ปันนะรัก - ปันนะรัก 03 3 โดย สิงห์โตน้ำเงิน @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,หญิง-หญิง,เกาหลี,ดราม่า

feelgood,girllove,เกาหลี

การเลือกเดินทางร่วมกันในความสัมพันธ์พิเศษนี้มันไม่ผิดเลย แต่มันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบและสวยงามเหมือนในนิยาย เพราะสังคมที่เราอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ทุกคนที่จะ ยอมรับ และ ใจกว้าง พอให้กับคนรักเพศเดียวกัน

ผู้แต่ง

สิงห์โตน้ำเงิน

เรื่องย่อ

ปันนะรัก-ปันนะรัก 01 1,ปันนะรัก-ปันนะรัก 02 2,ปันนะรัก-ปันนะรัก 03 3,ปันนะรัก-ปันนะรัก 04 4,ปันนะรัก-ปันนะรัก 05 5

ปันนะรัก 03

แม้ความรักจะไม่ใช่การแข่งขัน แต่หากเมื่อไหร่ที่มีผู้เล่นลงสนามมากกว่าสองคน การแข่งขันย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ

 บ่ายวันหนึ่งที่ปรรณนั่งเล่นอยู่ในห้องพักครูของชาฮยอน เขากำลังนั่งรอคนตัวเล็กเลิกงานเพื่อจะไปส่งเธอที่บ้าน ซึ่งเป็นปกติและเป็นกิจวัตรของคนทั้งคู่ไปแล้ว และก็เป็นจังหวะเดียวกับที่หัวหน้าคิมกำลังเปิดประตูเข้าไป ด้วยวันนี้เขาตั้งใจจะชวนคนตัวเล็กไปทานมื้อเย็นด้วยกันอีกครั้ง หลังจากที่ชวนแล้วแห้วมาหลายรอบ

“นี่ๆ พวกเธอสองคน...นับวันเหมือนแฟนกันเลยนะ” อาจารย์พัคเอ่ยแซว

“เหมือนยังไงเหรอคะ” ปรรณรักย้อนถามติดตลก

“ก็ดูสิ มารอรับกันกลับบ้านทุกวัน มาส่งกันถึงห้องทำงานทุกเช้า แถมบางวันยังมีไปกินกลางวันด้วยกันอีก แบบนี้ถ้าไม่เป็นแฟนกันจะให้เป็นอะไรได้อีกคะคุณปรรณรัก” อาจารย์พัคเอ่ยขำขันอย่างอารมณ์ดี

เสียงสนทนาในห้องพักครู หัวหน้าคิมได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหูและนั่นก็ทำเอาหัวหน้าคิมถึงกับตะลึงงันไปพักใหญ่ เขาพยายามตั้งสติก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง

“รัก...รักคะ” เสียงแหบพร่าจากคนที่นั่งหลับคอพับดังขึ้นทำให้อาจารย์พัคหลุดจากภวังค์

“ที่รัก!!! ปรรณอยู่นี่ค่ะ เป็นยังไงบ้าง พอลุกไหวไหมคะ” พูดเสร็จก็รีบขยับตัวไปหาคนตัวเล็กพลางลูบหัวเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง

“อื้มม ไหวค่ะ”

“ไหวแน่นะ สภาพนี้!!” เขาพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ

“อื้อออ ก็บอกว่าไหวไงคะ”

“ไหวก็ไหวค่ะ…นั้นป่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ ที่รักไม่คัน ไม่อ้วก ไม่มีอาการแพ้อะไรนะคะ” ปรรณไม่ลืมที่จะถามคนรัก

“วันนี้ไม่มีอาการอะไรค่ะ” เฮ้อ โชคดีไป

“เออใช่!!! ครูไม่แน่ใจว่าได้บอกปรรณไปหรือยังว่าทางผอ.คิมให้เวลาชาฮยอนถึงวันศุกร์นี้นะ รู้สึกจะเป็นวันสุดท้ายในการยื่นอนุมัติทุนนี้พอดี” อาจารย์พัคโพล่งออกมาทันทีที่นึกถึงวันเดดไลน์ขึ้นมาได้

