อยู่ตัวใครตัวมันก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าก้าวก่ายเรื่องราวคนอื่น ส่งผลให้ชีวิตกลับตาลปัตรกลายเป็นผู้ที่อยู่ใกล้กับความตา
ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Hide and Seek เสือก-ซ่อน-ตาย
อยู่ตัวใครตัวมันก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าก้าวก่ายเรื่องราวคนอื่น ส่งผลให้ชีวิตกลับตาลปัตรกลายเป็นผู้ที่อยู่ใกล้กับความตา
เลขาสาวดวงซวยลืมเอกสารสำคัญไว้ที่บริษัทจึงลากเพื่อนไปเอาในเวลาดึกดื่นโดยที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นคืนสุดท้ายของพวกหล่อน เมื่อพบกับความลับอันดำมืดบางอย่างของบริษัทนี้
ชายหนุ่มมองไปยังบัวซึ่งเธอมองกลับด้วยแววตาเป็นประกาย เขาจับมือเธอขึ้นพร้อมคุกเข่าลงตรงหน้า แม้ว่าทั้งสองเคยมีความสัมพันธ์เพียงเจ้านายและลูกจ้าง แต่ด้วยเคยผ่านเหตุการณ์ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาตลอดหลายปี ใกล้ชิดกันจนบางทีมีจังหวะเกินเส้นราวกับมีเส้นใยบางพยายามเชื่อมต่อระหว่างทั้งสองซึ่งกำลังพยายามรักษาระยะห่างของกันและกัน แต่ตอนนี้มันไม่เหลือแล้ว ความในใจอัดอั้นมาเนินนานล้นทะลักพรั่งพรู
“แต่งงานกับผมนะครับ บัว” เขากล่าวเสียงนุ่มพลางกุมมืออีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายรุกคุกเข่าขอแต่งงานกันในที่แบบนี้ เธอชะงักไปได้ชั่วครู่ก่อนรีบดึงสติกลับมาตอบกลับพร้อมน้ำตารินอาบแก้มอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ ล้นทะลัก ในที่สุดสิ่งที่เธอเฝ้าไฝ่ฝันมาตลอดได้เป็นความจริงเสียที
“แต่งค่ะ”
กาญจนายืนยิ้มอ่อนแสดงความยินดีต่อคู่ข้าวใหม่ปลามันอย่างเงียบ ๆ ก่อนหันหลังเดินจากไปชานนท์เหลือบมองกลับไม่เห็นร่างนั้นแล้ว แม้เขาเสียดายที่ต้องปล่อยให้หญิงสาวที่รู้จักกันไม่นานหลุดมือไป ถึงจุดนี้เขาต้องเลือกระหว่างอารมณ์ส่วนตัวและเหตุผลในการมีชีวิตต่อไปในอนาคต ก้อนความรู้สึกบางอย่างจุกขึ้นที่คอก่อนกระชับร่าง ‘คนรัก’ เข้าแนบกาย
เขาเลือกจะสร้างอนาคตกับเธอคนนี้
“อยู่กับผม ตลอดไปเลยนะครับ” หญิงสาวไม่ตอบอะไรเพราะน้ำมูกอุดตันรูจมูกเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ พรั่งพรูเข้ามา ทำได้แค่พยักหน้าตอบรับ แค่นี้สามารถแทนคำพูดมากมายร้อยพัน ความอบอุ่นแผ่ผ่านไปทั่วร่าง เธอแอบร่ายคำสาบานในใจว่า ‘ว่าจะทุกข์สุข เศร้าโศก ร้องให้หรือหัวเราะเพียงใด เธอจะไม่มีวันได้ปล่อยมือเขาตลอดชั่วนิรันดร์’
…………………………….
งานแต่งงานจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ทุกคนตกใจกับการกลับมาของบัวและชานนท์ ถึงขั้นมีข่าวลือว่าทั้งสองไปแอบแซ่บที่ต่างประเทศเลยเถิดไม่ยอมกับมาบริหารงานกระทั่งบริษัทถึงกับล้มละลาย ชายหนุ่มใช้เวลา ความสามารถและ ‘ภรรยา’ ช่วยกันหาทางพาบริษัท ยอนอู กลับมาดำเนินกิจการได้อย่างปาฏิหาริย์ พร้อมกับมอบตำแหน่งผู้บริหารใหญ่แก่เธอคอยบริหารจัดการความเรียบร้อยเคียงคู่กับสามี ไม่รวมลูกสาวตัวน้อยที่คอยวิ่งพล่านไปทั่วจนพี่เลี้ยงตามจับไม่อยู่
“มิลินลูกจะวิ่งเล่นส่งเสียงดังกวนสมาธิพี่ ๆ เขานะ” บัวอุ้มลูกสาวตัวเล็กขึ้นพร้อมยิ้มให้ส่วนอีกมือถือซองเอกสารซึ่งเพิ่งมาส่งโดยบริษัทขนส่งแบบด่วน “ไปหาปะป๊ากันดีกว่าไหมคะ?”
