ชาย-ชาย,ตลก,ผู้ใหญ่,ฟีลกูด/feelgood,มาเฟีย,หมอ ,yaoi,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“โอ้พระเจ้า!! ฉันผ่านควิสนรกนั่นมาได้ โฮ่... ขอบพระคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ลูกสัญญาว่าจะเป็นหมอที่ดีต่อไป อาเมน...” พาย กราบไหว้ฟ้าดิน ขอบคุณพระเจ้าตั้งแต่ที่รู้คะแนนควิซ ที่พวกเราสอบไปเมื่อวาน และตอนนี้พวกเรากำลังยุ่งจนหัวฟู กับแผนกอายุรกรรมที่แสนจะวุ่นวายอยู่
.
“เอ็กซ์เทิร์น...”
“ครับ?” ผมที่กำลังนั่งพักสายตาในห้องตรวจ หันกลับไปมองคนเรียกอย่างรวดเร็ว โอ้... อาจารย์หมอวุฒินั่นเอง มีอะไรหรือเปล่านะ?
“พอดีวันนี้ผมมีเคสด่วน คุณช่วยไปตรวจคนไข้ตามห้องกับเรสซิเดนซ์แทนผมที เคสพวกนี้เป็นคุณที่เข้าร่วมการรักษาแต่แรกน่ะ” อาจารย์บอกผม
“ครับ” ผมตอบรับไปอย่างไม่คิดอะไร
“โอเค เดี๋ยวออกเวรแล้วไปตามห้องในรายการนี้เลยนะ คุณพยาบาลฝากจัดการต่อที”
“ได้ค่ะคุณหมอ” พี่พยาบาลตอบ ก่อนจะหันมาหาผมต่อ
“เดี๋ยวพี่มารับหมอไปห้องคนไข้ อีกครึ่งชั่วโมงออกเวรใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวของหมอแชงเป็นทางตึกใหม่นะ ทางตึกเก่า หมอวี เรสซิเดนซ์จัดการเอง”
“เข้าใจแล้วครับ” แล้วพี่พยาบาลก็เดินออกไปพร้อมกับ คนไข้คนใหม่เดินเข้ามา เฮ้อ เหนื่อยอีกนิดละนะ
แล้วครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมก็มาหยุดยืนอยู่หน้าตึกผู้ป่วยใหม่ แล้วไล่ตรวจคนไข้ตามห้องไปเรื่อยๆ ตามรายชื่อที่ได้รับมา
ก๊อก ๆ ๆ พี่พยาบาลเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เอ่ยทักทายคนไข้อย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีจ้า น้องมะลิ วันนี้เป็นยังไงบ้างเอ่ย”
“หายปวดหัวแล้วค่ะ!!”
เด็กน้อยยิ้มร่าตอบเสียงใส อย่างน่ารัก ก่อนที่ผมจะหันไปคุยกับญาติคนไข้
“สวัสดีครับ ผมมาตรวจแทนคุณหมอวุฒิ เพราะคุณหมอมีเคสด่วนครับ ไม่ทราบว่าวันนี้น้องมีอาการผิดปกติอะไรจากเดิมมั้ยครับ?”
“ไม่ค่ะ แกดูร่าเริงกว่าเมื่อวันก่อนๆดี” คุณแม่ของน้องตอบอย่างใจดี ผมยิ้มรับก่อนจะเข้าไปคุยกับน้อง แล้วเริ่มตรวจ ฟังหัวใจ วัดความดันวัดไข้ คุยอะไรอีกนิดหน่อยก็บอกไปว่า
“โดยรวมไม่มีอะไรนะคะรับ ฟื้นตัวได้ดีมาก ถ้าน้องมะลิทำตามที่คุณหมอบอก อีกสองวันก็จะได้กลับบ้านแล้วนะ ดีมั้ยครับ?”
“ดีค่า!!” เด็กน้อยยิ้มตาหยีตอบกลับมา ผมลูบหัวน้องเบา ๆ ก่อนขอตัวออกมาเพื่อไปตรวจคนไข้คนอื่นต่อไป...
.
.
