เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,ไทย,ผี,ปราบผี,วิญญาณ,รักวัยรุ่น,โรงเรียน,วายแฟนตาซี,แฟนตาซี,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"อ้อ มาถึงแล้วสินะ"
เสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งถามขึ้นมาด้านซ้ายมือของห้องรับแขก ฟีเอลรีบละสายตาไปมองทันที ก็เจอกับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนภายใต้กรอบแว่นจับจ้องมาที่เขาด้วยสายตาพินิจพิจารณา ผมสีดำของเขาถูกเสยไปด้านหลังเพื่อไม่ให้มันบดบังเลนส์ใสก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมสีขาว เดินตรงมาหา เอ่ยต่อด้วยนํ้าเสียงที่ดูเป็นมิตรขึ้น
"นายคือฟีเอล คอเทลใช่ไหม"
ผู้พูดยืนต้อนรับเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่แขกคนอื่นๆ เพียงนั่งมองมาทางเขานิ่งเหมือนเคย ไม่ตอบโต้หรือทักทายอะไร ฟีเอลเลือกที่จะไม่หันไปมองและสนใจคนตรงหน้าแทน
"ใช่ครับ ขอโทษที่ผมมาช้าครับ" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างสำนึกผิด พลางสำรวจชายหนุ่ม ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของบ้าน
"ไม่เป็นไร บ้านหลังนี้ไม่ค่อยมีคนเข้ามาเยี่ยมนักหรอก" เขากล่าวแล้วยิ้มน้อยๆ เหมือนแฝงความนัยทำให้ฟีเอลนิ่งค้างไปนิด
"ท่าทางนายจะมีแขกน่ะ งั้นวันนี้พวกฉันกลับก่อนล่ะกัน" บรรดาแขกของชายหนุ่มค่อยๆ ทยอยกันลุกจากโต๊ะ เสียงทุ้มที่ดังกังวานนั้นเรียกสายตาเด็กหนุ่มให้เหลือบไปมองอีกรอบ ขณะที่คนตรงหน้าเขาเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ จนแทบไม่เห็นถ้าไม่สังเกต นัยน์ตาสีฟ้าไม่ได้หันไปมองแขก เพียงมองนิ่งมาที่เขาอย่างจับสังเกต
"แล้วเจอกันใหม่นะจ๊ะวอร์เซล" หญิงสาวผมชมพูหันมาโบกมือลาก่อนจะลุกเดินตามเพื่อนๆ ไป แขกทั้ง 5 คนค่อยๆ ทยอยลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
"ขอโทษด้วยนะครับที่เข้ามาขัดจังหวะ" ฟีเอลก้มหัวขอโทษกับบรรดาแขกทั้งหลายอย่างรู้สึกผิดหน่อยๆ หลังจากเงยหน้าขึ้นมาทุกคนไม่เพียงแค่ยืนนิ่งค้างแต่มองมาที่เขาอย่างแปลกใจ ดวงตาที่เบิกกว้างบ่งบอกถึงความตกใจอย่างล้นหลาม
" ....." เขาทำอะไรผิดไปเหรอ.. เด็กหนุ่มคิด ยืนตัวแข็ง
"นาย.." หญิงสาวผมสีชมพูทำท่าจะพูดแต่ก็ถูกชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงขัดเอาไว้ก่อน
"ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้วันหลังพวกเรามาเที่ยวกันใหม่ก็ได้"
ร่างสูงนัยน์ตาสีแดงกล่าว เดินเข้าไปหาพ่อบ้านคนใหม่ใกล้ๆ ก่อนจะถามกลับพลางจ้องมองหน้าเขา "นายชื่อฟีเอลสินะ"
"เอ่อ...ครับ" เด็กหนุ่มตอบกลับอย่างงงๆ
"ดีใจที่ได้พบนายก่อนกลับ" เขายิ้มและเอ่ยต่อ "แล้วพบกันใหม่นะฟีเอล หวังว่ามาคราวหน้าแล้วจะได้พบนายอีก"
"ครับ แล้วพบกันใหม่ครับ" ฟีเอลยิ้มตอบกลับก่อนจะหันไปหาเจ้านายคนใหม่ที่โซฟา "เอ่อ..."
