รัก,จีน,เกิดใหม่,ครอบครัว,ชาย-หญิง,ชีวิตใหม่ของอ้ายปิง ,ตัวประกอบที่จืดจาง,เกิดใหม่,นิยายรักจีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความเจ็บปวดในช่องท้องลุกลามไปจนทั่วร่างกายช่วงล่างทำให้ชโลธรรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตายไปเสียให้ได้โดยในตอนนี้เธอกำลังนอนแผ่อยู่กลางถนนที่รอบตัวมีแต่ความวุ่นวายของผู้คนที่ออกมาร่วมงานเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ส่วนตัวเธอนั้นก็เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนตัวเล็กๆ ที่อยู่ทำโอทีช่วงวันสิ้นปีและกำลังจะได้กลับไปนอนหลับพักผ่อนที่บ้านแต่ใครมันจะไปรู้ว่าจู่ๆ เส้นทางที่เธอเดินผ่านอยู่ทุกวันจะเป็นเส้นทางที่อันตรายที่สุดในชีวิต
“คุณครับได้ยินผมหรือเปล่า คุณครับกะพริบตาหน่อยก็ได้ถ้าหากว่าได้ยิน” เจ้าหน้าที่กู้ภัยรีบรุดมายังสถานที่เกิดเหตุในทันทีที่ได้รับแจ้งว่ามีคนถูกกระสุนปืนยิงเข้าที่ท้องแต่ด้วยการจราจรที่คับคั่งในวันสิ้นปีกว่าที่รถกู้ภัยจะมาถึงที่เกิดเหตุก็ใช้เวลาไปกว่าสี่สิบนาทีและคนเจ็บก็กำลังอยู่ในอาการโคม่า
“...”
ชโลธรกะพริบตาได้สองครั้งตามที่เจ้าหน้าที่กู้ภัยคนนั้นบอกก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงแรงกระชากที่เกิดขึ้นจากทางด้านหลังและจากนั้นสติของเธอก็ดับวูบลงไปในทันที
ร่างของหญิงสาวพนักงานบริษัทธรรมดาๆ คนหนึ่งที่กำลังจะกลับบ้านหลังจากที่ทำงานหนักมาข้ามวันข้ามคืนสิ้นลมหายใจอยู่บนท้องถนนกลางเมืองกรุงท่ามกลางเสียงแห่งการเฉลิมฉลองของผู้คนเรือนหมื่นหากชโลธรได้มีโอกาสรับรู้เธอคงจะเอ่ยว่าอย่างน้อยชีวิตที่โดดเดี่ยวของเธอก็ไม่ได้ตายอย่างเดียวดายเพราะมีพยานร่วมรู้เห็นอีกเป็นพะเรอเกวียน
“เจ็บ... แต่ตายแล้วมันยังเจ็บอยู่ได้ยังไงวะ”
นี่เป็นคำแรกที่ชโลธรบ่นออกมาทันทีที่รู้สึกตัวตื่นแต่แล้วเธอก็ต้องยกมือที่อ่อนแรงทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะเสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่มันไม่ใช่เสียงของเธอ อีกทั้งยังไม่ได้พูดเป็นภาษาพ่อภาษาแม่ที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เกิดอีกต่างหากและเมื่อสายตาที่พร่าเลือนเหมือนคนที่ตื่นใหม่ๆ เริ่มมองสภาพแวดล้อมรอบตัวได้แจ่มชัดขึ้นหญิงสาวก็ถึงกลับต้องรีบหลับตาลงพลางคิดในใจว่าคงมีใครเล่นตลกกับเธอเข้าให้แล้ว หรือเมื่อตอนที่โดนยิงมันเป็นการจัดฉากของรายการเรียลลิตี้ที่เอาผู้คนมาเข้าร่วมสถานการณ์คับขันเพื่อแสดงการเอาชีวิตรอดมาถ่ายทอดทางช่องทางออนไลน์ให้คนทั้งประเทศได้ดู
