วงการซีรีส์วาย บันเทิงกว่าที่คิด... โดยเฉพาะเรื่องที่มันเกิดขึ้นหลังกล้องอะนะ
รัก,ตลก,ชาย-ชาย,สะท้อนปัญหาสังคม,วัยว้าวุ่น,วายบันเทิง,วาย,นิยายวาย,แฉ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บุ๊คคลายกอดจากคนตัวเล็กแล้วเริ่มกดจูบลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายทันที แรกเริ่มกันต์ก็พยายามขัดขืนเพราะยังยืนอยู่บริเวณหน้าบ้าน กลัวว่าใครผ่านมาเห็นเข้าจะไม่ดี ด้วยทั้งคู่ต่างก็เป็นนักแสดงที่พอจะมีคนรู้จักอยู่บ้าง หากมีคนเห็นเข้าแล้วเอาไปพูดต่อในโซเชียล อาจจะเกิดเรื่องข่าวคาวสร้างความเสียหายให้กับพวกเขาได้
ไอ้ที่กันต์บอกว่าอยากเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนั้น หมายถึงว่าอยากเปิดเผยเรื่องที่เขาคบกับบุ๊คให้กับเพื่อนรอบตัวหรือคนวงในรับรู้เท่านั้น ไม่ใช่ว่าอยากจะเปิดเผยต่อคนทั้งประเทศ เขารู้ดีว่าวงการบันเทิงมันเป็นดาบสองคม หากเรื่องนี้แพร่กระจายไปในวงกว้างรับรองได้ว่าในโซเชียลคงจะมีทั้งคนยินดีและคนด่าทอเป็นแน่
แต่คนสนิทรอบตัวของเขาคงไม่มีความคิดลบๆ กับเรื่องนี้อย่างแน่นอน
“พะ.. พี่” กันต์พยายามใช้มือดันอกของคนตัวสูงเอาไว้แล้วผละริมฝีปากออกจากอีกคน
“หื้ม?”
“เราเข้าไปในบ้านกันก่อนดีไหม”
“นิดหน่อยเอง”
“แต่นี่มันหน้าบ้าน ใครเห็นเข้าจะไม่ดีนะพี่”
“เอ่า! แล้วไหนบอกว่าอยากเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราให้คนอื่นรู้ไง” บุ๊คแกล้งยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“อย่ามาประชด”
“ค้าบบบ”
เสียงอ่อนเสียงหวานจากลูกอ้อนของคนพี่ทำให้กันต์แทบจะทนไม่ไหว เขารีบคว้าแขนแล้วลากอีกฝ่ายเข้าบ้านในทันที แม้ประตูรั้วบ้านจะไม่ได้ปิดแต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไร บ้านของเขาอยู่ท้ายสุดของซอย ไม่ค่อยมีใครผ่านไปมานักหรอก นอกจากเพื่อนบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและหลังข้างๆ ที่อยู่ติดกัน เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรต้องกลัวเลยสักนิดหากเปิดประตูบ้านทิ้งสักชั่วโมง ความต้องการของร่างกายในตอนนี้มันทำให้เขาเลิกกังวลเรื่องเหล่านั้นไปในทันที
ไฟราคะที่เริ่มครุกรุ่นทำให้พวกเขาบรรเลงเพลงรักกันตั้งแต่ห้องนั่งเล่น ทั้งสองคนไม่มีใครรอให้ขึ้นไปถึงห้องนอนด้วยซ้ำ การเปลี่ยนสถานที่กระทำกิจกรรมทางกายบ่อยๆ ก็เป็นข้อดีให้กับพวกเขาไม่น้อย เพราะมันทำให้รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิมทุกครั้ง ดีกว่าทำเรื่องอย่างว่าในสถานที่ซ้ำเดิม ไม่อย่างนั้นอาจจะทำให้เกิดอาการเบื่อหน่ายขึ้นมาได้
