เมื่อฟีเอลย้ายเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง สิ่งที่เขาไม่รู้คือบ้านหลังนี้มีแต่วิญญาณ! แถมสถานที่เก็บดวงวิญญาณร้ายถูกทำลายลงด้วยฝีมือใครบางคนอีก พวกเขาต้องล่าพวกมันกลับสู่ที่เดิม!
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,ไทย,ผี,ปราบผี,วิญญาณ,รักวัยรุ่น,โรงเรียน,วายแฟนตาซี,แฟนตาซี,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ว้ากกก วอร์เซลนี่มันอะไรกันเนี่ย!?" ร่างเล็กของเด็กหนุ่มวิ่งข้ามผ่านธรณีประตูเข้ามาในห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแสดงความตื่นตระหนกออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"หืม...มีอะไรเหรอ?" ชายหนุ่มเจ้าของนามเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือ
"ก็ไอ้เจ้าตัวเนี้ย มันอะไรกัน!?" ฟีเอลถามแล้วชี้ไปที่ตัวประหลาด 2 ตัวที่เกาะไหล่เขาอยู่ด้วยความสงสัย วอร์เซลมองที่ไหล่ซ้ายและขวาก็เห็นเป็นก้อนกลมๆ ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือ เต็มไปด้วยไอสีดำจนแทบมองไม่เห็นรูปร่างลักษณะ แลดูเลือนราง กะพริบติดๆ ดับๆ เหมือนหลอดไฟ แล้วตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
"ก็...วิญญาณ 2 ตัว"
"ห๊ะ ผะ...ผีงั้นเหรอ!?" ฟีเอลหน้าซีดขึ้นมา ตั้งท่าจะวิ่งหนีต่อ แต่แล้วก็หยุดชะงักลง "เดี๋ยวก่อนสิ ทำไมฉันถึงมองเห็นมันได้ล่ะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว แถมยังเป็นตอนกลางวันอีก"
"อาจเป็นเพราะว่านายได้รับพลังมาจากพวกเราก็ได้"
"พลังอะไร?"
"พลังในการมองเห็นวิญญาณน่ะ ที่จริงพวกเรามีพลังแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ การที่คนอื่นเหยียบย่างเข้ามาในเขตของบ้านหลังนี้หรือสัมผัสกับตัวพวกเราที่มีพลังวิญญาณ หรือว่าอยู่ใกล้ๆ ตัวพวกเรามากเกินไป คนนั้นก็จะสามารถมองเห็นวิญญาณเหมือนกันได้ยังไงล่ะ แต่อาจจะเป็นแค่เสี้ยววินาทีนึงก็ได้นะ" วอร์เซลอธิบาย
"แต่ฉัน...ไม่อยากมองเห็นเจ้าพวกนี้นี่" ฟีเอลโอดครวญ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"งั้นนายก็ลาออกจากบ้านหลังนี้ซะสิ" เวย์ทิสพูด เดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับวาเลียสก่อนที่เขาจะหย่อนก้นลงนั่งกับพื้นโซฟาแล้วพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่เรียบเฉยว่า "คนรับใช้ก่อนหน้านี้ก็ลาออกด้วยเหตุผลเดียวกับนายนั่นแหละ ถ้านายจะลาออกก็เชิญออกได้ตามสบาย ไม่มีใครห้ามนายอยู่แล้วนี่"
"ใครว่าฉันจะลาออกกัน!" ฟีเอลตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด "วอร์เซล! ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ พวกนายกินอาหารกันได้เลยนะ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว" เขาบอกและเดินออกจากห้องรับแขกไป
"ฮึ นายนี่ก็เก่งเหมือนกันนะเวย์ทิส รู้จักพูดไม่ให้ฟีเอลลาออกได้ด้วย" วาเลียสบอกอย่างชื่นชม
"แล้วใครว่าฉันอยากให้เจ้าหมอนั่นอยู่บ้านหลังนี้กันล่ะ"
"อ้าว? นี่นาย ไม่ได้พูดเล่นหรอกเหรอ" วาเลียสหน้าเหวอ เหล่มองวอร์เซลเหมือนขอความเห็น แต่อีกฝ่ายเพียงยักไหล่เบาๆ
...หนอยย! คิดจะให้ฉันลาออกจากบ้านหลังนี้งั้นเหรอ? ไม่มีวันซะหรอก ฉันไม่มีวันยอมแพ้นายเด็ดขาดเวย์ทิส! และฉันก็ไม่มีวันยอมแพ้เจ้าวิญญาณพวกนี้ด้วย!
+ - + - + - + - +
"เฮ้อ..." ฟีเอลนอนทับแขนที่วางเหยียดบนโต๊ะแล้วถอนหายใจอย่างปลงตกกับเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เขาเจอที่บ้านหลังนั้น เขาแทบจะล้มเลิกความคิดที่อยากรู้แล้วว่าบ้านหลังนี้มีอะไรซ่อนอยู่ เพราะแต่ละเรื่องที่เขาเจอมักเป็นเรื่องที่เขาไมเคยคิดจะพบเจอที่ไหนเลยด้วยซ้ำ
"เป็นอะไรรึเปล่าฟีเอล หมู่นี้นายดูเหนื่อยๆ นะ" โคซิสชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาถามหลังจากได้ยินเสียงถอนหายใจของเพื่อนสนิทที่นอนนิ่งกับโต๊ะเรียน ไม่ร่าเริงเหมือนเคย
"เอ่อ...ก็ไม่เชิงหรอกนะ"
เด็กหนุ่มตอบแบบกำกวม ดึงตัวขึ้นจากโต๊ะ บิดขี้เกียจเล็กน้อยพลางคิดแบบคนต่อมน้ำตาจะแตก ...น่าจะบอกว่าทะเลาะกับเจ้านายและวิ่งหนีพวกผีมากกว่าถึงจะถูก
โคซิสมองคนที่เท้าคางกับโต๊ะนักเรียนแบบเหม่อๆ แล้วก็ไม่ถามอะไรต่อ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเปลี่ยนเรื่องถาม "นายได้ยินข่าวหรือยังฟีเอล"
"ข่าวอะไรเหรอ" เขาเอ่ยถาม ไม่ได้มีท่าทางสนใจอะไรมากนัก วันๆ ไม่ปวดหัวเรื่องเรียน ก็ปวดหัวเรื่องเจ้านายเขานี่แหละ จะไปสนใจข่าวที่ไหนกัน
"ข่าวที่ว่านักเรียนหญิงห้องเราหายตัวไป 2 คนน่ะสิ"
"หายตัวไป!" ฟีเอลร้องอย่างตกใจ หันมองเพื่อนที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ขวับ "เกิดอะไรขึ้น?"
"ไม่รู้สิ เห็นหลายๆ คนคุยกัน บอกว่ามีคนหายตัวไปเมื่อวาน"
"เป็นการเข้าใจผิดหรือเปล่า พวกเธออาจจะหนีออกจากบ้านก็ได้..."
ฟีเอลแย้ง นัยน์ตาสีม่วงมีแววสงสัย
"ตอนแรกฉันก็คิดเหมือนนาย" โคซิสบอก มองซ้ายมองขวานิดนึงก่อนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ เอ่ยเสียงกระซิบติดเครียด ""แต่ฟังไปเรื่อยๆ ก็รู้ว่าเมื่อตอนกลางดึกมีคนเห็นพวกเธอไลฟ์สดอยู่ที่โรงเรียน..."
