ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 17 การได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง โดย Nyx Stellarion @Plotteller

"จากห้องผ่าตัดสู่ตำหนักหลวง! แพทย์หนุ่มมือใหม่หัดเป็นหมอในยุคโบราณ จะเอาตัวรอดจากเหล่าขุนนางและองค์หญิงอย่างไร?"

ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 17 การได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ผจญภัย,ดราม่า,จีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ลู่หยาง แพทย์หนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นด้านการแพทย์สมัยใหม่ เกิดอุบัติเหตุระหว่างการผ่าตัด ทำให้เขาพลาดเข้าสู่มิติใหม่และมาปรากฏตัวอยู่ในยุคจีนโบราณ ในร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ป่วยหนัก

เมื่อฟื้นขึ้นมา ลู่หยางพบว่าความรู้ทางการแพทย์ในยุคนี้ยังคงล้าหลัง และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ กำลังคุกคามชีวิตผู้คนเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้และทักษะที่สั่งสมมา เขาจึงตัดสินใจใช้ความสามารถของตนในการช่วยเหลือผู้คนในยุคนี้

สิ่งที่น่าสนใจคือ ลู่หยางไม่ได้มาเพียงลำพัง เขามีระบบสร้างยาที่ไม่จำกัดติดตัวมาด้วย ระบบนี้สามารถสร้างสมุนไพรและยาที่หายากได้ทุกชนิด เพียงแค่เขามีส่วนผสมที่จำเป็นและสูตรยาเท่านั้น ทำให้ลู่หยางสามารถรักษาโรคที่ไม่เคยมีใครรักษาได้ และสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะหมอเทวดา

เรื่องราวของลู่หยาง จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและน่าติดตาม เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย ทั้งจากการต่อต้านของแพทย์แผนโบราณ การเมืองในราชสำนัก และความรักที่ซับซ้อน

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 17 การได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง

"และในเวลานี้ เหลือเพียงแต่เวลาที่จะให้คำตอบ" ลู่หยางกล่าวเสียงเรียบอย่างเงียบขรึม ท่ามกลางความเงียบสงัดที่คลุมคลุมทั่วห้อง เขาหยุดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ "ข้าขอบอกว่า มู่หยุน เจ้าจะต้องดูแลท่านให้ดี ข้าจะช่วยด้วยการเตรียมยาให้ท่านเอง และการรักษานี้จะต้องใช้เวลานานไม่น้อยกว่า 6 เดือน ข้าเห็นว่า เจ้าคงไม่สามารถออกจากที่นี้ได้ในเร็วๆ นี้ ถ้าหากจะฝากท่านไว้กับหมอหลวง ข้ากลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจอาการของท่าน ฉะนั้น ข้าจะดูแลท่านเองอย่างใกล้ชิด ข้ากับเจ้า"

เวลาผ่านไปแล้วหนึ่งเดือน ชายชราสามารถลุกขึ้นจากเตียงได้ พร้อมกับนั่งรับประทานข้าวและยาไปในเวลาเดียวกัน และเวลานั้นยังคงไหลไปอีกสามเดือน จนกระทั่งในวันนี้ ชายชราก็สามารถลุกจากเตียงได้อย่างคล่องแคล่ว เดินไปมารอบห้องได้อย่างมั่นใจ ลู่หยางยังคงติดตามผลการรักษาอย่างใกล้ชิดจนกระทั่งครบหกเดือน

ในที่สุด ชายชราได้ฟื้นคืนสู่ความปกติ และในเวลานั้น เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป ชายชรากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "มู่หยุน ลูกนี้นานแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ได้มองเห็นเจ้าใกล้ชิดเช่นนี้" และทันใดนั้น ชายชราได้โอบกอดมู่หยุน น้ำตาแห่งความปราบปรามและความสุขไหลออกมา ทั้งชายชราและมู่หยุนต่างหลั่งน้ำตาแห่งความสุขที่มิอาจบรรยายได้...

