เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
เอาจริงก็เดาใจไอ้พี่กันไม่เคยถูกเหมือนกันเพราะวันดีคืนดีจะใจดี อบอุ่นขึ้นมาก็ทำเอาผมเกือบหวั่นไหว แต่วันไหนที่จะใจร้ายก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือจนผมหงุดหงิดจนอยากจะซัดหน้าแรงๆ สักครั้ง ผีเข้าผีออกอยู่ตลอดเวลา ปวดหัว!
ผมเดินตามทางจากประตูหน้าบ้านผ่านสวนหย่อมที่ถูกจัดไว้แบบสไตล์ญี่ปุ่นซึ่งดูแปลกที่แปลกทางเป็นอย่างมากเมื่อเทียบกับภาพรวมของเกาะแห่งนี้ คงเป็นเพราะความชอบส่วนตัวของเจ้าของบ้านล่ะมั้ง ผมสอดส่ายสายตาไปจนทั่วบริเวณระหว่างที่เดินเข้าไปในตัวบ้าน เห็นทีว่าเจ้าของบ้านนี้คงจะชอบกลิ่นอายความเป็นญี่ปุ่นอยู่มากทีเดียว
สองขาของผมก้าวเดินตามพี่กันเข้าไปในบ้าน กลิ่นของที่นี่ก็สะอาดแบบประหลาด มันไม่ใช่กลิ่นแบบคลินิกหรือโรงพยาบาลแต่กลิ่นที่ลอยมาเข้าจมูกผมมันคล้ายกับเวลาที่ไปสปายังไงยั้งงั้น มันให้ความรู้สึกผ่อนคลายดีนะผมว่า แต่บรรยากาศไม่เหมือนกับว่าจะมีหมออยู่ที่นี่เลยแม้แต่น้อย
“ไอ้หมอ!” พี่กันตะโกนเรียก
เงียบ....
“ไอ้หมอ!!! อยู่ปะเนี่ย!!” พี่กันตะโกนลั่นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่มีสัญญาณตอบรับจากอีกฝ่าย
“เออ มาแล้ว!!!” เสียงใหญ่ตะโกนตอบกลับก่อนจะปรากฏร่างของคนที่ถูกเรียกว่าหมอเดินโผล่ออกมาจากด้านหลังของบ้าน
“กว่าจะออกมาได้นะมึง”
“ออกไปดูดบุหรี่มาอะ ละมีอะไร ถ่อมาถึงนี่” พี่หมอเอ่ยถาม
“พาเด็กมารักษาหน่อย เหมือนจะป่วย” พี่กันเอ่ยพูดพลางชี้มาทางผม พี่หมอหันมามองหน้าผมตามมือที่ชี้มา
“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าพอเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับผมก็เอามือลง
“อ่อ งั้นตามมานี่เลย” พี่หมอเอ่ยบอกแล้วควักมือให้ผมเดินตามไป
ผมไม่รอช้าเดินตามหลังพี่หมอเข้าไปทันทีโดยที่พี่กันกับพี่ต้อมรออยู่ข้างนอก ทีแรกผมก็หันไปมองพวกเขาทั้งสองคนเพราะหวังว่าจะให้มีใครสักคนเดินเข้าไปเป็นเพื่อนพร้อมกับผมเพราะไม่อยากที่จะต้องหาหมอคนเดียวแบบโดดเดี่ยว มันน่ากลัวเกินไปสักหน่อย แต่ก็นะไม่มีใครที่จะเดินเข้ามากับผมเลย พี่ต้อมน่ะเข้าใจได้ว่าต้องยืนรอข้างนอก แต่ไอ้พี่กันนี่สิ ทำไมถึงไม่ยอมเข้ามาในห้องหมอพร้อมกับผม
อากาศในห้องหมอดูเหมือนจะเย็นกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแอร์เย็นหรือเพราะว่าผมตื่นเต้นกันแน่ พี่หมอยิ้มให้ผมบางๆ ก่อนเริ่มลงมือถามไถ่อาการเบื้องต้นของผมเพื่อประเมิณว่าจริงๆ แล้วไอ้อาการที่ผมเป็นอยู่นี้มันคืออาการเริ่มต้นของโรคอะไร พี่หมอเริ่มบอกให้ผมอ้าปากแล้วก็แลบลิ้นเพื่อเช็กช่องปากและคอจากนั้นก็ตรวจวัดจังหวะเต้นของหัวใจของผม วัดไข้ วัดความดันก่อนจะสรุปว่าไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากไข้หวัดทั่วไปเท่านั้นเอง
“อยากฉีดยาหรือจะแค่เอายาไปกิน” พี่หมอถามผมหลังจากตรวจอาการของผมเสร็จ
