วงการซีรีส์วาย บันเทิงกว่าที่คิด... โดยเฉพาะเรื่องที่มันเกิดขึ้นหลังกล้องอะนะ
รัก,ตลก,ชาย-ชาย,สะท้อนปัญหาสังคม,วัยว้าวุ่น,วายบันเทิง,วาย,นิยายวาย,แฉ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เปลือกตาหยีทันทีเมื่อแสงแดดส่องเข้ามาสัมผัสที่ใบหน้าของบุ๊ค บังคับให้เขาต้องตื่นขึ้นจากการหลับไหล เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ พลิกตัวไปหยิบมือถือขึ้นมาดูนาฬิกาบอกเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์
เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเลยเวลาตื่นตามปกติทุกวันมาครู่ใหญ่ เขามีเวลาเตรียมตัวอีกเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่จะต้องออกไปทำงาน ความคิดเกี่ยวกับเรื่องของกันต์ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่เขาเต็มๆ ทำให้บุ๊คตัดสินใจว่าจะต้องคุยกับกันต์ในวันนี้ให้รู้เรื่อง
คนตัวสูงรีบอาบน้ำแต่งตัวในทันทีเพราะกลัวว่าหากเถลไถลมากกว่าอีกจะทำให้ออกไปทำงานเอาได้ อันที่จริงตั้งแต่ที่เขาได้เข้ามาทำงานในวงการบันเทิง เขาก็แอบรู้สึกที่จะเริ่มเบื่องานประจำที่ตัวเองทำมาก่อนหน้านี้อยู่บ้างเหมือนกัน งานรูทีน[1]ที่ต้องตื่นและนอนเวลาเดิมวนไปในทุกวันทำให้เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนที่เคยผ่านมา
เขาเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผ้าขนหนูสีขาวถูกพันปิดด้านล่างเอาไว้ ร่างกายที่เริ่มเข้าฟิตเนสมาเป็นระยะเวลาหลายเดือนเริ่มปรากฏให้เห็นผลลัพธ์เป็นลอนกล้ามบางๆ ที่หน้าท้องและหน้าอก มือข้างหนึ่งเอื้อมมาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดแอพลิเคชันไลน์แล้วพิมพ์ข้อความส่งหากันต์ในทันที
Book : เธอ วันนี้ตอนเย็นเจอกันที่ร้านกาแฟนะ
Book : มีเรื่องจะคุยด้วย
บุ๊คถอนหายใจหลังจากที่ส่งข้อความหาอีกฝ่ายสำเร็จ ได้แต่คาดหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในวันนี้ จิตใจของบุ๊คจดจ่ออยู่ที่เวลานัดหมาย เขาอยากจะเจอหน้าของกันต์เต็มที คิดถึงจนแทบบ้า ไอ้ที่วางแผนไว้ว่าอยากจะนอนกอดทั้งคืน กลับผิดพลาดเพราะผู้จัดการตัวดีเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เขารู้สึกเหนื่อยล้ากับงานที่ต้องจัดการและประชุมของวันนี้ กว่าจะผ่านไปได้แต่ละงานทำเอาเขาอยากจะกรีดร้องออกมา แต่ความกังวลใจเกี่ยวกับกันต์ก็ทำให้เขาไม่สามารถจดจ่อกับงานได้เต็มที่มากนัก หลายช่วงที่เขาถูกตำหนิจากเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าที่ไม่อาจมีสมาธิกับงานตรงหน้าได้ดีเท่าที่ควร
พอถึงเวลาเลิกงานบุ๊คก็รีบออกเดินทางไปยังร้านกาแฟที่ได้นัดกับกันต์เอาไว้เมื่อเช้า ร้านกาแฟตั้งอยู่ในย่านชุมชนที่ค่อนข้างสงบ เป็นร้านประจำที่เขามักจะมานั่งชิลทำงานบ่อยๆ เวลาที่ไม่ได้มีนัดต้องไปที่ไหน บรรยากาศของร้านค่อนข้างที่จะอบอุ่นและเงียบสงบ บุ๊คเลือกโต๊ะที่อยู่มุมในสุดเพราะหวังอยากจะได้ความโต๊ะที่มีความเป็นส่วนตัวมากที่สุด
