เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
เป็นครั้งแรกที่ผมใช่เวลาในการอาบน้ำเพียงแค่ไม่นานเพราะใจที่ร้อนรุ่มจนเกินกว่าจะควบคุมให้เย็นลงได้ ผมอยากจะรีบออกไปเจอหน้าไอ้พี่กันแล้วไถ่ถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้ อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆ แล้วผมจะได้ไปจากไอ้เกาะบ้าๆ แห่งนี้เสียที
ผมรีบกุลีกุจอแต่งตัวทันทีพลางเก็บข้าวของที่ไม่ค่อยจะมีใส่ลงกระเป๋าเป้ใบเล็กของผม เตรียมตัวเอาไว้ก่อนเผื่อว่าเคลียร์ได้สำเร็จผมจะได้มาคว้ากระเป๋าใบเดียวแล้วออกจากเกาะนี้ได้อย่างรวดเร็ว ไม่ต้องมานั่งเสียเวลาอีก ไม่งั้นเดี๋ยวไอ้พี่กันมันเปลี่ยนใจขึ้นมาผมจะแย่เอา
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งเหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่าได้เวลาที่ผมควรจะออกจากห้องนี้ไปยังโต๊ะอาหารได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคงได้มีโอกาสเห็นไอ้พี่กันมันอาละวาดแน่ๆ และคนที่ซวยที่สุดก็ไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกเสียจากผมคนเดียวเท่านั้น
“เดี๋ยวออกไปครับบบบ” ผมตะโกนเสียงดังเพื่อบอกคนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตู ซึ่งถ้าให้ผมเดาก็คงจะหนีไม่พ้นพี่ต้อมนั่นแหละครับ
ผมพาตัวเองไปยืนอยู่หน้ากระจกอีกครั้งเพื่อเช็กความเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะอยากให้ตัวเองดูดีที่สุดเผื่อว่าไอ้พี่กันได้เห็นแล้วจะรู้สึกหลงใหลในเสน่ห์ของผมแล้วจะทำให้คุยกันได้ง่ายขึ้น
มีของดีอยู่กับตัวก็ควรจะหยิบออกมาใช้เสียหน่อย เพราะผมรู้ดีว่าจุดอ่อนของไอ้พี่กันก็คือรูปลักษณ์ภายนอกของผมนี่แหละ
อาจจะฟังดูมั่นหน้าไปหน่อย แต่ต้องขอยืนยันเลยครับว่านี่คือเรื่องจริง...
เมื่อผมสำรวจตัวเองจนเรียบร้อยว่าพร้อมแล้วสำหรับการเผชิญหน้ากับไอ้พี่กัน ผมก็รีบเดินไปยังประตูห้องแล้วยกมือขึ้นคว้าลูกบิดประตูก่อนจะออกแรงเพื่อเปิดมันออกทันทีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีบอดี้การ์ดเป็นชายชุดดำสองคนยืนอยู่ที่หน้าห้องของผม
“คุณเอิร์ธพร้อมจะไปทานข้าวแล้วใช่มั้ยครับ” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามผม
“คะ...ครับ”
“งั้นก็ไปกันเลยครับ เดี๋ยวผมพาไปครับ” เขาเอ่ยพูดพลางผายมือไปทางด้านขวาของทางเดิน
“แล้วพี่ต้อมไปไหนครับ” ผมถามต่อเพราะเมื่อกี๊ยังเป็นเสียงพี่ต้อมมาเรียกผมอยู่เลย
“คุณกันเรียกใช้งานครับ หัวหน้าเลยให้พวกผมมาดูแลคุณกันครับ”
“อ่อ”
“ไปกันเถอะครับ ถ้าคุณกันรอนานจะโมโหเอาได้นะครับ”
ผมพยักหน้ารับเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้นก่อนจะพยักเพยิดหน้าให้เขาเดินนำผมไปก่อน สองขายาวของผมก้าวออกจากห้องแล้วเดินตามชายชุดดำทั้งสองไปอย่างสงบเสงี่ยมแม้ในใจจะกำลังลุกโชนไปด้วยอารมณ์โกรธแต่ก็ต้องพยายามที่จะเก็บกักมันเอาไว้ก่อนไม่อยากจะออกตัวแรงมากเพราะผมก็ยังแอบเป็นห่วงตัวเองอยู่เหมือนกัน จะมาวีนแตกในถ้ำเสือแบบนี้ก็กลัวว่าเดี๋ยวจะไม่ได้กลับออกไป จะทำอะไรก็คงจะต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดี ไม่ผลีผลามมากจนเกินไป ต้องใช้สติในการเจรจามากกว่าปกติ
“มาแล้วเหรอ” ไอ้พี่กันเอ่ยทักผมตอนที่ผมเดินเข้าไปถึงโต๊ะอาหาร
“ครับ” ผมตอบแล้วยืนนิ่งมองอยู่อย่างนั้น เพราะในใจอารมณ์โกรธมันกำลังเริ่มปะทุขึ้นมาเรื่อยๆ
“นั่งก่อนสิ”
“...”