“ค่ะ! หม่าม้า” ลูกสาวตัวน้อยวัยหนึ่งขวบกำลังอวบอ้วนผิวพรรณขาวผ่องในชุดกระโปรงสีขาวลายหัวใจสีชมพูอ่อนยิ้มตาสระอิเห็นฟันน้ำนมซี่เล็กกำลังขึ้น เหล่าพนักงานเห็นภาพอันอบอุ่นตรงหน้าชวนให้ใจฟูไปตามกัน ส่งผลต่อบรรยากาศการทำงานที่ดีขึ้น
“พี่ฝนนั่งพักดื่มกาแฟอยู่แถวนี้ก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้องมิลินหนูจะพาไปหาปะป๊าเขาหน่อย” บัวเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ค่ะ คุณผู้หญิง” พี่สาวชายกลางคนโค้งศีรษะอย่างว่าง่ายก่อนเดินหายเข้าไปในห้องพักพนักงาน
ทั้งสองขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นหนึ่งร้อยซึ่งเป็นห้องของประธานบริษัท เมื่อประตูเหล็กหนาเลื่อนเปิดออกเห็นชานนท์ยืนมองภาพเมืองกรุงอย่างใจลอย ภรรยาสาวนึกสนุกจึงให้ลูกสาววิ่งเข้าไป จ๊ะเอ๋! คุณพ่อ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กกำลังวิ่งเตาะแตะไปหาจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว พอน้องจินยื่นมือแตะขาเขา เขาแกล้งทำเป็นตกใจหันมาหาพร้อมยิ้มร่าให้กับเสียงหัวเราะพอใจแล้วก้มตัวอุ้มขึ้นมาหอมแก้มฟอดใหญ่
“มาเซอร์ไพรส์ปะป๊าแบบนี้ต้องมีอะไรแน่นอนใช่ไหมคะ?”ชานนท์ลูบศีรษะน้องมิลินอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนพลางเผยรอยยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดูชวนให้โลกทั้งใบสดใสขึ้นทันตา จากนั้นเหลือบมองภรรยาสาวที่ถือซองเอกสาร “นั่นอะไรน่ะ?”
“…”ก่อนที่เธอจะได้บอกอะไร สัญญาณเสียงจากตู้โดยสารดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของเด็กขนของประจำบริษัทสองคนช่วยกันแบกวัตถุบางอย่างรูปร่างสี่เหลี่ยมผืนผ้าห่อด้วยกระดาษคราฟสีน้ำตาลหุ้มตั้งวางตรงหน้าผู้เป็นนาย บัวสั่งให้พวกเขาเปิดมันออกจึงเห็นภาพครอบครัวสามคนประกอบไปด้วยชานนท์ในชุดทักซิโด้สีดำยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้แกะสลักหรูหราที่บัวนั่งในชุดแต่งงานสีขาวพร้อมด้วยน้องมิลินในชุดกระโปรงยาวสีขาวพริ้วไหวฉีกยิ้มตายีสระอิน่ารักน่าชังฉากหลังเป็นสีพื้นนวลชมพูสบายตาอัดกรอบไม้สีขาวอย่างดี ชานนท์จัดที่ว่างสำหรับแขวนรูปภาพครอบครัวไว้ทางด้านซ้ายมือข้างโต๊ะประธานเต็มไปด้วยเอกสารและของเล่นหลากสีน้องจิน
เมื่อรูปถูกแขวนทำให้พื้นที่ว่างเปล่าถูกเต็มเติมดั่งจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้าย บัวเอียงศีรษะซบไหล่สามีพลางมองยิ้มภาพหยุดความทรงจำไว้ ณ เวลานั้นพลางคิดถึงอนาคตของน้องมิลินที่จะโตเป็นผู้ใหญ่และอาจจะมีน้องชายคอยจูงมือกันไปโรงเรียน ชานนท์โอบเอวภรรยาสาวเผยรอยยิ้มแต่ยังติดใจกับซองเอกสารในมือเธอหลังจากเหล่าพนักงานขนของหมดหน้าที่จึงลงลิฟท์เพื่อไม่เป็นการขัดจังหวะ
“ในซองที่หม่าม้าถือคืออะไรเหรอครับ?”ชานนท์ถามอย่างสงสัย เธอยิ้มก่อนอุ้มน้องมิลินแลกกับซองเอกสารยิ่งสร้างความสงสัยใคร่รู้ยิ่งกว่าเดิม
“เดี๋ยวพาลูกไปเดินเล่นที่สวนนะคะ” เธอจุมพิตแก้มสามีก่อนพาลูกสาวคนสวยตาใจแป๋วลงลิฟท์ไปทิ้งให้ชายหนุ่มอยู่กับซองปริศนา เพื่อให้คำถามประดังประเดได้กระจ่างจึงตัดสินใจเปิดซองหยิบกระดาษบางอย่างเขียนว่า
ใบแจ้งหนี้ ค่าถ่ายรูปพร้อมกรอบจำนวน 100,XXX บาทถ้วน
ชายหนุ่มผงะเบิกตาโตเมื่อเห็นจำนวนเงินมหาศาล เหงื่อซึมแทรกผ่านรูขุมขนจนกระทั่งเผลออุทานออกมา
“ฉิบหาย…”
THE END