเธอไป แต่ธนิดาเลือกกลับมาเผชิญหน้ากับหัวใจตน
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รักโรแมนติก,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร้านกาแฟเล็กๆ ริมชายทะเลดูเงียบสงบในเช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาภายในร้าน น้ำทะเลสีฟ้าใสอยู่ไกลออกไปเป็นฉากหลัง เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังก้องเป็นจังหวะ ทำให้บรรยากาศอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความเงียบเหงา ร้านกาแฟนี้เป็นที่ที่นาวินมักขับรถออกจากในเมืองมานั่งใช้ความคิดอยู่บ่อยครั้งในช่วงก่อนหน้านี้หลังจากที่เขาไล่ธนิดาไป เขาคิดว่าเขาทำถูกแล้ว แต่ใจเขากลับว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
อันที่จริงพอวันที่ธนิดากลับมาหาเขา วันนั้นเขาถึงได้รู้ว่าเขาโหยหาอีกฝ่ายมากขนาดไหน การที่ปล่อยเธอไปเพราะคิดว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ความรักไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองเสมอไป แต่สุดท้ายแล้ว หัวใจของเขาก็ยังคาดหวังที่จะได้มีธนิดาอยู่เคียงข้าง
เป็นครั้งแรกที่นาวินกับธนิดาได้ออกมาท่องเที่ยวด้วยกัน หลังจากที่อยู่แต่ภายในบ้านมาเป็นระยะเวลานาน เพราะต้องคอยระวังตัว กลัวว่าจะถูกลอบทำร้าย แต่หลังจากที่จัดการเรื่องภูมิที่เป็นคนบงการทุกอย่างอยู่เบื้องหลังการวางแผนลอบฆ่านาวินเสร็จเรียบร้อย อะไรๆ ก็ดูจะผ่อนคลายมากขึ้น
ความตื่นเต้นก่อเกิดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่สู้ความสุขที่ก่อเกิดภายในจิตใจของนาวินตอนนี้
ในมือของเขาถือแก้วกาแฟที่ค่อยๆ เย็นลงตามเวลา เขานั่งมองไปยังทะเลไกลๆ ดวงตาของเขาดูเหม่อลอย ราวกับกำลังพยายามหาคำตอบจากคลื่นที่สาดซัดเข้าหาฝั่ง ทุกครั้งที่เขาเผลอคิดย้อนกลับไปว่าในตอนนั้นการไล่ที่ธนิดาไปนั้น เป็นสิ่งที่ควรทำ ไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดพลาด ใจเขาก็ยิ่งปวดร้าวมากขึ้น เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังต่อสู้กับความสับสนในใจ มันมีทั้งความรักที่เขามีให้ธนิดา และความหวาดกลัวที่จะดึงเธอเข้ามาสู่ชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตรายและความไม่แน่นอน
กริ๊งๆ!
เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้นเบาๆ นาวินหันไปมองอัตโนมัติ และภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น ธนิดา ที่ตามมาที่ร้านหลังจากบอกนาวินว่าขอเวลาแต่งตัวแล้วจะตามมาทีหลัง เวลานี้เธอยืนอยู่ตรงนั้นในชุดเดรสสีขาวเรียบง่าย ผมยาวสลวยปล่อยลงไหล่ สายตาของเธอจ้องมาที่เขาอย่างนิ่งสงบ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
นาวินรู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนตรงหน้าจะสวยขนาดนี้ หรือเป็นเพราะที่ผ่านมาเขามองข้ามเธอไปก็ไม่รู้ สิ่งสำคัญอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้ แต่เขากลับมองไม่เห็นมันเสียอย่างนั้น
“ฉันนั่งด้วยได้ไหม?” เสียงของธนิดานุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ
นาวินพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร มือของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ แต่เขารู้สึกว่าสายตาของธนิดายังคงจ้องมาที่เขาและมันทำให้เขาไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจได้
ทั้งคู่ต่างนั่งอยู่ตรงข้ามกัน ความเงียบครอบงำระหว่างพวกเขา แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยังไม่ได้เอ่ยออกมา นาวินรู้ว่าเขาควรพูดอะไรสักอย่าง แต่เขากลับไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน
“ตอนนั้นคุณไล่ฉันไป ทำไมถึงทำแบบนั้น” ธนิดาเอ่ยขึ้นในที่สุด สายตาของเธอแสดงออกถึงความเจ็บปวดและความสงสัย
“...”