หลังจากนั้น ลู่หยางจึงเดินทางกลับห้องพักของตน ท่ามกลางความเงียบสงัดที่รายล้อม เขากระซิบพึมพำกับตนเองว่า "อ้อ... สิ่งนั้นคือความรักสินะ? ทำไม... ข้าไม่เคยได้สัมผัสมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว?" คำพูดนั้นหลุดออกจากปากของเขาด้วยความรู้สึกขมขื่นและสงสัย ในวันรุ่งขึ้น, ลู่หยางก็เดินทางออกไปทันที แต่ทว่า มู่หยุน กลับมิได้ติดตามเขามาด้วยเลยสักนิด

ลู่หยางมาถึงเรือนของตนอีกครั้ง เขาผ่านห้องต่างๆ ภายในเรือน ทั้งห้องหนังสือที่เต็มไปด้วยมุมแห่งความรู้, ห้องรับแขกที่เงียบสงบ, จนมาหยุดที่ห้องนอนของตนเอง ในที่สุด เขาล้มตัวลงบนเตียงนอนที่เคยคุ้นเคย ก่อนที่จะพึมพำด้วยน้ำเสียงเศร้า "ชีวิตของข้า... ไม่ว่าจะอยู่ในโลกนี้หรือในโลกไหน ข้าก็ไม่เคยมีใครอยู่เคียงข้างเลยแม้แต่น้อย..."

คำพูดนั้นดังก้องในใจเขา ราวกับเสียงสะท้อนของความเหงาและความเศร้าที่ไม่อาจหนีหายไปได้.

วันรุ่งขึ้น, เมื่อแสงอาทิตย์แรกเริ่มส่องลงมาจากท้องฟ้า, ลู่หยางก็เดินทางไปยังคลีนิกของตนตามปกติ. เหล่าผู้คนที่มีกิริยาคุ้นเคยกันดี, ได้เดินเข้าออกเพื่อรับการรักษาตามความจำเป็น. วันนี้ดูเหมือนว่าคลีนิกจะไร้ผู้ป่วย, ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อย.

ข่าวลือเกี่ยวกับความสามารถในการรักษาของลู่หยาง, ผู้ซึ่งมีฝีมืออันลึกล้ำ, ได้แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน, จนกลายเป็นที่พูดถึงในหมู่ประชาชนและแม้กระทั่งพระราชา. ทุกย่างก้าวของเขาถูกจับตามองจากทั้งผู้คนในหมู่บ้านและผู้มีอำนาจ.

ในขณะที่ลู่หยางกำลังรักษาผู้ป่วย, เขาเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนและมั่นคงว่า "ท่านโปรดจำไว้, นี่คือลูกยาหยอดตา. หากอาการตาแดงกลับมาอีก, กรุณาหยอดยา 1 หยดลงในตาทั้งสองข้าง. ยานี้จะมีอายุการใช้งานเพียงหนึ่งเดือน, เมื่อถึงกำหนดแล้วโปรดนำไปทิ้งและทิ้งขวดไปด้วย."

หลังจากการรักษาผู้ป่วยเสร็จสิ้น, ลู่หยางเดินกลับไปที่คลีนิกของตน, ท่ามกลางความเงียบสงบที่คลุมคลุมอยู่. แต่ไม่นาน, เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักที่เข้ามาใกล้. ชายหนุ่มผู้หนึ่งถูกพาตัวเข้ามา, ร่างกายเปื้อนเลือด, บาดแผลที่ลำตัวยังคงสดใหม่, บ่งบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างหนักหน่วง...

ในขณะนั้น ลู่หยางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่? มีผู้ใดจะพออธิบายให้ข้าฟังได้บ้าง? ทำไมถึงมีแผลฉีกขาดและแขนหักเช่นนี้?" เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวลในสายตาที่จ้องมองไปยังชายหนุ่มผู้บาดเจ็บที่นอนอยู่บนพื้นเลือดท่วม

เมื่อคำพูดของลู่หยางสิ้นสุดลง ชายหนุ่มจากบ้านใกล้เคียงผู้แบกหามร่างของชายผู้บาดเจ็บนั้นก้าวเข้ามาอย่างเงียบๆ ก่อนจะคุกเข่าลงเล่าเหตุการณ์ "ขอรับท่าน...ชายผู้นี้ถูกหมีทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ข้าพบเขาตอนที่กำลังจะสิ้นใจแล้วจึงรีบช่วยนำมาที่นี่..." เขาพูดจบด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง หัวใจเต็มไปด้วยความสงสารต่อผู้ที่ตกอยู่ในเคราะห์กรรมเช่นนี้

โปรดติดตามตอนต่อไป
敬請期待下一集。