“เธอ!” กันต์ที่เพิ่งมากถึงเดินเข้ามาหลังจากที่บุ๊คมาถึงได้ไม่นาน เขาเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้คนพี่รู้สึกอุ่นใจแต่มันก็ยังคงมีเงาของความกังวลที่แอบแฝงอยู่ในแววตาของคนตัวเล็ก
“พี่สั่งเครื่องดื่มกับขนมไปละ”
“อ่อ แล้วพี่อยากคุยอะไรครับ จริงๆ เรารอคุยกันที่ห้องก็ได้นี่ครับ”
บุ๊คสูดหายใจเข้าลึก สีหน้ามีความหนักใจปรากฏอยู่ “เรื่องเมื่อคืน ขอโทษนะ เกือบจะไปได้สวยอยู่แล้วเชียว”
“ไม่เป็นไรครับ”
“พี่รู้นะว่าหนูไม่สบายใจเรื่องเมื่อคืน ที่พี่ให้ความสำคัญกับงานมากกว่าหนู”
กันต์ส่ายหัว “หนูเข้าใจว่าพี่เป็นคนยังไง เรื่องงานพี่เต็มที่เสมอแหละ มันแค่น้อยใจนิดหน่อย ที่อุตส่าห์จะได้มีเวลาร่วมกัน แต่ก็ดันมาโดนงานมันขโมยไปซะก่อน”
“พี่รู้ พี่กำลังพยายามปรับตัวนะ แต่มันก็ไม่ง่ายเลยอะ” บุ๊คตอบพร้อมกับจับมือของกันต์เอาไว้แน่น "แต่พี่สัญญาว่าจะพยายามให้มากขึ้น หนูสำคัญกับพี่มากจริงๆ นะ"
คนน้องมองตาคนพี่ด้วยความซาบซึ้ง แววตาประกายมากขึ้นกว่าเดิม เขาเริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้นจากการกระทำของอีกฝ่าย แต่มันก็ยังไม่สามารถที่ทำให้จะให้เขามั่นใจได้มากพอว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไปกันรอด
“จริงๆ หนูก็แค่ต้องการความชัดเจนและความมั่นคงในความสัมพันธ์ของเราเท่านั้นแหละ อย่างอื่นก็ไม่ได้ต้องการอะไรแล้ว”
“ที่พี่ทำอยู่ยังไม่ชัดเจนมากพอเหรอ” บุ๊คมองจ้องกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อน
“ก็ชัด แต่มันเหลือแค่อย่างเดียวไง”
“เปิดตัวว่าเราคบกันสินะ...”
“ใช่ครับ”
“พี่จะทำให้เต็มที่นะ เพื่อเรา”
ทั้งสองคนนั่งพูดคุยกันพลางกินขนมและเครื่องดื่มที่พนักงานเอามาเสิร์ฟให้อย่างเปิดใจ บรรยากาศภายในร้านกาแฟที่อบอุ่นและเงียบสงบช่วยทำให้การสนทนาของพวกเขาเป็นไปด้วยดีมากขึ้น
ขณะที่ทั้งสองกำลังจะลุกขึ้นจากโต๊ะเพราะได้คุยกันจนเข้าใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อยู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามาในร้าน เป็นฮันเพื่อนรุ่นน้องของกันต์ที่บุ๊คเคยเจอในสวนสาธารณะก่อนหน้านี้ เขามองมาทางบุ๊คกับกันต์ด้วยสีหน้าสงสัย
"อ้าว พี่บุ๊ค พี่กันต์ มาทำอะไรกันที่นี่เหรอ? แล้ว... มาด้วยกันสองคนเหรอครับ" ฮันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย
บุ๊คมองหน้าผู้ถามด้วยความตื่นเต้น "อ่า... พอดี... เรามาคุยงานกันอะ"
กันต์หันขวับมามองหน้าบุ๊คทันทีด้วยความไม่พอใจ ทั้งๆ ที่เพิ่งคุยกันไปเมื่อกี๊แท้ๆ แต่เขากลับมองไม่เห็นความพยายามตามที่ปากคนพี่เอ่ยบอกเลยสักนิด “คุยงาน? เนี่ยเหรอที่พี่บอกว่าจะพยายามอะ”
“หนู อย่าเพิ่งเข้าใจผิด”
“หรือจริงๆ พี่ไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรา?” กันต์เอ่ยปากถาม น้ำตาคลอหน่วยอยู่ในดวงตา
ฮันถึงกับยืนงงด้วยความไม่เข้าใจ “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
บุ๊คพยายามอย่างยิ่งที่จะอธิบายให้กันต์ฟัง “มันไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่ยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยเรื่องนี้กับคนอื่น...”