“เอ่อ... เอาที่มันหายเร็วๆ อะครับ”
“งั้นก็ฉีดยา”
“เจ็บมั้ยครับ” ผมเอ่ยถามเสียงอ่อน
“นิดหนึ่ง แป๊บเดียวก็เสร็จ”
“คะ...ครับ”
ผมสะดุ้งไปนิดหนึ่งแล้วถอยหน้าออกมาเมื่ออยู่ๆ พี่หมอก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของผมจนปลายจมูกเกือบจะชนกัน ผมตกใจไม่รู้ว่าทำไมพี่หมอต้องเข้ามาพูดใกล้ขนาดนั้นด้วย แต่เพราะไม่อยากจะมีปัญหาก็เลยไม่ได้โวยวายอะไร และคิดว่าพี่หมอคงอาจจะอยากด้วยล่ะมั้ง เพราะไอ้พี่กันมันดันแนะนำว่าเป็นเด็กมันซะขนาดนั้นอะ
“เดี๋ยวน้องเอิร์ธนั่งรอที่เตียงก่อนเลยนะครับ” พี่หมอเอ่ยบอกผมแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ฉีดยาในตู้ที่ด้านโต๊ะทำงานของเขา
ผมก็เชื่อฟังพอพี่หมอบอกปุ๊บผมก็ลุกจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่แล้วเดินตรงไปปีนขึ้นเตียงที่อยู่ริมผนังแล้วนั่งรอนิ่งๆ อยู่แบบนั้นจนกระทั่งพี่หมอเดินกลับมาหาผมพร้อมรถเข็นที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ฉีดยา แค่เห็นก็รู้สึกขนลุกแล้วอะ ไม่ชอบเลยเวลาจะต้องโดนหมอฉีดยา
“นอนคว่ำเลยครับ” พี่หมอบอกเสียงนิ่ง
“ครับ” ผมเอนตัวลงนอนแล้วพลิกตัวคว่ำตัวแล้วเอาหน้าซุกไว้บนหมอน จากนั้นก็ได้แต่สูดหายใจเข้าออกลึกด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ เพราะกลัวว่าตอนฉีดยาแล้วมันจะเจ็บ
“ขออนุญาตนะครับ” พี่หมอเอ่ยบอกกับผมแล้วเอามือมาพยายามที่จะดึงขอบกางเกงทางด้านหลังลงเพื่อเผยให้เห็นส่วนของสะโพก “เอ่อ... ช่วยปลดกระดุมกางเกงให้หมอหน่อยครับ”
“อ่อ... ครับ” ผมยกตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วเอามือล้วงไปปลดกระดุมกางเกงออกเพื่อให้พี่หมอดึงกางเกงจากทางด้านหลังได้สะดวก
มือหนาของพี่หมอค่อยๆ ปลดกางเกงของผมลงก่อนจะตามมาด้วยกางเกงชั้นในแต่ยังไม่ทันที่พี่หมอจะปลดกางเกงในผมลงเขาก็เอ่ยทักขึ้นมาเสียก่อน ทำเอาผมอดแปลกใจไม่ได้เหมือนกัน
“กางเกงในลายน่ารักจังนะครับ”
“อะไรนะครับ” ผมถามย้ำเพราะกลัวว่าจะได้ยินไม่ชัด ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ ไอ้พี่หมอถึงพูดชมกางเกงในผมขึ้นมาซะงั้น ในเวลานี้เนี่ยนะ ได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกขนลุกแปลกๆ ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
“หมอชมว่ากางเกงในคนไข้น่ารักดีนะครับ”
“อะ...อ่อครับ”
หมอจับเข้าที่ขอบกางเกงในของผมแล้วค่อยๆ เลื่อนมันลงไปเพื่อเปิดเผยผิวหนังส่วนสะโพกของผมเพื่อเตรียมฉีดยา จากนั้นพี่หมอก็เอาแอลกอฮอล์มาเช็ดทำความสะอาดบริเวณโดยรอบแล้วฉีดยาลงไป
“อื้อ” ผมร้องออกมาเพราะทนเจ็บไม่ไหว แต่พอมานึกๆ ดู ใครรู้เข้าก็คงจะหาว่าผมมันดัดจริต กับอีแค่เข็มฉีดยามาทำเป็นร้องเจ็บร้องกลัว ทีเวลาโดนอย่างอื่นที่ใหญ่กว่านี้ดันชอบแถมยังร้องขอเพิ่มอีกด้วยซ้ำ
“เสร็จแล้วครับ”
