เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
“อีเอิร์ธเสร็จยัง!!!” เสียงไอ้มิคตะโกนลั่นในขณะที่ผมกำลังหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหัวหลังจากที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ
“เสร็จแล้ว รอแป๊บ”
“ลำไยมากอีดอก อาบน้ำหรือแอบชักว่าว”
“อีสัตว์! เก็บไว้ให้คนอื่นทำให้ยังเสียวกว่าอีก” ผมด่ามันกลับแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ช้ามากกก กูขี้จะแตกละ” มันบ่นเสียงดังแล้วเดินตึงตังเข้าห้องน้ำไป ผมก็ได้แต่ส่ายหัวเพราะอดรำคาญมันไม่ได้เหมือนกัน จะมาปวดอะไรตอนที่ผมอาบน้ำล่ะ
พวกเราทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างก็ตีกันแบบนี้ทุกวี่ทุกวันแต่ก็ไม่ได้โกรธกันจริงจังเท่าไหร่หรอก เพราะรู้จักนิสัยใจคอกันมานานเลยรู้ว่าปกติแล้วไอ้มิคมันก็โวยวายไปงั้นไม่ได้คิดอะไรมาก ตัวผมเองก็เช่นกันไม่ได้จะติดใจอะไรมากแล้วก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย เพราะไม่อยากโดนไล่ให้ออกไปหาที่อยู่ใหม่เพราะผมไม่ชอบอยู่คนเดียว
แต่ว่าผมก็ไม่ได้มาอยู่ฟรีหรอกนะ ตั้งแต่เริ่มมีรายได้จากการทำงานที่ร้านเจ๊เปรี้ยวผมก็ช่วยไอ้มิคมันหารเงินจ่ายค่าคอนโด ค่าน้ำ ค่าไฟด้วย ค่าเน็ตค่าอะไรที่ใช้ร่วมกันผมก็ช่วยมันออกคนละครึ่งตลอดเพราะไม่อยากเอาเปรียบมัน ถ้าต้องอยู่ด้วยกันยาวๆ ต่อไปมันจะไม่ดีเอา
ปังๆๆๆ
ผมเคาะประตูห้องน้ำเสียงดังอยู่หลายทีแล้วตะโกนเรียกคนที่นั่งขี้อยู่ด้านใน
“ไอ้มิค”
“อะไร”
“เดี๋ยวกูลงไปหาไรกินข้างล่างนะ”
“อะไรนะ กูไม่ได้ยิน” มันตะโกนถามเสียงดังกลับมาเพราะผมอาจจะพูดเบาเกินไป
“กูบอกว่ากูจะลงไปหาอะไรกินข้างล่าง!!!!!” ผมแหกปากตอบกลับไป
“เออๆ ซื้อมาฝากกูด้วยนะ”
ผมหยิบกระเป๋าตังแล้วเดินออกจากห้องของไอ้มิคเพื่อลงไปยังตลาดข้างล่างทันที วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะเมื่อวานไม่ได้ทำงานก็เลยนอนดูหนังในเน็ตฟลิกซ์กับไอ้มิคแต่ยังไม่ทันจบดีก็เผลอหลับไปซะงั้น จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ดูนาฬิกาบนมือถือยังไม่ถึงห้าทุ่มเลยด้วยซ้ำ
ผมเดินตรงเข้าไปในตลาดแล้วเลี้ยวไปยังโซนที่ขายอาหาร วันนี้มีหลากหลายร้านที่ผมไม่คุ้นเปิดขายอยู่อาจเพราะว่ายังเป็นเวลาเช้าซึ่งปกติกว่าผมจะลงมาตลาดก็เลยเที่ยงไปแล้ว วันนี้ก็เลยตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ
“ปลาท่องโก๋กับสังขยาน่ากินจัง” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากที่เดินผ่านร้านแต่ก็ตัดใจเพราะคนต่อคิวยาวมาก ผมก็เลยตัดสินใจไปหาอาหารมื้อหลักกินก่อนแล้วค่อยเดินกลับมาดูใหม่
“กินอะไรดีจ๊ะ” แม่ค้าร้านข้าวแกงเอ่ยทัก