"นาย...มองเห็นพวกเขาด้วยเหรอ?"
"เอ๋?" คำถามนี้สร้างความฉงนให้กับเด็กหนุ่มไม่ใช่น้อย
อ้าว? พวกเขาไม่ใช่คนหรอกเหรอ? ไม่สิ ก็เมื่อกี้...เหมือนคนชัดๆ
ฟีเอลนิ่งอึ้งกับคำบอกเล่านั้น ในสมองประมวลผลแทบไม่ทัน คิดในใจว่าถ้าคนพวกนั้นไม่ใช่คนก็หมายความว่าเป็นผี วิญญาณเหมือนกับผู้หญิงที่ต้นไม้อย่างนั้นเหรอ
มีผี...อีกแล้ว
พ่อบ้านคนใหม่ชักไม่แน่ใจกับการทำงานที่บ้านหลังนี้ซะแล้ว ถามว่าตกใจไหม ก็ตกใจแหละ ใครบ้างเจอผีแล้วไม่ตกใจที่เข้ามาบ้านก็เจอผีสาวขู่ฆ่า แล้วยังมาเจอกลุ่มคน (?) ที่ไม่น่าจะใช่คนอีก ถึงเขาจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องผี วิญญาณ แต่เขาก็ไม่ได้ลบหลู่หรือกลัวอะไรมากนัก.. เอ่อ ถ้ามาแบบสภาพดีๆ ไม่ได้โชกเลือดดูน่ากลัวเกินไปน่ะนะ
"ฉันกลับมาแล้ว" เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งทำให้ทั้งวอร์เซลและฟีเอลหันไปมอง
ผู้มาใหม่เป็นชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเขา หน้าตาคล้ายคลึงกับวอร์เซล ผมสีทองซอยสั้นดูเด่นและแปลกตาเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนที่ระยิบระยับด้วยความอารมณ์ดี เดาไม่ยากว่าน่าจะเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมา
"ไง...วอร์เซล" เขาทักทายอย่างรื่นเริงก่อนที่จะสังเกตเห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ "แล้วนี่...ใคร?"
"พ่อบ้านคนใหม่ไง"
"จริงเหรอ ยังเด็กอยู่เลยนะเนี่ย" ชายหนุ่มผู้มาใหม่ลูบหัวฟีเอลอย่างถือวิสาสะ "น่ารักจัง"
"เฮ้ย!" ฟีเอลร้องอย่างตกใจก่อนจะพยายามปัดมือของชายหนุ่มตรงหน้าให้ออกไปอย่างลืมตัวว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้
"อย่ารุ่มร่ามกับเขาสิ วาเลียส" วอร์เซลว่าเป็นเชิงปรามพลางดันแว่นตาให้เข้าที่
"โธ่~" เขาทำหน้าเสียดายพร้อมกับรามือที่พยายามยื้อแรงแกล้งฟีเอลอยู่
อะ..ไอ้เจ้าบ้านี่ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้นะ...ฟีเอลคิดอย่างโมโห กำมือแน่นหมายจะชกคนตรงหน้าสักที แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่าต้องใจเย็นไว้ก่อน ใจเย็นไว้ฟีเอล หมอนั่นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่แกล้งเขานิดหน่อยเอง อภัยให้ไปเถอะน่า ใจเย็นไว้
"อ้าว แล้วเวย์ทิสล่ะ?" คนผมทองถามเมื่อไม่เห็นญาติอีกคนของตนอยู่ด้วย
"ขึ้นไปด้านบนแล้วน่ะ" วอร์เซลบอกพลางพยักพเยิดไปด้านบน
"งั้นเหรอ..." วาเลียสพยักหน้ารับรู้และเดินไปที่หัวบันไดชั้นล่างพลางตะโกนเรียกญาติหนุ่มที่อยู่ด้านบน "เวย์ทิส เวย์ทิส!" ยกมือขึ้นป้องปากเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน "เวย์ทิส!!"
