เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
ผมเดินออกจากตลาดแห่งนั้นมาด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวเพราะสายตาของคนทั้งตลาดที่มองมาด้วยสายตาสงสัยว่าผมไปโดนอะไรมา ถามว่ารู้สึกอายมั้ยก็ไม่ถึงขนาดนั้นเพราะผมปล่อยเลยตามเลย ตรงนี้ไม่มีใครรู้จักผมอยู่อีกอย่างก็คงไม่ได้จะมาที่นี่บ่อยๆ ก็เลยช่างแม่ง
สองขาของผมก้าวยาวมาเรื่อยๆ โดยไม่สนใจที่จะหันไปมองสิ่งรอบข้างอีก ผมยืนรออยู่ริมถนนพักใหญ่ก่อนจะเห็นรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองที่เปิดไฟว่างสว่างโล่มาแต่ไกลก็เลยรีบยกมือขึ้นโบกเพราะอยากจะกลับไปนอนต่อที่ห้องเต็มที
ผมเอ่ยบอกคนขับรถแท็กซี่ให้ตรงไปยังคอนโดของไอ้มิคที่ผมไปอาศัยอยู่ด้วย ระยะทางจากคอนโดของไอ้ต่อกับคอนโดที่ผมอยู่ไม่ได้ห่างจากกันมากสักเท่าไหร่นัก ใช้เวลาเพียงประมาณ 20 นาทีก็มาถึงหน้าปากซอยคอนโดของผม
“จอดหน้าปากซอยก็ได้ครับ” ผมเอ่ยบอกก่อนควักเงินออกมาจ่ายให้คนขับ ก่อนจะก้าวลงมาหลังจากที่รถเข้าไปจอดยังข้างทางนิ่งสนิท
ทีแรกก็คิดว่าจะให้รถขับเข้าไปจอดใต้คอนโดเลยแต่พอเห็นบรรดารถเข็นขายของกินข้างถนนตรงหน้าปากซอยผมก็อยากจะซื้ออะไรติดมือเข้าไปที่ห้องสักหน่อยเลยตัดสินใจให้แท็กซี่จอดตรงนี้แทน
“เอาหมูปิ้ง 10 ไม้ครับ” ผมเอ่ยสั่งเมื่อเดินมาถึงร้านขายข้าวเหนียวหมูปิ้งแบบโบราณ
“เอาข้าวเหนียวด้วยมั้ยจ๊ะ”
“ไม่เอาครับ”
“รอแป๊บนะ เดี๋ยวป้าอุ่นให้”
“ครับ”
ผมเอ่ยตอบแล้วยืนรออยู่ตรงนั้นพลางหยิบมือถือขึ้นมาเล่นรอเพื่อฆ่าเวลา แล้วไอ้คนอย่างผมน่ะนะที่ปกติทำงานมีเซ็กส์ทุกวันถ้าวันนี้มันว่างไปเสียหนึ่งวันก็คงจะรู้แปลกๆ ก็เลยเปิดแอพหาคู่เสียหน่อยเผื่อว่าจะได้เจออะไรดีๆ เด็ดๆ แก้เบื่อ เพราะยังไงคืนนี้พอไอ้มิคออกไปทำงาน เหลือแต่ผมคนเดียวที่ต้องนั่งรออยู่ในห้องเหงาๆ
“เอาหมูปิ้ง 5 ข้าวเหนียว 1 ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งดังขึ้นข้างๆ ผม ผมก็เลยเงยหน้าไปมอง
หล่อฉิบหาย...
นั่นคือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวผม สายตาของผมมองค้างอยู่แบบนั้นจนไม่ทันได้รู้ตัว ทำเอาอีกฝ่ายที่หันมาเห็นต้องส่งยิ้มให้แล้วเอ่ยทัก
“ม...มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ.. ปะ..เปล่าครับ” ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธด้วยความตกใจแล้วรีบหันหน้ากลับมาสนใจแอพหาคู่ในมือต่อไป
“เล่นแอพนี้ด้วยเหรอครับ” คนข้างๆ เอ่ยถามขึ้น
“คะ...ครับ” ผมตอบด้วยความกระอึกกระอัก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเห็น
“ไม่ถูกใจสักคนเลยเหรอครับ” เขาถามต่อ สงสัยจะเห็นว่าผมปัดทิ้งไปตั้งหลายคน ก็มันไม่ถูกใจจริงๆ นี่หว่า
“ครับ” ผมตอบไปแบบนั้นก่อนจะหันไปรับหมูปิ้งที่แม่ค้ายื่นส่งมาให้ผม แล้วก็รีบจ่ายเงินแล้วเดินออกจากตรงนั้นไปทันที
แต่ไม่ทันที่ผมจะได้เดินไปไกลสักเท่าไหร่ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งตามหลังมาก่อนจะมีมือมาสะกิดตรงไหล่ของผม ผมก็เลยหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นไอ้หนุ่มหน้าหล่อคนนั้นที่ยืนซื้อหมูปิ้งอยู่ข้างผมเมื่อครู่นั่นแหละ
“โทษนะครับ”
“คะ..ครับ”
“ชื่ออะไรเหรอครับ” เขาเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่ม
“เอิร์ธครับ”
“ผมชื่อแมนครับ”
“อ่อครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามอย่างสงสัย
“อยากรู้จักเฉยๆ ครับ” เขาอมยิ้มเล็กๆ ราวกับว่ากำลังเขิน
เอาไงดีอะ แบบนี้คืออ่อยอยู่ปะ? คงใช่แหละมั้ง...
