เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
พี่กันถอนนิ้วทั้งหมดออกไปจากช่องทางรักของผมแล้ว จากนั้นพี่เขาก็เดินมานั่งลงที่ม้านั่งแหกขาทั้งสองข้างให้กว้างออก ส่วนกลางลำตัวตั้งโด่ท้าสายตาผู้คนก่อนจะมองหน้าผมแล้วพยักเพยิดเป็นสัญญาณบอกว่าให้ทำอะไรต่อ
“มานั่งนี่เร็ว” พี่กันเอ่ยพูด
วู้วววววว!!!
เสียงร้องเชียร์ดังขึ้นอีกระลอก พี่กันก็ยิ่งได้ใจใหญ่โบกมือโบกไม้เพื่อให้กลุ่มคนดูเพิ่มเสียงเชียร์ให้ดังขึ้นอีก ส่วนผมก็พยายามที่จะทำมิชชั่นต่อให้จบ ด้วยการก้าวขึ้นไปบนม้านั่งนั้นแล้วหันหน้าออกหาผู้ชม ผมนั่งคร่อมลงแล้วเอามือข้างหนึ่งจับแก่นกายของไอ้พี่กันสอดเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังของผม
‘ยัดเข้าไปเลยยย!!’ เสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้นมา
“อื้อออ” ผมร้องครางเมื่อส่วนนั้นค่อยๆ ผ่านช่องทางด้านหลังเข้าไป มันแน่นนิดหน่อยในช่วงแรกแต่สุดท้ายมันก็ผ่านเข้าไปได้ไม่ยากนัก
“อ่า...”
ผมเริ่มขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบช้า เสียงโห่เชียร์ดังต่อเนื่องเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวจากเราทั้งคู่ ผมขยับตัวไปได้สักพัก ไอ้พี่กันก็เริ่มขยับสะโพกตามจังหวะ แทงสวนขึ้นมาในจังหวะที่ผมกดตัวลงไป
“อ๊ะ!” ผมร้องสะดุ้งเมื่อคนตัวสูงกว่ากระแทกเข้ามาจนแก่นกายของเขาสัมผัสโดนกับจุดกระสันของผม มันเสียววาบไปทั้งตัว และดูเหมือนว่าไอ้พี่กันจะได้ใจเพราะหลังจากที่มันได้ยินเสียงครางจากผม มันก็รีบเพิ่มจังหวะสะโพกในทันที
“อืมมม” เสียงครางอย่างพึงพอใจดังต่ำในลำคอพี่กัน
“อ๊า!! พี่กัน ผมเสียวววว” ผมตะโกนลั่นเมื่ออยู่ๆ ไอ้พี่กันก็ซอยถี่เสียจนผมหัวสั่นหัวคลอน
กรี๊ดดดด วู้วววว
‘เอาอีก เอาอีก แรงอีก!!!’
ฝ่ายคนดูก็เหมือนว่าจะชอบใจกันยกใหญ่ส่งเสียงเชียร์กันดังลั่น และเพราะการที่ผมหันหน้าออกไปหาผู้ชมผมก็เลยได้เห็นว่ามีบางคนที่เริ่มหยิบเอามือถือขึ้นมาถ่ายคลิปพวกผมเอาไว้ ในตอนนั้นผมตกใจเป็นอย่างมากเลยหยุดชะงักและนิ่งไป มีแต่พี่กันเท่านั้นที่ยังคนขยับร่างกายกระแทกกระทั้นส่วนสะโพกเข้ามาในตัวผมไม่หยุด
“พะ...พี่กันครับ”
“อ่า...ครับ” คนที่อยู่ข้างล่างผมขานรับด้วยน้ำเสียงกระเส่า
“มีคนถ่ายคลิปอะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ”
“อื้อออออออ พี่กัน ผะ...ผมเจ็บ”
พี่กันเหมือนไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าไอ้สิ่งที่ผมพูดมันคืออะไร เหมือนกับตอบไปส่งๆ ทั้งที่มันเป็นเรื่องน่ากังวลไม่น้อยกับการที่มีคนยกมือถือขึ้นมาถ่ายในกิจกรรมนี้ มันไม่มีข้อห้ามหรอกเหรอ ผมเองก็สงสัยแต่ก็ไม่ทันจะคิดอะไรต่อเพราะไอ้พี่กันมันเสียบแทงแก่นกายเข้ามารัวถี่มากกว่าเดิมจนผมเริ่มที่จะเจ็บมากกว่าเสียว
วู้ววววว!!!
แรงอีก แรงอีกกกก!!!
