เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
เสียงโทรศัพท์บ้านในห้องนอนของพี่กันที่อยู่ตรงบริเวณหัวเตียงที่ผมนอนอยู่ดังขึ้นสองครั้งแล้วก็เงียบไป ผมที่สะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาก็ได้แต่พลิกตัวไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ว่าทำไมยังไม่ตื่นทั้งที่เสียงโทรศัพท์เมื่อครู่มันดังเอามากๆ
“พี่กันครับ” ผมสะกิดเรียกคนข้างๆ เบาๆ
“อือ...”
“มีสายเข้าครับ”
“ไม่มีไรหรอก แม่บ้านโทรปลุกเฉยๆ อะ”
“อ่อครับ”
ผมพยักหน้ารับแล้วนั่งอึ้งกับการที่มีแม่บ้านโทรปลุกแบบนี้ ยิ่งเห็นท่าทีเฉยชาของพี่กันก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติของที่นี่ ผมยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงแล้วใช้เวลาคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตระหนักได้ว่าผมควรจะใช้ช่วงเวลานี้โทรหาเจ๊เปรี้ยวและไอ้มิคสักหน่อย ป่านนี้พวกนั้นคงเป็นห่วงผมแย่แล้ว ไม่ได้ติดต่อกันตั้งหลายวันเพราะโดนยึดโทรศัพท์มือถือไป
ผมขยับตัวไปใกล้แล้วเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ที่อยู่หัวเตียงแต่ไม่ทันไรก็โดนพี่กันจับมือเอาไว้ก่อน ผมตกใจเล็กน้อยเพราะมันไม่ใช่การจับมือแบบธรรมดาทั่วไปแต่พี่เขาบีบแรงจนผมเจ็บข้อมือไปหมด
“จะทำอะไร” พี่กันเอ่ยถามเสียงแข็ง
“จะโทรหาเพื่อนครับ”
“ไม่ได้!!”
“ทำไรล่ะครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“เพราะพี่ไม่อยากให้เอิร์ธสนใจคนอื่นนอกจากพี่” พี่กันจ้องหน้าผมด้วยดวงตาแข็ง ทำให้ต้องรีบหลบตาหนีเพราะสู้สายตาไม่ไหว
ไม่ใช่เพราะรู้สึกว่ามันโรแมนติกหรอกนะ แต่มันรู้สึกน่ากลัวมากกว่า
ก็ไอ้สายตาของพี่กันเมื่อกี๊นะ ราวกับว่าจะฆ่าจะแกงกันยังไงยังงั้น!
“ไม่โทรก็ได้ครับ” ผมบอกปฏิเสธไปแล้วขยับตัวไปอีกทางเพื่อลงจากเตียง
“แล้วนี่จะไปไหนอีก”
“ไปห้องน้ำครับ” ผมหันไปบอกแล้วเดินออกจากห้องนอนไป
สองขาของผมเดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกห้องนอน จริงๆ จะเข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนก็ได้แต่เพราะกลัวว่าจะส่งเสียงไม่น่าฟังเวลาทำธุระหนักให้พี่กันได้ยินก็เลยออกจะเขินหน่อยๆ ผมจึงเลือกที่จะเดินออกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกดีกว่าเพื่อความสบายใจของตัวเอง