"ไลฟ์สด? ถ่ายคลิปวิดีโอออนไลน์เหรอ"
"ใช่ ไลฟ์สดเมื่อคืนนี้ แถมทางผู้ปกครองนักเรียนก็แจ้งให้ตำรวจออกไปค้นหาทุกซอกทุกมุมทุกสถานที่ที่คาดว่าพวกหล่อนจะไปแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ และที่แปลกกว่านั้น เมื่อเช้า ตอนที่ภารโรงมาเปิดประตูโรงเรียน เขาก็เจอกับไอ้นี่...กล้องวิดีโอ"
โคซิสพูดพลางยกมือถือที่แอบถ่ายภาพมาจากเหตุการณ์เมื่อเช้าได้ ฟีเอลยื่นหน้าเอาไปมอง ใกล้ซะจนหัวแทบเกยไหล่คนตัวสูงกว่า
"ไหนๆ" เด็กหนุ่มเลื่อนสายตามองภาพในจอมือถือ ขณะที่โคซิสยืนนิ่ง มองหัวทุยๆ สีน้ำตาลของเพื่อนชายคนสนิทที่ระวังตัวกับผู้ชายทุกคนยกเว้นกับเขาแล้วไม่รู้จะดีใจหรือร้องไห้ดี
ภาพที่ปรากฏในมือถือ เป็นภาพกล้องถ่ายวิดีโอสีดำมีร่องรอยขีดข่วนรอบตัวกล้อง หน้าจอแตกร้าว เลนส์กล้องโดนบิดแทบหักจากตัวกล้อง บ่งบอกถึงการตกกระแทกที่รุนแรง ดูรวมๆ แล้วไม่น่าจะกลับมาใช้งานได้อย่างเดิม
ฟีเอลละสายตาเมื่อโคซิสขยับตัวถอยห่างออกไป แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสัย นัยน์ตาเคร่งเครียด "ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมพวกกรรมการนักเรียนต้องพากันปิดข่าวด้วยนะ"
"ปิดข่าวเหรอ?"
+ - + - + - + - +
ปัง!
ประตูห้องคณะกรรมการนักเรียนถูกผลักอย่างแรง พร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มร่างเล็ก สีหน้าร้อนรน กระโจนตัวเข้ามาในห้องคณะกรรมการโดยไม่ได้สนใจอย่างอื่น นอกจากเรื่องราวที่ได้ยินมาจากเพื่อนสนิทเมื่อครู่
"วอร์เซล! เรื่องข่าวลือในโรงเรียน...."
"อ้าว...มาพอดีเลยฟีเอล ฉันกำลังอยากอยากเจอนายอยู่พอดี"
"เรื่องข่าวที่มีคนหายไป เป็นความจริงหรือเปล่า แล้วทำไมนายต้องปิดข่าวกับพวกผู้ปกครองด้วยเหรอ ทั้งที่นายก็รู้ว่าเจ้าของกล้องอันนี้เป็นของลูกพวกเขา แล้วนายจะปิดบังพวกเขาไปทำไมกัน" เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย
"ฟีเอล...นี่เป็นปัญหาภายในโรงเรียน เราไม่ต้องการดึงผู้ปกครองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เรื่องนี้พวกเราจะเป็นคนจัดการกันเอง" วอร์เซลบอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงเพื่อนๆ ในห้องของนาย แต่อย่ากังวลไปเลย เดี๋ยวพวกเราสามคนจะจัดการเรื่องนี้กันเอง...นะ"
"นายคิดว่ายังไงวอร์เซล" อยู่ๆ เวย์ทิสก็ถามขึ้นมา ทำให้ฟีเอลเพิ่งสังเกตเห็นว่ารอบข้างไม่ได้มีแค่เขากับประธานนักเรียนแค่ 2 คน แต่ยังมีวาเลียส เวย์ทิส เจ้านายอีก 2 คนรวมอยู่ด้วย
มากันครบทีมเลยแฮะ ดีนะไม่มีคนอื่นนอกจากเจ้านายเขา ไม่งั้นไอ้ที่โวยวายไปเมื่อกี้คงอายจนแทบวิ่งหนี
"ฉันคิดว่าสองคนนั้นอาจจะหายตัวไปในระหว่างที่อยู่ในโรงเรียนนี้...."
