ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 13 เพื่อพักผ่อนในยามค่ำคืน โดย Nyx Stellarion @Plotteller

"จากห้องผ่าตัดสู่ตำหนักหลวง! แพทย์หนุ่มมือใหม่หัดเป็นหมอในยุคโบราณ จะเอาตัวรอดจากเหล่าขุนนางและองค์หญิงอย่างไร?"

ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 13 เพื่อพักผ่อนในยามค่ำคืน โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ผจญภัย,ดราม่า,จีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ลู่หยาง แพทย์หนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นด้านการแพทย์สมัยใหม่ เกิดอุบัติเหตุระหว่างการผ่าตัด ทำให้เขาพลาดเข้าสู่มิติใหม่และมาปรากฏตัวอยู่ในยุคจีนโบราณ ในร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ป่วยหนัก

เมื่อฟื้นขึ้นมา ลู่หยางพบว่าความรู้ทางการแพทย์ในยุคนี้ยังคงล้าหลัง และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ กำลังคุกคามชีวิตผู้คนเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้และทักษะที่สั่งสมมา เขาจึงตัดสินใจใช้ความสามารถของตนในการช่วยเหลือผู้คนในยุคนี้

สิ่งที่น่าสนใจคือ ลู่หยางไม่ได้มาเพียงลำพัง เขามีระบบสร้างยาที่ไม่จำกัดติดตัวมาด้วย ระบบนี้สามารถสร้างสมุนไพรและยาที่หายากได้ทุกชนิด เพียงแค่เขามีส่วนผสมที่จำเป็นและสูตรยาเท่านั้น ทำให้ลู่หยางสามารถรักษาโรคที่ไม่เคยมีใครรักษาได้ และสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะหมอเทวดา

เรื่องราวของลู่หยาง จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและน่าติดตาม เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย ทั้งจากการต่อต้านของแพทย์แผนโบราณ การเมืองในราชสำนัก และความรักที่ซับซ้อน

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 13 เพื่อพักผ่อนในยามค่ำคืน

ในคลินิกของลู่หยางนั้น ป้ายร้านได้ถูกห้อยเอาไว้ชัดเจนว่า "ปิดร้านชั่วคราว เนื่องจากกำลังเตรียมวัตถุดิบภายใน" ภายในห้องที่เงียบสงบ ลู่หยางยืนอยู่หน้าต่าง ที่เปิดรับลมเย็นจากภายนอกขึ้นมาเพื่อให้สามารถมองเห็นการเตรียมส่วนผสมสำหรับการผลิตยาที่สำคัญ สิ่งหนึ่งที่เขารู้ดีคือ ยาที่จำเป็นในการรักษานั้นไม่มีในยุคจีนโบราณแห่งนี้ และเขาก็กล่าวกับตนเองเสียงแผ่วว่า "เรารักษาได้จริง แต่ยาในการรักษานั้นกลับไม่มีในยุคสมัยนี้...จะทำยังไงดีนะ?"

สายตาของลู่หยางจับจ้องไปที่ระดับเลเวลของตนเองซึ่งแสดงว่าเขายังอยู่ที่เลเวล 19 เขาจึงพูดกับตนเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง "อ่อ...จะทำยังไงดีให้เลเวล 20 นะ? อ้อใช่แล้ว!" หลังจากนั้นเขาได้คลิกเปิดโปรไฟล์ของตัวเอง เพื่อตรวจสอบแถบ EXP ที่ขาดอีกเพียงหนึ่งหน่วยก็จะทำให้เขาสามารถอัพเกรดเลเวลได้ แต่ลู่หยางก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไป เพราะการอ่านตำราหลายร้อยเล่มก็ยังไม่เพียงพอ

ด้วยความตั้งใจที่ไม่ลดละ ลู่หยางจึงตัดสินใจนั่งลงและเริ่มอ่านตำราการแพทย์ที่มีอยู่ในคลินิกอีกเล่ม หลังจากอ่านไปไม่นาน เมื่อเขาวางหนังสือลงไปที่โต๊ะ เลเวลของเขาก็ได้เพิ่มขึ้นเป็น 20 อย่างที่หวังไว้ทันที พร้อมกับการปรากฏตัวของกล่องไม้สลักซึ่งลู่หยางเก็บเอาไว้ในใจ ไม่ได้เปิดมันทันที

"ในที่สุดก็อ่านจนเลเวลขึ้นแล้ว" ลู่หยางพูดกับตัวเองเสียงเบา พร้อมกับความรู้สึกที่พึงพอใจ หลังจากอ่านหนังสือหลายพันเล่มนั้นเอง

ลู่หยางเดินไปยังห้องตรวจพร้อมกับลมหายใจที่เบาและเงียบสงัด ภายในห้องนั้น เขาเปิดหน้าต่างลอยขึ้นมาและคลิกไปยังไอคอนร้านค้า ภาพหน้าต่างร้านค้าก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ร่างกายของเขายังคงสงบเหมือนเดิม ท่ามกลางรายการสินค้าในร้านที่เต็มไปด้วยยารักษาและอุปกรณ์การแพทย์ต่างๆ สายตาของลู่หยางนั้นจับจ้องไปที่ข้อความที่เขียนว่า "อุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้ทั่วไป แต่ในหมวดหมู่นี้ยังคงล็อคอยู่"