ผมยิ้มให้แล้วก้มลงไปมองเมนูอาหารในถาดที่วางเรียงกันยาวเป็นแถบ ไอ้หิวมันก็หิวอะนะแต่พอมายืนมองกับข้าวที่มีมากมายจนละลานตาแบบนี้ก็ทำให้ตัดสินใจเลือกได้ยากอยู่เหมือนกัน
“เอาไข่ลูกเขย แกงเขียวหวาน แล้วก็ต้มจืดเต้าหู้ไข่ครับ”
“กินนี่หรือใส่ถุงกลับบ้านจ๊ะ”
“ใส่ถุงครับ”
“รอแป๊บน้า เดี๋ยวป้าจัดการให้”
“ครับ”
ป้าแม่ค้าตักกับข้าวแต่ละอย่างที่ผมสั่งใส่ถุงแล้วหยิบยางมามัดปากถุงแล้วหมุนวนรัวๆ แบบที่ผมเห็นเป็นประจำนับเป็นสกิลประจำตัวของแม่ค้าได้ดีเลยทีเดียว
ไม่นานป้าแม่ค้าก็ยื่นกับข้าวสามถุงนั้นมาให้ผมก่อนที่ผมจะนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่มีข้าวสวยไว้กินกับเมนูที่เพิ่งสั่งมาก็เลยต้องเดินไปยังร้านขายข้าวสวยที่อยู่ใจกลางตลาดที่ก็ต้องมานั่งลุ้นเสี่ยงดวงอีกว่าจะยังมีเหลือไว้ขายให้ผมบ้างหรือเปล่า
“ข้าวหมดแล้วเหรอครับ” ผมถามเมื่อเดินมาถึงหน้าร้านแล้วพบว่ามีแค่เพียงลังโฟมวางตั้งอยู่เท่านั้น
“ยังมีจ้า อยู่ในกล่อง พี่ยังไม่ได้หยิบออกมา” พ่อค้าเอ่ยตอบเสียงหวาน
“เอาข้าวหอม 2 ถุง แล้วก็ข้าวไรซ์เบอร์รี่ 2 ถุงครับ”
“นี่จ้ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับถุงข้าวมาพร้อมกับจ่ายเงินไปก่อนจะรอรับเงินทอนแล้วเดินกลับมายังร้านขายปลาท่องโก๋อีกรอบ
ผมเข้าไปยืนต่อคิวเพราะตอนนี้ในแถวจำนวนคนรอน้อยลงไปมากแล้ว ระหว่างนั้นผมก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเพื่อรอเวลาให้ถึงคิวของตัวเอง
“เชี่ย!!” ผมสะดุ้งแล้วร้องอุทานออกมาเมื่ออยู่ๆ ก็มีใครไม่รู้วิ่งมาชนผมอย่างจังจนผมเซไปตามแรงกระแทกจนเกือบล้ม
“ขอโทษครับ”
“เดินยังไงวะ ไม่ดู.....” ผมที่ตั้งตัวได้กำลังจะหันกลับไปด่าแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าเป็นเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนมัธยมยืนทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ตรงนั้น
“ขอโทษจริงๆ พี่”
“อยู่ม.หก?”
“พี่รู้ได้ไงครับ” ไอ้เด็กนั่นมันถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่ใช่พี่ รุ่นเดียวกัน” ผมตอบกลับไป
“อ่อ ขอโทษนะ พอดีเพื่อนมันแกล้งเลยไม่ทันได้มอง”
“วันหลังก็ระวังหน่อย”
“ครับๆ” มันก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนมันที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง
ผมส่ายหัวเพราะแอบหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ต้องรีบลืมๆ มันไปเพราะถึงคิวที่ผมจะได้ซื้อปาท่องโก๋ที่ผมอยากกินแล้ว ผมก็เลยสั่งเอาปาท่องโก๋ไปสี่ตัวบวกกับสังขยาใบเตยอีกหนึ่งกระปุก ไม่พอแค่นั้นเพราะผมยังสั่งน้ำเต้าหู้แบบไม่ใส่เครื่องไปเพิ่มด้วยอีกสองถุง เอาไปเผื่อไอ้มิคมันสักหน่อยเดี๋ยวมันจะด่าเอา