เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,ไทย,ผี,ปราบผี,วิญญาณ,รักวัยรุ่น,โรงเรียน,วายแฟนตาซี,แฟนตาซี,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่ฟีเอลเพิ่งผ่านมรสุมกับความคิดที่ว่า 'คฤหาสน์หลังนี้ต้องมีอะไรแปลกๆ แน่' มา เด็กหนุ่มก็แทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน แต่เขาจะทำอย่างไรได้ล่ะ เมื่อเข้ามาทำงานแล้วเขาก็ต้องทำให้ถึงที่สุดล่ะนะ
ฟีเอลเดินลากสังขารไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างผืนใหญ่ออก แสงอาทิตย์อ่อนๆ ของยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใส เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงอาทิตย์ก่อนที่จะเดินไปเปิดหน้าต่างบานอื่นๆ ออกให้หมด
หลังจากนั้นเขาก็เตรียมตัวเข้าห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้กับบรรดาเจ้านายหนุ่มทั้งหลายที่กำลังนอนขี้เซากันอยู่ อาหารเช้าของวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากส่วนใหญ่ก็จะมีแต่อาหารง่ายๆ เช่น แซนวิส เบคอน และนมจืดอย่างละ 3 ที่
ก็นะ เขาไม่รู้นี่ว่าแต่ละคนชอบกินอะไรกันเลยทำเผื่อๆ เอาไว้ก่อนแหละ
"เฮ้อ...เสร็จสักที" ร่างบางพูดพร้อมกับปาดเหงื่อที่หน้าผากออก หันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่สีดำก่อนจะพึมพำเสียงเบาว่า
"ได้เวลาแล้วสินะ"
เขาถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้บนเคาน์เตอร์ในครัว ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 ซึ่งแบ่งแยกออกเป็น 2 ฝั่ง ฝั่งขวาจะมี 1 ห้องใหญ่ ซึ่งเป็นห้องของวอร์เซล ขณะที่ฝั่งซ้ายจะเป็นห้องของวาเลียส และริมซ้ายสุดจะเป็นห้องของเวย์ทิส
ฟีเอลหยุดชะงักอยู่หน้าบานประตูห้องสีขาวของวอร์เซล ซึ่งมีป้ายบอกชื่อเจ้าของห้องติดเอาไว้ พึมพำกับตัวเองอย่างอดระแวงไม่ได้ "คงไม่ได้เจออะไรแปลกๆ แบบพวกก่อนๆ อีกนะ"
ก็อกๆๆ
"วอร์เซล ได้เวลาตื่นแล้วนะ" เด็กหนุ่มเคาะประตูเรียก รอจังหวะนิดหน่อยเพื่อฟังเสียง ยังไม่ทันจะได้เคาะเรียกรอบสอง บานประตูก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกมาซะก่อน
"อ้าว? ฟีเอลเองเหรอ ขอบใจนะที่มาปลุก แต่ฉันตื่นแล้วล่ะ นายไปปลุกคนอื่นๆ เถอะ" วอร์เซลบอกพลางขยับเนคไทให้เข้าที่
"อืม เอ่อ...ถ้านายแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงไปกินอาหารเช้าข้างล่างได้เลยนะ"
"อืม ขอบใจนะ" วอร์เซลยิ้มให้แล้วปิดประตูลง ร่างบางเดินไปยังห้องต่อไปซึ่งเป็นห้องของวาเลียส ห้องนี้แหละที่เขาต้องกังวลมากกว่าห้องอื่น
"วาเลียส ได้เวลาตื่นแล้ว" เขาเคาะประตูแล้วแนบหูฟังเสียงภายใน
"......"
"วาเลียส วาเลียส ตื่นได้แล้ว" ฟีเอลร้องเรียกแต่ก็ยังคงไร้การตอบรับเหมือนเดิม ใจจริงเขาอยากจะเดินหนีไปอีกห้องนึงเลย แต่ด้วยหน้าที่ค้ำคอฟีเอลเลยลังเลว่าจะเข้าไปปลุกเจ้านายขี้เซาคนนี้ดีไหม เพราะถ้าตื่นสายพวกเขาได้ไปโรงเรียนสายกันหมดนี่แน่ๆ
"ลองดูล่ะกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยก็วิ่งหนีได้ล่ะนะ" เด็กหนุ่มค่อยๆ ตัดสินใจเปิดประตูห้องสีขาวเข้าไป อดจะระแวดระวังมองซ้ายมองขวาอย่างสำรวจไม่ได้
ภายในห้องนั้นรกไปด้วยกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกับยังไม่ใส่ปะปนกันไปหมด เย็นนี้เขาต้องกลับมาทำความสะอาดห้องนี้ก่อนเป็นอันดับแรกเลย อยู่ไปได้ยังไงกันเนี่ย!
"วาเลียส ได้เวลาตื่นแล้วนะ" ฟีเอลร้องเรียก ทิ้งระยะห่างจากเตียงใหญ่สีสันสดใสด้านซ้ายมือพอสมควร
"วาเลียส..."