ข้าวของบนโต๊ะหน้าโซฟาในห้องนั่งเล่นถูกแขนของกันต์ปัดตกในระหว่างที่ถูกผลักลงนอนบนโซฟา คนตัวสูงโถมตัวเข้าใส่แล้วเริ่มจัดแจงการกระทำต่างๆ ในทันที มือหนารีบปลดกางเกงและถอดเสื้อผ้าตัวเองออกในทันที ส่วนคนตัวเล็กก็ไม่รอรีปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ปิดคลุมตัวเองออกบ้างเช่นกัน
ยามเมื่อผิวกายของทั้งสองคนสัมผัสกันก็ยิ่งปลุกเร้ากามารมณ์ได้มากยิ่งยิ่ง ส่วนกลางลำตัวของทั้งคู่ชูชันขึ้นพร้อมใช้งาน บุ๊คไม่เสียเวลาเล้าโลมร่างกายอีกต่อไป เพราะความใคร่มันมากกว่าการอยากทำด้วยความรัก ความกระสันมันปะทุจนควบคุมไม่อยู่ ปกติคนพี่จะชอบเล้าโลมให้ถึงที่สุดก่อน แต่ในเวลานี้เขาอยากจะสอดใส่เข้าไปในทันที ไม่อยากที่จะเสียเวลาอีกต่อไป
“ขอนะ” เสียกระเส่าของบุ๊คเอ่ยกระซิบที่ข้างใบหูของกันต์
“ใส่เข้ามาเลยครับ หนูไม่ไหวแล้ว”
สิ้นคำพูดของคนตัวเล็ก คนพี่ก็จับส่วนกลางลำตัวยัดเข้าไปในช่องทางรักของกันต์ในทันที ด้วยเพราะไม่ได้ผ่านการเตรียมตัวมาก่อน การกระทำในครั้งนี้จึงค่อนข้างทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บเพราะถูกเสียดสีจากช่องทางด้านหลังที่ตอดรัดมากกว่าปกติ มันรู้สึกจุกแน่นอย่างบอกไม่ถูก
อึก!!
กันต์กัดฟันทนกับความรู้สึกเจ็บที่เกิดขึ้น เขาหลับตาปี๋พลางกัดริมฝีปากล่างเอาไว้เพราะรู้ดีว่าอีกไม่กี่นาที่ความเจ็บเหล่านี้จะแปรเปลี่ยนไปเป็นความเสียวกระสันที่มอบความสุขให้เขาได้
กิจกรรมบนโซฟาดำเนินไปอย่างเร่าร้อนโดยปราศจากสิ่งใดขัดขวาง ทั้งสองคนจัดหนักจัดเต็มอย่างหื่นกระหายราวกับโหยหามาหลายวัน เสียงกระแทกดังอย่างต่อเนื่องโดยไม่ได้เกรงกลัวว่าจะมีคนด้านนอกได้ยิน
อ๊า!!!
เสียงครางดังลั่นออกมาเมื่อทั้งกันต์และบุ๊คต่างก็ปลดปล่อยของเหลวขาวขุ่นออกมานอกลำตัว ทั้งคู่หอบแฮ่กทิ้งกายลงนอนบนโซฟานั้น สีหน้าแสดงออกถึงความสุขที่ต่างฝ่ายต่างก็ได้รับจากกิจกรรมในครั้งนี้
หลังจากที่พากันไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย ทั้งสองคนก็เดินมานั่งลงที่หน้าทีวี เปิดหนังจากในเน็ตฟลิกซ์ดูเพื่อผ่อนคลายหลังจากทำกิจกรรมอันหนักหน่วง มือหนึ่งของบุ๊คกดสั่งอาหารจากในแอพลิเคชันก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้างแล้วสวมกอด
“พี่ตัดสินใจแล้วนะ”
“หื้ม?” กันต์หันหน้ามองอย่างสงสัย
“เรื่องของเรา...”
“...”
