เจ้าจันทร์ ผู้ที่ชื่นชอบการอ่านนิยาย ทำสวนปลูกผัก และเป็นหลานชายของเชฟชื่อดัง จนได้รับการสืบทอดการความรู้ด้านอาหาร แต่ใครจะไปคิดว่าชีวิตที่เรียบง่ายมีความสุข จะได้ทะลุมิติมาแบบในนิยายกันเล่า!
เกิดใหม่,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,ภูติจิ๋ว,นายเอกเก่ง,กำลังภายใน,ทำอาหาร,นิยายวาย,นิยายจีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจ้าจันทร์ ผู้ที่ชื่นชอบการอ่านนิยาย ทำสวนปลูกผัก และเป็นหลานชายของเชฟชื่อดัง จนได้รับการสืบทอดการความรู้ด้านอาหาร แต่ใครจะไปคิดว่าชีวิตที่เรียบง่ายมีความสุข จะได้ทะลุมิติมาแบบในนิยายกันเล่า!
ผู้แต่ง
นกฮูกน้อย
เรื่องย่อ
เจ้าจันทร์เด็กหนุ่มที่มีความสามารถหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหาร การทำสวน และแพทย์แผนจีนและสูตรยาที่เรียนรู้จากเจ้ ที่อยากให้น้องเก่งหลายด้าน ความสามารถการต่อสู้หลายแขนง แต่สงสัยจะเห็นว่าเขาใช้ชีวิตราบเรียบสุขสบายเกินไป
จนวันหนึ่งเขาเกิดอุบัติเหตุมีรถเสียหลักมาชน ทำให้เขาทะลุมิติมาอยู่อีกโลก ซึ่งเป็นโลกที่มีเกอ ผู้ชายที่สามารถท้องได้หุ่นบางเพรียวเหมือนผู้หญิง และชาย หญิง การแบ่งชนชั้น กำลังภายใน ของวิเศษมากมาย
เจ้าจันทร์มาอยู่ในร่างของเกอที่แต่งงานแล้วและมีลูกที่โตห้าขวบ ชีวิตหลังจากนี้ของเจ้าจันทร์จะเป็นแบบไหนก็คงแล้วแต่ลิขิตสวรรค์และความเปลี่ยนแปลงที่เขาไม่สามารถคาดเดาได้
นิยายเรื่องแต่งขึ้นจากจินตนาการและความชอบในการอ่านนิยายแนวนี้
เป็นแนวใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์เรื่อย ๆ มีการต่อสู้บ้างเล็กน้อย
มีการดำเนินเรื่องตามจินตนาการ ดังนั้นอาจมีเหตุการณ์ที่ไม่สมเหตุผลบ้าง
"อ่านเพื่อความสนุกเท่านั้น"
ฝากกดใจ ให้กำลังใจด้วยนะคะ
#คอมเมนต์ได้ แต่อย่าว่าแรง ไรต์อ่อนไหวง่าย#
"ขอบคุณมานะคะ ที่สนับสนุนนักเขียนคนนี้"
"คุณชายขอรับ ฮูหยินฟื้นแล้ว " เนี่ยนจินเป็นผู้ช่วยที่อยู่ข้างกายนายท่านมาตั้งแต่เด็ก เพราะแต่ก่อนคุณชายเคยช่วยชีวิตเขาไว้จากการโดยขายเป็นทาส ด้วยความที่ครอบครัวไม่เหลือใครพ่อแม่ตายจากเหลือเพียงตัวคนเดียว
ญาติฝ่ายพ่อรับเลี้ยงดูเพื่อหวังมรดกที่พ่อแม่สร้างมา พออยู่กับญาติผู้ป้า นานวันเข้าพวกเขาก็ใช้งานเยี่ยงทาสคนหนึ่ง สุดท้ายสามีของป้าติดการพนันจนต้องขายเขาให้โรงค้าทาส ทำให้ตั้งแต่นั้นมาเนี่ยนจิน ติดตามอยู่ข้างกายคุณชายตลอด