“คุณคิดว่าการทำแบบนั้นจะทำให้ฉันมีความสุขเหรอ”
นาวินเงียบไป คำถามนั้นเหมือนน้ำหนักกดทับลงบนอกเขา เขารู้ว่าเขาทำผิด แต่ในเวลานั้นเขาไม่รู้ว่าจะแสดงความรักของเขาในทางที่ถูกต้องได้อย่างไร
“ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวด... หรือเข้ามาพัวพันกับเรื่องอันตรายที่ฉันต้องเผชิญ” เขาตอบเสียงแผ่ว “ฉันคิดว่าถ้าเธอห่างจากฉัน เธอจะปลอดภัย”
ธนิดาส่ายหัวเล็กน้อย “แล้วความเจ็บปวดจากการถูกไล่ไปล่ะ คุณคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง” น้ำเสียงของเธอแผ่วลง แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ “ฉันไม่ได้ต้องการความปลอดภัย ฉันต้องการคุณ...”
นาวินรู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้า คำพูดของธนิดาสะท้อนในใจเขา เขาเข้าใจแล้วว่าการที่เขาไล่เธอไปนั้นไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลย แต่กลับทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้น
“ฉัน... ขอโทษ” นาวินพูดอย่างหนักแน่น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ “ฉันคิดผิดไป ฉันคิดว่าการปล่อยเธอไปจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอ แต่จริงๆ แล้ว... มันกลับทำให้ฉันรู้ว่า ฉันต้องการเธอมากแค่ไหน”
ธนิดามองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ถ้าคุณรู้สึกแบบนั้นจริงๆ งั้นตอนนี้ล่ะ... คุณต้องการอะไรจากฉัน”
นาวินหายใจเข้าลึกๆ เขามองเข้าไปในดวงตาของธนิดา และพูดสิ่งที่เขาไม่เคยกล้าพูดมาก่อน “ฉันต้องการให้เธออยู่เคียงข้างฉัน ฉันไม่สนว่าโลกจะอันตรายแค่ไหน แต่ฉันรู้ว่าเธอคือสิ่งที่ฉันต้องการ”
ธนิดานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “ถ้าคุณต้องการแบบนั้น งั้นฉันก็จะอยู่เคียงข้างคุณ” เธอกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของนาวิน “ฉันรู้ว่าเส้นทางนี้อาจจะไม่ง่าย และฉันก็รู้ว่าคุณเป็นคนที่มีปัญหาเยอะ แต่ฉันก็เลือกแล้ว ฉันไม่สนใจความเสี่ยง ฉันสนใจแค่คุณ”
นาวินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจของเขา เขาไม่เคยคิดว่าความรักของเขาและธนิดาจะลึกซึ้งขนาดนี้ ทั้งสองจับมือกันแน่น ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของร้านกาแฟแห่งนี้
“ขอบคุณนะ” นาวินพูดเสียงแผ่ว “สำหรับการกลับมา...และสำหรับการเลือกฉัน”
ธนิดายิ้ม ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความสุข “เรามาเริ่มต้นใหม่กันเถอะ ไม่มีอดีตที่จะมาหยุดเราได้อีกแล้ว”
เสียงคลื่นทะเลยังคงซัดเข้าหาฝั่ง แต่คราวนี้มันฟังดูราวกับเสียงแห่งความหวัง เสียงแห่งการเริ่มต้นใหม่ นาวินและธนิดานั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนี้อาจจะเป็นเพียงสถานที่ธรรมดา แต่สำหรับพวกเขา มันกลายเป็นสถานที่ที่พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน
ท้องฟ้าเริ่มสดใสขึ้น เมฆที่เคยคลุมฟ้าก็จางหายไป เหลือเพียงแสงแดดที่ส่องสว่างลงมาบนทะเล นี่คือจุดจบของเรื่องราวความรักที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและความเจ็บปวด และเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางใหม่ที่เต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจ
เสียงลมทะเลพัดเข้ามาในร้านแผ่วเบา แต่นำพาความรู้สึกที่หนักแน่น นาวินและธนิดานั่งอยู่เคียงข้างกัน รู้สึกได้ว่าการต่อสู้ที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น และตอนนี้พวกเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกอย่างไปด้วยกัน
