เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,ไทย,ผี,ปราบผี,วิญญาณ,รักวัยรุ่น,โรงเรียน,วายแฟนตาซี,แฟนตาซี,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"กรี๊ดดด" ขณะเสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงทำให้ร่างทั้งสองนั้นสะดุ้งเฮือก หันไปมองทางต้นเสียงอย่างสงสัย
"นี่ๆ เห็นรึเปล่า!? นั่นน่ะประธานนักเรียนคนใหม่ล่ะ หล่อชะมัดเลยเธอ"
"นั่นสิ เท๊ เท่เนอะ"
"นี่ๆ แล้วเห็นรองประธานนักเรียนไหม? นั่นก็หน้าตาน่ารักนะ อย่างกับดาราเลยแน่ะ"
"ใช่ๆ" นักเรียนหญิงหลายคนพยักหน้าเห็นด้วย
"มีอะไรกันเหรอ?" ฟีเอลกับโคซิสพยายามฝ่าฝูงมฤตยู (พวกผู้หญิง) โผล่หน้าออกไปดูเหตุการณ์ข้างนอกแต่ก็ไม่สำเร็จ
"ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังดูประธาน กับรองประธานนักเรียนคนใหม่อยู่นะ" โคซิสชะเง้อมองพลางบรรยายสถานการณ์ เนื่องด้วยความสูงที่มีมากกว่าฟีเอล ทำให้เด็กหนุ่มนึกอิจฉาอยู่บ่อยๆ
"ใครกันนะ" ฟีเอลเริ่มเบียดเสียดผู้คนอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างแหวกผ่านพวกผู้หญิงเข้าไป ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะหาที่ยืนได้เขาก็โดนผลักซะก่อน
"เหวออ~ " คนตัวเล็กเซถลา หน้าคะมำล้มลงไปกับพื้นอย่างจัง!
"......" พวกผู้หญิงที่มายืนออกันอยู่หน้าประตูได้แต่ยืนมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะหันไปซุบซิบนินทากันต่อเรื่องประธานนักเรียนกับรองประธานนักเรียนโดยที่ไม่มีใครสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
"ฮึๆๆๆ" เสียงหัวเราะผ่านเข้ามาในหูของฟีเอล ดังขึ้นเลยเหนือหัวไปด้านหลัง ทำให้เขาอดโมโหไม่ได้
"หัวเราะอะไร..." คำพูดของฟีเอลกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเงยหน้ามองคนตรงหน้าแล้วก็ต้องตาค้าง
"ฮึๆ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่านายก็เป็นคนซุ่มซ่ามเหมือนกันน่ะ ฟีเอล"
ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนภายใต้กรอบแว่นเลนส์ใสหัวเราะเบาๆ พลางมองเขา ป้ายแผ่นเล็กๆ สีดำเงาวับถูกสลักรอยลึกเป็นคำว่า 'ประธานนักเรียน' ติดอยู่ที่เสื้อนอกตรงอกด้านซ้ายของชายหนุ่ม
"....."
"ไม่เป็นไรใช่ไหม? มาฉันช่วย" เขาเดินเข้าไปช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นออกให้ "ทีหลังก็เดินระวังๆ หน่อยล่ะ" ชายหนุ่มยิ้มพลางตบไหล่เขาเบาๆ
"อะ เอ่อ...ขอบคุณ" ฟีเอลเอ่ยเสียงเบา นึกเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่
"ไม่เป็นไร" วอร์เซลหันมายิ้มให้แล้วเดินต่อไปจามทางเดิน แล้วหายลับสายตาไป
"ว้าย! นี่ๆ นายรู้จักเขาด้วยเหรอ?"
"รู้จักกันได้ไงอ่ะ หรือเขาเป็นญาติห่างๆ ของนาย"
"นี่ แล้วเขาชื่ออะไรเหรอ? อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"
"บ้านเขาอยู่ที่ไหนเหรอ? แล้วเบอร์โทรศัพท์ล่ะ รู้รึเปล่า?" พวกผู้หญิงพากันตีวงล้อมเข้ามาถามกันยกใหญ่ มองมาด้วยความคาดหวัง สายตาจับจ้องกดดัน
"ก็...คนรู้จักแถวๆ บ้านน่ะ รายละเอียดชั้นก็ไม่รู้หรอก" ฟีเอลพูดปดออกไปแล้วเดินเลี่ยงออกมาจากฝูงชน
"ว้า! ไม่รู้เลยเหรอ...น่าเสียดายจัง"
"นายรู้จักกับหมอนั่นด้วยเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย" โคซิสเดินตามฟีเอลออกมา ถามอย่างสงสัย ด้วยรู้จักคนรอบตัวของฟีเอลดี
"นั่นล่ะ เจ้านายคนใหม่ฉัน" ฟีเอลกระซิบบอกเพื่อนชาย พลางคิดว่าเขาเรียนที่นี่มาก็ตั้งเกือบปีไม่เคยเจอหน้าพวกเจ้านายเขาเลย แต่บทจะเจอก็ง่ายซะจนตกใจเลย
"งั้นเหรอ" โคซิสรำพึง หยุดเดินแล้วหันไปมองทางเดินที่ประธานนักเรียนคนใหม่เดินหายไปอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูก
+ - + - + - + - +
...ในห้องกรรมการโรงเรียน...
