เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,ไทย,ผี,ปราบผี,วิญญาณ,รักวัยรุ่น,โรงเรียน,วายแฟนตาซี,แฟนตาซี,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"นี่โคซิส...ช่วยหาที่ทำงานใหม่ให้ฉันหน่อยสิ " ฟีเอลตัดสินใจเปิดประเด็น มองเพื่อนสนิทต่างคณะที่ตอนนี้กำลังเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยเหมือนกันกับเขา และกำลังนั่งเอนหลังทำรายงานอย่างชิวๆ
"ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ" เพื่อนชายถาม สีหน้าเรียบนิ่งโดยที่สายตายังจ้องมองหน้าจอคอม ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองฟีเอลที่นั่งมองเขาอยู่
แค่มองตาละห้อย หน้าเจื่อนๆ ยิ้มแห้งๆ โคซิสก็เข้าใจเหตุผล และเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบ
"ตกงานอีกแล้วล่ะสิ"
"อืม" เด็กหนุ่มหยักหน้า ฉีกยิ้มแหยๆ
โคซิสนั่งมองหน้าฟีเอลที่นั่งตาใสมองเขาอย่างขอร้อง ยิ่งกะพริบตาปริบๆ มองแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ เขากับฟีเอลเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนประถมด้วยกัน พอเข้าโรงเรียนมัธยม ก็เป็นเขาเองที่ตามเพื่อนสนิทมาเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกันแถมยังอยู่ห้องเดียวกันอีก
"แล้วยังไง คราวนี้ออกด้วยเหตุผลเดิมอีกรึเปล่า" เขาถอนหายใจเบาๆ กอดอกถาม
"ใช่"
ฟีเอลตอบ ถอนหายใจออกมานิดนึงก่อนจะพูดต่ออย่างอัดอั้นตันใจว่า
"เจ้าพวกนั้น มันเกิดตัณหากลับอะไรขึ้นมานะ...ถึงได้ทำเรื่องพรรค์นั้นกับผู้ชายด้วยกันได้อย่างหน้าตาเฉยน่ะ คิดแล้วมันน่าโมโหนัก...ฮึ่ม!"
"แต่ฉันว่าหน้าตาของนายมากกว่ามั้ง ที่เชิญชวนพวกอย่างนั้นน่ะ" โคซิสบอก ทำหน้าเหมือนยิ้มเยาะ มองฟีเอลที่ทำหน้าขยะแขยงพวกที่ชอบผู้ชาย เขาก็เป็นอีกคนนึงที่ชอบผู้ชายและแอบชอบเพื่อนสนิทคนนี้มานานแล้ว แต่เพราะอีกฝ่ายไม่ได้ชื่นชอบไม้ป่าเดียวกัน ทำให้เขาไม่กล้าแสดงออกเพื่อจะได้อยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มนานๆ
"นี่นายคงไม่ได้เป็นเหมือนเจ้าพวกนั้นหรอกนะ" ฟีเอลมองเพื่อนชายอย่างไม่ไว้ใจ
"นายคบกับฉันมากี่ปีแล้ว คิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ" เพื่อนชายถามกึ่งหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน
"รู้น่า ฉันคบกับนายมาตั้ง 4 ปีแล้ว ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายเป็นคนยังไง" เด็กหนุ่มหัวเราะกับอาการลุกลนของเพื่อนสนิท
"แล้วไอ้เมื่อกี้มันอะไร..."
"ฉันแค่ล้อเล่นน่า" เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างรื่นรมย์ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงจริงจังว่า "คอยดูนะ..ถ้าฉันเจอไอ้พวกผู้ชายพรรค์นั้นอีกล่ะก็..ฉันจะเจี๋ยนไอ้น้องชายของมันทิ้ง! ชิ! "
เขาทำหน้าจริงจังในขณะที่เพื่อนชายของเขาได้แต่นั่งหัวเราะแห้งๆ ให้กับความคิดของเจ้าตัวอย่างไม่ค่อยจริงจังสักเท่าไหร่...