เช้านี้บรรยากาศภายในบ้านยังคงเหมือนเดิม แสงไฟถูกเปิดสว่างไว้ตลอดเวลาซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเคยถูกปิดบ้างหรือเปล่า หรือเพราะมีแม่บ้านคอยดูแลให้ตลอดเวลาก็ไม่รู้ได้ หลังจากที่ผมเข้าห้องน้ำจนเสร็จธุระผมก็เลือกที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วไปเดินเล่นที่บริเวณสวนหย่อมหน้าบ้านเพราะมันมีวิวที่มองเห็นทะเลได้จากข้างใน ซึ่งนั่นก็พอจะทำให้ผมได้รู้สึกว่ามาเที่ยวเกาะอยู่บ้างหลังจากที่เมื่อวานขลุกอยู่แต่ในบ้านทั้งวันทั้งคืน
“ตื่นแล้วเหรอครับ” พี่ต้อมเดินเข้ามาทักทายผมที่ยืนชมวิวอยู่ในรั้วบ้าน
“ครับ”
“หลับสบายดีมั้ยครับ”
“หลับสนิทเลยครับ” ผมเอ่ยบอกแล้วยิ้มให้
“ตารางวันนี้เดี๋ยวคุณกันจะพาคุณเอิร์ธออกไปเที่ยวเล่นที่ริมชายหาดนะครับบริเวณด้านหน้ารีสอร์ทของคุณกันครับ” พี่ต้อมเปิดไอแพดขึ้นมาดูแล้วแจ้งตารางของวันนี้ให้ผมรู้ล่วงหน้าเพื่อที่จะได้เตรียมตัวถูก
เหมือนที่เคยเห็นในละครเลยแฮะ... รู้สึกตัวเองเป็นคุณหนูขึ้นมาซะงั้น
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยบอกแล้วหันออกไปมองวิวทะเลต่อ
“คุณเอิร์ธจะดื่มหรือทานอะไรหน่อยมั้ยครับ” พี่ต้อมเอ่ยถามแล้วยื่นไอแพดที่มีหน้าเมนูอาหารประจำวันให้ผมดู
“เอ่อ...” ผมยืนจ้องหน้าจอเพื่ออ่านรายชื่อแต่ละเมนูก่อนตัดสินใจเลือก “เอาอเมริกาโน่เย็นกับครัวซองก์ครับ”
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านเอามาเสิร์ฟให้ครับ” พี่ต้อมยิ้มตอบแล้วหันหลังเดินหายกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนผมก็เดินมาหย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่มากนัก
เสียงลมและคลื่นทะเลดังแว่วมาปะทะเข้าใบหูผมอยู่ตลอดเวลา นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้ ผมนั่งมองทะเลโง่ๆ แบบที่เคยฝันไว้ว่าจะทำ เพราะไม่มีกิจกรรมอื่นใดอีก โทรศัพท์ก็ถูกยึด ทีวีก็ไม่รู้จะดูอะไร คอมพิวเตอร์หรืออินเทอร์เน็ตก็ไม่มีให้ผมใช้ จนก็แอบนึกอยู่ว่าเหมือนโดนเอามาขังไว้ยังไงยังงั้น
“กาแฟค่ะคุณเอิร์ธ” แม่บ้านเดินเอากาแฟกับครัวซองก์ที่ผมสั่งไว้เมื่อครู่มาเสิร์ฟให้บนโต๊ะ
“ขอบคุณนะครับ”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ แต่กาแฟในแก้วของผมมันก็เริ่มจะพร่องลงไปเรื่อยๆ ส่วนครัวซองก์นั้นผมกินหมดไปตั้งแต่ที่มันถูกนำมาวางไว้ตั้งแต่แรกๆ แล้ว น่าแปลกดีเหมือนกันที่ผมใช้เวลาอยู่ตรงนี้ได้นานกว่าปกติทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามสายลม สายตาทอดยาวมองไปยังผืนทะเลที่อยู่ข้างหน้า เห็นนกบินผ่านไปมาแล้วก็สงบดีเหมือนกัน หลังจากที่ทำงานเจอผู้คนมากมายและแสงสีเสียงมาเป็นเวลานาน
ครั้งนี้ก็เหมือนได้หยุดเพื่อพักผ่อนจริงๆ เสียที แม้จะเป็นการถูกจ้างมาเอ็นเตอร์เทนก็ตาม...