"นายรู้จักเด็กคนนั้นด้วยเหรอวอร์เซล?" เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวถาม จ้องมองไปที่ร่างสูงของคนที่เพิ่งรับตำแหน่ง 'ประธานนักเรียน' อย่างสนใจใคร่รู้ ขณะที่มือก็จัดการกับเอกสารที่ได้รับมอบหมายมาจากอาจารย์ใหญ่
"อืม...ก็นิดหน่อยอ่ะนะ" เขาตอบพลางก้มลงมองรองประธานนักเรียน หรือเพื่อนสนิทของตนยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปจัดเตรียมเก้าอี้ให้พร้อมสำหรับการประชุมในตอนสาย
"หือ? ท่าทางนายจะสนใจเด็กคนนั้นอยู่นะ" คนตัวเล็กคาดคะเน แล้วเอียงคอมอง กึ่งยิ้มกึ่งล้อเลียน
"ฮึๆ ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ...เอลริส?"
"ก็นัยน์ตานายมันบอกอย่างนั้นนี่"
"งั้นเหรอ? จะใช่อย่างนั้นหรือเปล่านะ" วอร์เซลหัวเราะกับคนตรงหน้าอย่างมีเลศนัย
+ - + - + - + - +
เวลาผ่านล่วงเลยจนมาถึงยามคํ่าคืนที่แสนมืดมิดและวังเวง บรรยากาศในตอนกลางวันที่เคยมีเหล่านักเรียนโหวกเหวกโวยวายในตอนนี้กลับเงียบกริบไร้สุ้มเสียงของผู้คน
เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าบรรยากาศของโรงเรียนในยามวิกาลเช่นนี้ย่อมไม่มีบุคคลใดกล้าเข้ามาย่างกลาย แต่ยามนี้กลับมีนักเรียนหญิงสองคนบุกรุกเข้ามาราวกับต้องการจะรู้ความจริงอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้
"นี่ เธอเดินเร็วๆ หน่อยได้ไหมโทฟีเนีย!" เสียงตวาดจากหญิงสาวทำให้ร่างที่เดินอยู่ด้านหลังถึงกับสะดุ้งโหยง
"เอ่อ โอทีน่า ฉันว่าเรากลับกันเถอะ อย่าเข้าไปเลย" เธอพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ กับบรรยากาศรอบๆ
"จะบ้าเหรอ! เราอุตส่าห์มาถึงที่นี่กันแล้วนะ ยังไงก็ต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าโรงเรียนของเราไม่มีผีอย่างที่เขาลือกันหรือเปล่า เอ้า! เธอก็รีบเอากล้องออกมาถ่ายสิจะได้รีบกลับกัน" โอทีน่าบอกอย่างหงุดหงิดกับอาการละล้าละหลังของเพื่อนสาวข้างกาย
"อะ เอ่อ...รอเดี๋ยวนะ" โทฟีเนียบอกและหยิบกล้องสีดำขึ้นมา เปิดฝากล้องและระบบทำงานของตัวเครื่อง
โอทีน่ามองฝ่าความมืดของทางเดินข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น โดยมีแสงไฟจากกระบอกไฟฉายเล็กๆ คอยนำทาง ขาเรียวก้าวไปยืนข้างหน้ากล้องเพื่อเตรียมพร้อมของตัวเอง
จริงๆ โอทีน่าไม่ได้ชื่นชอบเรื่องท้าทายพวกนี้เท่าไหร่ ที่มาพิสูจน์นี่ก็เพราะวันก่อนกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอเล่าว่าที่บันไดทางขึ้น-ลงของตึก 4 มีผี! ส่วนใหญ่จะโดนหลอกเพราะเห็นผีผู้หญิงคนนึงใส่ชุดนักเรียนยืนแถวกระจกตรงมุมบันได ไม่มีใครกล้าเดินผ่านไป-มาคนเดียวเลย
และด้วยความปากไวของหญิงสาวเองนั่นแหละที่บอกว่าเธอไม่เชื่อเรื่องนี้ เพราะไม่เคยเห็นผีมาก่อน พร้อมออกปากจะมาพิสูจน์ให้เพื่อนๆ เห็นความจริงเอง
"เอาล่ะ พร้อมแล้ว" โทฟีเนียบอกพร้อมกับกดสวิตซ์บันทึกภาพ
"สวัสดีจ๊ะเพื่อนๆ ตอนนี้ฉัน 'โอทีน่า' นักเรียนชั้นปีที่ 5 ของโรงเรียนวาเรนเธีย กับโทฟีเนีย คนที่กำลังถ่ายภาพอยู่ตอนนี้ กำลังอยู่ในโรงเรียน กันสองคน" โอทีน่าบรรยายผ่านทางกล้องถ่ายภาพจิ๋ว มีเพียงแสงไฟจาก กระบอกไฟฉายเท่านั้นที่ทำให้พวกเธอทั้งสองสามารถบรรยายต่อไปได้
"อยากรู้ล่ะสิว่าพวกเรากำลังทำอะไรกันอยู่" เธอเดินล่อนไปล่อนมาพลางทำท่าทางน่ารักๆ ผ่านเข้ามาในกล้องซึ่งผิดกับบรรยากาศรอบๆ ตัวที่ดูมืดมิด ไร้สุ้มเสียง และวังเวง
โอทีน่าเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ พลางสาธยายไม่หยุดหย่อนในขณะที่โทฟีเนียก็เดินตามและถ่ายเก็บภาพทุกช็อตที่เพื่อนของเธอพูด "พวกเรากำลังจะมาพิสูจน์ว่าจริงๆ แล้วโรงเรียนของเราไม่ได้มี...."