ลู่หยางถอนหายใจเบาๆ และพึมพำกับตัวเอง "เอาเถอะ ยังไงเราก็ต้องช่วยเหลือผู้อื่นก่อนที่จะหาความสุขเข้าตัวเอง" เขาพูดเสียงเบาแล้วก้าวไปที่ปุ่มค้นหา ทันใดนั้นแป้นพิมพ์ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ลู่หยางเริ่มพิมพ์ค้นหายาที่จำเป็นอย่างรวดเร็ว เขาค้นหาสารละลายเกลือแร่ (ORS) ยาปฏิชีวนะโดซี่ไซคลิน (Doxycycline) อะซิโธรมัยซิน (Azithromycin) และนอกจากยาก็มีการให้น้ำเกลือทางหลอดเลือดดำในกรณีที่ผู้ป่วยขาดน้ำรุนแรง ซึ่งลู่หยางรู้ดีว่าเป็นสิ่งที่สำคัญเช่นกัน

รุ่งขึ้นในวันถัดมา ลู่หยางเตรียมยาที่เป็นเม็ดนำมาบดและห่อใส่กระดาษอย่างเรียบร้อย ส่วนสารละลายเกลือแร่ (ORS) ก็ได้รับการเตรียมให้พร้อมเช่นเดียวกัน เขานำมาห่อกระดาษอย่างพิถีพิถัน การทำทุกอย่างนี้เป็นขั้นตอนที่ลู่หยางมุ่งมั่นจะทำเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับอะไรจากมัน แต่เขาก็ยังคงเดินหน้าทำตามหน้าที่ของตัวเองอย่างเงียบๆ

เมื่อพระอาทิตย์เริ่มคล้อยลงจากฟากฟ้า ลู่หยาง ได้เดินทางกลับไปยังบ้านของชายวัยกลางคนอีกครั้ง เพื่อตรวจดูอาการของลูกสาวที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ในห้องพัก ภายใต้แสงไฟที่อ่อนโยนจากตะเกียงน้ำมัน เขาได้เข้าไปภายในห้อง และสังเกตเห็นว่าลูกสาวของชายวัยกลางคนนั้นมีอาการดีขึ้นเพียงเล็กน้อย ใบหน้าของนางที่เมื่อครู่ซีดเซียว เริ่มกลับมีสีขึ้นบ้าง และชั้นลึกของความเหนื่อยล้าก็ดูเหมือนจะลดลง

ทันใดนั้น หน้าต่างลอยลอยขึ้นในอากาศ ราวกับว่าเป็นสัญญาณจากสวรรค์เท่านั้นที่ลู่หยางเห็น เมื่อหน้าต่างนั้นปรากฏขึ้นข้อความได้แจ้งเตือนเขาว่า “หญิงสาวผู้นี้เริ่มมีอาการขาดน้ำอย่างชัดเจน” ลู่หยางขมวดคิ้ว และกล่าวขึ้นอย่างสงบ “ท่านได้ทำสิ่งใดไปแล้วหรือ?”

ชายวัยกลางคนหันมามองและตอบด้วยเสียงอ่อน “ข้าทำเพียงแค่ให้ลูกสาวของข้าดื่มน้ำสะอาดเท่านั้น แต่เธอก็ยังคงอาเจียนออกมาไม่หยุด”

ลู่หยางนึกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างชัดเจน “หากเป็นเช่นนั้น ท่านควรจัดเตรียมพาชานะสำหรับการใส่ยาให้ข้า และข้าจะขอน้ำสะอาดเพื่อตำรับยา”

เมื่อได้ตามคำขอ ลู่หยางได้ทำการผสมยา โดยเริ่มจากการป้อนสารละลายเกลือแร่ (ORS) ใส่ปากของนาง ตามมาด้วยยาปฏิชีวนะโดซี่ไซคลิน (Doxycycline) และอะซิโธรมัยซิน (Azithromycin) ที่ผสมกับน้ำเพื่อนำมาให้ดื่ม

หลังจากนั้น ลู่หยางได้ปล่อยให้ลูกสาวของชายวัยกลางคนนั้นนอนพักอย่างเงียบสงบ จากนั้นจึงเดินออกไปข้างนอกห้อง เพื่อพูดคุยกับชายวัยกลางคนที่ยังคงยืนรออยู่

“โปรดให้เธอดื่มยาตามเวลาที่ข้ากำหนดไว้” ลู่หยางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เช้า กลางวัน เย็น หากมีอาการแทรกซ้อนใด ๆ โปรดพานางมาพบข้าโดยเร็ว”

ชายวัยกลางคนยืนนิ่งรับคำ ก่อนที่จะขอบคุณอย่างลึกซึ้ง ลู่หยางจึงเดินกลับไปยังคลินิกเพื่อทำการตรวจสอบสมุนไพรและจัดการเรื่องการปิดคลินิก ก่อนที่จะกลับบ้านเพื่อพักผ่อนในยามค่ำคืน

โปรดติดตามตอนต่อไป
敬請期待下一集。