ชโลธรลืมตาขึ้นมาอีกครั้งภาพเบื้องหน้าก็ยังคงเป็นภาพของคานไม้และกระเบื้องมุงหลังคาหน้าตาแปลกประหลาดและถึงแม้ว่าเธอจะพยายามยันกายให้ลุกจากเตียงที่ค่อนข้างจะแข็งแต่ก็ไม่สามารถทำได้โดยง่ายจึงเปลี่ยนไปอาศัยการหันศีรษะซ้ายขวาแล้วใช้ดวงตากวาดไปมาเพื่อสังเกตบรรยากาศรอบตัวโดยละเอียดแทน
ในห้องนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นฟืนหรืออะไรสักอย่างที่ไหม้ไฟคล้ายตอนที่เราจุดเตาถ่านแล้วก็มีกลิ่นเหม็นเขียวๆ เหมือนสมุนไพรล่องลอยอยู่ในอากาศทำให้เธอนั้นถึงขั้นขนลุกเพราะไม่ถูกโรคกับพวกยาสมุนไพรด้วยเคยถูกจับกรอกปากมาตั้งแต่ยังเด็กซึ่งมันก็ช่วยไม่ได้
ใครเขาสอนสั่งให้เกิดมาจนแถมยังต้องอาศัยอยู่กับยายที่แก่จนไม่รู้จะแก่ยังไงได้อีกเวลาเจ็บไข้กันทีก็ไม่มีหรอกที่จะได้ไปหามดหาหมอเพราะที่บ้านไม่มีเงินจึงต้องอาศัยเก็บสมุนไพรมาต้มกินเพื่อบรรเทาอาการแม้จะหายได้ช้ากว่ายารักษาแบบแพทย์แผนปัจจุบันแต่ก็หายขาดได้เช่นเดียวกัน
ในขณะที่ชโลธรกำลังเค้นหัวสมองเพื่อที่จะนึกให้ออกว่าที่นี่มันเป็นที่ไหนในหัวของเธอพลันรู้สึกคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้ามาตามเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงสมองเพียงไม่นานในหัวที่มึนเบลอก็ปรากฏภาพแห่งความทรงจำสายหนึ่งที่เข้ามาช่วยอธิบายได้ดีว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนและตอนนี้เธอกำลังเป็นใครอยู่ด้วย
คนที่นอนแบ็บติดเตียงอยู่ตรงนี้คืออนุภรรยาของคุณชายใหญ่สกุลฟ่านมีนามว่าเหรินอ้ายปิงที่นางจับพลัดจับผลูได้สามีเพราะอุบัติเหตุวางยาปลุกกำหนัดที่ผิดพลาดของน้องสาวบุญธรรมผู้ต้องการครอบครองพี่ชาย
หลังจากที่แอบได้ยินบิดาและมารดาบุญธรรมหารือกันว่ากำลังจะให้แม่สื่อไปทาบทามคุณหนูจากจวนขุนนางผู้หนึ่งมาเป็นลูกสะใภ้เนื่องจากคุณชายฟ่านไฉนั้นถึงวัยที่จะออกเรือนมาพอสมควรแล้วแต่ที่ยังไม่ได้แต่งฮูหยินหรือภรรยาก็เพราะมัวแต่ทำงานขยายสาขาร้านค้าของสกุลฟ่านเตรียมไว้ให้บรรดาพี่น้องที่มีทั้งหมดตัวเองก็ห้าคนพอดี
คนที่แอบรักพี่ชายมาตั้งแต่เป็นเด็กหญิงวัยเพียงไม่กี่หนาวจึงเกิดอาการอดรนทนไม่ไหวต้องหาทางรวบหัวรวบหางเขาเอาไว้ก่อนแต่ก็ไม่ได้นึกว่าแผนการของนางนั้นจะผิดพลาดและคนที่ต้องเป็นสนามอารมณ์ให้คุณชายใหญ่ฟ่านในวันนั้นมิใช่นางแต่กลับเป็นสาวใช้ประจำโรงครัวของจวนสกุลฟ่านคนหนึ่ง
