เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,ไทย,ผี,ปราบผี,วิญญาณ,รักวัยรุ่น,โรงเรียน,วายแฟนตาซี,แฟนตาซี,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
ผู้แต่ง
ช่อกาญจน์
เรื่องย่อ
ชายหนุ่มกดกริ่งหน้าประตู พลางชะเง้อชะแง้เข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ กดเรียกอยู่ 2-3 ครั้งก็มีเสียงตอบกลับมา
"ใครครับ"
"อะ เอ่อ ผมฟีเอล คอเทลครับ คนที่จะมาเป็นพ่อบ้าน..." เขาตอบกลับไปอย่างประหม่าเพราะไม่เห็นหน้าคนพูด
"อ้อ เข้ามาสิ" สิ้นเสียงคำสั่ง ประตูรั้วตรงหน้าก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกทีละนิดอย่างเชิญชวน
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็ได้เห็นอะไรบางอย่างที่ชวนให้ขนลุกขนพองในขณะที่นัยน์ตาสีม่วงเบิกกว้างขึ้นมองดูภาพรางๆ ของใครบางคนที่อยู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น
ผมยาวสยายสีแดงเพลิงที่ปกคลุมใบหน้ารูปไข่ขาวซีดกับชุดวันพีชสีขาวที่ยาวไปถึงเข่า ดูจากรูปร่างแล้วอายุน่าจะพอๆ กับชายหนุ่ม
"เจ้า เป็น ใคร น่ะ...มนุษย์ เหรอ...อยาก ไป อยู่ กับ ข้า ไหม ล่ะ" บวกกับเสียงที่ฟังดูเย็นยะเยือกจนชวนให้ขนลุกซู่กับคำพูดที่ฟังดูเอื่อยๆ เหมือนกับว่าติดขัดอะไรบางอย่าง แค่นั้นก็พอที่จะทำให้ชายหนุ่มที่ยืนตาค้างด้วยรู้แล้วว่า สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขานั้นไม่ใช่คน แต่เป็น.. วิญญาณ!
ณ คฤหาสน์ที่ใหญ่โตรโหฐานตั้งตระหง่านอยู่บนหน้าผาที่สูงชันซึ่งด้านหน้าของบ้านถูกสร้างให้หันหน้าเข้าหาถนนที่มีเพียงสายเดียวที่สร้างจากตัวบ้านหลังใหญ่ออกสู่ถนนภายนอกโดยบริเวณรอบๆ ถนนที่ทอดยาวออกไปถูกปกคลุมไปด้วยต้น 'ซาดรีน่า' ที่ออกดอกสีม่วงบานสะพรั่ง
แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงมีสายลมพัดผ่านจากต้นดาหลาเข้าสู่ตัวบ้านอยู่ดีประกอบกับด้านล่างของหลังบ้านเป็นนํ้าทะเลที่มีเสียงคลื่นซัดสาดเซาะมาตามโขดหินทำให้บริเวณรอบๆ บ้านหลังใหญ่นี้ร่มรื่นและเย็นสบายไปด้วยสายลมและบรรยากาศที่สวยงาม
รถโดยสารคันหนึ่งแล่นมาตามถนนสายยาวที่ทอดจากด้านนอกเข้าสู่คฤหาสน์ด้วยความเร็วและกำลังมุ่งตรงไปที่บ้านหลังใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้านั้นอย่างมีจุดหมายในขณะที่พระอาทิตย์ในยามเย็นกำลังลับขอบฟ้า
เพียงไม่นานรถแท็กซี่ก็จอดลงตรงหน้าประตูของคฤหาสน์อย่างช้าๆ ประตูรถถูกเปิดออกอย่างง่ายดายพร้อมกันนั้นก็มีร่างของหนุ่มน้อยหน้าใสก้าวลงมาจากรถและตามด้วยกระเป๋าใบใหญ่ที่หนักอึ้งเหมือนกับว่าขนของย้ายบ้านยังไงยังงั้นแหละ
"โหว ที่นี่น่ะเหรอที่ฉันจะมาเป็นพ่อบ้าน" ดวงตากลมโตสีม่วงเข้มเบิกกว้างมองดูประตูรั้วของคฤหาสน์ด้วยความตื่นตะลึง พลางมองไปรอบๆ บ้านหลังใหญ่โตที่มีประตูรั้วเหล็กบานใหญ่กั้นตัวบ้านกับถนนทางเข้า
รถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ทิ้งให้ชายหนุ่มร่างบางที่อยู่ในชุดธรรมดาเสื้อยืด-กางเกงยีนยืนสอดส่องสายตาคู่กลมนั้นมองไปรอบๆ อย่างไม่เคยเห็นกับความใหญ่โตรโหฐานของบ้านหลังนี้มาก่อน...