"เดี๋ยวนายก็ได้คนรักเป็นผู้ชายหรอก" โคซิสเปรยขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลพลางทำหน้ายิ้มๆ
"ไม่มีทาง ชาตินี้ฉันจะไม่มีคนรัก ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายด้วยกันแล้วล่ะก็...ไม่ต้องพูดถึงเลย!" ฟีเอลบอกอย่างเด็ดขาด
"ระวังนะ โบราณเขาว่าเกลียดสิ่งไหนจะได้สิ่งนั้น!" ชายหนุ่มบอกพลางทำหน้าล้อเลียน
"อึ้ย! ผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ ไม่มีทาง" เขาบอกพลางทำท่าขนลุก "ฉันว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ" เด็กหนุ่มบอกปัดเพราะไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระ "นี่ตกลงจะช่วยหาที่งานใหม่ให้ฉันได้ไหมอ่ะ"
"ฟีเอล งานไม่ได้หาง่ายๆ นะ" เพื่อนชายบ่นออกมาแต่ก็ไม่วายที่จะหาที่ทำงานให้กับเพื่อนสนิทตรงหน้า ขณะมือก็ค้นหาข้อมูลในคอมไปพลางๆ "อ่อ เจอแล้ว"
เขาบอกและหัวหน้าจอคอมให้ฟีเอลดู เด็กหนุ่มเดินมานั่งข้างๆ ยื่นหน้าก้มไปดูหน้าจอคอม ทำให้โคซิสอดเหลือบมองคอขาวผ่องของเด็กหนุ่มไม่ได้
"อาชีพนี้อีกแล้วเหรอ" ฟีเอลทำหน้าเบื่อหน่ายกับข้อความประกาศรับสมัครงานที่หน้าจอคอม
'ขอรับสมัครคนที่สนใจตำแหน่งพ่อบ้าน - แม่บ้าน
ค่าจ้างเดือนละ xx,xxx (ขอคนที่พร้อมเริ่มงานทันที)
มีที่พัก อาหารให้ครบ 3 มื้อ.....'
"นายจะไม่ทำก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยแบบฉันเลย" โคซิสบอก
"ไม่ได้หรอก ยังไงฉันก็ต้องหางานทำแล้วเก็บเงินเอาไว้เรียนต่อจนจบให้ได้ " เด็กหนุ่มบอก ท่าทางมุ่งมั่นมาก
"แต่นายได้ทุนเรียนฟรีไม่ใช่เหรอ" เพื่อนหนุ่มบอก เอียงคอมองอย่างสงสัย
"ก็ใช่ แต่พวกเราก็ต้องเรียนชั้นสูงอีกนะโคซิส อย่าลืมสิ" ฟีเอลบอกเสียงแห้งเมื่อนับชั้นปีที่เหลือ
‘โรงเรียนชั้นสูง’ เป็นอีกโรงเรียนที่ทุกคนต้องเรียนต่อจากโรงเรียนชั้นกลาง โดยปกติโรงเรียนทั่วไป จะแบ่งแยกเป็นโรงเรียนชั้นเล็ก เหมาะสำหรับเด็กเล็กตั้งแต่อายุ 3-12 ปี โรงเรียนชั้นกลาง เหมาะสำหรับเด็ก 13-20 ปี และโรงเรียนชั้นสูงมีไว้สำหรับคนที่เตรียมพร้อมจะทำงานหรือเป็นหัวหน้าครอบครัว เหมาะกับคนอายุ 21-25 ปี ซึ่งแต่ละโรงเรียนจะแบ่งเป็นลำดับขั้นตามอายุที่เข้าเรียน
และหากใครไม่ผ่านหลักสูตรของโรงเรียนชั้นสูงก็จะโดนดูถูกสารพัดว่าเป็นคนชั้นต่ำ ไม่มีการศึกษา ไม่รับเข้าทำงาน หาเลี้ยงครอบครัวไม่ได้ ถึงแม้ว่าฟีเอลจะเป็นเด็กกำพร้า ถูกทิ้งมาตั้งแต่เกิด แต่เขาก็ไม่อยากโดนดูถูกไปตลอด และยังอยากมีเงินหาเลี้ยงตัวเองให้มีชีวิตรอดต่อไป
"ตอนนี้ก็ใกล้จะเก็บเงินครบล่ะ อีกไม่กี่ปีเท่านั้น" ฟีเอลเปรยหลังจากอ่านข้อมูลในประกาศคร่าวๆ ก่อนจะมีท่าทางมุ่งมั่นขึ้นมา "เอาล่ะ ฉันจะลองดูอีกสักครั้ง มาโคซิส...ปริ๊นใบสมัครให้หน่อย"
ชายหนุ่มกรอกใบสมัครอย่างรวดเร็วและเตรียมเอกสารทั้งหมดส่งไปทางไปรษณีย์ และไม่กี่วันต่อมาก็ได้มีจดหมายจ่าหน้าซองมาถึงฟีเอลโดยข้อความข้างในเขียนเอาไว้
'ถึงคุณฟีเอล คอเทล เราตกลงรับคุณเข้าทำงาน โดยมีเงื่อนไขว่าคุณต้องเริ่มทำงานทันที และสามารถพักกิน-อยู่ที่บ้านพักของนายจ้างฟรี คุณเก็บกระเป๋าและย้ายมาที่ที่อยู่ที่จ่าหน้าซองอยู่ได้เลย'
ลงชื่อ วอร์เซล โจเนสก้า
<...ปัจจุบัน หน้าคฤหาสน์...>
"โห แต่ไม่คิดว่าจะใหญ่โตขนาดนี้นะเนี่ย" ฟีเอลไล่สายตามองไปรอบๆ บ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ
ตอนนี้คฤหาสน์ใหญ่โตตรงหน้าของเด็กหนุ่มกำลังส่องสว่างไปด้วยดวงไฟที่ติดอยู่ตามรอบๆ ตัวบ้านในขณะที่ความมืดก็เริ่มคืบคลานเข้ามา
ปิ้งป่อง!
