ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 26 คำมั่นสัญญา โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย

แฟนตาซี,ย้อนยุค,ผจญภัย,ดราม่า,จีนโบราณ

"จากห้องผ่าตัดสู่ตำหนักหลวง! แพทย์หนุ่มมือใหม่หัดเป็นหมอในยุคโบราณ จะเอาตัวรอดจากเหล่าขุนนางและองค์หญิงอย่างไร?"

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ลู่หยาง แพทย์หนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นด้านการแพทย์สมัยใหม่ เกิดอุบัติเหตุระหว่างการผ่าตัด ทำให้เขาพลาดเข้าสู่มิติใหม่และมาปรากฏตัวอยู่ในยุคจีนโบราณ ในร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ป่วยหนัก

เมื่อฟื้นขึ้นมา ลู่หยางพบว่าความรู้ทางการแพทย์ในยุคนี้ยังคงล้าหลัง และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ กำลังคุกคามชีวิตผู้คนเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้และทักษะที่สั่งสมมา เขาจึงตัดสินใจใช้ความสามารถของตนในการช่วยเหลือผู้คนในยุคนี้

สิ่งที่น่าสนใจคือ ลู่หยางไม่ได้มาเพียงลำพัง เขามีระบบสร้างยาที่ไม่จำกัดติดตัวมาด้วย ระบบนี้สามารถสร้างสมุนไพรและยาที่หายากได้ทุกชนิด เพียงแค่เขามีส่วนผสมที่จำเป็นและสูตรยาเท่านั้น ทำให้ลู่หยางสามารถรักษาโรคที่ไม่เคยมีใครรักษาได้ และสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะหมอเทวดา

เรื่องราวของลู่หยาง จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและน่าติดตาม เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย ทั้งจากการต่อต้านของแพทย์แผนโบราณ การเมืองในราชสำนัก และความรักที่ซับซ้อน

ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 1 ก้าวแรกสู่เส้นทางใหม่,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 2 เส้นทางที่มองไม่เห็น,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 3 การปรับตัว,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 4 คิดค้น,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 5 ทดสอบว่าเจ้าพร้อมแล้ว,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 6 ขอแสดงความยินดี,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 7 เจ้าเป็นใครกัน (ฉบับแก้ไข),ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 8 ผู้คนที่ครึกครื้น,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 9 สิ่งที่ไม่เคยรู้,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 10 เพื่อที่ช่วยเหลือและเพื่อ.....,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 11 รักษา,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 12 เปิดกิจการ ,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 13 เพื่อพักผ่อนในยามค่ำคืน,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 14 ข่าวที่แผ่กระจาย,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 15 เข้าสู่เมืองหลวง,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 16 เวลาเท่านั้นที่จะสามารถบอกได้,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 17 การได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 18 สิ่งที่หมอต้องเผชิญ,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 19 กลับไปอีกครั้ง,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 20 คนข้างกาย,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 21 ชั่งเงียบเหงา,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 22 เจ้าเลือกได้,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 23 ผลกระทบของโรค,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 24 การเดินทาง,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 25 สายลมยามเย็น,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 26 คำมั่นสัญญา,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 27 ใต้แสงจันทร์,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 28 ยืนอยู่ข้างกาย,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 29 บทแห่งสุข,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 30 สายลม,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 31 ชีวิตที่ปกติ,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 32 เผื่อในวันที่ข้าไม่อยู่ที่นี่ ,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 33 การได้พบกันอีกครั้ง,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 34 การขับไล่,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 35 ข้าขอละ,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บทที่ 36 ความสุขที่จางหายไป,ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ]-บที่ 37 สิ่งที่ขาดหายและสิ่งที่มาเติมเต็ม จบ

ณ เรือนพักเล็กกลางชานเมืองอันเงียบสงัด

ลู่หยางและเฟยหยางยืนอยู่หน้าประตูไม้ที่ดูเก่าแก่ แต่ยังคงสะท้อนความอบอุ่นของครอบครัวหนึ่งในอดีต ลู่หยางปรายตามองท่อนฟืนที่วางระเกะระกะอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะหยิบมันมาวางลงเพื่อใช้แทนที่นั่งชั่วคราว เขานั่งลงช้าๆ แล้วทอดสายตามองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า ริมฝีปากบางกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

“เจ้ารู้หรือไม่ เฟยหยาง... ความรักนั้นเปรียบเหมือนเส้นด้ายที่แม้ดาบคมกริบก็ไม่อาจตัดขาดได้”

คำพูดของลู่หยางแฝงด้วยความลึกซึ้ง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเบาๆ เสมือนผู้เฒ่าที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วน

“เนี่ยนเจินและแม่นางซูเม่ยรักกันอย่างลึกซึ้ง ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้จะแยกพวกเขาออกจากกันได้ จนกระทั่งโชคชะตาเล่นตลกกับทั้งคู่” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ราวกับกำลังรวบรวมความทรงจำที่เจ็บปวด

“แม่นางซูเม่ยล้มป่วยด้วยโรคร้ายที่ไม่มีใครรู้จัก... อหิวาตกโรค” เสียงของลู่หยางเริ่มแผ่วลง ราวกับกำลังเล่าเรื่องเศร้าที่ฝังลึกในหัวใจ “อาการของนางหนักหนานัก ท้องเสียรุนแรง อาเจียนไม่หยุด แม้แต่หมอหลวงผู้เก่งกาจ หรือแพทย์ที่เชี่ยวชาญที่สุดยังไม่อาจช่วยนางได้”

เฟยหยางฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าเนี่ยนเจินคือชายผู้เป็นที่รักของนาง?”