“เดี๋ยวถ้าคุณเอิร์ธทานเสร็จ ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอกกับคุณกันแล้วนะครับ” พี่ต้อมเดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยบอกผม
“ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วรีบดื่มกาแฟที่เหลืออยู่จนหมดแก้วก่อนจะลุกขึ้นทันทีเพื่อเดินเข้าบ้านไป
พอเข้ามาถึงในห้องนอนผมเห็นพี่กันยืนแก้ผ้าอยู่ที่ปลายเตียงก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็เป็นภาพที่ชินตาเพราะตั้งแต่มาทริปนี้ก็ไม่ค่อยจะได้เห็นพี่เขาใส่เสื้อผ้าสักเท่าไหร่หรอก วันๆ เราสองคนก็เอาแต่ทำกิจกรรมอย่างว่าอยู่ตลอด
“รีบอาบน้ำเร็ว เดี๋ยววันนี้พี่พาไปเที่ยว”
“ได้ค้าบบบ” ผมลากเสียงยาวด้วยความอ้อนแล้วเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังจนพี่เขาหันมาหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ จากนั้นผมจึงถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
ผมใช้เวลาไม่นานในการเตรียมตัวตั้งแต่อาบน้ำจนออกมาแต่งตัวเพราะว่าตื่นเต้นกับการที่จะได้ออกจากบ้านหลังนี้ไปเที่ยวสักที หลังจากที่ตั้งแต่มาถึงก็ยังไม่ได้ออกไปไหนมาไหนเลย เห็นบรรยากาศของเกาะกับผู้คนที่มาเที่ยวก็วันแรกที่ลงจากเรือที่ท่าเรือนั่นแหละ จากนั้นก็รู้สึกเหมือนติดคุกอยู่ตลอดเวลา
ผมหยิบขวดน้ำหอมที่วางอยู่หน้ากระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งของพี่กันขึ้นมาฉีดที่ต้นคอทั้งสองฝั่งก่อนจะลามมาฉีดที่ข้อมือทั้งสองข้าง จนกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง ยิ่งเป็นกลิ่นเดียวกับที่พี่กันฉีดไปก่อนหน้าก็เลยยิ่งทำให้ตอนนี้กลิ่นน้ำหอมมันกระจายทั่วบริเวณไปหมด
“พร้อมละครับ” ผมเอ่ยบอกคนตัวสูงแล้วยิ้มกว้าง
“ไปกันเถอะ”
ผมเดินเข้าไปหาพี่กันหลังจากที่เขาพูดจบ พี่เขายกแขนขึ้นมาโอบเอวของผมไว้แล้วพากันเดินออกไปยังด้านนอก พวกเราเดินมาจนถึงบริเวณหน้าบ้านก็มีบรรดาลูกน้องของพี่กันยืนเรียงแถวรอเหมือนในหนัง ซึ่งปลายแถวก็มีรถตู้จอดรออยู่ มีพี่คนขับรถวิ่งลงมาเปิดประตูให้พวกเรา ยิ่งเห็นก็ยิ่งตื่นเต้นตลอดเวลาเพราะไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้ผมจะได้มาเจออะไรแบบนี้ มันอาจจะดูตลกและไม่ชินในช่วงแรกแต่มันก็รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน การเป็นคนรวยมันดีแบบนี้นี่เอง ถึงว่าใครๆ ก็อยากที่จะรวยกันไปหมด
รถตู้ของพี่กันขับออกจากหน้าบ้านมาตามเส้นทางถนนบนเกาะเลียบมาตามชายหาดแล้วเลี้ยวเข้ารีสอร์ทที่ทุกคนบอกกันว่ามีพี่กันเป็นเจ้าของ ซึ่งเอาจริงๆ ระยะห่างมันไม่ได้ไกลจากบ้านของพี่เขามากเท่าไหร่ เดินมาก็ยังได้ แต่ก็นะตามประสาคนมีเงินล่ะมั้งที่เดินเองไม่ได้ต้องใช้รถสักหน่อย
