เรื่องราวของเหล่าหุ่นยนต์แปลงร่างที่มีทั้งการแข่งความเร็ว ไปจนถึงหายนะระดับจักรวาล แซมด้วยความกุ๊กกิ๊กเล็กน้อย ไซไฟแฟนตาซีอ่านง่าย
ผู้แต่ง
ราชาวาฬเรื่องย่อ
เรื่องราวของเหล่าหุ่นยนต์แปลงร่างที่มีทั้งการแข่งความเร็ว ไปจนถึงหายนะระดับจักรวาล แซมด้วยความกุ๊กกิ๊กเล็กน้อย ไซไฟแฟนตาซีอ่านง่าย
ไซไฟ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ไซไฟแฟนตาซี,ไซไฟ,หุ่นยนต์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
After หลังโลกสลาย
เรื่องราวของเหล่าหุ่นยนต์แปลงร่างที่มีทั้งการแข่งความเร็ว ไปจนถึงหายนะระดับจักรวาล แซมด้วยความกุ๊กกิ๊กเล็กน้อย ไซไฟแฟนตาซีอ่านง่าย
แสงสีขาวนั้นเราเคยเห็นมันมาแล้วและเรายังไม่ลืม ไม่มีทางลืม
...วันที่เรามาถึงที่นี่
ผู้รอดชีวิตทั้งหมดเข้าไปอยู่ในตัวเวลคิงเพื่ออพยพออกจากดวงดาว ตอนนั้นเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหนีไปที่ใด รู้เพียงแต่ว่า พวกศัตรูมีกันมากเหลือเกินและเราต้องหนีเท่านั้น หากอยากจะรอด จังก์แคลชเพื่อนเก่า เป็นผู้เดียวที่สามารถสื่อสารกับเวลคิงโดยตรงเพราะด้วยขนาดมหึมาของเขา การสื่อสารด้วยเสียงตามปกติเป็นเรื่องที่ยากมาก มีเพียงหุ่นที่เป็นผู้สื่อสารที่หลงเหลืออยู่ไม่มากเท่านั้นที่จะเป็นผู้ทำหน้าที่นี้
เขาได้ค้นหาดวงดาวที่อยู่ห่างไกลพอที่จะหนีศัตรูพ้นและยังเป็นดวงดาวที่อาศัยอยู่ได้ด้วย มีตัวเลือกไม่มากนัก เขาพยายามค้นหาดวงดาวที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตท้องถิ่นแต่อาศัยอยู่ได้ แทบจะไม่มีดวงดาวที่เข้าเงื่อนไข มีเพียงที่เดียวแต่ก็ยังมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่บ้างแล้ว...ไม่มีทางเลือก จังก์แคลชจำใจบอกเวลคิงให้ไปที่นั่น
เมื่อระบุที่หมายได้ เวลคิงเปิดโหมดการเคลื่อนที่ในอวกาศด้วยความเร็วสูง ซึ่งมีเพียงยานชั้นเรือธงเท่านั้นที่จะมีโหมดนี้ เพื่อเร่งความเร็วหนีจากการไล่ล่า ในขณะนั้นเขาเองก็ถูกโจมตีจนเกราะคุ้มกันเหลืออยู่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์แล้ว แน่นอนว่ายานชั้นเรือธงของศัตรูก็มีโหมดนี้เช่นเดียวกัน มันเปิดใช้งานและเร่งความเร็วตามมาอย่างไม่ลดละ ปืนใหญ่เลเซอร์ที่ประจำการอยู่ด้านท้ายของยานเวลคิงได้ยิงออกไปอย่างไม่สิ้นสุด เมื่อเปิดโหมดการเคลื่อนที่ในอวกาศด้วยความเร็วสูง จะบังเกิดลำแสงสีขาวขนาดใหญ่วาบขึ้น
ในที่สุดพวกเขาก็ลอยอยู่ในห้วงชั้นบรรยากาศของดวงดาวแห่งนี้ ยานเอ็กโซดัส สีดำทมึนของศัตรูไล่หลังมาไม่ไกล มันชาร์จพลังงานที่ปืนใหญ่เต็มที่เพื่อหวังถล่มเวลคิงให้ได้
