เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ

เอิร์ธเด็กเอ็นท์ - บทที่ 46 คิดไม่ผิด โดย Run_Kantheephop @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

เอิร์ธเด็กเอ็นท์

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย

แท็คที่เกี่ยวข้อง

PWP

รายละเอียด

เอิร์ธเด็กเอ็นท์  โดย Run_Kantheephop @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ

ผู้แต่ง

Run_Kantheephop

เรื่องย่อ

เอิร์ธเด็กเอ็นท์

Mr. Host Club

[PWP]

Written by Darkriku93

เปิดเรื่อง 04/01/2023

ประกาศ!!!

นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา

สารบัญ

เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -Prologue บทนำ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 1 ปัญหาชีวิต,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 2 หนี,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 3 เข้าสู่วงการ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 4 เริ่มเลย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 5 เข้าสังกัด,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 6 วันแรกในบาร์,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 7 ค้นพบหนทางใหม่,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 8 ผ่านไปได้ด้วยดี,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 9 บ่อกุ้งสะดุ้งรัก,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 10 แกะกุ้งเสียหน่อย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 11 ปลดปล่อยสักหน่อย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 12 รับงานนอก,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 13 พวกตำรวจมันชอบความรุนแรง,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 14 รับงานแทน,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 15 ได้โบนัส,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 16 เทิร์นรุกดูสักหน่อย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 17 แรกเจอ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 18 ถูกตาต้องใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 19 อาชาคือม้าทรงพลัง,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 20 อาชาคือม้าทรงพลัง 2,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 21 เกาหลีเขาซื้อฉันแล้ว!,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 22 เกาหลีเขาซื้อฉันแล้ว 2,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 23 ไม่รู้อิจฉาหรือว่าน้อยใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 24 ติดอกติดใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 25 หน้ามือเป็นหลังมือ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 26 หรือว่าจะเลิก,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 27 ไหนว่าจะพัก,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 28 เอาวะ! ลุย!!,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 29 ไม่ได้ตั้งใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 30 ครั้งแรกก็ติดใจเสียแล้ว,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 31 นี่เดทปะเนี่ย!?,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 32 ครับเชฟ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 33 เลอะเทอะไปหมด,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 34 งานนอกค้างคืน,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 35 แขกคนใหม่,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 36 เวลาส่วนตัว,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 37 เซ็กส์บนรถก็น่าสนุกดีเหมือนกัน,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 38 Outdoor ครั้งแรก,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 39 เรือ (ยอร์ช) สำราญ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 40 ขอแจมหน่อย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 41 แขกพิเศษ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 42 เดินเล่นหย่อนใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 43 ริมหาด,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 44 แปลกๆ ละ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 45 เอาอีกแล้ว,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 46 คิดไม่ผิด,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 47 ระเบียงร้อนรัก,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 48 ระเบียงร้อนรัก 2,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 49 อะไรกันวะเนี่ย!?,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 50 โดนรุม,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 51 ความจริงปรากฏ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 52 เรื่องเชี่ยอะไรวะเนี่ย!?,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 53 โรงละคร,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 54 โรงละคร 2,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 55 โรงละคร 3,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 56 เป็นอะไรของเขา,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 57 ลองอะไรใหม่ๆ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 58 นายทาส,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 59 ป่วยซะแล้ว,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 60 อาการเป็นไงไหนบอกหมอ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 61 หมอจะฉีดยาให้นะ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 62 Mission สุดท้าย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 63 กลางแจ้ง,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 64 กัดฟันทนอึดใจสุดท้าย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 65 กลับมาแล้ว!,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 66 ที่พักใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 67 เปิดประสบการณ์,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 68 เรียนรู้กันและกัน,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 69 ได้รับยารักษาใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 70 ทำงานได้แล้ว,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 71 จะเอายังไง,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 72 รู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 73 ขอจัดสักหน่อย,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 74 เอาไงเอากัน,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -บทที่ 75 ยอมรับหัวใจ,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -Special Chapter 1,เอิร์ธเด็กเอ็นท์ -Special Chapter 2

