เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
เสียงเคาะกระทะดังลอยมาเข้าหูของเอิร์ธที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง เขาพลิกตัวไปมาแล้วดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมหัวไว้เพราะรู้สึกยังไม่อยากตื่น ทั้งๆ ที่แสงแดดก็ส่องทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามาจนห้องทั้งห้องสว่างโล่ง
กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยเข้ามาภายในห้องนอนทีแรกเขาก็ยังคงฝืนทนได้ไหว แต่สุดท้ายร่างกายเจ้ากรรมก็ทรยศต่อเขาเพราะท้องมันดันส่งเสียงร้องออกมาเสียดังลั่นจนเขาหน้ายู่เอามือกุมท้องก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง
“ไอ้มิค!!” เอิร์ธตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเจ้าของห้อง
“อะไร!”
“ทำเชี่ยไรวะ กลิ่นลอยมาถึงในห้อง”
“ทำข้าวให้มึงแดกไง”
“แต่เช้าเลยเหรอ”
“ก็เหี้ยละ เที่ยงแล้วโว้ยยยย!”
“ห้ะ!!” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินแบบนั้นก่อนจะรีบคว้าเอามือถือตรงหัวเตียงมาดูก็เลยได้เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว ทีแรกก็นึกว่ายังเช้าอยู่ ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมวันนี้ดวงอาทิตย์มันสว่างจังทั้งที่ยังเช้าอยู่
อ่อ... ไม่ใช่ จริงๆ คือเที่ยงกว่าละจ้า!!
ผมยีหัวแล้วรีบลุกจากเตียงก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปในทันที ผมตรงไปยังโซนห้องครัวก็เห็นไอ้มิคยืนทำอาหารอยู่หน้าเตาอย่างคล่องแคล่ว ที่ผ่านมาตั้งแต่รู้จักกันก็เห็นมันชื่นชอบการทำอาหารเป็นอย่างมาก หลายๆ ครั้งผมก็รอดตายจากการที่ได้มันช่วยทำอาหารให้ผมกินนี่แหละ ยิ่งช่วงไหนที่ไม่ค่อยจะมีตังค์หรือโดนพ่อแม่หักค่าขนมก็ได้มันที่ช่วยเหลือเรื่องอาหารการกินเอาไว้
“โวยวายแต่เช้าเลยนะมึง” ไอ้มิคเอ่ยทักเมื่อเห็นผมเดินมาในครัว
“ก็กูหนวกหูนี่หว่าคนกำลังนอนฟินๆ”
“งั้นก็ไม่ต้องแดกเนอะ”
“โอ๋ๆๆ ขอโทษค้าบบบ” ผมวิ่งเข้าไปกอดเอวไอ้มิค
“เชี่ยย!!! ทำดีๆ กูทำกับข้าวอยู่เห็นมั้ยเนี่ย”
“งั้นเดี๋ยวกูไปดูทีวีรอ” ผมบอกแล้วหันหลังเดินออกไปเปิดทีวีตรงห้องนั่งเล่นก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวนุ่ม
เสียงทีวีดังขึ้นต่อเนื่องคละเคล้าไปกับเสียงกระทะและกลิ่นอาหารที่ลอยมาเตะจมูกของผมอยู่ตลอดเวลา ไม่นานไอ้มิคก็ยกจานอาหารมาวางไว้ที่หน้าโซฟาจนผมต้องรีบละสายตาจากทีวีแล้วหันมาสนใจอาหารทันที
“รีบแดก เดี๋ยวจะได้ไปร้านกัน” ไอ้มิคบอกก่อนจะยื่นจานข้าวมาให้ผม
“เออๆ”
ไอ้มิคหย่อนตัวลงข้างผมที่โซฟาตัวนั้นแล้วเริ่มตักข้าวกินทันที ผมเห็นแบบนั้นก็เลยเริ่มกินข้าวบ้างเพราะเหลือเวลาเตรียมตัวอีกไม่มากแล้วก่อนที่จะต้องออกไปยังร้านเจ๊เปรี้ยว
อาหารยังคงรสชาติดีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนไปเลย เอาจริงมันก็มีฝีมือทางด้านนี้แต่ทำไมมันถึงไม่ยอมไปเปิดร้านอาหารหรือไปทำงานตามร้านอาหารก็ไม่รู้ ชีวิตก็อาจจะได้เดินในเส้นทางที่ดีกว่านี้ แต่ก็เข้าใจมันแหละว่าการจะทำแบบนั้นมันอาจจะต้องใช้งบประมาณที่ค่อนข้างสูง ส่วนการไปทำงานร้านอาหารหรือพ่อครัวก็อาจจะทำให้รายได้น้อยกว่าตอนนี้อีกหลายเท่าตัว
เป็นเด็กเอ็นท์แบบนี้นี่แหละรวยไวสุดละ...
แม้จะต้องโดนดูถูกสักหน่อยแต่ถ้าทนไหวก็ไปต่อได้สบายแหละเนอะ...