เมื่อคุณชายใหญ่สกุลฟ่านต้องการแสดงความรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดฝั่งฮูหยินฟ่านผู้เป็นมารดาก็อนุญาตให้รับเหรินอ้ายปิงเข้ามาเป็นอนุภรรยาเนื่องจากนางขาดคุณสมบัติหลายประการจึงทำให้ไม่สามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งฮูหยินหรือว่าภรรยารองได้
ซึ่งข้อนี้เหรินอ้ายปิงไม่ได้ติดขัดอะไรนางขอเพียงให้ตนเองยังคงมีที่ซุกหัวนอนไม่ได้ถูกขายออกไปเป็นทาสร่อนเร่พเนจรก็เพียงพอเพราะไม่ว่าใครต่างก็ทราบกันดีว่าโทษของบ่าวไพร่หรือสาวใช้ที่บังอาจปีนเตียงเจ้านายนั้นมันหนักหนาอยู่พอสมควร
เหตุการณ์เหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีถ้าหากว่าอีกสามเดือนต่อมาเหรินอ้ายปิงไม่แสดงอาการของสตรีมีครรภ์ที่ทำเอาแตกตื่นกันไปทั้งจวนเพราะจากอนุภรรยาที่มาจากสาวใช้ก้นครัวชีวิตกลับพลิกผันได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากนายท่านสกุลฟ่าน จนนางกลายเป็นสตรีตั้งครรภ์ที่ทั้งมีร่างกายอวบอิ่มงดงามและก็สุขภาพร่างกายก็ดูจะสมบูรณ์จนไม่มีเรื่องอะไรที่น่าเป็นห่วงจนกระทั่งในช่วงเดือนที่หกของการตั้งครรภ์เหรินอ้ายปิงกลับมีอาการตกเลือดและแท้งบุตรชายออกมาโดยที่ไม่อาจทราบสาเหตุได้
“ละครไทยยังน้ำเน่าไม่เท่าชะตาชีวิตของเธอเลยนะเหรินอ้ายปิงแต่ชื่อนี้ทำไมมันคุ้นๆ นักนะ” ชโลธรที่มีความจำของหญิงสาวอีกคนอยู่ในหัวกำลังนอนเวทนาชะตาชีวิตของผู้หญิงสองคน
ซึ่งแน่นอนว่าคนแรกนั้นต้องเป็นตัวเองที่นอกจากจะเกิดมาโดยไม่รู้ว่าพ่อแม่คือใครแล้วชีวิตวัยเด็กก็เรียกได้ว่ายากลำบากจะพอมาลืมตาอ้าปากได้ก็ในตอนที่เรียนจบมีงานมีการทำเป็นของตัวเองแต่กระนั้นก็ไม่ทันได้ใช้ชีวิตให้คุ้มกับที่เกิดมากลับต้องมาโดนลูกปืนตายเสียก่อน
ส่วนชะตาชีวิตของเหรินอ้ายปิงก็น่าเวทนาไม่แพ้กันถูกขายมาเป็นสาวใช้จวนเศรษฐีเพราะป้าแท้ๆ ไม่อยากเลี้ยงเด็กเพิ่มอีกหนึ่งปากท้องและชีวิตของนางหลังจากนั้นก็นับว่าเรียบๆ ราบๆ ไม่มีอะไรดีแต่ก็ไม่ได้แย่แต่มันกลับตาลปัตรพลิกผันเพราะความอิจฉาริษยาของผู้หญิงเพียงคนเดียวคือแม่นางฟ่านชุนเตี๋ยแม่ดอกบัวขาวแห่งจวนสกุลฟ่าน
“ฟ่านชุนเตี๋ย ฟ่านชุนเตี๋ย นั่นมันชื่อนางเอกนิยายเรื่องบุปผาร้อยพิษนี่นา” ชโลธรแทบจะกรี๊ดออกมาเมื่อคิดได้ว่าชื่อของคนในความทรงจำในหัวมันทำไมถึงได้คุ้นหูนักจนกระทั่งมาสะดุดเข้ากับชื่อแม่นางฟ่านชุนเตี๋ยคนที่ทำให้เหรินอ้ายปิงต้องตาย
