ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 24 การเดินทาง โดย Nyx Stellarion @Plotteller

"จากห้องผ่าตัดสู่ตำหนักหลวง! แพทย์หนุ่มมือใหม่หัดเป็นหมอในยุคโบราณ จะเอาตัวรอดจากเหล่าขุนนางและองค์หญิงอย่างไร?"

ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 24 การเดินทาง โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ผจญภัย,ดราม่า,จีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ลู่หยาง แพทย์หนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นด้านการแพทย์สมัยใหม่ เกิดอุบัติเหตุระหว่างการผ่าตัด ทำให้เขาพลาดเข้าสู่มิติใหม่และมาปรากฏตัวอยู่ในยุคจีนโบราณ ในร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ป่วยหนัก

เมื่อฟื้นขึ้นมา ลู่หยางพบว่าความรู้ทางการแพทย์ในยุคนี้ยังคงล้าหลัง และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ กำลังคุกคามชีวิตผู้คนเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้และทักษะที่สั่งสมมา เขาจึงตัดสินใจใช้ความสามารถของตนในการช่วยเหลือผู้คนในยุคนี้

สิ่งที่น่าสนใจคือ ลู่หยางไม่ได้มาเพียงลำพัง เขามีระบบสร้างยาที่ไม่จำกัดติดตัวมาด้วย ระบบนี้สามารถสร้างสมุนไพรและยาที่หายากได้ทุกชนิด เพียงแค่เขามีส่วนผสมที่จำเป็นและสูตรยาเท่านั้น ทำให้ลู่หยางสามารถรักษาโรคที่ไม่เคยมีใครรักษาได้ และสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะหมอเทวดา

เรื่องราวของลู่หยาง จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและน่าติดตาม เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย ทั้งจากการต่อต้านของแพทย์แผนโบราณ การเมืองในราชสำนัก และความรักที่ซับซ้อน

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 24 การเดินทาง

ลู่หยางชำเลืองสายตาไปยังมู่หยุน ก่อนกล่าวเสียงหนักแน่น "มู่หยุน เจ้าห้ามไปเด็ดขาด! หากเจ้าร่วมทาง ข้าอาจต้องเผชิญกับความยุ่งยากยิ่งขึ้น" เขาเว้นจังหวะครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย "ข้าเข้าใจเจตนาดีของเจ้า ทว่าโรคนี้...จากที่เฟยหยางกล่าวมา ถือเป็นโรคที่ร้ายแรงยิ่งนัก ข้ากับเฟยหยางจะเดินทางไปเพียงลำพัง เจ้าจงรออยู่ที่นี่ เมื่อการรักษาสิ้นสุด ข้าจะกลับมา"

คำกล่าวของลู่หยางหนักแน่นดุจหินผาที่ไม่อาจเคลื่อนย้าย มู่หยุนได้แต่ก้มศีรษะรับคำ แม้ในดวงตาจะฉายแววอาลัย แต่ก็ไม่อาจขัดคำสั่งได้

ณ ชานเมืองอันห่างไกล ที่ซึ่งความเงียบสงบครอบคลุมทุกสรรพสิ่ง มีบ้านหลังหนึ่งตั้งตระหง่านโดดเดี่ยวราวกับถูกลิขิตให้ไร้ผู้คนเคียงข้าง เจ้าของบ้านคือชายวัยกลางคนผู้โดดเดี่ยวมาเนิ่นนาน เขาไร้ทั้งครอบครัว ไร้ทั้งสหายผู้ใด แม้ในยามสุขหรือทุกข์ ไม่มีเสียงใดเคยปลอบประโลมใจที่เหน็บหนาวของเขาได้

เมื่ออาการเจ็บป่วยเริ่มคืบคลานเข้าสู่ร่างกาย ราวกับสวรรค์บันดาลโทษทัณฑ์ให้หนักหนายิ่งขึ้น ชายผู้นี้จึงต้องเผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง เฟยหยางจบคำเล่าในน้ำเสียงอ่อนล้าก่อนที่ลู่หยางจะเอ่ยขึ้นว่า

"แล้วชายผู้นี้เล่า มีอาชีพอันใดเป็นที่พึ่งพิง?"

เฟยหยางผงกศีรษะเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา "ชายวัยกลางคนผู้นี้เคยหาเลี้ยงชีพด้วยการเปิดร้านแผงลอยขายขนมเล็ก ๆ ในตลาดของเมือง แม้จะเป็นเพียงอาชีพเล็กน้อย แต่เขาก็ภูมิใจในสิ่งที่ทำ ทว่า...ชีวิตเขามิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เพราะเขาเคยลุ่มหลงในรักต่อคุณหนูแห่งตระกูลจางเหว่ย ตระกูลพ่อค้าผู้มั่งคั่งและฉลาดหลักแหลม แม้นางจะเป็นที่รักของคนทุกชนชั้น แต่รักนั้นก็มิอาจสมหวังได้ง่ายดาย"