"หนวกหูจริง นายจะตะโกนหาอะไรเล่า!" ชายหนุ่มเดินลงมาด้านล่างพร้อมกับเสียงที่บ่งบอกถึงความรำคาญ
"ฮะๆ ฉันกลับมาแล้วนะ" วาเลียสบอกพลางหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งอีกฝ่ายได้
"นายต้องการจะบอกฉันแค่นี้?"
"ใช่"
"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันกำลังจะหลับอยู่แล้วเชียว..."
"เดี๋๊ยวๆ ตรงนั้นน่ะจะเถียงกันอีกนานไหม" วอร์เซลถามขัดขึ้นมา "ถ้าเถียงกันเสร็จแล้วช่วยมาตรงนี้กันหน่อยได้ไหม"
"......" ทั้งสองคนมองหน้ากันนิดนึงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะรับแขกตามคำบอกของวอร์เซล
"นี่คือฟีเอล คอเทลจะมาเป็น 'พ่อบ้าน' คนใหม่ของบ้านเรา ดังนั้นพวกนายมีอะไรก็แนะนำฟีเอลเขาบ้างอย่าเอาแต่แกล้งเขา..."
ท้ายประโยคคนใส่แว่นก็หันไปมองวาเลียสอย่างจงใจเจาะจง จากนั้นก็หันมามองฟีเอลแล้วเอ่ยต่อว่า
"และฟีเอล พวกฉัน 3 คนเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ไม่มีใครอื่นหากนายสงสัยอะไรก็ถามพวกฉันได้ตลอด นายก็อายุพอๆ กับพวกเราไม่จำเป็นต้องสุภาพ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหยาบคายใส่กัน นายพูดคุยกับพวกฉันปกติก็ได้ ไม่ต้องซีเรียสและเกร็งเกินไป เหมือนเพื่อนคนหนึ่งก็ได้ เข้าใจไหม?"
หงึก! ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ ไม่มีใครกล้าเถียงเพราะนัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องอย่างจริงจัง
"ดีแล้ว" เขาพูดกับทุกคนก่อนจะหันไปพูดกับฟีเอลอีกครั้งด้วยสีหน้าอ่อนโยนขึ้น "ฉันหวังว่านายจะทำงานที่นี่ได้นานนะ...ฟีเอล "
"ครับ ผมจะ...."
"อย่าพูดสุภาพนักสิ ลืมข้อตกลงของพวกเราแล้วเหรอ?" วอร์เซลท้วง
"เอ่อ ฉันจะพยายาม..."