"...ฟี้..."
ทำไมตื่นยากจังนะ ขี้เซาอะไรแบบนี้ ตะโกนเรียกอย่างเดียวคงไม่ทันแน่
"วาเลียส ตื่นเถอะ เดี๋ยวไปสายนะ" เด็กหนุ่มเรียกพลางเอื้อมมือไปเขย่าตัวร่างสูง
"อื้ม...อรุณสวัสดิ์ยามเช้านะฟีเอล" ชายหนุ่มพูดงัวเงียก่อนจะคว้าแขนฟีเอลให้ล้มลงมากอดอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนายน่ะ!?" ฟีเอลร้อง ดึงตัวขึ้นมาอย่างตกใจปนโกรธ นึกอยากจะประทุษร้ายคนตรงหน้ามาก แต่ยั้งมือไว้ทันเมื่อฟังเหตุผลของอีกฝ่าย
"ก็แค่ทักทายในยามเช้าน่ะ" วาเลียสพูดหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อย่ามาทำแบบนี้อีกนะ" ฟีเอลโวยวายก่อนจะเดินกระทืบเท้าเสียงดังออกจากห้องไป
"อ้าว เดี๋ยวก่อนสิ..." เจ้านายขี้เซาร้องเรียก
ปัง! แต่กลับได้ยินเสียงประตูถูกปิดลงด้วยความโมโหแทน
"ฮะๆ น่ารักดีแฮะ" วาเลียสหัวเราะเสียงเบากับตัวเอง
อันตราย! เจ้าหมอนี่มันตัวอันตรายชัดๆ!! ฟีเอลคิดอย่างโมโหพลางใช้มือลูบเนื้อตัวอย่างขนลุกก่อนนึกขึ้นได้ว่ายังเหลือเจ้านายอีกคนที่ต้องปลุก
เด็กหนุ่มเดินตรงไปห้องด้านในริมสุดของระเบียง หยุดชะงักหน้าประตูห้องเล็กน้อย
เปล่า เขาไม่ได้กลัวว่าเวย์ทิสจะทำอะไรเขาเหมือนกับวาเลียสหรอก แต่เจ้านายคนนี้จะชวนหาเรื่อง ชวนทะเลาะซะมากกว่า เขาเลยต้องเตรียมใจรับมือสักหน่อย
"เวย์ทิส ได้เวลาตื่นแล้ว"
"......" เงียบ ไร้การตอบรับ
"เวย์ทิส นายตื่นหรือยัง" ฟีเอลเคาะประตูไม่หยุด เรียกเสียงดังกว่าเดิม "เวย์...."
ยังไม่ทันที่จะเด็กหนุ่มจะหยุดเรียก ประตูตรงหน้าก็เปิดออกอย่างแรง ร่างบางผงะถอยหลังไปนิดนึงด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเวย์ทิสโผล่ออกมาในสภาพชุดคลุมอาบนํ้าตัวเดียว สีหน้าบ่งบอกถึงความหงุดหงิด
กลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆ ลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณจนฟีเอลได้กลิ่น...นํ้าจากเส้นผมสีทองไหลลงไปตามลำคอขาวและหยดลงบนเสื้อคลุมอาบนํ้าสีเทาเป็นระยะๆ บ่งบอกว่าชายหนุ่มเพิ่งจะอาบนํ้าเสร็จได้ไม่นาน
"จะเคาะอะไรนักหนา"
"อะ เอ่อ...ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่านายกำลังอาบนํ้าอยู่" กว่าจะได้สติฟีเอลก็ยืนค้างนิ่งอยู่นาน
"มีอะไรก็พูดมาสิ" เวย์ทิสถาม จ้องพ่อบ้านคนใหม่นิ่ง
"ถะ ถ้านายแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ลงไปกินอาหารเช้าข้างล่างได้เลยนะ ฉันทำเตรียมไว้ให้..."
"แค่นี้ใช่ไหม?" คนเป็นเจ้านายเลิกคิ้วถาม ถอยหลังเข้าห้องพร้อมประตูบานใหญ่ถูกปิดลงพร้อมกับคำพูดที่ไม่สนใจไยดี
อะ อีกแล้วนะไอ้หมอนี่!
ฟีเอลมองประตูห้องของเวย์ทิสอย่างโมโห เงื้อมือขึ้นมา ทำท่าจะต่อยประตูแทนหน้าของเจ้าของห้อง แต่ก็เปลี่ยนใจหันไปแลบลิ้นใส่ประตูแทน
ฝากไว้ก่อนเถอะ!