‘ถึงวันศุกร์นี้’ ก็เท่ากับเหลือเวลาอีกสามวันเองน่ะสิ

ปรรณเอ่ยขอตัวอาจารย์พัคและเพื่อนสนิททั้งสองก่อนประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นและพากันเดินออกมาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหน้าร้าน เฮ้อ...ดูจากสภาพของคนตัวเล็กที่ยืนโงนเงนตอนนี้แล้วคิดว่าไม่น่าเดินไหว เขาจึงตัดสินใจแบกคนเมาขึ้นหลังพากันกลับบ้านแทน

“เฮ้อออ ให้ตายสิ” เขาถึงกับปาดเหงื่อหลังพาร่างไร้สตินอนลงบนเตียงนุ่ม เขาไม่เคยคิดว่าการแบกคนเมาขึ้นหลังแล้วเดินกลับบ้านประมาณสามสิบนาทีจะทำให้สูญเสียพลังงานมากมายได้ขนาดนี้

“อื้อออ” เสียงจากคนไร้สติพึมพำออกมาเบาๆ

“พี่ฮยอน รอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวปรรณไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ค่ะ” เขาพูดพลางยันตัวลุกจากเตียง

“ร๊ากกกกกก”

“ขาาาาา” คนตัวสูงยิ้มน้อยๆหลังจากได้ยินคำเรียกแสนหวาน และทันทีที่เจ้าตัวตอบรับก็ถูกคนตัวเล็กจู่โจมเข้ามากอดจากทางด้านหลังแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“เรารู้จักกันมาจะสิบปีแล้วนะคะ คบกันมาก็ห้าปีกว่าแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะครบหกปีแล้วนะ พี่ รัก นะคะ อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนแก่เลย”

เจ้าหมาเด็กกับคนตัวเล็กคบหากันมาจนถึงวันนี้ก็ 5 ปี 11 เดือน 24 วันแล้ว และอีกเพียง 6 วันก็จะครบรอบ 6 ปีในฐานะคนรัก และครบ 10 ปีที่ทั้งคู่รู้จักกันมา

รักนะ คิดถึงนะ เป็นห่วงนะ กินข้าวหรือยัง ฯลฯ คำพูดเหล่านี้ทั้งเขาและเธอต่างพูดเพื่อแสดงความรู้สึกและเติมกำลังใจให้กันและกันเสมอ เพราะทั้งคู่เชื่อเหลือเกินว่าชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน การบอกความรู้สึกผ่านการสัมผัส(Skinship)และคำพูดถือเป็นเรื่องสำคัญสำหรับชีวิตคู่ของปรรณและชาฮยอน

หากแต่วันนี้เจ้าหมาเด็กรู้สึกได้ถึงความไม่มั่นคงในน้ำเสียงของคนที่กำลังกอดเขาอยู่ ตอนแรกเขาคิดว่าคนรักน่าจะเมามากจนลิ้นเปลี้ยทำให้น้ำเสียงฟังดูแปลกไปจากเดิม แต่ทันทีที่เขาหันมาสบตากับคนตัวเล็กก็รับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวและสับสนที่มีมากล้นจากความรู้สึกในใจ

“ปรรณก็อยากอยู่กับที่รักไปนานๆ เหมือนกันค่ะ”

เขาตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบาก่อนเคลื่อนมือไปที่ใบหน้าของคนพี่เพื่อซับน้ำตาที่กำลังไหลอย่างเบามือ และไล้มาที่แก้มนุ่มนิ่ม ปลายนิ้วโป้งเลื่อนลงมาเกลี่ยอยู่ที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะกดจูบไปตรงตำแหน่งเดียวกันอย่างนุ่มนวลในแบบที่คนเมาชอบ เขาแตะริมฝีปากค้างไว้นานพอสมควรก่อนผละออกอย่างช้าๆ

ช่วงสองปีแรกที่คนทั้งสองตกลงคบหากัน ตอนนั้นปรรณยังเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามในมหาฯลัยเดียวกับที่ชาฮยอนทำงานอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สอนในส่วนของมหาฯลัยแต่ก็ถือเป็นคณาจารย์ในสถานศึกษาแห่งนี้