รถขับเข้ามาจอดยังด้านหน้าของรีสอร์ทโดยมีพนักงานรีสอร์ททุกคนวิ่งมาต้อนรับทำเอานักท่องเที่ยวแถวนั้นหันมองด้วยความงงเป็นไก่ตาแตกว่าใครมาถึงต้องมาต้อนรับกันใหญ่โตขนาดนี้
“ไม่แปลกใจแล้วที่บอกว่าเป็นเกาะส่วนตัวของพี่กัน” ผมเอ่ยแซวคนข้างๆ
“ทำไมครับ”
“ยิ่งใหญ่จัดๆ เลย ดูดิ มีคนเข้าแถวต้อนรับทุกที่เลย”
“ก็ปกติแหละ ตามมารยาท” พี่กันพูดกับผมจบประตูรถก็เปิดอัตโนมัติ
พี่กันก้าวลงจากรถเป็นคนแรกก่อนจะตามด้วยผม พวกเราทั้งคู่เดินลงจากรถแล้วตรงเข้าไปยังลอบบี้ของรีสอร์ททันที ผมรับเอาแก้วน้ำเวลคัมดริ๊งก์มาดื่มเพื่อเติมความสดชื่นให้ตัวเอง มันเป็นน้ำอัญชันมะนาวที่สีสันสวยงามแถมตอนกินเข้าไปแล้วก็สดชื่นแบบปฏิเสธไม่ได้
“เดี๋ยวเอิร์ธไปเดินเล่นที่ชายหาดก่อนก็ได้นะ พี่ขอทำงานแป๊บหนึ่งเดี๋ยวตามไปครับ” พี่กันหันมาบอกผมก่อนจะเดินตามผู้จัดการรีสอร์ทไป
“เดี๋ยวคุณเอิร์ธตามผมมาทางนี้ได้เลยครับ” พี่พนักงานรีสอร์ทคนหนึ่งผายมือไปทางด้านหน้าชายหาดก่อนจะเดินนำผมไป ผมก็เลยต้องเดินตามไปแบบไม่มีทางเลือก เพราะถ้าจะให้ผมนั่งรอในลอบบี้ก็ดูจะน่าเบื่อไปเสียหน่อย
เป็นครั้งแรกในหลายวันที่ได้เจอผู้คนจำนวนมากแบบนี้ ชายหาดคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ไม่เห็นคนไทยแม้แต่คนเดียวซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะว่าเหมือนผมได้มาเที่ยวต่างประเทศเลย ผมหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ชายหาดของทางรีสอร์ทซึ่งก่อนหน้านี้ตรงทางเดินเข้ามามีการกั้นเขตด้วยเชือกและมีป้ายติดไวว่าเป็น Private Zone ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาตซึ่งแน่นอนว่าก็คงเป็นบารมีจากพี่กันอีกเหมือนเคย ผมก็เลยได้อภิสิทธิ์อะไรหลายๆ อย่างที่พิเศษกว่าคนอื่น
“คุณเอิร์ธต้องการอะไรเรียกใช้ผมได้ตลอดเลยนะครับ” พี่พนักงานรีสอร์ทเอ่ยบอกผม
“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวครับ...” ผมเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะหันหลังเดินออกจากบริเวณที่ผมนั่งอยู่
“ครับคุณเอิร์ธ”
“พี่ชื่ออะไรครับ เดี๋ยวจะได้เรียกถูก”
“ชื่อพันครับ” พี่เขาเอ่ยตอบผมก่อนจะยิ้มให้แล้วโค้งคำนับจากนั้นจึงเดินออกไป
ผมมองตามหลังพี่เขาไปจนลับสายตาก่อนจะหันกลับมานั่งอยู่กับตัวเอง การเป็นคนรวยนี่ก็ดูเหมือนจะมีความสุขดีอยู่หรอก แวดล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย เฉพาะแค่ลูกน้องรอบตัวก็เยอะแยะไปหมดแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกสนุกเลยสักนิด แถมยังรู้สึกเหงาแปลกๆ อีกต่างหาก เพราะอะไรเหรอครับ ก็เพราะว่าถึงแม้จะมีผู้คนอยู่รอบกายมากมายแต่ไม่มีใครที่จะอยู่ใกล้ชิดเราแบบจริงๆ จังๆ เลยสักคนเพราะแต่ละคนก็ทำตามหน้าที่จึงทำให้มีระยะห่างหรือมีกำแพงระหว่างกัน มันก็เลยไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่าคนเหล่านี้จะอยู่เคียงข้างเราจริงๆ หรือไม่มีทางเลยที่เราจะสนิทใจกันได้หากยังอยู่ในหน้าที่แบบนี้