จังก์แคลชเข้าควบคุมเวลคิง เปลี่ยนโหมดจากเวลคิงขับเคลื่อนตนเองเป็นขับเคลื่อนด้วยบุคคลอื่นที่ไว้วางใจ แล้วหักหลบลำแสงมหึมาสีม่วงของเอ็กโซดัสไปได้อย่างฉิวเฉียด ไม่สิ จะพูดว่าหลบได้ก็คงไม่ใช่ เพราะเวลคิงถูกลำแสงบริเวณด้านข้างลำตัว
ยานมหึมาเครื่องยนต์ดับ ควันสีเทากลุ่มใหญ่ลอยคละคลุ้ง จังก์แคลชชี้นิ้วสั่งให้ฉันไปยิงตอบโต้ ปืนใหญ่ประจำการยานเวลคิงหันกลับเต็มตัว แม้ควันจะพวยพุ่งบดบังทัศนวิสัย แต่ยานของศัตรูที่มีขนาดใหญ่ก็ยังคงมองเห็นได้ชัดเจน มาตรวัดพลังงานเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ล็อคเป้าได้เรียบร้อย
“ยิง!” ฉันตะโกนลั่น ไม่ได้สั่งใคร สั่งตัวเองให้กดปุ่มใหญ่สีแดงเพื่อปล่อยลำแสงยักษ์เข้าหาศัตรู เอ็กโซดัสโดนเข้าอย่างจัง เสียงระเบิดดังกึกก้อง
เวลคิงที่สูญเสียการทรงตัวพุ่งเข้าหาพื้นของดวงดาว จังก์แคลชดูจะมีสติที่สุดตอนนี้ เขายังคงควบคุมเพื่อนยากไปตามทิศทางการลงจอดที่น่าจะมีผู้บาดเจ็บน้อยที่สุด
เบื้องหน้าคือทะเลทราย หลังผ่านการแฉลบและกระเด็นกระดอนอีกสี่ห้าครั้งทุกอย่างก็สงบนิ่งลง เรามีผู้รอดชีวิตมากกว่าที่คาดไว้ เวลคิงยังคงมีชีวิตอยู่ แต่เขาเข้าสู่โหมดจำศีลและไม่เคยออกจากโหมดจำศีลเลยตั้งแต่วันนั้น
พวกเราเริ่มตั้งรกราก ออกสื่อสารติดต่อกับผู้อยู่ก่อนและตั้งสมาคมนักผจญภัย (กิลด์) เพื่อหาเลี้ยงชีพ ทว่าไม่นานนักหลังจากนั้น ก็มีเหตุให้ฉันต้องออกมาจากกิลด์ มาเปิดร้านขายอะไหล่ซอมซ่อที่ตั้งชื่อตามชื่อของฉัน
“เกียร์”
ไม่กี่วันนี้มีแสงสีขาวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แทบไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร แต่ฉันยังจำได้ไม่ลืม ว่ามันหมายถึง การมีผู้มาเยือน
…
“ออกจากโหมดพักผ่อนได้แล้ว” อาฟเตอร์อิมเมจกล่าวเสียงเรียบ โคลเดอร์ยังมึนงง เขาต้องทำความเข้าใจอยู่ชั่วครู่จึงรับรู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้พักผ่อนที่กิลด์ แต่เป็นที่ร้าน Blurry
หุ่นสีฟ้ารุ่นเยาว์ออกจากโหมดพักผ่อนและเรียกนาฬิกาขึ้นดู
“แต่นี่มันเพิ่งตีสี่เองนะครับ” เขาพูดอย่างอิดออด
“เวลาเช้าอุณหภูมิภายนอกจะเย็นกว่าเวลาอื่น ๆ นะครับ” อาฟเตอร์อิมเมจกล่าวอย่างสุภาพ
“มันจะเป็นผลดีต่อการฝึก” อิดออดต่อไปก็มีแต่จะทำให้เสียเวลา โคลเดอร์เปิดระบบการรับรู้ต่าง ๆ จนครบ
“เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ ผมจะรอข้างนอก อีกสิบนาทีต้องออกมา”
