ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บที่ 37 สิ่งที่ขาดหายและสิ่งที่มาเติมเต็ม จบ โดย Nyx Stellarion @Plotteller

"จากห้องผ่าตัดสู่ตำหนักหลวง! แพทย์หนุ่มมือใหม่หัดเป็นหมอในยุคโบราณ จะเอาตัวรอดจากเหล่าขุนนางและองค์หญิงอย่างไร?"

ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บที่ 37 สิ่งที่ขาดหายและสิ่งที่มาเติมเต็ม จบ โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ผจญภัย,ดราม่า,จีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ลู่หยาง แพทย์หนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นด้านการแพทย์สมัยใหม่ เกิดอุบัติเหตุระหว่างการผ่าตัด ทำให้เขาพลาดเข้าสู่มิติใหม่และมาปรากฏตัวอยู่ในยุคจีนโบราณ ในร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ป่วยหนัก

เมื่อฟื้นขึ้นมา ลู่หยางพบว่าความรู้ทางการแพทย์ในยุคนี้ยังคงล้าหลัง และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ กำลังคุกคามชีวิตผู้คนเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้และทักษะที่สั่งสมมา เขาจึงตัดสินใจใช้ความสามารถของตนในการช่วยเหลือผู้คนในยุคนี้

สิ่งที่น่าสนใจคือ ลู่หยางไม่ได้มาเพียงลำพัง เขามีระบบสร้างยาที่ไม่จำกัดติดตัวมาด้วย ระบบนี้สามารถสร้างสมุนไพรและยาที่หายากได้ทุกชนิด เพียงแค่เขามีส่วนผสมที่จำเป็นและสูตรยาเท่านั้น ทำให้ลู่หยางสามารถรักษาโรคที่ไม่เคยมีใครรักษาได้ และสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะหมอเทวดา

เรื่องราวของลู่หยาง จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและน่าติดตาม เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย ทั้งจากการต่อต้านของแพทย์แผนโบราณ การเมืองในราชสำนัก และความรักที่ซับซ้อน

สารบัญ

เนื้อหา

บที่ 37 สิ่งที่ขาดหายและสิ่งที่มาเติมเต็ม จบ

ในคอนโดที่เงียบสงบของลู่หยาง ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามปกติ เขาลุกจากเตียงในเวลา 6.00 น. เหมือนทุกเช้า อาบน้ำ เตรียมอาหาร และห่อไปกินที่โรงพยาบาลเหมือนเดิมทุกวัน แต่วันนี้ สีหน้าของเขากลับแตกต่างออกไป ใบหน้าที่เคยแสดงออกถึงความเยือกเย็นในทุกๆ วัน กลับเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยที่ไม่สามารถปิดบังได้

เมื่อเขาถึงโรงพยาบาล เขาต้องฝืนยิ้มให้กับคนที่เข้ามา แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยความทุกข์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทุกๆ วันเขาทำแบบนี้ วันแล้ววันเล่า มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

ในวันที่เขาเดินผ่านงานเทศกาลต่างๆ คนคู่หนึ่งเดินจับมือกันอย่างมีความสุข ลู่หยางมองเห็นภาพเหล่านั้นและพูดกับตัวเองว่า “นั้นสินะ...กฎแห่งธรรมชาติ สุดท้ายเราก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี…”

เวลาผ่านไป ลู่หยางเดินไปนั่งที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ในยามค่ำคืน เขานั่งลงอย่างเงียบๆ และกล่าวกับตัวเองว่า “นั้นสินะ...หรือว่าโลกนี้อยากให้ฉันอยู่คนเดียวกันแน่…”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากระยะไกล เสียงของเฉินและหลินที่เดินเข้ามาข้างๆ ลู่หยาง เฉินถามขึ้นว่า “นั้นสินะ...แต่แน่ใจเหรอ?”

เฉินและหลินนั่งตรงข้ามกับเขา และเฉินพูดต่อว่า “นายคงทุกข์ใจสินะ...ที่ไม่สามารถช่วยคนรักของตัวเองได้ ถึงแม้จะอยู่ข้างหน้าแล้วแท้ๆ”

ลู่หยางนั่งเงียบๆ ก่อนจะตอบกลับไปว่า “นั้นสินะ...ว่าแต่นายนั้นไม่ไปดูแลเมืองที่นายปกครองอยู่เหรอ?”