ชายหนุ่มกดกริ่งหน้าประตู พลางชะเง้อชะแง้เข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ กดเรียกอยู่ 2-3 ครั้งก็มีเสียงตอบกลับมา
"ใครครับ"
"อะ เอ่อ ผมฟีเอล คอเทลครับ คนที่จะมาเป็นพ่อบ้าน..." เขาตอบกลับไปอย่างประหม่าเพราะไม่เห็นหน้าคนพูด
"อ้อ เข้ามาสิ" สิ้นเสียงคำสั่ง ประตูรั้วตรงหน้าก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกทีละนิดอย่างเชิญชวน
เด็กหนุ่มค่อยๆ หิ้วกระเป๋าเข้าไปอย่างช้าๆ ทางเดินจากประตูรั้วเข้าสู่ตัวบ้านนั้นค่อนข้างยาวอยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่ได้สนใจทางเดินว่าจะไกลหรือไม่ สิ่งที่เขาสนใจก็คือรอบๆ ตัวบ้านภายในรั้วสีนํ้าเงินมากกว่า
ทางเดินที่ค่อนข้างยาวถูกสร้างให้ดูคดเคี้ยวไปมา สองข้างทางเดินคือหญ้ากองเล็กๆ ที่ถูกปูเป็นลานกว้างเหมือนสนามเล่นบอลในสวนสาธารณะ บรรยากาศในตอนกลางคืนค่อนข้างเย็นสบายเป็นพิเศษสำหรับบ้านที่อยู่ใกล้ทะเลและอยู่บนภูเขา
ฟีเอลไล่สายตามองไปรอบๆ ก่อนที่นัยน์ตาสีม่วงจะไปหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ตรงข้างทางเดิน เป็นต้นอะไรก็ไม่รู้ฟีเอลไม่รู้จักและไม่เคยเห็นมันมาก่อน แต่เป็นต้นไม้ใหญ่ขนาดสองคนโอบ เต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วงบานสะพรั่งและส่งกลิ่นหอมยั่วยวนแปลก ต่างกับสองข้างทางด้านนอกรั้วใหญ่ที่เป็นดอกไม้สีม่วงเหมือนกัน แต่ไม่มีกลิ่นหอมเหมือนกันต้นใหญ่นี้ แต่ที่เด็กหนุ่มแปลกใจก็คือ ทำไมต้นนี้ถึงปลูกอยู่ต้นเดียวภายในรั้วล่ะ รอบข้างไม่มีต้นไม้อื่นเลยนอกจากต้นหญ้าตามพื้นข้างทาง
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็ได้เห็นอะไรบางอย่างที่ชวนให้ขนลุกขนพองในขณะที่นัยน์ตาสีม่วงเบิกกว้างขึ้นมองดูภาพรางๆ ของใครบางคนที่อยู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น
ผมยาวสยายสีแดงเพลิงที่ปกคลุมใบหน้ารูปไข่ขาวซีดกับชุดวันพีชสีขาวที่ยาวไปถึงเข่า ดูจากรูปร่างแล้วอายุน่าจะพอๆ กับชายหนุ่ม
"เจ้า เป็น ใคร น่ะ...มนุษย์ เหรอ...อยาก ไป อยู่ กับ ข้า ไหม ล่ะ" บวกกับเสียงที่ฟังดูเย็นยะเยือกจนชวนให้ขนลุกซู่กับคำพูดที่ฟังดูเอื่อยๆ เหมือนกับว่าติดขัดอะไรบางอย่าง แค่นั้นก็พอที่จะทำให้ชายหนุ่มที่ยืนตาค้างด้วยรู้แล้วว่า สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขานั้นไม่ใช่คน แต่เป็น.. วิญญาณ!
+ - + - + - + - + - +