ซ่าาาา
"เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ กล้องฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆ ก็ถ่ายไม่ได้ เดี๋ยวขอเช็คดูก่อนนะ" โทฟีเนียบอกแล้วเขย่ากล้องไปมา พลิกซ้ายพลิกขวา ขยับปุ่มนิดหน่อยก่อนจะตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน
"เร็วๆ เข้าล่ะ ฉันขี้เกียจรอ" โอทีน่าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ หันไปเสริมสวยกับบานกระจกหนาที่อยู่บริเวณชานที่พักระหว่างทางขึ้นและทางลงบันได
เมื่อหันกลับมาก็ยังเห็นเพื่อนสาวมองกล้องในมือตัวเองอย่างหน้าเสียนิดๆ
"ช้าจริงๆ เลย" เธอบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะหันไปหาเพื่อนรักด้วยใบหน้าไม่พอใจสุดๆ "ไหนเอามานี่สิ ฉันดูให้"
โทฟีเนียเดินขึ้นไปหาเธออย่างกุลีกุจอพลางส่งกล้องให้โอทีน่าดู หญิงสาวรับมาเปิด-ปิดสวิตซ์กล้อง ระบบก็ยังทำงานได้ปกติเหมือนเดิม
"ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลยนี่" เธอบอกแล้วส่งกล้องคืนให้หญิงสาว
"อย่า ไป สน ใจ กับ กล้อง พรรค์ นั้น เลย" เสียงที่แหบพร่าของหญิงสาวดังออกมาจากในความมืด
"ได้ไงล่ะ ก็นั่นน่ะ...เอ๊ะ! เสียงใครน่ะ!?" โอทีน่าสะดุ้งสุดตัว เหลียวมองไปรอบกายแล้วไม่เจอใครก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง
"ฉะ ฉันเปล่าพูดนะ" โทฟีเนียปฏิเสธ หันไปมองรอบๆ ด้วยความกลัวจับใจ
"เสียง ฉัน เอง ไง ล่ะ"
ร่างสีขาวซีดโผล่หัวออกมาจากกระจกหนาบานใหญ่ มือที่เย็นเฉียบเอื้อมไปโอบไหล่ทั้งสองของเด็กสาวเอาไว้ ผมสีดำยาวปละบ่าบดบังใบหน้ารูปไข่เสียเกือบมิดเหลือไว้เพียงดวงตาที่ปูดโปนกำลังจ้องมองมาที่พวกเธอด้วยแววตาน่ากลัวกับรอยแผลที่ผิวแก้มเป็นทางยาวจนเลือดสีแดงไหลอาบลงมา ร่างรางๆ นั้นแสยะยิ้มอย่างสยองแล้วพูดว่า
"ไป อยู่ กับ ฉัน ดี กว่า นะ ฉัน เหงา เหลือ เกิน" ว่าแล้ววิญญาณสาวก็ค่อยๆ ดึงร่างทั้งสองนั้นเข้าไปในกระจกบานใหญ่สีทึบด้านหลัง
"กรี๊ดดด ไม่น้าาา!!" พวกเธอพยายามดิ้นรนและต่อต้านแต่สู้แรงไม่ได้เลย ปากก็ส่งเสียงกรีดน้องด้วยความหวาดกลัว
"ฮึ ฮึ ฮึ" ร่างทั้งสองนั้นหายแวบเข้าไปในกระจกพร้อมกับเสียงหัวเราะของหญิงสาวที่ดังก้องไปทั่วโรงเรียน ทิ้งให้เหลือแต่ความว่างเปล่าและความเงียบดั่งเช่นเดิม
ซ่าาาา
เสียงของกล้องถ่ายภาพยังคงดังระงมไปทั่วบริเวณชานบันไดเพื่อรอให้ใครสักคนมาเก็บมัน แต่บัดนี้เจ้าของของมันได้หายไปกับความเงียบและความวังเวง ปล่อยให้มันต้องอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายท่ามกลางความมืดของโรงเรียนวาเรนเธีย ซึ่งตอนนี้ไร้ร่างของผู้คนที่จะมาพบเห็นมัน...
+ - + - + - + - +