เมื่อเวลาสิบนาทีผ่านไป อาฟเตอร์อิมเมจไม่ได้พาโคลเดอร์ไปฝึกที่ถนนด้านนอก แต่กลับพาเขาเข้าไปในครัวของ Blurry ยกตู้เก็บของออก ด้านล่างนั้นคือประตูลับที่เปิดไปสู่ห้องใต้ดิน
“ที่จริงมันก็ไม่ใช่ห้องลับอะไรหรอกครับ ห้องใต้ดินนี้มีอยู่แล้ว เพียงแต่ผมต้องการความเป็นส่วนตัวก็เลยเอาตู้มาปิดไว้” ความเป็นส่วนตัวอะไรเหรอครับ ร้านทั้งร้านพี่ก็ทำอยู่คนเดียว โคลเดอร์ได้แต่คิด
เมื่อเดินลงไปในห้องใต้ดินและสั่งให้เปิดแสงสว่าง ภายในห้องนั้นสะอาดจนน่าแปลกใจ
“อ้อ ถึงจะเป็นห้องใต้ดินแต่ผมก็ลงมาฝึกอยู่ทุกวันน่ะครับ มันเป็นกิจวัตรขาดไม่ได้” อาฟเตอร์อิมเมจพูดขึ้นอีก
ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับออกกำลังของหุ่นยนต์ทั้งหลาย ทั้งสายพานวิ่งในร่างหุ่นและยานพาหนะ ดัมเบลสำหรับยกน้ำหนัก เครื่องออกกำลังสำหรับต้านแรงต่าง ๆ
“นักแข่งนี่ต้องฝึกถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ ผมนึกว่าฝึกแต่การวิ่งก็พอแล้ว”
“ร่างกายที่ดีเป็นพื้นฐานของการวิ่งที่ดีครับ”
โคลเดอร์พยักหน้ารับรู้ เขาเดินตามอาฟเตอร์อิมเมจไปที่พื้นที่ว่างภายในห้อง
“ก่อนอื่นต้องยืดเหยียดและวอร์มอัพก่อน เพื่อให้ระบบต่าง ๆ ในร่างกายรับรู้ว่าต่อจากนี้เราจะออกกำลังกันแล้ว” หุ่นวัยกลางคนกล่าวอย่างเรียบ ๆ แต่เหมือนเขาจะรู้สึกสนุก
“กรุณาเปิดตัววัดการเต้นของหัวใจจักรกลด้วยนะครับ”
“คุณคงเคยอ่านเรื่องสิ่งมีชีวิตที่มีคาร์บอนเป็นพื้นฐาน พวกเขาจะสร้างกำลังขับเคลื่อนด้วยการรับประทานอาหารและออกกำลัง พวกเราที่เป็นสิ่งมีชีวิตโลหะก็เช่นเดียวกันครับ ร่างกายจะพัฒนากำลังขึ้นเมื่อมีการใช้งาน”
“การวิ่งที่ดีใช่เพียงการหมุนล้อหรือพ่นไอพ่นอย่างสุดแรงเกิดเท่านั้น หากเราพัฒนาร่างกายแกนกลางจนมีสมรรถนะที่สูงขึ้น จะทำให้เราสามารถคงสถานะความเร็วสูงได้ยาวนานขึ้นหรือแม้กระทั่งช่วยในการเคลื่อนที่ในสภาพร่างหุ่นได้อีกด้วย”
“เพราะฉะนั้น เริ่มจากการเดินอยู่กับที่ช้า ๆ ก่อน 5 นาทีครับ”
…
ผ่านไป 1 สัปดาห์
“ใจเย็น ๆ ครับ เพียงเท่านี้ยังไม่พอนะครับ การแพลงก์หากคุณทำต่อไปอีกเพียง 20 วินาที ร่างกายของคุณจะพัฒนาไปเร็วกว่านี้”
“ผะ ผมจะไม่ไหวแล้วครับ” แต่หน้าท้องของเขาสั่นระริก
“เปิดระบบทำความเย็นด้วยนะครับ”
“เอาล่ะครับใกล้ความจริงแล้ว 3 2 1 โอเคครับ”
“เซ็ตต่อไปครับ เราจะมาทำท่าแอ็บครันซ์ 30 ครั้งครับ”
“พอก่อนคร้าบบบ” ถึงแม้ว่าโคลเดอร์จะโวยออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของอาฟเตอร์อิมเมจอยู่ดี