“ครับผม” ผมขยับดึงกางเกงขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อยแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะติดกระดุมกางเกงให้เรียบร้อย จากนั้นก็กระโดดลงจากเตียงไปยืนอยู่บนพื้นในขณะที่พี่หมอยืนยิ้มมองอยู่แบบนั้น
“คนไข้ร้องแบบนี้ หมอใจไม่ค่อยดีเลยนะครับ”
“แหะๆ”
“เวลาโดนฉีดยาร้องแบบนี้บ่อยๆ เหรอครับ” หมอถามต่อ
“...” ผมนิ่งไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มแห้งๆ ส่งกลับไปเท่านั้น
เอาล่ะ! ผมว่าผมเดินออกจากตรงนี้ดีกว่า มันมีมวลพลังงานบางอย่างที่ผมไม่ค่อยจะไว้ใจสักเท่าไหร่ละ ออกไปหาไอ้พี่กันน่าจะรู้สึกปลอดภัยมากกว่า
“อยากได้ยินคนไข้ร้องให้ฟังชัดๆ อีกสักครั้งจังครับ” พี่หมอพูดแล้วเดินเข้ามาประชิดผมทันทีพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างโอบเข้าที่เอวของผมแล้วดึงไปชิดจนหน้าเกือบจะชนกัน
“ขอโทษครับคุณหมอ” ผมบอกก่อนจะพยายามดันตัวเองให้หลุดออกมาจากนั้นตรงนั้น
“...” พี่หมอปล่อยมือจากเอวผมแล้วยืนมองนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร
“ขอตัวก่อนนะครับ” ผมเห็นแบบนั้นก็เลยรีบบอกลาแล้วหันหลังเดินออกจากห้องนั้นในทันที
ผมก้าวขาเดินออกจากห้องหมอด้วยความรวดเร็ว ประหลาด ประหลาดมาก เป็นหมอที่คำพูดคำจาประหลาดที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน ผมมุ่งหน้าออกมายังบริเวณห้องนั่งเล่นที่พี่กันกับพี่ต้อมรออยู่ พอเห็นแบบนั้นผมก็รีบเดินเข้าไปหย่อนตัวลงนั่งข้างพี่กันทันทีด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก แต่ไอ้พี่กันมันคงไม่ได้ทันจะสังเกตเห็น พี่ต้อมเลยเป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้นมาเสียก่อน
“คุณเอิร์ธเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ปะ... เปล่าครับ”
พี่หมอเดินออกมาจากในห้องตามมายังที่ห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่อิ่มเอมไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นเข้าก็คงรู้สึกว่าพี่หมอเป็นคนอบอุ่นและจิตใจดี แต่จากสิ่งที่ผมได้เจอกับตัวเมื่อตอนที่เข้าไปในห้องรักษานั่นเป็นสิ่งที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไอ้พี่หมอที่เบื้องหน้าดูอบอุ่นและจิตใจดีแท้จริงเบื้องหลังมันแอบซ่อนความเป็นเสือร้ายอยู่ในตัว
“ฉีดยาให้ละ เดี๋ยวก็ดีขึ้น” พี่หมอเอ่ยบอกกับพี่กันที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
“ฉีดยา?” พี่กันถามกลับแบบติดตลก
“เออ!! ฉีดยาที่แปลว่าฉีดยาจริงๆ เว้ย” รอยยิ้มไอ้พี่หมอตอนที่พูดถึงเรื่องนี้น่ากลัวฉิบหาย มันเป็นฟีลแบบหิวกระหายยังไงยังงั้น
“อ่อ... กูก็นึกว่าฉีดยาแบบอื่น”
“ถ้ากูอยากฉีดยาแบบอื่น มึงจะให้มั้ยล่ะ แหมมมม”
“ก็ถ้าอยากจริงกูก็ให้ได้นะ” พี่กันพูดพลางยักคิ้วให้พี่หมอ
“อย่ามาล้อเล่นนะ กูเอาจริงนะเว้ย”