โดยทั้งคู่เลือกที่จะคบหากันแบบเงียบๆ และตกลงที่จะไม่โพสต์รูปคู่ลงโซเชียล มีแค่การกดติดตามกันไว้เฉยๆ ด้วยเพราะบทบาทและหน้าที่ของเราทั้งสองคนยัง ไม่สมควร ที่จะโพสต์หรือทำอะไรที่มันประเจิดประเจ้อ ยิ่งเวลาที่อยู่ที่มหาฯลัย มีหลายครั้งที่เผอิญเจอกันตามทางเดินระหว่างตึกหรือตามโรงอาหาร ทั้งคู่จำต้องทำเป็นไม่เห็นกันบ้าง เมินกันบ้างเพราะต่างคนต่างก็กลัวสายตาเวลาที่อีกฝ่ายมองมา

โดยเฉพาะสายตาของเจ้าหมาเด็กของเธอที่มักจะมองมาด้วยแววตาแสนรักเสมอ และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กอดใจไม่ไหวที่จะเดินเข้าไปหา ไปจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เขา ด้วยความเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลทีมมหาฯลัยของปรรณ ทำให้หลายๆ ครั้งหลังซ้อมกีฬาเสร็จเขามักจะไม่ค่อยสนใจและใส่ใจกับการจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ทำให้คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปช่วย เพราะในฐานะคนรัก เธอก็ไม่ได้อยากให้เจ้าหมาเด็กของเธอดูไม่ดีในสายตาใครทั้งนั้น จนอาจารย์พัคถึงกับต้องคอยเบรกเพื่อนสนิทไว้ทุกครั้งเวลาที่เห็นปรรณรักเดินผ่านหรือสวนมา เพื่อไม่ให้อาจารย์หรือนักศึกษาคนอื่นสงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไปมากกว่านี้

“ตลอดสองปีแรกนั้นมันทรมานใจพี่มากเลยนะ ไม่ใช่พี่ไม่มีความสุขนะคะ แต่ในความสุขนั้นมันก็ปนไปด้วยความอึดอัดและความทุกข์ใจเสมอ แต่พอถึงวันที่รักเรียนจบ สำหรับพี่มันเหมือนการยกภูเขาออกจากอกเลย รักรู้ไหมคะ” เจ้าหมาเด็กพยักหน้ารับคำช้าๆ

วันที่ปรรณเรียนจบเป็นวันที่คนรักอย่างชาฮยอนรู้สึกโล่งใจ ดีใจ ภูมิใจและสบายใจมากที่สุด เพราะเธอไม่ต้องทนเก็บความรู้สึกทั้งหมดที่มีไว้เป็นความลับอีกต่อไป เธอก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่อยากอวดให้เพื่อนและคนอื่นได้รู้ว่าเธอก็มีคนรักที่น่ารัก แสนดีและอบอุ่นเพียงไหน

 เธออยากโพสต์รูปคู่ อยากโพสต์คลิปต่างๆ ที่เราออกไปทำกิจกรรมร่วมกันเก็บไว้เป็นความทรงจำ เผื่อวันไหนที่ย้อนกลับมาดูจะได้ไม่ลืมว่าเราเคยออกไปทำกิจกรรมอะไรกันมาบ้างและในช่วงเวลานั้นเรามีความสุขกันมากแค่ไหน

“พี่ฮยอน…ที่รัก ฟังปรรณนะ อนาคตของที่รักสำคัญกว่านะคะ”

อันที่จริงเจ้าหมาเด็กก็ไม่ได้อยากเป็นตัวพระผู้เสียสละยอมปล่อยมือตัวนางไปตามล่าหาความฝันเหมือนในละครหลังข่าวสักเท่าไหร่หรอก แต่เพราะเขารู้ว่าเป้าหมายของคนตรงหน้าคืออะไร และมันสำคัญมากแค่ไหน เจ้าตัวถึงได้จำใจพูดออกไปแม้จะไม่ได้เต็มใจเลยก็ตาม

“แต่…อนาคตของพี่ พี่ไปสร้างใหม่ที่อื่นก็ได้นะคะ”

ชาฮยอนพูดจบก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนผลอยหลับไปคาอ้อมกอดของคนรัก ปรรณค่อยๆ ขยับและจัดที่ทางให้คนรักนอนราบไปกับที่นอนขนาดหกฟุตหลังใหม่ที่เพิ่งถอยออกมาได้ไม่นาน ก่อนจะเดินไปเอาผ้ามาเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดเพื่อให้คนรักได้นอนหลับอย่างสบายตัวที่สุดสำหรับค่ำคืนที่แสนโหดร้ายนี้

หรือนี่…จะเป็นอาถรรพ์ฉลอง 10 ปีของเรา