ลู่หยางเผยรอยยิ้มจางๆ ที่เจือความโศกเศร้า “ขณะที่ข้าดูแลรักษานางในยามป่วยหนัก นางมักเพ้อถึงชายผู้หนึ่งด้วยความรักและอาวรณ์เสมอ... เนี่ยนเจิน... นามนี้ถูกกล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ในยามที่นางใกล้หมดแรงที่สุด”

คำพูดนั้นทำให้เฟยหยางนิ่งงันไป ดวงตาเต็มไปด้วยความสะท้อนใจ ราวกับสัมผัสได้ถึงความรักที่ลึกซึ้ง และความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายของคู่รักที่โชคชะตาพรากจากกันอย่างโหดร้าย

ณ เรือนพักเล็กกลางชานเมืองอันเงียบสงัด

เนี่ยนเจินโอบกอดซูเม่ยแนบแน่น น้ำตาทั้งสองหลั่งรินราวกับสายน้ำไหลไม่ขาดสาย เมื่อจบลงจากการสวมกอด เนี่ยนเจินกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาดุจสายลมยามเช้า
“เจ้าสบายดีหรือไม่? ตั้งแต่เจ้าล้มป่วย ข้าก็มิได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยียนเจ้าเลย...”
เขาหยุดคำพูดไว้เพียงครู่ ราวกับคำพูดที่เหลือหนักอึ้งในหัวใจ ก่อนจะกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยแววตาหม่นหมอง
“ข้าขอโทษที่มิอาจดูแลเจ้าได้...”

ซูเม่ยแย้มยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงนุ่มนวล “อย่าได้โทษตัวเองเลยเจ้าค่ะ หากจะมีใครควรกล่าวคำขอโทษ ก็คงเป็นข้าที่มิอาจดูแลเจ้าได้...”

เนี่ยนเจินยกมือปาดหยาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของซูเม่ย ก่อนจะกล่าวพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ
“งั้นหรือ...ห้องนี้ที่สะอาดเรียบร้อย คงเป็นเจ้าที่ดูแลจัดการทุกอย่างใช่หรือไม่?”

ซูเม่ยพยักหน้าเบา ๆ ดุจดอกไม้ไหวตามสายลม ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงแฝงความเศร้าสร้อย
“เจ้าค่ะ หลังจากข้าหายป่วย ข้าก็รีบกลับมาหาเจ้าในทันที แต่กลับพบว่าเจ้าล้มป่วยเสียเอง... ข้าไม่รู้วิธีใดที่จะรักษาเจ้าได้ จึงได้แต่พยายามนำหมอที่มีชื่อเสียงทั้งหลายมาช่วย แต่ก็ไร้ผล...”
เธอหยุดพูดไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“จนกระทั่งข้าได้พบกับหมอลู่หยาง ผู้ช่วยรักษาข้าให้หายดี แต่เมื่อข้ากลับไปขอร้องให้เขามาช่วยเจ้า เขากลับหายตัวไปโดยไร้ร่องรอย ข้าจึงมิอาจพาเขามาช่วยเจ้าได้...”

เนี่ยนเจินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“เจ้าไม่ต้องกังวลไปอีกแล้ว ในตอนนี้ข้านั้นอาการของข้าเริ่มดีแล้ว และเราสองคนจะได้อยู่เคียงข้างกันอีกครั้ง”

น้ำตาแห่งความปิติหลั่งรินแทนความโศกเศร้าที่เคยมี ทั้งสองสบตากันด้วยความรักและความหวังใหม่ที่จะฟื้นคืนมาอีกครั้งในชีวิตที่เหลืออยู่...

หลายสัปดาห์ผ่านไป อาการป่วยของเนี่ยนเจินค่อย ๆ ทุเลาลงจนในที่สุดก็หายเป็นปลิดทิ้ง ความสดใสกลับคืนสู่ใบหน้าของเขาดังเช่นเดิม ราวกับว่าความเจ็บป่วยครั้งนี้เป็นเพียงฝันร้ายที่ผ่านพ้นไปแล้ว

ลู่หยางเปิดกระปุกยาในมือและยื่นส่งให้เนี่ยนเจิน พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “ยานี้ เจ้าจงใช้ทาบริเวณรอยแผลและรอยกะให้ทั่ว ทาให้สม่ำเสมอเถิด ยาตัวนี้จะช่วยให้ผิวพรรณของเจ้ากลับมางดงามดังเดิม ในไม่ช้าเจ้าจะเป็นดังคนปกติที่มีผิวพรรณเรียบเนียนไร้ตำหนิ”

เนี่ยนเจินรับกระปุกยามาด้วยความซาบซึ้ง ใบหน้าที่เคยหม่นหมองปรากฏรอยยิ้มบางเบา ขณะที่ดวงตาสั่นไหวไปด้วยความตื้นตันใจ

หลังจากนั้น ลู่หยางและเฟยหยางได้กล่าวคำล่ำลาแก่เนี่ยนเจินและแม่นางซูเม่ย ทั้งสองตั้งใจเดินทางกลับเมืองหลวงเพื่อปฏิบัติภารกิจที่รออยู่

ระหว่างทางที่รถม้านั้นได้เดินทางไปยังทางที่ประ ประดับดาไปด้วย โคมไฟ ลู่หยางทอดสายตามองทิวทัศน์เบื้องหน้า ก่อนจะพึมพำกับตนเองเบา ๆ ราวกับลมเอื่อยพัดผ่าน “นี่สินะ...ความรัก ความรู้สึกที่ทั้งอ่อนโยนและหนักแน่นเช่นนี้ นับว่าเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดจริง ๆ”

โปรดติดตามตอนต่อไป
敬請期待下一集。