“พี่จะเริ่มเปิดเผยเรื่องของเรา ไม่อยากจะซ่อนอะไรอีกต่อไปละ”
“เดี๋ยวนะ...” คนน้องมองหน้าคนพี่อย่างประหลาดใจ “ พี่หมายความว่าพี่พร้อมที่จะบอกคนอื่นเรื่องที่เราคบกันแล้วเหรอ”
“อื้อ! พี่ว่าพี่พร้อมละ หนูสำคัญกับพี่มาก และพี่ไม่อยากที่จะเสียหนูไป...”
กันต์ได้ฟังก็ยกยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา “ขอบคุณมากนะพี่ หนูรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย”
ทั้งสองคนกอดกันแน่น ความอบอุ่นและความรักที่พวกเขามีให้กันทำให้ความกังวลและความไม่มั่นคงในใจลดลงไปได้มาก บุ๊คเองก็รู้สึกว่าตัวเองมีความมั่นใจมากขึ้นในการที่จะเผชิญหน้ากับโลกและเปิดเผยความสัมพันธ์ของเขากับกันต์
บ่ายวันต่อมาบุ๊คได้นัดกลุ่มเพื่อนของตัวเองที่เป็นเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกันมากินข้าวที่ร้านอาหารร้านประจำที่ชอบนัดกันบ่อยๆ สมัยเรียน โดยที่แคนกับนุ่นเองก็รีบบินกลับมาไทยเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ เพราะบุ๊คบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่จะคุยด้วยอย่างจริงจัง ฝ่ายกันต์เองก็นัดเพื่อนฝูงในวงการที่สนิทกันมาแค่สองสามคน ทีแรกกันต์ก็ว่าจะไม่ชวน สำหรับเขาเรื่องการเปิดตัวมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ส่วนใหญ่เพื่อนฝูงที่สนิทกันก็รู้ดีอยู่แล้วถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา
“จริงๆ ที่นัดมาวันนี้ก็เพราะมีเรื่องอยากบอก” บุ๊คเอ่ยพูดขึ้นหลังจากที่อาหารทยอยมาเสิร์ฟจนครบ
“อะ ยังไง ไหนเล่า” นุ่นตอบรับด้วยท่าทีอยากรู้ เพื่อนทุกคนหันมามองที่คนตัวสูงเป็นตาเดียว
“คือกูกับกันต์กำลังคบกัน...” บุ๊คเอ่ยบอกอย่างไม่เต็มเสียงนัก ด้วยกลัวว่าจะมีคนไม่เห็นด้วย “ก็เลยอยากบอกให้ทุกคนได้รู้อะ ไม่อยากปิดบัง”
ทุกคนในโต๊ะนั่งนิ่งหันมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ เผยอยิ้มขึ้นมา นุ่นเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นไปโอบกอดเพื่อนสนิทของตัวเองเอาไว้ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ
“กูดีใจด้วยนะที่มึงกล้าเปิดเผยเรื่องนี้ จริงๆ กูกับอีแคนก็รู้อยู่แล้วตั้งแต่ที่ไปเชียงใหม่ด้วยกัน แค่รอมึงพูดออกมาแค่นั้น”
“ใช่ มึงไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกังวลนะ ยังไงพวกกูก็สนับสนุนมึงเสมอ” แคนกล่าวเสริม
“ขอบใจมากพวกมึง”
สีหน้าของบุ๊คดูผ่อนคลายลงเยอะหลังจากที่ได้เอ่ยปากพูดออกไป จากตอนแรกที่ดูอมทุกข์ราวกับว่ามีเรื่องหนักอกหนักใจมาหลายเดือน
บรรยากาศภายในร้านผ่อนคลายมากขึ้น หลังจากที่ทุกคนได้รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของบุ๊คกับกันต์ มีบ้างที่โดนแซวเวลาดูแลกันและกัน แต่ก็เป็นเพียงการสร้างบรรยากาศที่สนุกสนานให้กับทุกคนในโต๊ะอาหารเท่านั้น ไม่ได้ทำไปเพื่อการบุลลี่
“แต่พี่กันต์รู้ใช่ไหมว่าเรื่องนี้ก็ให้คนนอกรู้ไม่ได้อยู่ดี” อยู่ๆ ฮันก็พูดแทรกขึ้นมาในระหว่างที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับอาหารบนโต๊ะ
“อื้อ พี่คุยกับพี่บุ๊คแล้ว”
“พี่คงบอกแค่กลุ่มเพื่อนสนิทกับครอบครัวเท่านั้นแหละ คนอื่นๆ คงไม่ได้บอก พี่เข้าใจดี เป็นนักแสดงเรื่องแบบนี้ไม่ควรจะให้นักข่าวหรือแฟนคลับรู้เด็ดขาด”
“จริงพี่ ระวังๆ”
หลังจากการสนทนาในครั้งนี้ก็ดูว่าทิศทางของบุ๊คและกันต์ดูจะเป็นไปในทิศทางที่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ บุ๊คเองก็ทยอยบอกคนใกล้ชิดและพ่อแม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับกันต์ ซึ่งการตอบรับจากทุกคนก็เป็นไปในทางบวก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขามั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองมากขึ้น
เขาคลายกังวลไปได้มากในการเปิดเผยตัวตนของเขา...