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ผมอดทนต่ออีกหน่อยแล้วออกแรงขย่มตัวลงไปสวนกับจังหวะที่พี่กันกระแทกขึ้นมา ทำให้จังหวะระหว่างผมกับพี่กันมันสอดรับกันจนเพิ่มความเสียวกระสันได้เป็นอย่างดี
“อ๊า!!!” ผมร้องออกมาเมื่อความเสียวมันพุ่งขึ้นสุดขีด
“อื้อออ”
“อ๊ะ!! พะ..พี่กัน”
“จะเสร็จเหรอ”
“คะ..ครับ”
“แป๊บนะ รอแตกพร้อมกัน”
เสียงพี่กันสั่นเครือระหว่างที่เอ่ยพูดกับผม ผมรู้สึกสั่นเทาไปทั้งตัวเมื่อความถี่รัวถูกเพิ่มขึ้นมากอีกเท่าตัว เสียงตึบตับจากผิวหนังที่กระทบกันดังเป็นจังหวะ ซึ่งนอกจากเสียงกระแทกสะโพกของผมกับพี่กันแล้ว ก็ยังมีเสียงกิจกรรมแบบเดียวกันกับผมดังมาจากฝั่งคนดูเหมือนกัน แวบหนึ่งสายตาของผมเหลือบไปเห็นว่าทางฝั่งคนดูก็มีหลายคู่เหมือนกันที่เริ่มจะเอ็นจอยและร่วมกันบรรเลงบทเพลงรักไปพร้อมกับผม
“อื้ออออ”
“อ๊ะ! พี่จะแตกแล้ว”
“อ๊า!!!!” ผมร้องลั่นเมื่อน้ำขาวขุ่นของผมทะลักออกมาจากแก่นกายของผม เป็นอีกครั้งที่ผมยังไม่ที่จะได้สัมผัสส่วนกลางลำตัวของผมเลยแม้แต่น้อย
“อื้ออออ” ไอ้พี่กันร้องครางตามผม ไม่นานมันก็ดันตัวผมขึ้นแล้วถอนแก่นกายออกจากตัวของผม มันใช้มือจับเข้าที่แท่งนั้นแล้วรูดขึ้นลงอีกไม่กี่ครั้ง น้ำรักก็พุ่งทะลักออกมาจนเปรอะด้านหลังผมเต็มไปหมด
วู้ววววว!!!
กรี๊ดดดดด!!!
เสียงหวีดโวยวายดังกระหึ่มเมื่อเห็นว่าผมกับไอ้พี่กันเสร็จสิ้นภารกิจเรียบร้อย ผมหอบหายใจหนักเพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมที่ต้องใช้พลังมาเมื่อครู่ ระหว่างสายตาของผมก็กวาดมองไปรอบๆ บริเวณลานน้ำพุจึงได้พบว่าบางส่วนก็บรรเลงเพลงรักจบลงไปแล้วเหมือนกัน ในขณะที่บางส่วนก็ยังคงสนุกสนานและเมามันกับบทเพลงรักนั้นต่อไป
มันเป็นภาพที่ผมเองก็ยังบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง...
“ดีใจด้วยนะ” พี่กันยกแขนขึ้นมาโอบไหล่ผมแล้วหันมายิ้มให้
“ห้ะ?”
“ไม่ต้องงง” พี่กันพยักเพยิดหน้ามาให้ผมเพื่อให้ดูชายชุดดำสองคนที่เดินตรงเข้ามาหาผม ในตอนนั้นผมก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์มากนักเพราะยังคงงงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ชายชุดดำสองคนเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับป้ายรางวัลขนาดใหญ่ที่มีจำนวนเงินรางวัลตัวเบ้อเริ่มอยู่บนนั้น ผมถึงได้สติในตอนนั้นว่าภารกิจนรกนี่จบสิ้นกันเสียที แล้วผมก็ไม่ได้โดนหลอกกับสิ่งที่ไอ้พี่กันมันเคยบอกเอาไว้ว่าหากทำมิชชั่นสำเร็จผมจะได้รับเงินรางวัลจำนวนห้าล้านบาท
แต่กับไอ้แค่ป้ายเนี่ย มันจะไปเชื่อได้ยังไงล่ะ...