"หวังว่าเจ้านายของบ้านหลังนี้จะไม่ตัณหากลับเหมือนคนที่แล้วๆ มานะ" เขาบ่นพึมพำและทำท่าทางขยะแขยงเมื่อนึกถึงเรื่องของเจ้านายคนเก่าเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนหน้านี้
<...2 เดือนก่อน...>
ภายในห้องทำงานผู้บริหาร ชายวัยกลางคนในชุดภูมิฐานนั่งลูบพุงยื่นของตัวเองอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านกับงานกองโตที่ไม่ว่าจะจัดการยังไง ขณะกำลังครุ่นคิดเขาก็นึกถึงลูกน้องหนุ่มน่ารักคนนึงที่จะมาช่วยระบายความเครียดให้เขาได้
"นี่...ป้าเนีย! ไปตาม 'ฟีเอล' มาพบฉันที" ชายวัยกลางคนสั่งแม่บ้านสูงวัยที่อยู่ด้วยกันมานานนับ 10 ปี ด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น โดยไม่สนใจหญิงชราที่เดินเหินไม่สะดวกเท่าแต่ก่อน
"ได้ค่ะ" แม่บ้านรับคำและเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างเงียบๆ
ไม่นานหลังจากนั้น ฟีเอลก็เคาะประตูห้องด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
ก๊อกๆๆ
"เข้ามาสิ"
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากภายใน เด็กหนุ่มก็เปิดประตู และเดินผ่านเข้ามาอย่างนอบน้อมและหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานด้วยอาการสำรวมกิริยาท่าทาง
"คุณมาเฟียสมีอะไรจะให้ผมรับใช้หรือครับ" เด็กหนุ่มถามตามประสาคนรับใช้ที่โดนเจ้านายเรียกให้เข้ามาพบ
"อ่อ ก็ไม่มีอะไรหรอก...แค่อยากจะถามอะไรนายนิดๆ หน่อยๆ น่ะ" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย
"จะถามอะไรเหรอครับ" ฟีเอลถามอย่างนึกสงสัย สีหน้ามีแววระแวดระวัง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนเรียกเข้ามาพบในห้องทำงานของเจ้านายวัยกลางคนผู้นี้ แล้วแต่ละครั้งที่เขามาก็มักจะเป็นเรื่องไร้สาระ และโดนลวนลามเล็กน้อยก่อนเขาจะหาทางหลีกหนีออกมาได้ตลอด
"ที่โรงเรียน เป็นยังไงบ้างล่ะ" มาเฟียสถามยิ้มๆ พลางลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มอย่างช้าๆ
"ก็...ไม่มีปัญหาอะไรครับ" เขาตอบคำถามนั้นเสียงเรียบ เรื่องเรียนหนังสือเป็นหนึ่งเหตุผลที่เขาทนทำงานเป็นคนรับใช้อยู่ที่บ้านหลังนี้ เพราะโดยปกติแล้วคงไม่มีเจ้านายบ้านไหนยอมให้คนรับใช้ไปเรียนหนังสือ แล้วทำงานตอนเย็นหรือช่วงวันหยุดหรอก แต่เพราะนายจ้างยื่นข้อเสนอเรื่องนี้มา เขาเลยต้องยอมรับมัน
"แล้วมีแฟนหรือยังล่ะ สนใจสาวคนไหนเป็นพิเศษรึเปล่า" มาเฟียสถามพลางเดินไปอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่ม จ้องมองดวงหน้าใสที่ก้มมองพื้นอย่างมีความหมาย นี่เป็นหนึ่งในรสนิยมส่วนตัวของเขาที่น้อยคนจะรู้ว่าเขาชอบเด็กวัยใสๆ ไม่ว่าจะหนุ่ม จะสาวเขาไม่สนใจ ขอแค่เป็นวัยใสๆ จะมอง จะทำอะไรก็เพลินตาไปหมด ชวนให้ตื่นเต้นและตื่นตัวเป็นที่สุด!
"ก็ไม่มีนะครับ" เด็กหนุ่มเริ่มงงกับคำถามของเจ้านายหนุ่มที่รอบนี้ถามแปลกๆ แต่ในใจกลับรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกลกับเหตุการณ์ตรงหน้า
"งั้นเหรอ แล้ว..." ประโยคนั้นถูกเว้นวรรคเอาไว้ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงติดหัวเราะว่า "สนใจผู้ชายด้วยกันรึเปล่า อย่างฉันน่ะ " รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาที่มุมปากของชายวัยกลางคนพร้อมกับที่แขนทั้งสองเอื้อมไปกอดเอวด้านหลังของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น
"เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ!" เด็กหนุ่มร้องด้วยความตกใจอย่างสุดขีด
"ทำไมล่ะ นายไม่ชอบเหรอ" นํ้าเสียงนั้นฟังดูรื่นเริงแต่นัยน์ตาสีดำกลับฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างเห็นได้ชัด " ไม่ต้องห่วงนะฟีเอล ฉันจะไม่ทำรุนแรงกับนายหรอก"
"ปล่อยนะ!" ฟีเอลดิ้นขัดขืนอย่างรังเกียจ จริงอยู่ที่มาเฟียสแสดงออกหลายครั้งว่าสนใจและแอบลวนลามเขาบ่อยๆ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะจู่โจมแบบโจ่งแจ้งขนาดนี้
ไอ้บ้านี่ตัณหากลับชัดๆ นี่ฉันเป็นผู้ชายก็ยังไม่เว้นเลย เด็กหนุ่มคิดอย่างโมโหและขยะแขยงอย่างสุดขีด
"ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ" เขาถามกวนๆ ยิ้มมีเลศนัยก่อนจะเริ่มเลื่อนฝ่ามือขึ้นมาลูบไล้เรือนร่างขาวที่บอบบางใต้เสื้อผ้าอย่างหื่นๆ พร้อมกับค่อยๆ กดริมฝีปากไปที่ซอกคอขาว
"หยุดนะ!" ฟีเอลร้องตะโกนอย่างขนลุก รอบนี้เขาทนกับคนบ้ากามของอีกฝ่ายไม่ได้แล้วจริงๆ
พลั่ก!