“แต่ฮันก็ไม่ใช่คนอื่น”
“เธอ...”
“ถ้าพี่ไม่พร้อมที่จะยอมรับและเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเรา หนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะอยู่ต่อไปได้ยังไงอะ”
“กันต์ ฟังพี่ก่อนนะ” คนพี่คว้ามือของอีกฝ่ายมาจับเอาไว้
คนน้องดึงมือกลับในทันที “หนูฟังมามากพอแล้วพี่!”
กันต์หันหลังเดินออกจากร้านกาแฟในทันทีโดยที่คนตัวสูงยังคงยืนอยู่ที่เดิม ฮันหันมองไปที่บุ๊คด้วยแววตาที่สงสัย
"ที่พี่กันต์พูด มันหมายความว่ายังไงครับ” ฮันเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง
“จริงๆ ตอนนี้พี่สองคนเป็นคนสำคัญของกันและกัน แต่ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำยังไงต่อไปดี”
“คนสำคัญของกันและกัน? หมายความว่าพี่สองคน...”
บุ๊คพยักหน้าก่อนจะตัดสินใจบอกออกไป “อือ คบกันละ”
“จริงปะเนี่ย!! ดีใจด้วยนะพี่”
“ขอบใจมาก” ท่าทางของบุ๊คดูโล่งใจอย่างน่าประหลาดหลังจากที่ได้เอ่ยปากบอกฮันออกไปถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับกันต์
และนั่นทำให้เขาเริ่มจะคิดได้ว่า การเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขามันไม่ได้น่ากลัวแบบที่คิด...
คนตัวสูงกลับมาที่คอนโดในค่ำคืนนั้น เขารู้สึกว่าทุกอย่างเหมือนกำลังจะพังลงมา ความกังวลและความกลัวเหล่านั้นทำให้เขาไม่สามารถหลับตานอนลงได้สนิทนัก
วันรุ่งขึ้นบุ๊คตัดสินใจรีบออกไปหากันต์ที่บ้านในทันที เขากดกริ่งแล้วรอให้เจ้าของบ้านออกมาเปิดประตูด้วยใบหน้าที่นิ่งตึงจนแทบไม่สามารถเดาได้เลยว่ากำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่
“เธอมาทำอะไรแต่เช้า” กันต์เอ่ยถามอย่างสงสัย
"พี่มาเพื่อขอโทษและอธิบายทุกอย่าง พี่รู้ว่าพี่ทำผิดพลาด แต่พี่ก็ไม่อยากเสียหนูไปนะ" บุ๊คกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ
คนน้องถอนหายใจยาว "หนูแค่ต้องการความชัดเจนและความมั่นคง พี่สามารถให้หนูได้ไหมอะ"
“พี่จะพยายาม....”
เห้อ!
คนน้องได้ยินก็ถึงกับถอนหายใจยาวออกมา เขาไม่อยากได้ยินอีกแล้วไอ้คำว่าพยายาม เพราะได้ยินมามากเกินพอแล้ว สิ่งที่เขาอยากได้รับในตอนนี้ก็คือ การกระทำที่มันชัดเจนมากกว่า ไม่อยากได้ยินข้ออ้างใดอีกแล้ว
“พี่รักหนูนะ... พี่ไม่อยากเสียหนูไป”
กันต์มองตาบุ๊คนิ่ง แววตาจริงใจจากคนตัวสูงทำให้เขารู้สึกใจอ่อน “หนูก็รักพี่นะ แต่หนูอยากเห็นความกล้าของพี่มากกว่านี้”
บุ๊คยกยิ้ม "พี่จะทำทุกอย่างเพื่อเรา"
ทั้งสองคนกอดกันแน่นที่หน้าบ้านนั้นโดยไม่กลัวคำครหาของเพื่อนบ้านที่อาจจะผ่านมาเห็น แม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจจะยังมีหลายสิ่งที่ยังต้องปรับความเข้าใจกัน แต่ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันจะทำให้พวกเขาผ่านทุกอย่างไปได้เป็นอย่างดี
[1] มาจากคำว่า Routine หมายถึง งานที่ต้องทำเป็นปกติ สม่ำเสมอ, งานประจำ