“เออ! กูซื้อน้องเอิร์ธมาละ มึงจะทำอะไรก็ทำเหอะ” ไอ้พี่กันพูดขึ้นมาแบบนั้น พอผมได้ยินก็แอบกระตุกนิดหนึ่ง พี่มึงซื้อมาด้วยบริการแค่คนเดียว จะมาให้ใครฟรีๆ แบบนี้ไม่ได้นะ รอบก่อนที่พาคนมารุมก็ทีหนึ่งแล้วถ้าผมคิดเงินจริงๆ ตามรายหัวก็คงรวยไปละ
“เดี๋ยวครับ...” ผมเอ่ยพูดขึ้นทำเอาทั้งสามคนหันมามองผม “ถ้าพี่กันจะให้พี่หมอเอาผม ต้องจ่ายเงินเพิ่มนะครับ ผมถือว่าไม่เกี่ยวกัน”
“ก็นึกว่าเรื่องอะไร” พี่กันแสยะยิ้มมุมปาก
“เรื่องนั้นอะ เดี๋ยวหมอจ่ายเพิ่มให้เอง เงินแค่นี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งคนเป็นหมอร่วงได้หรอก” พี่หมอพูดพลางหัวเราะไปด้วย “เอาเลขบัญชีมา”
“มึงโอนมาให้กู เดี๋ยวกูเคลียร์เอง” ไอ้พี่กันบอกแบบนั้น ก่อนทั้งคู่จะหันไปมองหน้ากันแล้วส่งสัญญาณบางอย่าง จากนั้นทั้งสองคนก็เข้ามาล็อกตัวผมแล้วลากไปที่โซฟาทันที
“เห้ยพี่!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจแต่ก็ไม่พยายามจะฝืนอะไร เพราะรู้ดีว่าต่อให้ขัดขืนเท่าไหร่สุดท้ายมันก็จะจบแบบเดิมอยู่ดี
“ต้อมออกไปก่อน” ไอ้พี่กันหันไปบอกพี่ต้อมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตู พี่ต้อมได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกไปทันที
เหลือแค่เพียง ผม พี่กัน และพี่หมอ...
“มึงเต็มที่เลย” ไอ้พี่กันบอกแบบนั้นก่อนจะเดินหายออกไปจากบริเวณห้องนั่งเล่นนั้นราวกับว่ารู้ที่ทางของบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี
“มาสนุกกันเถอะหนู” ไอ้พี่หมอเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงหื่นกระหายแถมยังเรียกผมว่าหนูเหมือนกับไอ้พวกแขกแก่ๆ ที่ชอบมาที่ร้านบ่อยๆ ดูก็รู้ว่าปกติมันชอบที่จะกดขี่คู่นอนให้อยู่ต่ำกว่าเป็นแน่
ผมก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนเพราะเหมือนกับว่าบนเกาะนี้มีแต่พวกไม่ปกติสักคน แม้ว่าที่ผ่านมาจะเคยเจอมาบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะมีความน่ากลัวแบบนี้ อาจเพราะผมรู้ดีว่าบนเกาะแห่งนี้ไม่มีที่ให้หนีไปได้อย่างปลอดภัยล่ะมั้ง ตอนนี้ผมก็เลยได้แต่ทำใจและฝืนทนเพราะว่านี่คืออาชีพของผม ในเมื่อลูกค้าโอเคที่จะจ่ายเงินเพิ่มแล้ว ผมก็ต้องทำหน้าที่ของผมให้เต็มที่
“หมอครับ!!” ผมร้องออกมาเมื่อไอ้พี่หมอมันผลักผมลงนอนบนโซฟาแล้วรีบถอดเสื้อผ้าของผมออกทันทีแบบไม่มีการรีรอใดๆ ทั้งสิ้น อันที่จริงเรียกว่าฉีกเสื้อผ้าของผมออกอาจจะเหมาะสมกว่า
“เงียบ!!!” ไอ้พี่หมอตะคอกออกมาเสียงดังจนผมตกใจ
สภาพของผมตอนนี้คือต่างจากเมื่อกี๊โดยสิ้นเชิง เสื้อผ้าขาดรุ่ยไม่เป็นชิ้นดี เพราะโดนแรงฉีกจากไอ้พี่หมอที่ไม่รู้ไปเอาพลังมาจากไหนมากมายถึงได้ทำให้เสื้อผ้าของผมขาดวิ่นได้ขนาดนี้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของไอ้พี่หมอยกขึ้นก่อนที่ผมจะเห็นมันแลบลิ้นออกมาเลียปากอีกหนึ่งที จากนั้นมันก็เข้ามากระชากเศษผ้าที่เหลืออยู่บนตัวของผมออกจนหมด
ตอนนี้เหลือเพียงแค่กางเกงในตัวบางที่ปกปิดร่างกายของผมเพียงเท่านั้น