เมื่อฟีเอลดิ้นสุดแรงจนหลุดแล้วก็เงื้อหมัดขึ้นมาและปล่อยไปที่หน้าของเจ้านายหื่นตรงหน้าอย่างสุดแรงด้วยความโกรธ
"โอ๊ย! ทำอะไรของนายน่ะ..ฟีเอล!?" ชายหนุ่มถามพลางจับที่มุมปากอย่างเจ็บๆ และเหมือนยังงงๆ ว่าเด็กหนุ่มกล้าต่อยเขาเหรอ
"ฉันควรจะถามแกมากกว่านะ ว่าทำอะไร นี่ฉันเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง" ฟีเอลชี้หน้าด่าอย่างเคืองๆ ในขณะที่เจ้านายหนุ่มได้แต่ทำหน้าตาตกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของฟีเอลไม่หาย
"กะ แก..." อีกฝ่ายตะกุกตะกัก ยกมือกุมหน้าที่โดนต่อย
"เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาล่ะ ลูก - เมียก็มีแล้วนะ ตัณหากลับรึไงถึงได้มาทำอย่างนี้กับผู้ชายน่ะ..."
"นี่แก..." มาเฟียสชี้นิ้วใส่หน้าเขา หน้าแดงด้วยความโกรธ
"ฉันขอลาออกจากที่นี่ ลาก่อน" เด็กหนุ่มบอกและเดินออกจากห้องทำงานไป ทิ้งให้ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งอึ้งค้างอยู่ในห้องทำงานอย่างไม่สนใจไยดี
+ - + - + - + - + - +
...ตกดึก... (ภายในอพาร์ตเม้นห้องเช่าแห่งหนึ่ง) ...
ฟีเอลค่อยๆ เดินมานั่งที่โซฟาสีแดงริมหน้าต่างพลางเหลือมอง 'โคซิส' เพื่อนสนิทสมัยเรียน พ่วงด้วยตำแหน่งรูมเมทที่หารค่าเช่าห้องพักคอนโดเดียวกันกับเขา เพื่อนชายของเขาคนนี้จัดว่าเป็นคนที่หน้าตาดีระดับนึง ค่อนข้างฮอตสำหรับสาวๆ ในโรงเรียน ถึงแม้ไม่ได้เป็นเดือนคณะ แต่ผิวขาวๆ หน้าตาตี๋ๆ ปากบางๆ ก็ตรงสเปคสาวๆ หลายคน มีครอบครัวที่มีฐานะปานกลางแต่ย้ายมาเช่าหอพักอยู่เพื่อสะดวกในการเดินทางไปเรียน
ส่วนเขาฟีเอล หน้าตาก็จัดว่าไม่ได้ขี้เหร่ แต่เพราะเขาตัวค่อนข้างเล็ก ผิวขาว ตาโตทำให้ดึงดูดพวกผู้ชายบ้ากามเข้ามาหามากกว่าสาวๆ ทั่วไป และไม่ต้องพูดถึงเรื่องฐานะอย่างใครอื่นเขา เพราะฟีเอลเป็นเด็กกำพร้า เขาถูกทิ้งตั้งแต่ยังเล็ก ถูกเลี้ยงมาที่บ้านอุปการะ พอเริ่มโตเข้าโรงเรียนเขาก็ทำงานหาเงินเรียนเองนับแต่นั้น จวบจนปัจจุบันเขาก็มาหารห้องเช่าอยู่กับเพื่อนสนิทคนนี้
ห้องคอนโดของพวกเขาแบ่งแยกเป็นสัดส่วน ฝั่งขวาคือ 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ ฝั่งซ้ายเป็นเคาน์เตอร์ครัวขนาดเล็กๆ และโต๊ะกินข้าวขนาดย่อมเยา 1 โต๊ะ 2 เก้าอี้ ถัดมาเป็นห้องนั่งเล่นที่มีโซฟาสีแดง 2 ตัววางซ้อนกันเป็นรูปตัวแอล กับโต๊ะไม้สี่ขาสำหรับวางของกินเล่น
เด็กหนุ่มยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มพลางมองเพื่อนที่กำลังนั่งพิมพ์รายงานอย่างใจจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์ของมัน กำลังครุ่นคิดว่าจะบอกเพื่อนสนิทตรงหน้าอย่างไรดี