“งั้นไปหาที่นั่งคุยกันมั้ยครับ” ผมเสนอ ลองดูซิว่าเขาจะทำยังไงต่อ
“ไปห้องผมได้นะครับ ผมอยู่คนเดียว” แมนเสนอ ซึ่งผมเองก็ได้แต่ดี๊ด๊าในใจเพราะเจอกันครั้งแรกแล้วชวนไปห้องขนาดนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียงแน่ๆ แต่ผมก็ต้องทำเป็นนิ่งเอาไว้ก่อนจะเสียฟอร์มไม่ได้
“จะดีเหรอครับ”
“แล้วแต่ครับ ถ้าสนใจก็ไปด้วยกันได้ครับ” แมนเอ่ยบอกก่อนจะก้าวเดินออกไปโดยที่สายตายังคงจ้องมองผมอยู่แบบนั้น
แบบนี้ไม่เรียกอ่อยแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะครับ
ถ้าไม่ตามไปก็โง่ละ หล่อขนาดนี้
ผมยิ้มให้แล้วพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าและก้าวเท้าเดินตามคนชื่อแมนไป ทางเดินในซอยซึ่งผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะเข้าออกอยู่ทุกวัน แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งคุ้นตามากขึ้นเรื่อยๆ เพราะมันคือเส้นทางที่เดินไปคอนโดของผม ความเอะใจจึงทำให้ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้เลยตัดสินใจหันไปถาม
“ขอโทษนะครับ อยู่คอนโดไหนเหรอครับ”
“แฮปปี้ไลฟ์คอนโดครับ” แมนเอ่ยตอบ
“จริงปะเนี่ย!”
“ครับ อย่าบอกนะว่าอยู่ที่เดียวกัน” แมนตาโตเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ใช่ครับ”
“บังเอิญจังนะครับ”
พอได้รู้แบบนั้นผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างเพราะอย่างน้อยก็ยังรู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี ถ้ามันหลอกก็ยังพอจะหาทางช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง
เราทั้งคู่เดินคุยกันเรื่อยเปื่อยมาจนถึงใต้คอนโดก่อนจะพากันขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ห้องของแมนอยู่ ผมเองก็สองจิตสองใจเพราะเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ที่สะเทือนขวัญของตัวเองมา แต่ความใคร่ในตัวของผมมันก็ปะทุขึ้นมาแบบหยุดไม่ได้ก็เลยต้องสนองตัณหาในตัวเองสักหน่อย ดูๆ ไปแมนเขาก็ไม่น่าจะใจร้ายอะไร
ผมเดินตามไปจนถึงห้องของเขาแล้วตามเข้าไปหลังจากที่เขาเปิดประตู ภายในห้องถูกตกแต่งสไตล์มินิมอลแบบที่เราเห็นได้ทั่วไปตามไอจีหรือพินเทอเรส ผมก็เลยคาดเดาได้ว่าเจ้าของห้องคงเป็นคนอบอุ่นน่าดู
“ห้องสวยนะครับ” ผมเอ่ยทัก
“ครับ พอดีผมเป็นสถาปนิกน่ะครับ”
“ก็ว่า...” ผมบอกพลางวางถุงหมูปิ้งลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ เขาเองก็เหมือนกัน
ผมยืนมองด้วยความเก้ๆ กังๆ อยู่พักใหญ่ก่อนจะพบว่าแมนนั่งรออยู่ที่โซฟาพลางตบมือลงที่นั่งว่างด้านข้างเป็นสัญญาณให้ผมไปนั่งด้วย
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าผมก่อนที่จะเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ และไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรอีกฝ่ายก็ผลักผมนอนลงบนโซฟาแล้วรุกจูบปากผมทันที
ดุเดือดดีเหมือนกันนี่