“น้องเอิร์ธครับ” ไอ้พี่กันเรียกย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมยังยืนนิ่งอยู่แบบนั้นไม่พูดอะไร
“คะ..ครับ”
“ทำไมไม่นั่งล่ะ คิดอะไรอยู่”
“ปะ...เปล่าครับ”
ผมรีบหย่อนตัวลงนั่งทันทีที่โดนอีกฝ่ายทัก แม้จะพยายามทำตัวให้ดูปกติที่สุดแต่ผมก็คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเห็นความผิดปกติจากพฤติกรรมของผมอยู่ดีนั่นแหละ จากสายตาที่จ้องมองผมมามันบ่งบอกว่าเขากำลังสงสัยอะไรในตัวผมอยู่แน่ๆ
“พี่กันมองผมขนาดนี้ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า”
“แต่สายตาของพี่ดูเหมือนกำลังสงสัยอะไรในตัวผมนะครับ”
“เลิกพูดมากแล้วก็กินข้าวได้แล้ว” ไอ้พี่กันเอ่ยพูดเสียงนิ่งนัยน์ตาแข็งเสียจนผมรู้สึกขนลุกวาบขึ้นมา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวจนหายโกรธสักเท่าไหร่หรอกนะ
ไอ้เรื่องที่เกิดขึ้นในคลิปผมยังต้องชำระความกับเขาอยู่...
ผมหันไปหาแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อส่งสัญญาณให้เขาตักข้าวสวยให้ผมสักหน่อย เช้าๆ แบบนี้ปกติพี่กันมันจะชอบกินอาหารเช้าแบบฝรั่งแต่ผมน่ะเหรอขอเป็นข้าวสวยร้อนๆ กับกับข้าวแบบไทยๆ ดีกว่า มันจะถึงอยู่ท้อง ถ้าต้องไปกินแบบที่ไอ้พี่กันมันกินล่ะก็ แป๊บเดียวเท่านั้นแหละยังไม่ทันจะถึงเที่ยงได้หิวอีกรอบแน่
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยบอกหลังจากที่มบ้านคนนั้นตักข้าวใส่จานให้ผมเสร็จ
ผมมองไปที่กับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะที่มีจำนวนมากเกินกว่าที่คนสองคนจะกินด้วยกัน แต่ก็ไม่มีเมนูไหนที่ผมรู้สึกอยากจะกินเลย เพราะมันเป็นเมนูอาหารเช้าแบบเดิมๆ ซึ่งไอ้เมนูกับข้าวไทยๆ ที่ผมเคยบอกไว้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แรกๆ มันก็แทบจะไม่ได้แปลกไปกว่าเดิม เหมือนกับว่าแม่ครัวพยายามจะทำอาหารที่ถูกใจเจ้าของเกาะอย่างไอ้พี่กันเสียมากกว่า
สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกว่ากินได้ตลอดทุกวันแบบไม่มีเบื่อก็คงจะเป็นเมนูไข่คนนี่ล่ะมั้งที่พอจะกินกับซอสมะเขือเทศและข้าวสวยร้อนๆ ได้อย่างถูกปาก ไอ้เบคอน ไส้กรอกนี่ก็พอได้อยู่ แต่ก็แอบน่าเบื่อไปบ้าง ทั้งที่เคยรีเควสพวกข้าวแกง พะแนง ผัดกะเพราต่างๆ ไป ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยนำพาสักเท่าไหร่
“อร่อยมั้ย” พี่กันเอ่ยถามเหมือนเดิมทุกวัน
“ก็อร่อยดีครับ”
“แต่หน้านายไม่บอกแบบนั้น” พี่กันเอ่ยพูดพลางเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาเย็นชา
“นาย?”
“อืม”
“ทำไมเรียกผมห่างเหินแบบนั้นล่ะครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ห่างเหินยังไง” พี่กันถามต่อพลางวางช้อนส้อมลงบนจาน
“ก็ปกติพี่กันเรียกผมว่าน้องเอิร์ธ”
“อ่อ...”
“...”
“ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีน่ะ” พี่กันพูดก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบจนผมเองเริ่มที่จะอึดอัด ไม่อยากจะกินข้าวละเนี่ย
พี่กันลุกขึ้นยืนพรวดพราดจนเสียงเก้าอี้ลากพื้นดังลั่นสนั่นแทรกความเงียบขึ้นมา หัวใจของผมกระตุกวูบเล็กน้อยเพราะความตกใจก่อนจะหันกลับมาดึงสติเอาไว้กลับตัวได้ พี่เขากำลังจะเดินหนีออกไปโดยทิ้งผมไว้ที่โต๊ะอาหารนั้นคนเดียวแบบที่ผมยังไม่ทันจะได้ขอเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น แถมยังเอาอารมณ์ไม่ดีมาพาลใส่ผมอีกจนตอนนี้งงไปหมด
“พี่กันจะไปไหนครับ” ผมรีบถาม
“ไม่ต้องมายุ่ง” ไอ้พี่กันเอยตอบแล้วเดินออกไปทันที
ผมเห็นแบบนั้นก็อารมณ์ขึ้นทันที ยังคุยกันไม่ทันจบจะมาเดินหนีกันไปแบบนี้ง่ายๆ ไม่ได้ คิดว่าตัวเองใหญ่โตมากนักเหรอ เป็นเจ้าของเกาะแล้วจะทำอะไรกับผมก็ได้งั้นสินะ เอาผมมาย่ำยีแถมยังต้องมาเป็นสนามอารมณ์ให้กับเขาอีก มันน่าหงุดหงิดชะมัด ผมจะไม่ยอมทนอีกแล้ว
“พี่กัน!” ผมตะโกนเรียกชื่อแล้ววิ่งไปคว้าแขนของพี่เขาเอาไว้ทันที
“...”
“พี่ทำแบบนี้ทำไม!” ผมตะคอกถามทันทีที่คว้ามือเขาเอาไว้ได้ พี่เขาหันหน้ามาหาผมแววตานิ่งเฉยราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
“ทำอะไร”
“คลิปนั่น..”
“อ่อ ไม่สนุกเหรอ” ไอ้พี่กันมันยกยิ้มมุมปากแล้วพยายามจะแกะมือผมออกจากข้อมือของมันเพื่อจะเดินหนีไป แต่ผมก็ยังกำเอาไว้แน่น
“พี่แม่งไม่ใช่คน!” ผมตะคอกใส่อีกครั้ง
“เพิ่งรู้เหรอ” มันสะบัดแขนออกจากกำมือของผมแล้วคว้าคอเสื้อของผมก่อนจะกระชากเข้าไปใกล้จนใบหน้าของผมและไอ้พี่กันนั่นใกล้กันจนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“ทำไมพี่เปลี่ยนขนาดนี้วะ...” ผมอดแปลกใจไม่ได้เพราะตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนกระทั่งวันก่อนที่จะเกิดเรื่องในคลิปนั่นไอ้พี่กันก็นยังดูแลผมดีอยู่แท้ๆ แต่พอเช้าวันนี้กลับกลายเป็นว่าไอ้พี่กันคนนั้นเหมือนไม่ได้มีอยู่จริง เหมือนกับว่าเป็นใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยแม้แต่น้อย
“เพราะกูเบื่อมึงละไง” ไอ้พี่กันเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองและแทนตัวผมด้วยน้ำเสียงแข็งแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ห้ะ? อะไรของพี่วะเนี่ย แล้วที่ผ่านมาคืออะไรวะ” ที่ผมถามแบบนี้ไม่ใช่ว่าเพราะผมเกิดหลงใหลหรือรู้สึกอะไรเกินเลยกับไอ้พี่กันหรอกนะ ผมรู้ตัวดีว่าถูกไอ้พี่กันซื้อมาในฐานะเด็กเอ็นท์เพื่อเอ็นเตอร์เทนให้กับมัน แต่มันก็ยังดูแลผมเป็นอย่างดีแม้ว่าจะมีบางทีที่เรื่องเซ็กส์ของมันจะวิตถารไปบ้าง
“กูจะบอกอะไรฟังนะ” ไอ้พี่กันกดเสียงพูดต่ำ “มึงมันโง่ ที่ผ่านมามันก็เรื่องโกหกทั้งนั้นแหละ”
“ห้ะ???”
“เรื่องคลิปนั่นด้วย ไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าจะหลุด เพราะยังไงก็หลุดแน่ๆ ที่มึงเห็นนั่นมันเป็นคลิปที่ถูกบันทึกไว้ จริงๆ มันถูกไลฟ์ผ่านเว็บไซต์ส่วนตัวของกูไปเรียบร้อยละ มีคนเป็นหมื่นที่เห็นมึงโดนเอาแบบถ่ายทอดสด”
เชี่ยไรวะเนี่ย!!!