พอกินข้าวกันเสร็จผมกับไอ้มิคก็ช่วยยกจานชามไปเก็บไว้ในครัวก่อนจะผลัดกันอาบน้ำอาบท่าแล้วแต่งตัวเพื่อเตรียมไปเข้าร้านเจ๊เปรี้ยว กลิ่นน้ำหอมลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องเพราะใช้น้ำหอมขวดเดียวกัน ระหว่างนั้นไอ้มิคก็เอามือถือมากดเรียกแท็กซี่ ส่วนผมก็หยิบเอากระเป๋าสะพายทั้งของผมและของไอ้มิคมาให้มันด้วย พอรถมาถึงที่ใต้คอนโดพวกผมก็พากันเดินลงไปข้างล่างทันที
ผมเดินตามหลังไอ้มิคเข้าไปในห้องพักที่อยู่หลังร้านเจ๊เปรี้ยวเหมือนกับในทุกๆ วัน ตอนนี้ผมกับเพื่อนร่วมงานหลายคนเริ่มจะสนิทกันมากขึ้นเพราะได้เห็นหน้าค่าตากันอยู่ทุกวี่ทุกวัน ทักทายกันบ้างตามประสาแต่สุดท้ายก็แยกย้ายไปนั่งอยู่ที่มุมประจำของตัวเองเพื่อรอเวลาเปิดร้าน
“มึงเอาไรมั้ย กูจะไปซื้อของที่เซเว่นปากซอย” ไอ้มิคเอ่ยถามขึ้นขณะที่ผมกำลังนั่งดู Vlog ดาราที่ผมชื่นชอบในยูทูป
“ถุงยางกล่องหนึ่ง”
“ไซส์ไหนอะ”
“มึงซื้อมาไซส์ละกล่องแล้วกัน”
“ไม่เบิกของที่ร้านวะ” ไอ้มิคถามอย่างสงสัย
“กูก็ซื้อติดตัวไว้เฉยๆ เผื่อฉุกเฉินรับงานข้างนอกงี้” ผมเอ่ยพูดเสียงกระซิบเบาเพราะกลัวเจ๊เปรี้ยวได้ยิน
ไอ้มิคได้ยินผมพูดมันก็หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนสอดส่ายสายตาไปมองคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในห้องพัก แล้วบอกผม “มึงไม่ต้องกลัวหรอก ไอ้พวกห่านี่มันก็รับงานนอกเหมือนกัน กูเคยบอกแล้วไงเจ๊เปรี้ยวเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าติดโรคมาก็พอแล้ว”
“อ่อ”
“เดี๋ยวกูรีบไปรีบมา รอแป๊บ”
ระหว่างที่รอผมก็นั่งแต่งหน้าเซตผมไปเรื่อยเพื่อที่ว่าเวลาออกไปรับงานแล้วแขกจะได้ประทับใจในตัวผมตั้งแต่แรกเห็น เพราะเอาจริงๆ ถ้าลองเปรียบเทียบกับทุกคนที่อยู่ในร้านแล้วล่ะก็ เห็นจะมีแต่ผมกับไอ้มิคเท่านั้นที่หน้าตาและรูปร่างดูจะได้เปรียบที่สุด ถ้าให้จัดอันดับผมมั่นใจว่าผมกับไอ้มิคอยู่ในระดับตัวท็อปอย่างแน่นอน
ไม่นานไอ้มิคก็กลับมาพร้อมถุงยางหลายกล่องหลายขนาด มันโยนมาให้ผมก่อนที่จะเดินดูดน้ำมะพร้าวไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเพื่อเตรียมตัวสำหรับค่ำคืนนี้
“เด็กๆ จ๊ะ ร้านจะเปิดแล้วนะเตรียมตัวให้พร้อมด้วย” เสียงเจ๊เปรี้ยวที่เดินยิ้มเข้ามาในห้องพักเอ่ยทักทายทุกคนเป็นสัญญาณว่าได้เวลาทำงานแล้ว
บรรยากาศร้านในคืนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ที่จะแปลกตาก็มีแต่แขกในร้านที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปไม่ซ้ำหน้า จะมีก็แค่ช่วงสุดสัปดาห์ที่มักจะเห็นลูกค้าประจำที่แวะกลับมาอยู่บ่อยๆ
คืนนี้ผมกับไอ้มิคถูกเรียกไปยังโซนโต๊ะวีไอพีเหมือนเคยเพราะเจ๊บอกว่ามีแขกคนใหม่มาและแขกแจ้งว่าต้องการเฉพาะเด็กตัวท็อปเท่านั้น
เอาว่ะ! เพิ่งเข้ามาทำงานแต่ได้ขึ้นมาอยู่ระดับตัวท็อปแล้วว่ะ!
แบบนี้จะไม่ให้โดนเพื่อนร่วมงานหมั่นไส้ได้ไงล่ะ...