วันนี้หลังจากที่ได้รับข่าวจากบ่าวรับใช้ในจวน เขาก็รีบมาแจ้งคุณชายตัวเองทันที เพราะทราบดีว่าคุณชายเป็นห่วงฮูหยินมากแค่ไหน แม้ไม่พูดออกมาแต่การที่คุณชายเงียบและตัดสินใจเดินทางไปเมืองเฟิงหวงทั้งที่กิจการโรงเตี๊ยมกำลังไปได้ดี
ทำให้คนใกล้ตัวอย่างเขาสัมผัสได้ว่าคุณชายนั้นทั้งเป็นห่วงคุณชายน้อยและฮูหยินมาก หากฮูหยินเป็นอะไรไปคุณชายน้อยคงเสียใจมากที่เสียมารดา
"เจ้าว่า อะไรนะ" เมื่อสักครู่เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม หลินฟางฟื้นแล้ว ดียิ่ง ดีจริง ๆ
"ฮูหยินฟื้นแล้วขอรับ บ่าวรับใช้ของคุณชายน้อยแจ้งบ่าวในบ้านมาอีกทีขอรับ"
"ไปเก็บของ ข้าจะไปดูหลินฟาง ฝากงานไว้ที่หลงจู๊ หากมีใครต้องการพบ ให้รอวันถัดไป วันหลังข้าจะเข้ามาอีกที"
"ขอรับ" เนี่ยนจินรับคำสั่งแล้วรีบไปจัดการ
ไป๋ เฟยหมิงก็รีบออกเดินทางกับเรือนทันที หลินฟางนั้น สุขภาพไม่แข็งแรง ร่างกายอ่อนแอง่าย ถึงจะแต่งงานกันมานาน แม้ในช่วงแรกจะไม่ได้รัก แต่นานวันเข้า พวกเขาทั้งสองก็อยู่ด้วยกันจนมีก้อนแป้งน้อย ซึ่งเกิดเป็นความผูกพันที่ดีต่อกัน แต่เหมือนมีเส้นบาง ๆ ที่ไม่อาจรักได้ มีความสัมพันธ์ที่ดีให้กันในฐานะพ่อและแม่ของลูกเท่านั้น
เยว่ หลินฟาง เป็นฮูหยินเพียงคนเดียวที่เขายอมรับและไม่มีใครอื่นอีก ร่างบางเป็นคนไม่ค่อยพูดหรือพูดน้อย ไม่ค่อยเรียกร้องอะไร ชอบเก็บตัว ด้วยความที่โดนกระทำมามากมาย ก่อนที่จะมาอยู่ที่จวนนี้ทำให้ไม่สู้คน
เมื่อเร่งออกเดินทางจนมาถึงจวน เฟยหมิงก็รีบไปที่เรือนของตนเองทันที
"อ้าว เฟยหมิงทำไมวันนี้เจ้ากลับมาเร็ว" เมื่อเห็นคนผ่านทางด้วยความรีบร้อน อิ่นจาง ฮูหยินรองที่ตอนนี้ขึ้นมาเป็นฮูหยินเอก เอ่ยทักแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเฟยหมิงบุตรชายคนรองของท่านแม่ทัพ เดินผ่านไปอย่างเร่งรีบ
"นี่เจ้า! เจ้า กล้าเมินข้าหรือ เจ้า! เจ้าส่งคนไปดูว่าทำไม เฟยหมิงถึงรีบกลับมา ได้เรื่องแล้วรีบมารายงานข้า" นางกล่าวจบก็รีบเดินกลับเรือนไปอย่างหัวเสีย มีอย่างที่ไหนเจอผู้อาวุโสกว่า กลับไม่ทำความเคารพ
"เจ้าค่ะ ฮูหยิน" บ่าวรับใช้ข้างกายรีบตอบรับทันที
เฟยหมิงเดินลัดเลอะไปเรื่อย ๆ ก็ถึงเรือน เรือนของเขาเป็นเรือนที่ท่านแม่จัดการตกแต่งให้ และเรือนนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ภายในเรือนมีบ่าวรับใช้ไม่กี่คน เนื่องจากเขาไม่ชอบความวุ่นวาย
ตั้งแต่มีฮูหยินเข้ามา เขาก็ให้คนสวนเขามาปลูกดอกไม้ ตามกลิ่นหอมของเจ้าตัว เยว่ หลินฟางมีกลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยฮวา (ดอกกุหลาบ) เป็นกลิ่นที่หอมอ่อน ๆ เฉพาะตัว
ปัง!