+ - + - + - + - +
โรงเรียน 'วาเรนเธีย' เป็นโรงเรียนชั้นกลางที่ถูกโหวตว่ามีคนอยากเข้าเรียนมากที่สุด ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนที่มีความยุติธรรมและความเป็นกลาง ไม่ตัดสินคนที่ฐานะ ถึงแม้จะยากจนก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเข้าเรียนได้เช่นกัน
โดยด้านหน้าโรงเรียนจะมีของขายมากมายระหว่างทางเดิน เต็มไปด้วยของกินและของใช้ที่จำเป็นสำหรับการเรียนการสอน และเมื่อผ่านรั้วโรงเรียนเข้ามาจะพบกับทางเดินที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวโรงเรียน รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าดูชุ่มชื้นตลอดทาง ด้านซ้ายและขวามือจะเป็นสนามกีฬาให้เลือกเล่นเลือกใช้ ถัดจากสนามกีฬาก็จะเป็นตัวตึกอาคารเรียน แบ่งแยกตามลำดับชั้น ลำดับอายุ ซึ่งตัวตึกอาคารส่วนใหญ่จะเป็นโทนสีส้มอิฐ หลังคาสีเทาเข้ม
ฟีเอลกำลังเดินไปที่ตัวตึกพลางมองบรรดานักเรียนชาย-หญิงต่างรีบเดินเข้าห้องเรียนเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว ขณะกำลังครุ่นคิดเรื่องเจ้านายทั้งสามเขาก็แทบสะดุ้งเมื่อมีมือมาผลักไหล่เขาเบาๆ จากด้านหลัง
ฟีเอลหันไปมองใบหน้าคุ้นเคยของเพื่อนสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองเขาอย่างขำๆ กับอาการระแวดระวังของเขา
"ไง...ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง?" โคซิสถามพลางดันหลังเขาให้เดินคู่กันไป
"วุ่นวายมากเลย" ฟีเอลบ่น ถอนหายใจเสียงดัง
"ยังไง ไหนเล่าสิ" โคซิสยกแขนพาดไหล่เพื่อนสนิท พาเดินไปพร้อมกัน
"ก็มีเจ้านาย 3 คน เป็นพี่น้องกัน อยู่บ้านหลังใหญ่โตมาก อายุไล่เลี่ยกับพวกเราเลย" ฟีเอลเล่าพลางทำมือไม้ประกอบกับคำว่าบ้านหลังใหญ่ เล่าอย่างออกรสออกชาติ "และคิดดู แต่ละคนนิสัยก็ไม่เหมือนกัน ความต้องการแต่ละอย่างก็เยอะ ที่สำคัญพวกเขาเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเราด้วย"
"หือ? โรงเรียนเดียวกับเราเหรอ" เพื่อนชายหยุดชะงักถามอย่างแปลกใจ ไม่บังเอิญเกินไปหน่อยเหรอ
"ใช่ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเรียนชั้นปีไหนหรอกนะ"
"อืม" โคซิสรับคำในคอ "ทั้งบ้านอยู่กัน 3 คนแค่นั้นเหรอ แล้วเจออะไรแปลกๆ อีกไหม"
ฟีเอลเกือบสะดุ้งกับคำถามเพื่อน "ปะ แปลกๆ ยังไงเหรอ"
เด็กหนุ่มหันไปถาม สีหน้าแหยๆ ด้วยไม่อยากโกหกเพื่อนเท่าไหร่ เพราะไอ้ที่ว่าแปลกมันยิ่งกว่าแปลกซะอีก จะเอาแบบไหนล่ะ มีผีอยู่ในบ้านหลังนั้น เจอแขกเจ้าของบ้านที่ไม่ใช่คน หรือจะพวกอุปกรณ์ ดาบ เชือก ยันต์ที่เขาเผลอไปเจอในห้องเก็บของเมื่อเช้า ทั้งที่ตั้งใจจะเข้าไปทำความสะอาดอีก นายอยากได้เรื่องแปลกแบบไหนดีล่ะ?
"ก็...แปลกๆ แบบที่ชอบลวนลามนายน่ะ" โคซิสบอก "เจอเจ้านายแบบนั้นอีกไหม?"
"อ้อ..." ฟีเอลถอนหายใจ "ก็มีอยู่น่ะนะ แต่เป็นแบบแกล้งกันมากกว่า"
"ยังไง?"
"แบบ..ยิ่งเห็นฉันไม่ชอบอะไรก็ยิ่งแกล้งทำน่ะสิ" เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงวาเลียส
"ฮึ เด็กน้อยชะมัด" โคซิสพูดยิ้มๆ ก่อนปลอบเพื่อนรักเมื่อเห็นยังทำหน้ามุ่ยไม่เลิก "วันแรกก็เป็นอย่างนี้แหละ เดี๋ยวสักพักก็ชินไปเอง"
"นายคิดว่างั้นเหรอ?"
"อืม นายก็พยายามเข้าล่ะ ฉันเอาใจช่วย"
"ขอบใจนะโคซิส นายเป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริงๆ" ฟีเอลยิ้มให้ สบตาซึ้งๆ ให้กับความมีนํ้าใจของเพื่อนสนิท
คนเป็น 'เพื่อนสนิท' รีบหลบสายตา ก่อนจะหลุดความในใจไปมากกว่านี้