ผมกับไอ้มิคเดินไปจนถึงโต๊ะตัวที่มีแขกวีไอพีนั่งอยู่พร้อมกับเจ๊เปรี้ยวที่ยิ้มแฉ่งจนหน้าบาน ผมยกมือขึ้นไหว้แขกคนนั้นพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานแบบธุรกิจไปให้
“สองคนนี้คือตัวท็อปของที่นี่เลยค่ะเฮีย คนนี้ชื่อน้องมิคเบอร์หนึ่งของที่นี่ ส่วนอีกคนชื่อน้องเอิร์ธเป็นน้องใหม่แต่ก็จัดว่าเป็นตัวท็อปของเราอีกคนค่ะเฮีย” เจ๊เปรี้ยวแนะนำพวกผมทันที
“น้องเอิร์ธมานั่งข้างเฮียหน่อยสิ” ไอ้เฮียนั่นพยักหน้าเรียกผมด้วยสายตาเจ้าชู้ แม้ผมจะรู้สึกไม่ชอบการที่ลูกค้าแก่หัวหงอกมาทำท่าทีแบบนี้ใส่ผมแต่ก็ต้องจำทนเพราะไอ้พวกนี้แหละคือตัวทำเงินทั้งนั้น
“สวัสดีครับเฮีย” ผมยกมือไหว้แนบลงที่หน้าอกไอ้เฮียนั่นอีกครั้ง
“ตัวหอมดีจังนะ” มันบอก
“ขอบคุณครับเฮีย”
“ผมเอาน้องเอิร์ธนี่แหละ ขอบคุณเจ๊มากที่แนะนำเด็กใหม่ๆ ให้ผมเสมอ”
“แหม... เจ๊สิคะที่ต้องขอบคุณเฮีย อุตส่าห์แวะมาร้านเจ๊บ่อยๆ”
“อะ ผมให้เป็นสินน้ำใจ” ไอ้เฮียมันยื่นแบงค์พันสองใบให้เจ๊เปรี้ยว อีเจ๊ก็ดี๊ด๊ายิ้มน้อยใหญ่ ไม่รู้จะดีใจไปทำไมปกติรายได้ของร้านก็เยอะจะแย่อยู่ละ ได้ทิปสองพันแค่นี้ไม่เห็นจะน่าดีใจตรงไหน
“ขอบคุณนะคะ เชิญเฮียตามสบายเลยนะคะเดี๋ยวให้น้องเอิร์ธดูแลอย่างเต็มที่เลยค่ะ” เจ๊เปรี้ยวพูดก่อนจะลุกเดินออกไปพร้อมกับไอ้มิค
เอาล่ะ ถึงเวลาที่ผมต้องต่อสู้ด้วยตัวเองอีกแล้วสินะ...
“เฮียอยากดื่มอะไรมั้ยครับ”
“น้องเอิร์ธมีอะไรแนะนำมั้ยล่ะ”
“เฮียดื่มไวน์มั้ยครับ” ผมถามพลางเปิดเมนูเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้ไอ้เฮียเลือก
“เฮียเอาขวดนี้”
“ได้ครับเฮีย” ผมตอบรับพลางยิ้มหวานให้หลังจากที่มันเลือกไวน์แดง Montes Limited Selectiob Carmenère
ผมยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟให้เดินมารับออเดอร์ไวน์และอาหารสำหรับกินแกล้มกับไวน์ที่ไอ้เฮียมันเพิ่งสั่งไป จากนั้นก็หันกลับมาสนใจไอ้เฒ่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเคย
กลิ่นบุหรี่จากตัวมันนี่ทำผมเวียนหัวฉิบหาย...
ผมขยับเข้าไปใกล้มันอีกนิดแล้วยกมือขึ้นนวดให้ที่ไหล่ของมันทั้งสองข้าง “เฮียเหนื่อยมั้ยครับช่วงนี้”
คำถามยอดฮิตที่เจ๊เปรี้ยวกับไอ้มิคสอนผมเสมอว่าลูกค้าจะชอบมากเป็นพิเศษ
“เหนื่อยสิ ช่วงนี้กิจการบ่อกุ้งเฮียไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่” มันพูดแล้วเอนตัวลงพิงกับพนักโซฟา
“เฮียเป็นเจ้าของบ่อกุ้งเหรอครับ”
“อื้ม”
“ดีจัง แบบนี้ก็ได้กินกุ้งฟรีตลอดเวลาเลยสิครับ”
“กินจนเบื่อเลยล่ะหนู”
“ถ้าเป็นหนูนะ ไม่มีทางเบื่อแน่ๆ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนก่อนจะหันไปรับไวน์ที่พนักงานเสิร์ฟรินใส่แก้วแล้วยื่นให้กับไอ้เฮียที่นั่งอยู่ข้างๆ
ไอ้เฮียนั่นจิบไวน์เข้าไปเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูดกับผม “หนูชอบกินกุ้งเหรอ”
“ใช่ครับ โดยเฉพาะ...” ผมเว้นวรรคคำพูดนั้นก่อนจะส่งสายตายั่วยวนพลางเอามือลูบไล้ไปตามเรียวขาของไอ้เฮียนั่นจนขึ้นไปถึงหว่างขาเกือบจะถึงตรงนั้นของมัน “กุ้ง... ตัวโตๆ”