เกือบชั่วโมงที่ผ่านมาผมเดินตรวจคนไข้สักครึ่งตึกได้แล้วมั้ง เหอ ๆ ๆ เหนื่อยชะมัด
“คนสุดท้ายแล้วหรอครับ?” ผมถามพี่พยาบาลที่ก็เดินเหนื่อยไม่ต่างกัน
“ใช่ค่ะ คนไข้พิเศษของ ผอ. ด้วยนะคะ เห็นว่าอยู่ห้องวีไอพีของ ผอ. เลย”
“เอ่อ แล้วจะไม่เป็นไรหรอครับ?” ผมถามเบาๆ อย่างไม่แน่ใจ เพราะผมยังเป็นแค่นักเรียนแพทย์อยู่เลย ถ้าคนไข้วีไอพีเห็นเข้าไม่โวยวายเอาหรือ... ว่าแต่วีไอพีนั่นคงเป็นคุณบอสสินะ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เห็นว่าพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่น่ามีปัญหา อีกอย่างหมอวุฒิแจ้งทางคนไข้ไว้ก่อนแล้วว่าจะให้นักเรียนของท่านมาตรวจรอบสุดท้ายแทนน่ะค่ะ”
“อ่อ...” ผมตอบรับเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ครืดดด
พี่พยาบาลเปิดเข้าโซนวีไอพีไปก็ชะงัก เมื่อเห็นพวกคนชุดดำที่ยืนเฝ้าหน้าห้องหันมามองเราเป็นตาเดียว
ผมแอบเซ็งในใจกับแรงกดดันบ้าบอของเจ้าพวกหน้าโหดกลุ่มนี้ ก่อนจะเดินนิ่งๆนำเข้าไปในห้อง จนพี่พยาบาลรีบสาวเท้าตามมาติดๆ
“มะ หมอแชงคะ” พี่พยาบาลเรียกผมเสียงสั่นๆ ก็พอเข้าใจได้ว่ากลัวพวกหน้าโหดนี่ละนะ ผมมันภูมิคุ้มกันด้านนี้สูงเลยไม่รู้สึกอะไร
“ครับ?” ผมตอบรับเบาๆ ก่อนจะหันไปหาว่าเธอมีอะไร
“เอ่อ... ไม่มีอะไรค่ะ” อ่าว... อะไรล่ะเนี่ย ผมยักไหล่เล็กน้อย แล้วเดินเข้าห้องผู้ป่วยไป ก็เจอกับคุณบอสที่นั่งพิงหัวเตียงแล้วไถไอแพดเลื่อนดูอะไรสักอย่าง เฮ้อพวกบอสมาเฟียเนี่ยขนาดจะตายยังต้องทำงานเลยสินะ... หรือว่าเล่นเกมหว่า อาจจะแบบด่านยากจริงจังมาก... คิดไปได้เนอะเรา...
อืม... มันจะแปลกมั้ยนะถ้าผมจะบอกว่าเขาดูเท่ดี เห็นหน้าก็รู้ว่าหน้าตาดี แต่พอตื่นมานั่งอย่างนี้ มันดูดีแบบ... น่ามอง? เอาเถอะ เอาเป็นว่าผมคิดว่าเขาเท่ดีละกัน
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามารบกวน” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ ทำเอาพี่พยาบาลสะดุ้ง ส่วนผมน่ะหรอ? หึ... คิดว่าผมเป็นใครกัน? อ้อ ไม่รู้สินะ... ไม่เป็นไรยังไม่อยากบอก...
ผมยืนนิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไร ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปพร้อมกับบอกคุณบอสว่า...
“ขอโทษด้วย พอดีผมมาตรวจอาการคุณแทนคุณหมอวุฒิน่ะ” ผมบอกไปเสียงนิ่ง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเขารีบเงยหน้าขึ้นทันที แถมยังมองผมนิ่ง ๆ แต่นัยน์ตามีประกายแปลก ๆ ทำเอาผมต้องกระแอมเบา ๆ แล้วดันแว่นอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย
“ขออนุญาต” ผมบอกก่อนจะลงมือวัดไข้ วัดความดัน ฟังหัวใจ ทำอะไรแทนพี่พยาบาลที่ยืนแข็งทื่อเพราะกลัวคุณบอสนี่...
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะครับ” ผมบอกก่อนจะให้เขาเอนตัวลงเล็กน้อย เลิกชายเสื้อขึ้น และทำแผลให้ใหม่
อึดอัดสุด ๆ ไปเลยย คุณบอสเอาแต่จ้องผมอยู่นั่นแหล่ะ มีปัญหาอะไรฮะ?!
ผมจดรายละเอียดลงชาร์ตก่อนจะบอกให้พี่พยาบาลไปวอร์ดอื่นก่อนได้เลย เพราะกลัวพี่แกจะเป็นลมไปเสียตรงนี้ ดูสิหน้าซีดมาก
“เดี๋ยวฝากชาร์ตนี่ไปเก็บก่อนเลยนะครับ” ผมบอกไป พี่พยาบาลพยักหน้ารัวๆ ก่อนรีบออกไป
“ส่วนคุณ อาการดีขึ้นมาก ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ฟื้นตัวไวมาก พรุ่งนี้ลุงหมอให้คุณออกจากโรงพยาบาลได้เลยนะครับ...”
“ดีน...”
“ฮะ?” ผมชะงักไปเมื่อเขาพูดอะไรบางอย่างออกมา
“เรียกฉันว่าดีน”
“หา?”
“เธอเรียกฉันแต่คุณบอสนี่นา ฉันชื่อดีน” รู้ได้ไงก็ตอนนั้น... หรือว่า...