"คุณชายรอง" ซีซวน
"ท่านพ่อ" เซียวหยาง
"หลินฟาง เจ้า... เจ้าฟื้นแล้ว เป็นเช่นไรบ้าง"
"◉_◉" หลินฟางที่คุยเล่นกับเจ้าซาลาเปาน้อยอยู่อย่างเพลิดเพลินก็ตกอกตกใจ จนแสดงออกมาทางสีหน้า
"ข้า... ข้าดีขึ้นแล้วขอรับ" จะทำเช่นไร ทำเช่นไรดี จะโดนจับได้ไหม แม้จะตกใจแค่ไหนแต่ร่างบางก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า ต่อให้เหงื่อจะออกท่วมหลัง ใจจะเต้นแรงแค่ไหนก็ตาม อย่าตื่นเต้นสิ
"ดีแล้ว ดีจริง ๆ ที่เจ้าฟื้นแล้วรู้ไหมว่าข้ากับลูกเป็นห่วงเจ้ามาก หลังจากนี้มีอะไรต้องบอกข้านะ" เฟยหมิง เข้าไปนั่งข้างเตียงนอน ก่อนที่จะยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าร่างบาง
หลินฟางเป็นเกอตัวเล็กผอมบางแถมร่างกายยังอ่อนแอ มีอะไรก็ไม่ค่อยกล้าพูด ถึงจะรู้ว่าเพราะอะไร แต่เขาก็อยากให้ หลินฟางพูดหรือบอกกับเขาได้ทุกเรื่อง เขาพร้อมที่จะปกป้อง
"ข้า เข้าใจแล้วขอรับ" เจ้าจันทร์กลัวตัวเองจะหลุดโป๊ะออกไปจริง ๆ ไม่ดี ไม่ดี เขาต้องพูดน้อย ๆ เฮ้ยๆ ... ยังจะขยับเข้ามาใกล้ทำไมอีก พ่อจ้า แม่จ้า พี่จ้า ช่วยจันทร์ด้วย
"โอ๊ะ ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงกลับมาเร็วขอรับ" ปกติหากไม่มืดค่ำ ท่านพ่อจะไม่ค่อยกลับบ้าน ท่านพ่อบอกว่าตอนนี้ต้องรีบสร้างตัว เพราะมีบุตรชายกินเก่งอย่างข้าให้เลี้ยงดูล่ะ
"วันนี้พ่อได้ข่าวว่าแม่เจ้าฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วเลยรีบกลับมาดูแล เซียวหยางมาหาพ่อมา เจ้าอย่าไปกวนท่านแม่ให้แม่เจ้าได้พักผ่อน" เฟยหมิงขยับไปอุ้มบุตรชายขึ้นมา พาออกไปข้างนอกให้ร่างบางได้พักสักหน่อย
"เจ้าพักผ่อนอีกนิดเถอะหนา พอถึงช่วงอาหารค่ำ ข้าจะให้บ่าวรับใช้ยกสำรับมาให้กิน"
"ขอรับ" โล่งอกสักที ไป ๆ ให้เตรียมตัวก่อนสิ แบบนี้ไม่ไหว หัวใจเขาทำงานไม่ทันกันพอดี ว่าแต่พ่อเจ้าก้อนซาลาเปาก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะเนี่ย ทั้งหล่อเหลา สูง คม หุ่นดี โดยรวมตรงสเปกเขาที่สุด อ่ะ นี้เขาคิดอะไรเนี่ย ร่างบางตีอกชกลมกับตัวเอง ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมกาย ส่งเสียงร้องในใจ
"ท่านพ่อ ท่านแม่จะหายป่วยแล้วใช่ไหมขอรับจะไม่หลับไปนานแบบวันนั้นอีกใช่ไหมขอรับ" เซียวหยางเอียงหน้าซบที่อกท่านพ่อพลางเอ่ยถามขึ้นมา