วิวจากตรงนี้ที่ผมนั่งอยู่ดูเหมือนจะเป็นจุดที่สวยที่สุดของหาดนี้เลยมั้ง พี่กันถึงได้เก็บเอาไว้ดูอยู่คนเดียวไม่แบ่งนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เลย แต่ก็อย่างว่าแหละ เขาเป็นเจ้าของเกาะเขาจะทำอะไรยังไงก็ได้แล้วแต่ใจเขาจะปรารถนา ใครจะไปกล้าห้ามล่ะจริงมั้ย
ภาพนักท่องเที่ยวต่างชาติเดินไปมาขวักไขว่ไม่ได้บดบังทัศนียภาพของผมสักเท่าไหร่ ผมมองตามไปมาอย่างเพลิดเพลินโดยเฉพาะเวลามีฝรั่งผู้ชายรูปหล่อกล้ามโตเดินผ่าน สายตาของผมมันก็มักจะล็อกเป้าไปเองโดยอัตโนมัติ มองจ้องตามไปแบบไม่ละสายตาและเลือกที่จะโฟกัสแค่กล้ามท้องนั้นกับเป้ากางเกงเท่านั้นแหละ
“มองเพลินเลยนะ” เสียงพี่กันดังขึ้นมาจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองพี่เขาที่กำลังเดินเข้ามาหาผม
“นิดหน่อยเองครับ”
“มองแค่ของพี่ไม่พอหรือไง หื้ม?” พี่เขาเดินเข้ามาโอบไหล่ผม
“แหม ก็นานๆ ทีนี่ครับ ของฝรั่งกับของพี่กันก็ไม่เหมือนกันสักหน่อย” ผมแซวกลับพลางยิ้มขำเล็กน้อย
“ชอบแบบฝรั่งมากกว่าเหรอ” เสียงพี่กันอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ชอบแบบพี่กันมากกว่าครับ” ผมอ้อน
“อยู่เป็นเหมือนกันนะเราเนี่ย”
“แล้วพี่กันจะให้ผมบอกว่าชอบคนอื่นหรือไงครับ”
“ก็พี่เห็นน้องเอิร์ธมองคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยนี่ครับ”
“ไม่ต้องหึงหรอกครับ ผมไม่เหลวไหลอยู่แล้ว พี่กันเป็นคนจ้างผมมาเอ็นเตอร์เทน ผมก็ต้องดูแลพี่คนเดียวสิครับ” ผมเอ่ยบอกแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะกอดแน่นแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่กันหนึ่งทีเพื่อเอาใจอีกฝ่าย
“เราออกไปเดินเล่นริมหาดกันมั้ย” พี่กันเอ่ยถามผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ไปครับ”
ผมเดินตามหลังพี่กันไปตามทางเล็กๆ โดยมีพี่พันเดินตามหลังมาแบบห่างๆ สองขาของผมก้าวไปตามทางที่คนข้างหน้าพาไป เท้าของผมได้สัมผัสพื้นทรายของชายหาดแบบจริงจังสักที ความรู้สึกตื่นเต้นเกิดขึ้นอย่างน่าประหลาด ผมเดินตามพี่กันไปสัมผัสน้ำทะเลที่กำลังซักเข้ากระทบฝั่ง น้ำเย็นสัมผัสเข้าที่เท้าผมเรียกให้ความสดชื่นเกิดขึ้น ผมเดินลุยน้ำทะเลอยู่แบบนั้นโดยไม่ได้สนใจคนรอบตัวเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่เพราะในตอนนี้เหมือนมีผมอยู่กับน้ำทะเลแค่นั้น มีความสุขมากที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมาเลย