เมื่อลีบุคคลสำคัญที่ทีมรักษาความปลอดภัยจากบริษัท SKY Guard ต้องคอยอารักขาจู่ ๆ ก็หายตัวไป กรรมเลยไปตกที่เจ้าหน้าที่เจ็ดคนที่เป็นเจ้าของภารกิจ ลีหายไปได้อย่างไร อยู่ที่ไหน หรือนี่จะเป็นบททดสอบจากองค์กร
สืบสวนสอบสวน,ระทึกขวัญ,สะท้อนปัญหาสังคม,เกาหลี,อื่นๆ,พล็อตสร้างกระแส,เสียดสีสังคม,ระทึกขวัญ,สะท้อนจิตใจ,สะท้อนสังคม,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Private Leeเมื่อลีบุคคลสำคัญที่ทีมรักษาความปลอดภัยจากบริษัท SKY Guard ต้องคอยอารักขาจู่ ๆ ก็หายตัวไป กรรมเลยไปตกที่เจ้าหน้าที่เจ็ดคนที่เป็นเจ้าของภารกิจ ลีหายไปได้อย่างไร อยู่ที่ไหน หรือนี่จะเป็นบททดสอบจากองค์กร
Private Lee
ลี บุคคลสำคัญที่ทีมรักษาความปลอดภัยจากบริษัท SKY Guard ต้องคอยดูอารักขา จู่ ๆ ก็หายตัวไปขณะอยู่ระหว่างการอารักขาที่สนามบิน กรรมเลยไปตกที่บอดี้การ์ดเจ็ดคนที่เป็นเจ้าของภารกิจ ความเสียหายครั้งนี้ประเมินค่าไม่ได้ แล้วลีหายไปได้อย่างไร อยูที่ไหน จะตายหรืออยู่ แท้จริงแล้วเขาเป็นใครทำไมถึงสำคัญขนาดนั้น หรือนี่จะเป็นทดสอบจากองค์กร เหล่าบอดี้การ์ดทั้งเจ็ดคนจะตามหาลีพบหรือไม่ แล้วข่าวลือที่ว่าในบรรดาบอดี้การ์ดทั้งเจ็ดมีคนกำลังคิดทรยศเป็นเรื่องจริงหรือ
เป็นเวลาบ่ายสามกว่าแล้ว ณ บ้านทรงโมเดิร์นสีเทาดำหลังใหญ่ขนาดสี่ชั้น ที่สระว่ายน้ำทางด้านหลังตัวบ้าน ชายแก่ร่างท้วมอายุราวห้าสิบต้น ๆ ที่เป็นเจ้าของบ้านนอนอาบแดดบนเก้าอี้ชายหาด มองสาว ๆ วัยรุ่นอายุคราวลูกสามสี่คนเล่นสนุกกันในสระ เสียงดนตรีเพลงReminderของศิลปินเดอะวีกเอนด์ดังกระหึ่มทั่วทุกสารทิศ ชายแก่กวักมือเรียกหนึ่งในเด็กสาวมาหาตนเอง เธอหุ่นเจ้าเนื้อไม่ถึงท่วมอยู่ในชุดบิกินี่ทูพีซตัวจิ๋วรัดติ้ว ค่อยๆ เดินมานั่งที่พนักวางแขนเก้าอี้ชายหาดที่ชายคนนั้นนั่งอยู่ เขาโอบแขนเข้ากับเอวเธอพลางดึงลงมาให้อยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งพิงบนตัวเขา เสียงหัวเราะคิกคักของสองคนที่กำลังหยอกล้อกันอยู่คลอเคล้าไปมา แต่จู่ ๆ ก็ถูกลูกน้องคนหนึ่งของเขาขัดจังหวะ เสียงจิ๊ปากบ่งบอกว่ากำลังหัวเสีย
“ท่านครับ คนพวกนั้นมาแล้วครับ”
“แล้วมันอยู่ไหน”
“เลขาโจกำลังจะไปคุยด้วยครับ”
โบซอกและทีมมาถึงหน้าบ้านของผู้ว่าจ้างแล้ว ทั้งสามเดินไปกดกริ่งที่ประตูรั้วบานใหญ่ รอพักหนึ่งประตูก็เปิดออกเองอัตโนมัติเผยให้เห็นชายร่างสูงดูภูมิฐานในชุดสูทสีเทา ใบหน้าของเขาสวมแว่นสายตากรอบสีเงินทรงรี เขาไม่ได้มาคนเดียวยังมีชายร่างบึกบึนสวมเสื้อยืดสีดำคล้ายการ์ดหน้าคลับสองคนยืนเยื้องอยู่ด้านหลัง โบซอกโค้งหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัวว่ามาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยสกายการ์ด เขายื่นนามบัตรให้เธอ โบซอกรับมาดูพลางกวาดสายตาดูกระดาษแผ่นเล็กอย่างรวดเร็ว โจกอนอูคือชื่อของเขา และมีตำแหน่งเป็นเลขาของแอรอนลี
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ หัวหน้าฮงโบซอก”
“เช่นกันค่ะ เลขาโจกอนอู ส่วนสองคนนี้อนดงยุนและแพคจองอูค่ะ”
เขาพยักหน้ารับด้วยท่าทางที่สุขุม
“มาเถอะครับ ผมจะพาไปพบท่าน”
เลขาโจพาโบซอกและอีกสองหนุ่มเดินเข้ามาในบ้าน เดินผ่านตัวบ้านที่เป็นโถงยาวประดับด้วยรูปภาพงานศิลปะคนเปลือยและรูปแกะสลักหินอ่อนร่างคนล่อนจ้อน น้องเล็กผู้อ่อนประสบการณ์อย่างจองอูก้มหน้ามองพื้นลูกเดียว ดงยุนเห็นแบบนั้นก็ใช้มือเคาะหลังน้องเล็กให้ยืดตัวขึ้นพลางทำหน้าดุว่าทำตัวให้สมเป็นมืออาชีพหน่อย เจ้าน้องเล็กจึงปรับอารมณ์ทันที พร้อมเม้มปากพยักหน้ารับว่าเข้าใจแล้ว
พอพวกเขามาถึงสระว่ายน้ำหลังบ้านที่กำลังจัดปาร์ตี้เปิดเพลงเสียงดัง ภาพที่ทั้งสามเห็นไม่ค่อยแปลกไปจากที่จินตนาการไว้มากเท่าไร ชายแก่กับเด็กสาวนัวกันบนเก้าอี้ชายหาด กองขวดเครื่องดื่มมึนเมาเละเทะบนพื้น เพลงเสียงดังที่จริง ๆ ได้ยินตั้งแต่เดินเข้ามาในรั่วบ้าน ชายที่ชื่อแอรอนลีอยู่ในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม โบซอกเริ่มคิดแล้วว่าคนคนนี้กลัวตายจริงหรือเปล่า ทำไมถึงยังสบายใจเฉิบอยู่แบบนี้ได้ ปกติคนที่กลัวพวกที่หมายหัวตัวเองมาก ๆ ตอนนี้ต้องซ้อนตัวอยู่ในห้องไม่พบเจอใครแล้วสิ แต่ชายคนนี้กลับต่างออกไปจากที่เธอคาดการณ์ไว้นิดหน่อย แถมอากาศช่วงปลายปีไม่ได้น่าลงเล่นน้ำเลยด้วยซ้ำ จากการประเมินด้วยสายตาแบบคร่าว ๆ โบซอกกำลังคิดว่าคนคนนี้คงสุขภาพแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจเป็นแน่ แต่ดูเหมือนจะมีแค่เขาคนเดียวที่เป็นแบบนั้น เพราะหญิงสาวที่สวมบิกินี่ตัวเล็กพากันตัวสั่นเทิ้ม เห็นแล้วก็น่าขันพลางสงสารพร้อมกัน ที่ต้องทำเรื่องแบบนี้แลกกับเศษเงินของชายชราอย่างลี เพื่อเลี้ยงชีพ แต่ก็นะงานที่พวกเธอทำไม่ใช่งานทุจริตอะไรทำนองนั้น จึงออกความเห็นอะไรมากไม่ได้
โจกอนอูเดินเข้าไปทำท่ากระซิบกระซาบข้างหูชายเจ้าของบ้าน ลีผละออกจากอีหนูข้างตัวพลางมองมายังโบซอกกับทีม เขาแสยะยิ้มที่ไม่ค่อยน่าชวนมองให้ทีมรักษาความปลอดภัยทั้งสามคน มือซ้ายที่ตอนแรกโอบเอวสาวน้อยอยู่ก็เอื้อมไปคว้าแก้ววอดก้า แล้วใช้มือขวากวักเรียกทั้งสามให้เขามาหา
“หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยพิเศษจากสกายการ์ด ฮงโบซอกค่ะ”
“เธอรู้จักฉันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ พวกเธอน่ะมีชื่อทีมไหม”
“คะ”
“ชื่อทีมไง พวกทำงานแบบนี้ต้องมีชื่อทีมสิ ในหนังออกจากเยอะแยะ”
“อ๋อ ทีมเราชื่อเอเควันค่ะ”
ลีหัวเราะลั่นพลางยกวอดก้ามาจิบ เขาวางมันลงที่โต๊ะข้างๆ ตัวแล้วยังหัวเราะต่อ ดงยุนกับจองอูมองหน้ากันเพราะไม่เข้าใจการกระทำของชายแก่คนนี้
“ชื่อตลกชะมัด เหมือนพวกที่หลุดออกมาจากการ์ตูนแบบนั้นแหละ เธอว่าไหม”
ลีหันไปหาเด็กสาวข้างกายเพื่อขอความคิดเห็นจากเธอ เธอทำได้เพียงเออออไปด้วย เสียงหัวเราะคิกคักเริ่มทำเด็กหนุ่มอย่างจองอูเลือดขึ้นหน้า เขามองโบซอกด้วยสายตาที่เหมือนจะส่งออกมาเป็นคำพูดว่าขอซัดหน้าไอ้แก่นี่ได้ไหม โบซอกเห็นหน้าจองอูแบบนั้นก็พอจะเดาได้ เธอจึงทำได้เพียงมองหน้าเด็กหนุ่มกลับนิ่ง ๆ เพื่อสื่อว่าไม่ได้
“เอาละ ฉันคงต้องไปเตรียมตัวแล้ว ฝากทางนี้ด้วยนะ”
“ครับท่าน”
ลีลุกขึ้นบิดขี้เกียจนิดหน่อย ก่อนจะไปเขาคว้าคอเด็กสาวคนเดิมมาจูบต่อหน้าทุกคน ณ ที่นั้น สองหนุ่มที่ยืนอยู่หลังโบซอกเบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากมองฉากรักของตาแก่กับเด็กสาววัยกระเตาะ แต่เธอกลับจ้องไม่ละสายตาเพราะภาพตรงหน้าไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย ลีผละออกจากเธอคนนั้น เขาเดินผ่านทีมของโบซอกไป แต่ชายแก่ก็เดินถอยกลับมายืนเยื้องข้าง ๆ โบซอกก่อนจะเอ่ยสิ่งหนึ่ง
“น้องชายสบายดีไหม”
ฮงโบซอกยืนนิ่งไม่ไหวติง ลีเป่าลมข้างหูเธอแล้วเดินจากไป ความรู้สึกน่าสะอิดสะเอียนเป็นสิ่งที่สองน้องเล็กในทีมรู้สึกตอนเห็นภาพที่ลีทำแบบนั้นกับหัวหน้าของพวกเขา จองอูสัญญากับตัวเองว่าถ้าเจอตาแก่นี่ที่ไหนสักแห่ง โดยที่ไม่ได้อยู่ในฐานะผู้จ้างกับลูกจ้าง เขาจะซัดหนังยุ่ย ๆ บนหน้านั้นแบบไม่ยั้งมือแน่นอน
เวลาผ่านไปครู่หนึ่งรถก็เริ่มออกตัวเพื่อไปยังจุดมุ่งหมาย เพราะเลขาโจต้องคอยดูแลเรื่องทุกอย่างในบ้านหลังนี้ตอนที่ลีไม่อยู่ เขาจึงไม่ได้ตามไปด้วยแต่จะรายงานเรื่องต่าง ๆ ให้ลีได้ทราบผ่านโทรศัพท์แทน ตลอดการเก็บตัวที่เซฟเฮ้าส์ ลีนั่งรถตู้ของตัวเองคนขับรถของเขาขับตามรถของโบซอกที่จะนำไปยังสนามบินที่เครื่องบินส่วนตัวจอดรออยู่
ตอนนี้คนที่ขับไม่ใช่ดงยุนอีกต่อไปเจ้าของรถอย่างโบซอกกลายมาเป็นคนขับแทน รถแล่นเร็วจนสองเด็กหนุ่มเกาะที่นั่งแน่น พอจะรู้อยู่แล้วว่าหัวหน้าคนนี้ขับรถเร็วแค่ไหนจากคำบอกเล่าของรุ่นพี่อย่างฮันแดชานที่เคยนั่งมาก่อน แต่พวกเขาก็ไม่คิคว่าหัวหน้าฮงโบซอกที่ดูนิ่ง ๆ จะตีนผีได้ขนาดนี้
เป็นเวลาบ่ายสี่โมงแก่ ๆ แล้ว รถทุกคันมาจอดที่สนามบิน เครื่องบินส่วนตัวลำนี้บรรจุคนได้ราว ๆ สิบเจ็ดถึงสิบแปดคน การเดินทางครั้งนี้มีลูกเรือโดยสารเพียงครึ่งลำ โดยมีนักบินและผู้ช่วยรวมเป็นสองคน พนักงานต้อนรับบนเครื่องสองคน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากสกายการ์ดสามคน และตัวลีรวมเป็นแปดคน เพราะต้องให้คนรู้น้อยที่สุดเรื่องการซ่อนตัวของลี ผู้โดยสารเลยมีจำนวนเพียงหยิบมือ ฮงโบซอกรายงานไปที่อีกทีมว่าทางนี้เรียบร้อยดีและเครื่องกำลังจะออกจากสนามบินในไม่ช้า
เครื่องบินออกจากสนามบินตอนเวลาห้าโมงเย็นพอดี ทันทีที่เครื่องบินขึ้นและอยู่ในระดับปลอดภัย ลีก็เริ่มสั่งอาหารมากินหลายอย่าง ทั้งหมดอยู่ในสายตาการ์ดทั้งสามคน ลีเงยหน้าพูดกับดงยุนที่นั่งอยู่ตรงข้าม เสียงเขาอู้อี้เหมือนเสียงหมูเพราะยังมีอาหารอยู่ในปาก
“นี่ มากินด้วยกันไหมเจ้าหนุ่ม”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับท่าน”
ดงยุนยิ้มตาหยี เจ้าเด็กหนุ่มส่ายหัวเบา ๆ ปฏิเสธเขาไป ชายแก่ไม่ย่อท้อ เขาหันหน้ามาทางจองอูที่นั่งหน้างอมาตลอด จองอูสะดุ้งจนสติกลับมาทันทีที่ลีหันหน้ามามองเขา พร้อมชูส้อมที่จิ้มเนื้อสเต๊กสุกแบบปานกลางขึ้นเพื่อเชิญชวน ลีหัวเราะก๊ากกับหน้าตาเลิ่กลั่กของจองอู เด็กหนุ่มเม้มปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์ โบซอกสังเกตท่าทางน้องเล็กทั้งสองตลอดการเดินทาง หลังเสร็จงานนี้คงได้ปรับทัศนคติกันยาว ๆ
พอทานทุกอย่างเสร็จลีก็เรียกพนักงานสาวคนหนึ่งมา เธอเดินยิ้มแย้มมาที่ลี ถามว่าต้องการอะไรอีกไหม ดูจากสายตาของเขาที่มองแทะโลมเธอแล้ว ชายสูงอายุคนนี้คงอยากตอบว่าตัวหล่อนนั่นแหละที่ฉันอยากได้น่ะ ถ้าสายตาเขาพูดออกมาได้ทุกคนตรงนั้นคงได้ยินแบบเดียวกัน จากที่โบซอกจับใจความได้ชายแก่คนนี้แค่อยากได้น้ำเสาวรส เหอะ! คนท้องไส้อ่อนไหวง่ายอย่างเธอแค่ได้ยินก็มองหาทางไปห้องน้ำแล้ว