"แม่เจ้าจะหายดีขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าอย่าได้กังวล ใช้ชีวิตของเจ้าให้สนุกเถิดหนาลูกพ่อ" เฟยหมิงโอบกอดอุ้มเจ้าก้อนแป้งเดินออกไปที่ห้องทำงานด้านข้าง เพื่อรอเวลาที่ฮูหยินตื่น
"วันนี้เซียวหยางของพ่อได้กวนท่านแม่หรือเปล่า"
"ข้าเปล่านะขอรับ ข้าเป็นเด็กดีมากเลยไม่เชื่อท่านถามซีซวนได้เลย" เซียวหยางว่าพลางพยักหน้าไปทางซีซวนแล้วทำแก้มป่องสะบัดหน้าไปอีกทาง "หึ" หยางหยางเป็นเด็กดี ท่านแม่ยังเอ่ยชมเลย ท่านพ่อขี้ตู่
"พ่อแค่ถามเจ้า เจ้างอนแล้วหรืออย่างนี้ถังหูลู่ไม้นี้ ก็น่าเสียดายแล้วสิที่ไม่มีใครกิน" เฟยหมิงนำถังหูลู่ ที่ซื้อระหว่างทางขั้นมาให้เจ้าตัวกลมดู
"ข้า ข้ากินขอรับ ท่านพ่ออย่าทิ้งนะ งื้อ... ถังหูลู่ของโปรดของเซียวหยาง" เซียวหยางเอื้อมมือไปรับถังหูลู่มานั่งกินด้านข้าง
"เจ้ากินตรงนี้ไปนะ พ่อทำงานสักครู่"
"เนี่ยนจิน"
"ขอรับ" เนี่ยนจิน ขยับเข้ามาใกล้เจ้านายอีกนิด
"เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปจัดการที่เมืองเฟิงหวงเป็นเช่นไรบ้าง"
"ตอนนี้ดำเนินการไปได้หลายส่วนแล้วขอรับ ทั้งการสร้างโรงเตี๊ยมและซื้อร้านค้าต่าง ๆ ไว้ ในส่วนจวนที่พักอาศัยคาดว่าปรับปรุงแล้วเสร็จในอาทิตย์หน้าขอรับ"
"ดี ส่งสารไปแจ้งคนของเราที่นั่น ว่าข้าจะพาฮูหยินและบุตรชายเดินทางหลังจากที่ฮูหยินดีขึ้นพวกเจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อม"
"ขอรับนายท่าน"
หลังจากที่สั่งงานเสร็จแล้วเฟยหมิงก็เข้ามาดู เจ้าก้อนแป้งพร้อมทั้งดูงานที่ค้างไปด้วยเพื่อรอเวลาค่ำ
"เซียวหยาง หยางๆ ตื่นได้แล้ว" เฟยหมิงปลุกเจ้าก้อนแป้งเมื่อใกล้เวลาพลบค่ำ
"อื้ม ๆ ... ท่านพ่อ ข้าขอนอนต่อ 1 เค่อ นะ... ขอรับ" เซียวหยางหันหลังให้บิดา เพื่อนอนต่อ
"ได้สิ หากเจ้านอนต่อ เจ้าจะไม่ได้ทานข้าวพร้อมท่านแม่เจ้านะ" พร้อมทั้งส่งสายตาให้ซีซวนเข้ามาพาบุตรชายไปล้างหน้า
"งื้อ... ทานข้าวพร้อมท่านแม่ ท่านพ่ออุ้ม อุ้ม ๆ ..." ยกมือขึ้นให้บิดาอุ้มตน
"ให้ซีซวน พาเจ้าไปล้างหน้า พ่อจะไปดูท่านแม่เจ้าหน่อย เสร็จแล้วรีบตามมาอย่าให้ฮูหยินรอนาน" ประโยคแรกกล่าวกับบุตรชาย ประโยคที่สองกล่าวกับซีซวนบ่าวของบุตรชาย