“กลัวว่าพี่จะโกหกสินะ” เหมือนไอ้พี่กันมันจะรู้ทัน มันส่งสัญญาณให้กับชายชุดดำคนหนึ่ง ไม่นานพี่ต้อมก็เดินออกมาจากด้านข้างพร้อมด้วยกระเป๋าหนังใบโต
“นี่ครับคุณกัน” พี่ต้อมยื่นกระเป๋าใบนั้นให้ไอ้พี่กัน
“เอาไปให้น้องเอิร์ธไป”
“ครับ” พี่ต้อมรับคำก่อนจะหันมาผมแล้วยื่นกระเป๋าใบนั้นให้ผมแล้วเปิดกระเป๋าใบนั้นออก ตาของผมลุกโตเพราะในนั้นมันอัดแน่นไปด้วยแบงก์พันจำนวนมาก
“หะ...ห้าล้าน?” ผมถามย้ำราวกับไม่แน่ใจ
“ใช่ครับคุณเอิร์ธ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับเงินนั้นมาท่ามกลางเสียงโห่เชียร์ที่ไม่รู้ว่าตื่นเต้นดีใจกับผมหรือเปล่า แต่ในใจผมนั้นมันโคตรตื่นเต้นสุดๆ ไปเลย ในที่สุดก็สมการรอคอยเสียที
ผมกับไอ้พี่กันพากันกลับมาที่บ้านหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนั้น ผมไม่เอ่ยพูดอะไรกับไอ้พี่กันเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าอันที่จริงพี่มันจะมีส่วนช่วยให้ภารกิจนี้สำเร็จไปได้ด้วยดีก็ตาม เพราะผมรู้สึกว่าหากมันไม่โกหกและหลอกผมมาที่นี่ตั้งแต่แรกก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
“ไปเก็บของ พี่จะพาออกไปจากที่นี่” พี่กันหันมาเอ่ยพูดกับผมหลังจากที่เดินเข้ามาถึงส่วนของห้องนั่งเล่น
“อะไรนะครับ” ผมถามย้ำเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่อยากกลับบ้านหรือไง”
“อยากครับ”
“งั้นก็รีบไปเก็บของ” พี่กันเอ่ยบอกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแข็ง ทำให้ผมต้องรีบวิ่งออกจากตรงนั้นกลับไปยังห้องนอนทันที เพราะกลัวว่าอีกเดี๋ยวมันจะเปลี่ยนใจ
โชคดีที่ตอนมาผมมาแบบไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วยเยอะเพราะไม่ได้คิดว่าจะต้องมาอยู่ที่นี่นานขนาดนี้ แต่พอต้องมาอยู่นานเข้าและของใช้ไม่พอก็ได้พี่ต้อมที่ช่วยอนุเคราะห์หามาให้ ทำให้ผมไม่ค่อยลำบากสักเท่าไหร่ผมรีบเก็บของใส่กระเป๋าแบบลวกๆ ไม่ได้พิถีพิถันมากนัก อยากให้มันเรียบร้อยเร็วที่สุดเพราะใจผมมันเต้นแรงมากด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ออกจากนรกแห่งนี้เสียที
ผมสะพายกระเป๋าเป้ขึ้นบ่าแล้วก้าวเท้ายาวออกไปจากห้องนอนด้วยความรวดเร็ว ผมมุ่งตรงไปยังห้องนั่งเล่นแต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน
“ไปไหนกันหมด” ผมบ่นขึ้นมาเบาๆ
“คุณกันไปรอบนรถครับ” พี่ต้อมเดินมาบอกผมก่อนจะผายมือให้ผมเดินนำออกไปที่ด้านนอก ก่อนจะพบว่ามีรถตู้จอดรอไว้อยู่แล้ว
ผมเดินขึ้นไปนั่งบนรถตู้คันนั้นแบบที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันเป็นความรู้สึกตื่นเต้นแล้วก็ดีใจ เหมือนกับว่าการรอคอยที่แสนยาวนานกำลังจะสิ้นสุดแล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่หัวใจของผมมันจะเต้นแรงเกินกว่าทุกเหตุการณ์ในชีวิต ระยะทางจากบ้านพี่กันไปจนถึงท่าเรือเป็นระยะทางที่ไม่ได้ห่างไกลกันมากนักแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันยาวนานเสียเหลือเกิน ใจผมมันตรงดิ่งไปรออยู่บนเรือแล้วด้วยซ้ำ เพียงแต่ร่างกายของผมยังติดแหง็กอยู่บนรถตู้คันนี้