“น้ำเสาวรสนะคะ ได้ค่ะ”
เพียงครู่เดียวพนักงานสาวคนเดิมก็กลับมาพร้อมแก้วที่มีน้ำเสาวรส เธอวางมันลงตรงหน้าลี พลางกล่าวว่าทานให้อร่อยนะคะด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ลียิ้มตอบรับเธอ
“ขอบคุณนะจ๊ะ”
มือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาของชายแก่คว้าหมับเข้าที่สะโพกกลมของพนักงานสาวสวยคนนั้น เธอร้องพร้อม ๆ กับตัวที่สะดุ้งโหยง พนักงานต้อนรับอีกคนคงได้ยินเสียงเพื่อนร่วมอาชีพร้อง เธอจึงรีบรุดออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกหน่อย ๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น สาวคนที่โดนลีคุกคามส่ายหน้าให้เพื่อนร่วมงาน แต่แทนที่พนักงานต้อนรับสาวคนต้นเรื่องจะถูกปกป้องกลับโดนต่อว่าจากพนักงานต้อนรับคนที่เข้ามาสมทบ ที่ดูทรงแล้วจะเป็นรุ่นพี่ ภาพนั้นค่อนข้างทำให้ดงยุนที่อยู่ใกล้เหตุการณ์ที่สุดแปลกใจมาก ไม่ใช่ว่าคนที่ต้องขอโทษควรเป็นชายแก่ที่ทำตัวตัณหากลับตรงหน้าเขาหรอกหรือ พนักงานต้อนรับสาวรุ่นพี่กล่าวขอโทษต่อลี แทนรุ่นน้องของเธอที่ทำเรื่องเสียมารยาทกับแขกคนสำคัญ ลีโบกมือปัด ๆ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรพนักงานสาวคนดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ความรู้สึกของดงยุนที่เห็นเหตุการณ์ใกล้ ๆ ตีกันไปหมด ควรจะรู้สึกอย่างไรดี ถ้าเขาแสดงสีหน้าเก่งกว่านี้ ลีที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาคงรู้แล้วว่าเขารังเกียจคนแบบลีแค่ไหน
ในที่สุดเครื่องก็ลงจอดที่สนามบินเล็ก ๆ แห่งหนึ่งตอนเวลาหกโมงครึ่ง ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าไปเรื่อย ๆ อีกหน่อยก็คงมืด เสาไฟสูงเองก็เริ่มจะติดขึ้นมาแล้วบ้างบางส่วนเพื่อส่องแสงสว่างให้ที่แห่งนี้ ที่สนามบินมีการ์ดอีกสี่คนรออยู่ก่อนแล้ว โบซอกเดินลงมาจากเครื่องคนแรก เธอมองดูรอบ ๆ สถานที่เพื่อตรวจสอบว่ามีใครอื่นหรือไม่ แล้วมองเข้าไปที่เครื่องพลางพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าปลอดภัย โบซอกเดินนำลีลงมาตามด้วยเด็กหนุ่มสองคนที่ค่อยป้องกันหลัง และคอยสอดส่องความเรียบร้อยอื่น ๆ
“คนนี้รองหัวหน้า ชาโดฮาค่ะ”