เนื้อหา

บทที่ 46 คิดไม่ผิด

พี่กันเดินหยิบมือถือออกไปหลังจากที่มีข้อความเข้าแล้วหายไปพักใหญ่ จนผมต้องนั่งรออยู่ในร้านคนเดียวแบบเหงาๆ เพราะไม่มีอะไรจะทำ มือถือก็โดนยึดไปตั้งแต่วันแรกที่มาถึงจนป่านนี้ก็ยังไม่ได้คืน จะติดต่อหาใครก็ไม่ได้ พอจะใช้โทรศัพท์บ้านก็โดนถอดออกไปจนหมด พอยืมมือถือคนรอบข้างทุกคนก็บอกว่าพี่กันห้ามไว้ว่าไม่ให้ผมยืมโดยเด็ดขาด พอจะไปยืมมือถือของนักท่องเที่ยวต่างชาติทุกคนก็พูดตรงกันว่าถูกยึดตั้งแต่เข้ามาที่เกาะนี้เหมือนกัน นั่นก็เลยทำให้ผมรู้สึกเหมือนติดคุกอยู่นี่แหละ เวลาที่ไม่มีพี่กันอยู่ด้วยก็คือโคตรจะว่างโคตรจะเหงาเพราะไม่รู้จะทำอะไร

            ผมนั่งรออยู่นานจนต้องบอกให้พนักงานเสิร์ฟเอาของว่างมาให้กินเล่นรอไปพลางๆ เพราะเบื่อมาก แต่พอของว่างมาเสิร์ฟได้ไม่นานพี่กันก็เดินกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มซะงั้น ผมล่ะไม่เข้าใจพี่เขาจริงๆ ทำไมยิ่งอยู่ด้วยยิ่งรู้สึกลึกลับพิกล

            “โทษทีนะ พอดีไปคุยธุระมา” พี่กันเดินเข้ามาหาผมที่กำลังนั่งกินของว่างอยู่ด้วยใบหน้าเซ็ง

            “ไม่เป็นไรครับ”

            “งอนเหรอ” พี่กันเอ่ยถามขึ้น

            “เปล่าครับ”

            “แล้วน้องเอิร์ธเป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้าแบบนี้”

            “ผมเบื่อ” ผมเอ่ยตอบพี่กันกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อน

            “งั้นออกไปดูวิวกันครับ” พี่กันลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะคว้ามือผมแล้วออกแรงดึงให้ผมลุกขึ้นยืน ทีแรกผมก็อิดออดไม่อยากจะลุกไปไหนเพราะว่าอยากจะกลับบ้านแต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ได้ออกมาข้างนอกแล้วก็ออกไปดูนู่นนี่สักหน่อยแล้วกัน ไม่งั้นชีวิตคงได้อยู่แต่ในบ้านพักของไอ้พี่กันแน่ๆ

            “ก็ได้ครับ” ผมตอบแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตามพี่กันไป

            ผมกับพี่กันเดินตามกันมายังฝั่งริมระเบียงของร้านอาหารที่อยู่ด้านในสุดซึ่งมีไว้สำหรับให้ลูกค้าไว้ชมวิว ซึ่งมีประตูกระจกกั้นเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ลมพัดเข้ามาภายในร้าน พี่กันเปิดประตูกระจกนั้นออกแล้วพาผมเดินออกไป ลมพัดมาวูบหนึ่งปะทะเข้ามาที่ร่างกายของผม เปลือกตาผมหลับลงโดยอัตโนมัติเพราะกลัวว่าจะมีฝุ่นหรือสิ่งแปลกปลอมลอยมาเข้าตาแต่พอลมพัดผ่านไปผมก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นจึงได้เห็นภาพวิวด้านล่างของเกาะในเวลากลางคืนที่สวยจนผมพูดไม่ออก

            ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมถึงได้กลายเป็นร้านอาหารอันดับหนึ่งบนเกาะนี้...

            เพราะวิวมันสวยจับใจเลย

            พี่กันพาผมมาที่ริมระเบียงตรงขอบรั้วตรงจุดที่มีป้ายแปะเอาไว้ว่าเป็นจุดชมวิวรวมถึงเป็นจุดถ่ายรูปที่นักท่องเที่ยงส่วนใหญ่มักจะมาเช็กอินกันด้วย ผมเองก็สนใจนะแต่ไม่มีมือถือไงจะให้ถ่ายได้ยังไงกันล่ะ

            “อยากถ่ายรูปมั้ย” พี่กันเอ่ยถามผม

            “อยากครับ แต่ไม่มีมือถือ”

            “งั้นเดี๋ยวพี่ถ่ายไว้ให้ก่อนเนอะ”

            “ก็ได้ครับ”