สตรีผู้นี้คือนางเอกในนิยายที่เธอเพิ่งอ่านมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อวานนี้นี่นาแล้ววันนี้หลังจากเลิกงานเธอก็รีบกลับบ้านทั้งๆ ที่เป็นวันกำลังฉลองส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่เพียงเพราะนักเขียนนิยายคนเก่งสัญญาเอาไว้ว่าจะมาอัปนิยายตอนใหม่ให้อ่านเป็นพิเศษถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้นักอ่านถึงห้าตอนด้วยกัน
“ปิงเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์เจ้านอนหลับไปนานมากเลยนะนานจนข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว" เป็นซิ่วเฟยเมี่ยวพี่สาวคนสนิทที่เข้ามาทันเห็นภาพที่เหรินอ้ายปิงกำลังนอนลืมตามองเพดานอยู่พอดีนางจึงปรี่เข้ามาหาคนที่นอนหน้าซีดตัวซีดอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วงจากนั้นก็หายไปทำอะไรกุกๆ กักๆ ครู่หนึ่งสุดท้ายก็กลับมาพร้อมชามใส่ยาสมุนไพรกลิ่นเหม็นเขียวในมือ
“ดื่มยานี่เสียท่านหมอสั่งเอาไว้ว่าหากเจ้าฟื้นให้ดื่มยาต้มอันนี้ก่อนเป็นอย่างแรกมันจะช่วยขับของเสียในร่างกายเจ้าออกมา เอ่อ แล้วจากนี้เจ้าก็ต้องอยู่ไฟด้วยนะเพราะอย่างไรก็คลอดลูกออกมาแล้วถึงเขาจะไม่มีลมหายใจก็ตาม” พี่สาวคนสนิทของเหรินอ้ายปิงพยายามแล้วที่จะพูดจาอย่างระมัดระวังอีกทั้งยังต้องพยายามกลั้นหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจของตัวเองเอาไว้ด้วย
ซิ่วเฟยเมี่ยวประคองแผ่นหลังของคนที่ซูบซีดลงไปถนัดตาภายในเวลาไม่กี่วันให้ลุกขึ้นมานั่งดื่มยาต้มจนหมดชาม เมื่อประคองเหรินอ้ายปิงกลับลงไปนอนได้อีกครั้งนางก็ตรวจสอบดูเรื่องของความสะอาดในร่มผ้าเพราะก่อนหน้านี้คนที่นอนเป็นผักดูแลตัวเองไม่ได้จึงต้องมีคนช่วยดูแลทำความสะอาดให้ซึ่งนางก็รับอาสาทำหน้าที่นี้อย่างไม่รังเกียจเดียดฉันท์โดยที่ทำให้ทุกอย่างเพราะทั้งรักและสงสารน้องสาวคนนี้สุดหัวใจ
“ข้าจะไปแจ้งฮูหยินฟ่านแล้วก็ไปตามท่านหมอเจ้านอนรอไปก่อนนะแต่อย่าหลับลึกนักนะปิงเอ๋อร์สัญญากับข้าได้ไหมถ้าข้ากลับมาแล้วเจ้าจะตื่นขึ้นมาพูดคุยกัน” คนที่กลัวจับหัวใจว่าน้องสาวจะตายจากพูดเหมือนจะขอร้อง
“ข้าจะรอนะพี่เมี่ยว” คนเจ็บพูดออกมาได้แค่นั้นเพราะในตอนนี้เมื่อเริ่มมีสติขึ้นมาครบถ้วนความบอบช้ำจากร่างกายทั้งจากการคลอดบุตรตามวิธีโบราณที่ล้าสมัยบวกกับร่างกายที่อ่อนแอจากการถูกพิษของผู้หญิงใจร้ายก็ทำให้เหรินอ้ายปิงต้องกัดฟันสกัดกั้นความเจ็บปวดเอาไว้กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำ
อีกทั้งในตอนนี้หัวของนางกำลังมีแต่ความสับสนอลหม่านของความทรงจำสองสายรวมทั้งความเจ็บปวดจากร่างกายและความทุกข์ทรมานของดวงวิญญาณของเหรินอ้ายปิงคนเก่าที่ทำให้ชโลธรรู้สึกเหมือนร่างกายนี้กำลังจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ ซึ่งมันแปลกมากเพราะเธอไม่น่าจะรู้สึกถึงการมีอยู่ของเหรินอ้ายปิงในตอนนี้ในเมื่อหญิงสาวอีกคนนั้นตายจากไปแล้ว
“เหรินอ้ายปิงยังมีเรื่องที่เป็นห่วงใช่ไหม โกรธ เกลียดแล้วก็แค้นใจใช่หรือเปล่า ฉันเข้าใจว่ามันยากและลำบากแต่ก็ไม่รู้วิธีที่จะคืนร่างนี้กลับให้กับเธอจริงๆ นะ
มันจะเป็นไปได้ไหมถ้าเธอจะจากไปอย่างหมดห่วงถ้าฉันสัญญาว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือแทนเธอให้ดีๆ และหาทางเปิดโปงแก้แค้นคนที่ทำร้ายเธอกับลูกให้ไปการตอบแทน”
เกิดมาก็ไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะต้องมานั่งพูดคุยกับสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็นแต่ชโลธรก็สัมผัสได้ว่าดวงวิญญาณของเหรินอ้ายปิงยังมีอยู่จริงๆ แต่เรี่ยวแรงของนางกลังลดน้อยถอยลงดูไม่ต่างจากเทียนไขที่ไส้ใกล้จะมอดดับเต็มทน
“เจ้าสัญญากับข้าแล้วนะ ได้โปรดแก้แค้นและทวงความยุติธรรมให้ข้ากับบุตรชายด้วยเขาควรจะได้เกิดและเติบโตไม่ใช่ต้องตายตกไปเพราะคุณหนูใหญ่คนใจร้ายคนนั้น”
มีเสียงที่ทั้งสั่นและแหบพร่าทวงคำสัญญาให้ชโลธรได้ยินข้างในหูซึ่งแค่ฟังดูเธอก็รู้แล้วว่าเหรินอ้ายปิงกำลังทั้งทุกข์ทรมานและเจ็บปวดมากมายแค่ไหนแค่เพียงได้ฟังก็ทำให้ใจของชโลธรเกิดความรู้สึกทั้งสงสาร เวทนาและเจ็บปวดตีกันให้วุ่น
“สัญญาเลยแต่จะให้ฉันไปฆ่าแกงอะไรคุณหนูใหญ่นั่นคงทำไม่ได้หรอกนะเพราะการฆ่าคนมันเป็นบาปใหญ่แต่สัญญาว่าจะหาหลักฐานมาเปิดโปงให้คุณหนูใหญ่ได้รับการลงโทษอย่างเหมาะสมที่สุดเธอกับลูกไม่ต้องเป็นกังวลเลย ไปอยู่ในภพภูมิที่ดีที่สบายนะไปเกิดเป็นนางฟ้านางสวรรค์ก็ได้ฉันจะสวดมนต์แผ่เมตตาส่งวิญญาณให้เอง”
“ก่อนจากไปข้ามีอะไรจะมอบให้เจ้าความทรงจำระหว่างข้ากับคุณชายใหญ่รวมถึงคุณหนูใหญ่ผู้นั้นด้วย
ขอให้เจ้ารับมันและซึมซับความรู้สึกทั้งหมดของข้าไว้ส่วนเรื่องที่จะแก้แค้นนางอย่างไรก็แล้วแต่เจ้าจะเห็นสมควร”
เสียงในหัวของชโลธรดังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนั้นสติของดวงวิญญาณที่มาจากต่างภพภูมิก็จมดิ่งลงไปในห้วงฝันที่แสนจะสมจริง