“อ้อ งั้นหรือ”
“สวัสดีครับท่าน ผม-”
“ช่างเถอะนา ว่าแต่ห้องน้ำไปทางไหนละเนี่ย โอ๊ย”
ลีไม่แม้แต่จะมองหน้าเจ้าหน้าที่ชาโดฮาตอนที่ทักทายกัน เขาเอาแต่มองไปรอบ ๆ เพื่อหาห้องน้ำ คงเพราะน้ำเสาวรสบนเครื่องทำพิษเขาเข้าแล้ว เลยมีสภาพแบบนั้น พอเขารู้ว่าป้ายบอกทางไปห้องน้ำอยู่ตรงไหนก็รีบวิ่งจู๊ดไปยังที่หมายทันที แดชาน มินจุน และอินซูเห็นแบบนั้นพวกเขาก็วิ่งตามไปอารักขาลีทันที เจ้าหน้าที่ชาหันหน้ามากลอกตาใส่โบซอก เธอส่งยิ้มเป็นเชิงบอกว่า ทำใจหน่อยนะท่านรอง
ทุกคนในทีมรักษาความปลอดภัยยืนคุ้มกันอยู่ที่หน้าห้องน้ำข้างนอก เพราะไม่มีใครอยากไปยืนอารักขาข้างใน เพื่อรอดมกลิ่นไม่น่าอภิรมย์และคงจะทำลายอาหารมื้อเย็นวันนี้ ทั้งเจ็ดเลยทำได้แค่รออยู่ข้างนอก อีกอย่างมินจุนดูรอบ ๆ ก่อนจะให้ลีเข้าไปแล้ว ไม่มีใครอยู่ข้างใน จึงสามารถสบายใจได้ว่าลีจะไม่ถูกลอบทำร้ายอย่างแน่นอน
ผ่านไปราว ๆ ยี่สิบนาทีลีก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ โบซอกที่เห็นว่ามันผิดปกติจึงจะเข้าไปดู เจ้าหน้าที่ชาที่มองว่ามันจะไม่เหมาะ เพราะเป็นห้องน้ำชายจึงจะเข้าไปเอง
“ฉันเป็นหัวหน้านะคะ จะรับผิดชอบเรื่องนี้เองค่ะ”
“ก็ได้…ครับ”
โบซอกเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำพร้อมเรียกลีเป็นระยะ ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลดังกล่าว หรือแม้กระทั่งเสียงน้ำไหลตอนกดชักโครก ทุกอย่างเงียบสนิท พอเธอเดินเข้ามาลึกกว่าเดิมก็พบกับร่องรอยของแตกกระจัดกระจาย โบซอกรู้ทันทีว่าที่แห่งนี้เกิดการต่อสู้ขึ้น เธอเรียกเจ้าหน้าที่ชาเสียงดังพลางมองไปที่หน้าต่างระบายอากาศที่ถูกเปิดค้างไว้ และดูเหมือนว่ามีใครบางคนพาลีออกไปทางนั้น
“หัวหน้ามีอะไรครับ”
ชาโดฮาที่ตาลีตาเหลือกเข้ามาพอเห็นภาพตรงหน้าก็แทบช็อก และเผลอร้องซวยแล้วในใจ โบซอกรีบวิ่งออกมาข้างนอกบอกทุกคนให้ตามหาลีทันที สมาชิกในทีมคนอื่นไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไร แต่ก็ทำตามที่บอกทันที โบซอกยังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ เธอสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสติทั้งหมด แล้วหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าข้างในเสื้อสูทพลางกดเบอร์ที่อยู่บนสุด ‘ผอ.ชเว’
“เกิดเรื่องแล้วค่ะท่าน”
“ว่าไงนะ”
“ลีหายไปค่ะ”