            “น้องเอิร์ธเดินไปยืนตรงสติ๊กเกอร์รูปเท้าเลย เดี๋ยวพี่ถ่ายให้ครับ” พี่กันบอกผมแล้วชี้ให้เดินไปที่พื้นที่มีสติ๊กเกอร์รูปรอยเท้าแปะไว้สำหรับการยืนถ่ายรูปเพื่อให้ได้มุมที่จะถ่ายออกมาแล้ววิวสวยที่สุด

            ผมก้มหน้าเดินไปยังจุดที่พี่เขาบอกแล้วหันหน้าเข้าไปหาพี่เขาเพื่อที่จะให้พี่เขาถ่ายรูปให้ เอาจริงๆ ถ้าตัดเรื่องอื่นๆ ไปพี่กันเขาก็ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นคนหนึ่งแต่ก็อย่างว่านั่นแหละพอผมกำลังจะรู้สึกอะไรที่มันเกินเลยมากกว่าเด็กบาร์โฮสต์กับลูกค้า ภาพริมชายหาดวันนั้นมันก็วนเข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง ซึ่งมันก็ทำให้ผมได้สติขึ้นมาทุกครั้ง

            แชะ!

            พอพี่กันถ่ายรูปให้ผมเสร็จเรียบร้อยผมก็รีบหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอกในทันที แสงไฟยามค่ำคืนสว่างไปทั่วทุกพื้นที่บนเกาะ โดยเฉพาะย่านที่มีร้านค้าและที่พักก็จะสว่างมากเป็นพิเศษ หลายแห่งตกแต่งไฟได้สวยงามจนผมเองก็แปลกใจยิ่งได้มาเห็นจากมุมสูงแล้วนั้นยิ่งน่าประทับใจ แต่ผมแทบจะไม่เคยได้ออกไปลิ้มลองบรรยากาศร้านพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะถูกขังเอาไว้แต่ในบ้าน พอได้ออกไปเที่ยวก็ไปแค่รีสอร์ทและชายหาดที่พี่กันควบคุมอยู่ทั้งหมด ไม่เคยได้เป็นอิสระเลยแม้แต่ครั้งเดียว

            แม้ในความเป็นจริงทั้งเกาะนี้จะถูกพี่กันควบคุมเอาไว้ทั้งหมดก็เถอะ...

            ผมแค่อยากออกไปเที่ยวแบบอิสระ ไม่ต้องมีคนคอยติดตาม ไม่ต้องมีพี่กันตัวติดกับผมไปด้วยทุกที่ แต่ก็เนอะในเมื่อเขาซื้อผมมานี่นา ก็เท่ากับว่าผมมาทำงานไม่ได้มาเที่ยวเล่น พี่กันก็เปรียบเสมือนเป็นเจ้านายของผมอีกที จะทำอะไรก็ต้องเชื่อฟังพี่เขานั่นแหละ จะมาทำตามใจตัวเองอย่างเดียวก็คงไม่ได้

            “อุ๊ย!” ผมสะดุ้งเมื่อระหว่างที่ผมกำลังชมวิวด้านล่างอยู่เพลินๆ พี่กันก็เดินเข้ามากอดผมจากด้านหลังแน่น

            “บรรยากาศดีเนอะ” พี่เขากระซิบที่ข้างหูผม

            “ใช่ครับ วิวสวยมาก ลมเย็นดี”

            “เรามาหาอะไรสนุกๆ ทำกันมั้ยครับ” พี่กันเขาพูดแล้วกดจูบลงที่ใบหูของผม

            “พี่กัน...” ผมร้องห้ามเบาๆ เพราะรู้ดีว่าที่ไม่ได้มีแค่เราสองคน

            “นะครับ” พี่เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ้อน แล้วดูหน้าพี่เขาสิหล่อขนาดนี้จะให้ใจแข็งก็ลำบากไง แต่ไม่ได้ ผมจะไม่ยอมอับอายเป็นครั้งที่สอง

            “ไม่เอาครับ”

“ทำไมล่ะครับ”

            “คนเยอะ”

            “ไม่เห็นมี ตรงนี้มีแค่เราสองคนเองครับ” พี่กันพูดต่อพลางคลอเคลียผมไม่หยุด

            “ข้างนอกนู่นไง คนเยอะแยะ” ผมพูดพลางมองไปด้านนอกเพื่อต้องการจะย้ำว่าตรงนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคน

            พี่กันหันมองตามผมแล้วยกยิ้มออกมาโดยที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะรู้สึกอะไรสักนิด เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นมันเป็นเรื่องปกติ เขาก้มลงหอมแก้มผมแล้วเริ่มซุกไซร้ที่ซอกคอของผมอีกครั้งด้วยอารมณ์ความใคร่ที่มีมากกว่าเดิม ซึ่งผมก็พยายามที่จะห้ามด้วยการยกมือมาผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล แถมพี่เขายังออกแรงมากกว่าเดิมเสียอีก

            “พี่กัน ผมเจ็บ!”