“นี่คุณ... ตอนนั้นฟื้นแล้ว?” ผมถามเสียงนิ่ง
“ใช่สิ... หึ ๆ ฉันได้ยินเธอบ่นเรื่องลูกน้องหน้าโหดของันครบทุกคำเลยล่ะ” ผมแทบจะยกมือกุมขมับทันที
“นี่มัน... แย่ชะมัด...” ผมพึมพำเบาๆ ผมไม่เคยทำตัวน่าอายอย่างนั้นใส่ใครมาก่อน โอย... จะบ้าตาย ผมยกมือปิดหน้าแบบไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงเรื่องน่าอายวันนั้น
“ฮ่า ๆ ๆ เธอนี่ตลกชะมัด คุณหมอแชง”
“เอ๊ะ... คุณรู้ชื่อผม?”
“คิดว่าฉันเป็นใครกัน...”
“คุณต้องการอะไร...” ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องมาอยากรู้จักผมด้วย...
“ต้องการเธอไงลูกแมวน้อย...”
“หา?” ผมไม่ได้ยินเลยว่าเขาบอกอะไร พึมพำเสียงเบาชะมัด...
“ฉันอยากให้เธอไปทำงานกับฉัน..”
“จะบ้าหรอคุณ ผมเป็นหมอนะ ยังเรียนไม่จบด้วย!”
“ไม่บ้า ก็ให้ไปเป็นหมอนั่นแหล่ะ ประจำที่บ้านฉันไง”
“ไม่เอาหรอก ผมจะเรียนต่อ อีกอย่างผมต้องใช้ทุนด้วย”
“ไม่ต้อง ฉันจ่ายให้หมดแล้ว”
“ว่าไงนะ!!”
“ไม่เชื่อไปถามดูก็ได้นะ หึ ๆ แต่ตอนนี้เธอเป็นหนี้ฉันแทน”
“บ้าไปแล้ว คุณทำแบบนี้ทำไมเนี่ย” ผมไม่เข้าใจจริง ๆ หมอนี่ต้องการอะไรจากผมฮะ?
“ฉันอยากให้เธอไปทำงานกับฉัน หรือไม่ก็หาเงินมาคืนฉันในสองวัน ก่อนที่ฉันจะบุกบ้านเธอ”
“เฮ้ย! ไม่ได้นะ” ...ไม่สิ นี่ผมจะเดือดร้อนอะไรกับคำพูดหมอนี่เนี่ย ยังไงซะผมก็มีเงินจ่าย... ไม่ใช่สิ ถ้าทำงั้นหมอนี่ต้องสงสัยแน่เลยเพราะประวัติผมที่หมอนี่หาได้คงเป็นสตอรี่ที่ผมสร้างมาก่อนมาไทยแน่ๆ แถมบ้านที่ว่านั่นก็... ที่อยู่ปลอมอ่ะ... เอาไงดีเนี่ย โว้ยยยย
“แล้วจะเอาไง หืม?” ไอ้คุณดีนถามพร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะจนผมต้องกัดฟันกรอด เอาวะ... เป็นไงเป็นกัน อย่างน้อยก็ดีกว่าต้องกลับ บ้าน ตอนนี้...
“ฮึ่ย! ก็ได้... แต่ให้เรียนจบก่อน...”
“หึ ๆ ๆ” โฮลี่ชิท... ผมเกลียดเสียงหัวเราะนั่น!!
“อ้อ... ช่วยเรียกฉันว่า พี่ดีน ด้วยนะ ลูกแมวน้อย หึๆ” ไอ้คุณดีนบอกมา เฮ้ ใครเป็นลูกแมวน้อยกันล่ะฟระ ไอ้คุณบอสจอมเจ้าเล่ห์
“แมวน้อยอะไร? แล้วทำไมผมต้องเรียก”
“ฉันอายุมากกว่าเธอนะแมวน้อย ก็ต้องเรียกพี่สิ”
“แล้วทำไมต้องมาเรียกผมว่าแมวน้อยด้วยเล่า!!”
“เพราะเธอชอบทำแบบนี้ไง ฮ่าๆๆ ขู่ฟ่อๆ เหมือนแมว บ่นงุ้งงิ้งเหมือนแมว”
“ไอ้บ้าเอ้ย!!” ผมตะโกนใส่เขาก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ไม่วายมีเสียงตามหลังมา
“อย่าลืมล่ะแมวน้อย เธอเป็นคนของฉันแล้ว หึๆๆ”
แมวน้อยบ้าบออะไร แล้วใครเป็นคนของนาย ยังไม่จบ ถือว่ายังไม่เริ่มงานเถอะ หึ! ผมได้แต่บ่นในใจแล้วทำอะไรไม่ได้ ฮื่อออ เจ็บใจจริง ๆ ไอ้มาเฟียเอ้ย!!