ลู่หยางถอนหายใจยาวอย่างเห็นใจ ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง "การไม่มีผู้ใดเคียงข้าง...นั่นคงเป็นความทุกข์ที่แสนสาหัสที่สุด"

เมื่อพูดจบ ลู่หยางหยิบยื่นหน้ากากอนามัยและถุงมืออนามัยทางการแพทย์ให้เฟยหยาง พลางกำชับว่า "สวมสิ่งนี้เถิด อาจดูประหลาดตา แต่ย่อมช่วยปกป้องเจ้าจากโรคร้ายได้"

เฟยหยางพยักหน้ารับ ก่อนลู่หยางจะผลักบานประตูเข้าไปภายในบ้านอย่างแผ่วเบา ภายในบ้านกลับสะอาดสะอ้านอย่างน่าประหลาด ราวกับมีผู้ใดบางคนคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา บนเตียงไม้เก่าแก่กลางห้อง ปรากฏร่างชายวัยกลางคนในสภาพอ่อนแรง ผื่นสีแดงกระจายอยู่ทั่วเรือนร่าง ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ขัดแย้งกับสภาพร่างกาย ใบหน้าของเขานั้นกลับขาวกระจ่างใส ราวกับมิได้ประสบชะตากรรมเดียวกับร่างกายตนเอง

ลู่หยางและเฟยหยางจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนที่จะก้าวเข้าไปใกล้ชายวัยกลางคน...

ลู่หยางทอดสายตาไปยังชายวัยกลางคนที่นอนซูบเซาลงตรงหน้า เสียงถอนหายใจเบาๆ ของเขาดังก้องในความเงียบก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าพอได้ยินข้าหรือไม่?”

คำพูดของลู่หยางดังออกมาอย่างนุ่มนวล แต่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนพลันลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แววตาที่หม่นหมองมองตรงมาที่ลู่หยาง ก่อนเสียงที่แหบแห้งจะดังขึ้นมา “ท่าน…ท่านคือหมอลู่หยาง ใช่หรือไม่?”

ลู่หยางพยักหน้าเบาๆ พร้อมเอ่ยเสียงหนักแน่น “ใช่ ข้าเอง ข้ามาแล้ว เพื่อช่วยท่านให้พ้นจากความทุกข์ทรมานนี้”

ขณะเดียวกันนั้นเอง แสงเรืองรองพลันปรากฏตรงหน้าลู่หยางเพียงผู้เดียว หน้าต่างระบบโปร่งแสงลอยเด่นขึ้นมา ตัวอักษรที่ปรากฏบนนั้นแจ้งข้อความอย่างชัดเจนว่า:
“ชายผู้นี้ติดเชื้อไข้ทรพิษ ซึ่งเกิดจากไวรัสวาริโอลา (Variola virus) การแพร่เชื้อเกิดขึ้นได้ง่ายผ่านของเหลวจากตุ่มน้ำหรือแผล และละอองลมหายใจของผู้ป่วย”

ลู่หยางกวาดสายตามองข้อความนั้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะหันไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขา “เฟยหยาง เจ้าฟังข้าให้ดี รีบไปเฝ้าหน้าประตูบ้านหลังนี้เอาไว้ ห้ามให้ผู้ใดเข้ามาเด็ดขาด หากมีคนผ่านไปมา บอกให้เขาอยู่ห่าง แต่หากเป็นบุตรสาวของจางเหว่ย ชื่อซูเม่ย ให้พานางเข้ามาหาข้า เข้าใจหรือไม่?”

เฟยหยางก้มศีรษะน้อมรับคำสั่ง “ขอรับนายท่าน!” จากนั้นเขารีบก้าวออกไปยังหน้าประตูบ้านอย่างว่องไว ร่างสูงของเขาหายลับไปในพริบตา

เมื่อเฟยหยางจากไปแล้ว ชายวัยกลางคนพลันเอ่ยขึ้น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล “ซูเม่ย… นางเป็นอย่างไรบ้าง? นางยังสบายดีหรือไม่? ข้าได้ยินมาว่านางป่วยด้วยโรคร้ายที่รักษาไม่ได้ ในตอนนี้นางคงทุกข์ทรมานมาก…”

ลู่หยางเผยรอยยิ้มบางออกมา “ไม่ต้องกังวล นางปลอดภัยแล้ว ซูเม่ยหายจากอาการป่วยอย่างสิ้นเชิง ข้าเป็นผู้รักษานางด้วยตัวเอง”

ชายวัยกลางคนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แววตาที่เคยหม่นหมองกลับเต็มไปด้วยความหวัง เขาพึมพำออกมาเบาๆ ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ซูเม่ย…หายแล้ว…”

ลู่หยางยิ้มบาง รอยยิ้มนั้นเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขาจ้องมองชายตรงหน้าด้วยสายตาที่เด็ดเดี่ยว พร้อมจะช่วยเหลือเขาให้พ้นจากเงื้อมมือของโรคร้ายนี้เช่นเดียวกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป
敬請期待下一集。