            “เจ็บก็อยู่เฉยๆ” เขาพูดเสียงนิ่งแต่แววตาแข็งกร้าว แบบที่ผมเคยเห็นครั้งก่อน โคตรน่ากลัว

            “พี่กัน...”

            “ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็อยู่นิ่งๆ เงียบไว้ซะ” พี่กันกระซิบที่ข้างใบหูของผมในขณะที่มือหนาจับคางผมแล้วบีบไว้แน่น

            มันกลับมาอีกแล้ว ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ 

ความรู้สึกแบบที่ผมเจอเมื่อตอนที่อยู่ริมชายหาด...

ผมนิ่งตามคำสั่งจากอีกฝ่าย ตัวเริ่มสั่นเทาเพราะภาพเมื่อไม่กี่วันก่อนมันย้อนกลับมาอีกครั้งแบบชัดเจน รวมไปถึงความรู้สึกในวันนั้นด้วย

            พี่กันกอดผมจากด้านหลังแล้วซุกไซร้อยู่ที่ลำคอของผมอยู่ครู่ใหญ่ มือหนาลูบไล้อยู่ที่ก้นของผม เขาบีบมันจนแน่นแล้วคลายออกอยู่แบบนี้หลายรอบก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบไล้และคลึงเบาๆ จากนั้นพี่เขาก็พยายามเอาเป้ากางเกงที่แข็งตึงเข้ามาสัมผัสแล้วลูบไล้กับก้นของผม แม้มันจะอยู่ภายใต้กางเกงตัวหนาแต่ผมก็รู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน

            “พะ...พี่กัน”

            “คะ...ครับ”

            เสียงกระเส่าของพี่เขาก็ปลุกเร้าอารมณ์ของผมได้ไม่น้อยเหมือนกัน แม้ใจของผมจะพยายามปฏิเสธแต่เหมือนกับว่าร่างกายของผมมันจะไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย เพราะอะไรๆ ก็ดูเหมือนว่าจะคล้อยตามอีกฝ่ายไปเสียหมด

            “ในร้านนั่นคนอยู่เยอะนะครับ” ผมเอ่ยเตือนอีกรอบ

            “ช่างมันเถอะ”

            “แต่ว่า...”

            “หรือมึงอยากตาย เลือกเอา!!” พี่กันตะคอกใส่ผม ทำเอาผมตกใจเป็นอย่างมากได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีกเพราะกลัวว่าจะไม่ได้มีชีวิตหลุดรอดออกไปจากเกาะนี้

            ผมไม่กล้าพูดอะไรต่อได้แต่นิ่งไว้แล้วยอมปล่อยตัวไปตามแต่ที่อีกฝ่ายจะบงการ ร่างกายผมสั่นเล็กน้อยด้วยเพราะความกลัวแต่ก็พยายามทำใจสู้เพื่อที่ว่าจะสามารถผ่านพ้นเหตุการณ์ในเวลานี้ไปได้ด้วยดี

            พี่กันพลิกตัวผมให้หันกลับมามองหน้าเขาที่กำลังเต็มไปด้วยอารมณ์หื่นกระหาย แววตาอบอุ่นเปลี่ยนไปแล้วในเวลานี้ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวให้ผมเห็น เพราะมันถูกแทนที่ด้วยกามารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่ในนั้น ผมจ้องมองแววตาของอีกฝ่ายด้วยความอ้อนวอนแต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองไม่เห็นมันเพราะไฟราคะกำลังบดบังสายตาเขาไปจนหมด

            อาจจะรวมถึงบดบังจิตใต้สำนึกของเขาด้วยก็ได้...

ถึงได้ทำแต่เรื่องที่มันวิปริตขนาดนี้ขึ้นมาเป็นซ้ำสอง