วอร์เซลคาดคะเน เอนตัวพิงสะโพกกับโต๊ะประชุมตัวยยาวด้วยสีหน้าครุ่นคิด ขณะที่เวย์ทิสกับวาเลียสนั่งหน้าขรึมอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา
"หายตัวไป ก่อนที่พวกหล่อนจะทำกล้องวิดีโอตกเอาไว้" วาเลียสเสริมขึ้นมา
"บางที...พวกเธออาจจะโดนลักพาตัวไปก็ได้นะ" ฟีเอลออกความเห็น
"ไม่หรอก จากที่ฉันตรวจสอบมาโรงเรียน ไม่มีร่องรอยจากการถูกงัดแงะเลย" เวย์ทิสบอก
"แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มนักเรียนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย..." คนเป็นประธานนักเรียนเอ่ยเสียงเรียบ "หลายปีมานี้มีนักเรียนหายตัวไปอยู่ครั้ง แต่ส่วนใหญ่เป็นเด็กมีปัญหา ที่ชอบก่อเรื่องไปทั่วทำให้หลายคนคิดว่าหนีออกจากบ้านแล้วไม่กลับมา"
"แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน" เวย์ทิสเอ่ยเสริม
"......." บรรยากาศเงียบกริบลงทันที
"เดี๋ยวก่อนนะ...หรือว่า!?" พูดค้างไว้แค่นั้นวอร์เซลก็รีบกระโจนออกไปจากห้องคณะกรรมการทันทีโดยมีร่างของชายหนุ่มอีก 3 คนวิ่งตามไปติดๆ อย่างไม่ยอมทิ้งระยะห่าง
"มีอะไรเหรอวอร์เซล อยู่ๆ ก็วิ่งออกมา" ฟีเอลถามหน้าตาตื่นพลางหอบหายใจ
"......." ชายหนุ่มไม่ตอบ มีเพียงสีหน้าของเขาเท่านั้นที่บ่งบอกถึงความตึงเครียดของเหตุการณ์
+ - + - + - + - +
ร่างของชายหนุ่มทั้ง 4 หยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งในสวนดอกไม้ของโรงเรียน ดอกไม้หลากหลายพันธุ์ปลิ้วไสวไปตามสายลมของยามบ่าย มีเพียงลมหายใจหอบถี่ของพวกเขาเท่านั้นที่บ่งบอกถึงการมีตัวตนอยู่ในสวนแห่งนี้
"นี่นายคงไม่คิดว่า..."
"ใช่ อย่างที่นายคิดนั่นแหละเวย์ทิส"
"แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็ในเมื่อ....." วาเลียสแย้งขึ้นมาก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบหายไป
"งั้นพวกเราเข้าไปพิสูจน์กันไหมล่ะ" ว่าแล้วพวกเขา 3 คนก็เดินหายเข้าไปในต้นไม้ใหญ่เหมือนกับว่ามันเป็นประตูอีกด้านหนึ่งของพวกเขาในขณะที่ฟีเอลได้แต่ยืนมองตาค้างด้วยความตกใจอยู่ด้านนอก
"นายก็เข้ามาด้วยกันสิฟีเอล" วาเลียสโผล่หน้าออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแขนคนที่ยืนงงอยู่
"ดะ เดี๋ยวก่อนสิวาเลียส...อ้าว?" เมื่อร่างบางผ่านช่องว่างเข้ามาก็ร้องอุทานด้วยความแปลกใจและงุนงงเป็นที่สุด ก็จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไงเล่า ก็ที่ที่เขายืนอยู่ตอนนี้กับสถานที่ที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านี้มันเหมือนกันราวกับถอดแบบมา เพียงแต่สถานที่นี้ไม่มีสายลมพัดผ่าน ไม่มีกลิ่นหอมของดอกไม้ มีเพียงแต่ความหยุดนิ่งของสิ่งต่างๆ ที่อยู่ในที่นี่เท่านั้น
"เป็นอย่างที่ฉันคาดไว้ไม่มีผิด" วอร์เซลพูดเสียงเข้มด้วยความโมโห
"ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้" เวย์ทิสมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอีกคน
"อะ เอ่อ พูดเรื่องอะไรกันเหรอ?" ฟีเอลโผล่หน้าเข้ามาถามด้วยความสงสัยกับท่าทางของแต่ละคน
"มีคนลอบเข้ามาในนี้แล้วทำลายโฮลเพื่อปลดปล่อยดวงวิญญาณร้ายน่ะสิ!"