เฉินนิ่งไปสักครู่ก่อนจะตอบว่า “เมืองที่นายพูดถึงน่ะเหรอ? เมืองนั้นพังไปแล้วจากโรคระบาดที่เกิดขึ้น…”

ลู่หยางนิ่งเงียบไปแล้วพูดขึ้นว่า “นั้นสินะ...โรคระบาด…”

เฉินหันมามองลู่หยางและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ คนที่นายรักษาไว้ ฉันได้ส่งเขาไปยังโลกอื่นแล้ว ที่นั่นไม่มีโรคภัย ไม่มีอันตราย และเขาก็หายจากโลกนี้ไปอย่างถาวรแล้ว”

เมื่อคำพูดจบลง เฉินลุกขึ้นและเดินไปข้างๆ ลู่หยาง ก่อนจะตบไหล่เบาๆ และพูดขึ้นว่า “ฉันช่วยนายได้เท่านี้จริงๆ”

หลังจากนั้น ทั้งเฉินและหลินก็เดินจากไป หายเข้าไปในความมืด และลู่หยางยังคงนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียวอีกครั้ง ความเงียบสงบกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง ความเหงาและความเศร้าที่ฝังลึกในใจเขาไม่เคยจางหายไปไหน...

เมื่อ ลู่หยางกำลังจะลุกขึ้นจากที่นั่งในสวนสาธารณะที่เงียบสงัด จู่ๆ เสียงพูดเบาๆ หนึ่งเสียงก็ลอยมาตามลม "ลู่หยาง… เธอเหรอ?"

เสียงนั้นดังขึ้นอย่างไม่คาดคิดและทำให้ลู่หยางหันไปมองอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาหยุดนิ่งเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความคุ้นเคยในดวงตาของเขาสะท้อนออกมาอย่างรวดเร็ว และเสียงที่เขาพูดออกไปก็แฝงไปด้วยความเศร้า "นั้น… เธองั้นเหรอมู่หยุน?"

ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด สวนสาธารณะที่เคยมืดมิดกลับสว่างไสวขึ้นอย่างไม่คาดคิด น้ำตาของลู่หยางไหลรินลงมาไม่รู้ตัว ใจที่เคยแข็งแกร่งกลับแตกสลายและปวดร้าวในคราเดียว เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดเสียงเบาออกมา "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มู่หยุน... เธอเป็นยังไงบ้าง?"

เพียงคำพูดจบลง มู่หยุนก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึงตัว ลู่หยางก็รู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นแต่เต็มไปด้วยความโหยหาความรักที่หายไปนาน มู่หยุนกอดเขาแน่น ราวกับจะบอกว่าทุกสิ่งจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว

"เราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก..." มู่หยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นคงและอ่อนโยน แม้ในที่สุดทั้งคู่จะหลบหลีกความเจ็บปวดได้ แต่หัวใจของพวกเขาจะยังคงเชื่อมโยงกันตลอดไป

ในวันถัดมา คอนโดของลู่หยางเต็มไปด้วยความสุข เมื่อเขานำจานอาหารมาเสิร์ฟให้มู่หยุน ภายในจานนั้นเป็นอาหารจีนที่มู่หยุนคุ้นเคย เมื่อมู่หยุนได้ชิมอาหาร เขาก็อุทานออกมาด้วยความประทับใจว่า “อร่อย!”

ขณะเดียวกันที่สวนสารณ หลินพูดขึ้นว่า “ในที่สุดก็เขียนจบแล้วนะคะ แต่จะว่าไปแล้ว การจบลงที่บทที่ 37 จะดีเหรอคะ เห็นว่าท่านจะจบที่บทที่ 40 นะคะ”

เมื่อหลินพูดจบ เฉินก็ได้ตอบกลับว่า “จริงๆ ก็กะไว้อย่างนั้นแหละ แต่ฉันว่ามันลงตัวแล้วในตอนนี้ แม้มันอาจจะไม่ลงตัวสำหรับฉัน แต่ก็จบลงได้ด้วยดีนะ อาจจะมีตอนพิเศษก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันมีนิยายเรื่องใหม่ที่ต้องไปเขียนต่อแล้ว ไปกันเถอะหลิน”

หลินพยักหน้ารับคำและเดินตามเฉินไป ขณะที่เฉินพูดขึ้นว่า “ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ เหล่าผู้ติดตามทั้งหลาย”

จบแล้วครับผมและบทต่อไป

บทที่ 1 ก้าวแรกสู่เส้นทางใหม่