แต่ก็นั่นแหละ ไม่นานรถตู้คันนั้นก็มาจอดยังท่าเรือที่ผมมาถึงในวันแรก ยิ่งเห็นแบบนั้นภาพในวันแรกก็ฉายซ้ำเข้ามาในหัวของผมเป็นฉากๆ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ต่างออกไปเพราะตอนนี้มันเหมือนกับว่าผมจะได้ผ่านพ้นความฝันอันโหดร้ายแบบนี้เสียที
“ขอมือถือคืนด้วยครับ” ผมหันไปเอ่ยพูดกับไอ้พี่กัน
“อะ!” พี่กันล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตแล้วยื่นให้กับผมก่อนจะพูดว่า “พี่ไม่ลืมหรอกครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับไว้ด้วยความดีใจก่อนจะก้าวลงจากรถทันที
สองขาของผมรีบเดินจ้ำอ้าวไปยังเรือที่จอดเทียบท่าอยู่เพราะมันอยากที่จะกลับบ้านเต็มทีแล้ว พี่ต้อมกับไอ้พี่กันเดินตามหลังผมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงตัวเรือพี่ต้อมก็ยืนรออยู่ข้างล่าง ส่วนพี่กันเดินตามหลังผมขึ้นเรือมาด้วย
“เดี๋ยวพี่ไปส่งครับ”
“ครับ”
สิ้นสุดคำพูดนั้นเราทั้งคู่ก็ไม่ได้สนทนาระหว่างกันอีกตลอดระยะเวลาที่เดินทางอยู่บนเรือ เราต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันนั่งคนละมุม ผมอยากจะไล่เช็กทุกแจ้งเตือนในมือถือแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแบตหมด เลยได้แต่นั่งอดทนอยู่บนเรือเป็นชั่วโมงจนถึงท่าเรือในเมือง ซึ่งพอเรือเทียบท่าผมก็รีบก้าวลงจากเรืออย่างเร่งรีบ ไอ้พี่กันเองก็ไม่ได้จะห้ามปรามอะไรพลางบอกว่าให้ผมเดินทางกลับบ้านปลอดภัย พอได้ยินแบบนั้นปั๊บก็ยิ่งรู้สึกขนหัวลุกแปลกๆ
ผมมุ่งตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ๆ ทันทีเพราะต้องการที่จะขอให้พวกเขาช่วยชาร์จแบตมือถือให้ผมสักหน่อยจะได้มีไว้ใช้ติดต่อเพื่อนฝูงได้บ้าง โชคดีที่พนักงานในร้านนั้นมีสายชาร์จที่มันเข้ากันได้กับมือถือของผมพอดี ผมนั่งจิบกาแฟอยู่ในร้านอยู่เกือบชั่วโมงเพื่อรอให้มือถือได้มีเวลาในการชาร์จพลังงานให้มีจำนวนมากกว่าครึ่งเพื่อที่จะนำมาใช้ประโยชน์ต่อได้
ทันทีที่ผมได้มือถือมีแบตเตอรี่เต็มเปี่ยม ผมก็รีบเข้าเช็กแจ้งเตือนจากทุกแอพลิเคชันทันที มีข้อความและสายเรียกเข้าจำนวนมากที่ติดต่อมาหาผมด้วยความเป็นห่วงว่าหายตัวไปไหน ผมยังไม่ได้ติดต่อกลับหาใครเพราะรู้สึกอยากขอเวลาตั้งสติอีกพักหนึ่ง ซึ่งในระหว่างนั้นผมก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาซะงั้น เลยรีบใช้มือถือค้นหาไอ้เกาะส่วนตัวของพี่กันสักหน่อยว่ามันมีอยู่จริงมั้ย และแล้วความจริงก็ปรากฏมาตรงหน้าจนผมแทบหงายท้อง!
เพราะไอ้ข้อมูลที่โผล่ขึ้นมาแบบยาวเหยียดนั้นมันบ่งบอกได้ชัดเจนว่าสถานที่แห่งนั้นคือสถานที่แบบไหน แล้วหาข้อมูลเป็นภาษาไทยตอนแรกก็ไม่เจอด้วยนะ ราวกับว่าถูกปิดบังเอาไว้จากสายตาคนไทยทั้งหมด แต่พอเปลี่ยนไปลองเสิร์ชหาข้อมูลเป็นภาษาอังกฤษแทน กลับกลายเป็นว่ามีข้อมูลขึ้นมาเป็นหลายร้อยเว็บ มาไล่นั่งอ่านแล้วก็ได้แต่ช็อก ถึงแม้ว่าจะอ่านได้ไม่เข้าใจทั้งหมดเพราะผมก็ไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษขนาดนั้น แต่ไอ้พาดหัวข้อมูลมันดันใช้คำว่า Sex Party Island
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไงอะ...
ดีแล้วที่มีชีวิตรอดมาได้ ไอ้พี่กัน! อย่าให้ได้เจอหน้ากันอีกเลยชาตินี้!!!