"อืมดี เอาล่ะ ได้เวลาแนะนะตัวสักทีนะ ฉันชื่อวอร์เซล โจเนสก้าเป็นพี่ชายคนโตของบ้านหลังนี้" ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้า ใส่แว่นตากลมใสกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ท่าทางจะใจดีแฮะ หน้าตาก็ดีด้วย คงจะเนื้อหอมมากสิท่า ฟีเอลคิดแล้วส่งยิ้มบางๆ
"ส่วนฉันชื่อวาเลียส โจเนสก้า ยินดีที่ได้รู้จักนะฟีเอล" ชายหนุ่มตาเรียวรีสีฟ้าพูดแล้วโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ให้เด็กหนุ่ม
แหงะ หน้าตาก็ดีนะ แต่ดูท่าจะอันตรายถ้าไว้ใจเจ้าหมอนี่ ระวังไว้หน่อยดีกว่า
"ฉันไม่จำเป็นต้องแนะนำก็ได้มั้ง" เวย์ทิสพูด เหล่มองฟีเอลนิดๆ
"พูดอะไรน่ะเวย์ทิส อย่าเสียมารยาทสิ" วอร์เซลเอ็ดขึ้นมา
"ฉันง่วงนอนแล้ว ขอขึ้นไปนอนก่อนนะ" ว่าแล้วเขาก็ปลีกตัวออกไปอย่างไม่สนใจ
"ขอโทษทีนะ เขาก็เป็นแบบนี้แหละไม่ค่อยพบปะกับผู้คนเท่าไหร่" วอร์เซลพูดเสียงเบา มองตามหลังเวย์ทิสไป "หมอนั่นชื่อเวย์ทิส เป็นน้องคนคนกลางน่ะ"
"มะ ไม่เป็นไรหรอก" ฟีเอลบอก แต่ในใจรู้สึกไม่พอใจอยู่นิดๆ
"เอาเถอะ ยังไงพวกเราก็ยินดีต้อนรับนายนะฟีเอล" วาเลียสพูดพลางยิ้มให้อย่างยินดี
"ขอบใจนะ" เด็กหนุ่มพูด เริ่มยิ้มออกมาได้นิดๆ
หลังจากที่ผ่านการแนะนำตัวกันไป ฟีเอลก็ได้รู้ว่าเขามีเจ้านาย 3 คน แถมยังอยู่ในวัยเรียนด้วย ซึ่งบ้านหลังนี้เป็นมรดกตกทอดของ 3 พี่น้อง พ่อแม่เสียชีวิตนานแล้ว พวกเขาเลยต้องหาจ้างพ่อบ้านมาช่วยดูแลบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ และเพราะว่าจ้างมาหลายคนแล้ว ก็ไม่มีใครอยู่ได้นานสักคน ซึ่งเด็กหนุ่มคิดว่าเขาพอจะรู้เหตุผลนะว่าทำไมคนก่อนๆ ถึงอยู่กันได้ไม่นานนัก
ฟังมาถึงตรงนี้ฟีเอลก็ชักหวาดๆ กับบ้านหลังนี้เข้าไปทุกที กลัวเขาก็กลัวนะ แต่ก็อยากได้เงินและงานมากเหมือนกันนี่นา
"เอาล่ะ ต่อไปฉันจะบอกรายละเอียดของการทำงานที่บ้านหลังนี้นะ" วอร์เซลเอ่ยต่อหลังจากที่อธิบายข้อมูลคร่าวๆ ให้ฟังพร้อมกับพาแนะนำสถานที่ตั้งของห้องหับภายในบ้าน
ซึ่งหน้าที่หลักๆ ที่เขาต้องทำคือเตรียมอาหาร 3 มื้อ กับทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ อาจจะมีกฎห้ามนิดหน่อย แต่ก็ถือว่าเขารับได้ ที่สำคัญคือที่นี่ให้เขาไปเรียนที่โรงเรียนช่วงกลางวันได้ด้วย และที่น่าแปลกใจกว่าคือเจ้านายคนใหม่ทั้ง 3 คนนี้เรียนโรงเรียนเดียวกับเขาด้วยนี่สิ...ทำไมเขาไม่เคยสังเกตเห็นเลยนะ?
ระหว่างฟังฟีเอลก็เริ่มครุ่นคิดกับตัวเองเงียบๆ
เขาที่เพิ่งมาทำงานวันแรกก็เจอแต่เหตุการณ์แปลกๆ อย่างวิญญาณที่อยู่ในต้นไม้นั่น ทำไมเราถึงมองเห็นเขาได้ล่ะ? แถมยังกลุ่มคนเมื่อกี้อีก ทำไมวอร์เซลถึงบอกว่าพวกเขาไม่ใช่คน? หรือว่า..บ้านหลังนี้จะมีอะไรไม่ธรรมดาซ่อนอยู่กันนะ แล้วมันคืออะไรล่ะ!?
ถะ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเราจะมีชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันเนี่ยยย
+ - + - + - + - + - +