เย็นวันนั้นทั้งคู่กลับไปที่คอนโดของบุ๊คด้วยกัน ความสุขฉายชัดบนใบหน้าของคนทั้งคู่ เสียงเพลงที่ดังจากทีวีที่กันต์เปิดจากเพลย์ลิสต์ในยูทูปขับกล่อมให้บรรยายภายในห้องผ่อนคลายมากขึ้น คนน้องหย่อนตัวลงที่โซฟาหน้าทีวีแล้วเอนตัวปิดเปลือกตาลงเพราะรู้สึกอยากพักสายตาสักหน่อย
“ดีจังเนอะ ที่วันนี้ทุกคนโอเคกับเรื่องของเรา” บุ๊คเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่ข้างคนตัวเล็กแล้วเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“อื้อ!” กันต์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วลืมตาขึ้นมองคนข้างๆ
“แล้วเธอรู้สึกไงบ้าง พี่ทำตามคำพูดแล้วนะ”
“หนูดีใจที่พี่กล้าพูดมันออกมา พี่ทำให้หนูรู้สึกว่าหลังจากนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันจะสามารถผ่านไปได้ด้วยดี”
บุ๊คจับมือกันต์เอาไว้ก่อนจะพูดต่อ “เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน พี่สัญญาว่าจะดูแลเธอและไม่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอีกต่อไป”
“หนูรักพี่นะ”
คนพี่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มตอบ “พี่ก็รักหนู”
“พี่ว่า... อนาคตของเราจะเป็นยังไงครับ” จู่ๆ กันต์ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยแววตามีความหวัง
คนพี่ยกแขนขึ้นมาโอบไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้แล้วดึงเข้าไปกอด “พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่พี่รู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันแล้วผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน”
“หนูก็เชื่อแบบนั้น”
ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โซฟาแบบนั้นแม้ว่าสถานที่จะธรรมดาไม่ได้พิเศษอะไร แต่ความรู้สึกและความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้กลับทำให้มันดูพิเศษขึ้นกว่าวันไหนๆ ความรัก ความเอาใจใส่และความกล้าหาญที่พวกเขามีให้กันทำให้ทั้งคู่รู้สึกว่าพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้า ทั้งบุ๊คและกันต์มั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถสร้างอนาคตที่สดใสและมีความสุขร่วมกันได้
ในค่ำคืนนั้น ด้วยความรักและความอบอุ่นที่พวกเขามีให้กันทำให้ทุกอย่างมันเริ่มที่จะดูสมบูรณ์แบบ บุ๊คและกันต์นอนหลับไปด้วยกันในอ้อมกอดที่อบอุ่นและมั่นคง ทั้งสองคนรู้สึกว่าพวกเขาได้พบกับความสุขที่แท้จริงและพร้อมที่จะเผชิญกับอนาคตที่รออยู่ข้างหน้า
