เรื่องราวของเหล่าหุ่นยนต์แปลงร่างที่มีทั้งการแข่งความเร็ว ไปจนถึงหายนะระดับจักรวาล แซมด้วยความกุ๊กกิ๊กเล็กน้อย ไซไฟแฟนตาซีอ่านง่าย
ผู้แต่ง
ราชาวาฬเรื่องย่อ
เรื่องราวของเหล่าหุ่นยนต์แปลงร่างที่มีทั้งการแข่งความเร็ว ไปจนถึงหายนะระดับจักรวาล แซมด้วยความกุ๊กกิ๊กเล็กน้อย ไซไฟแฟนตาซีอ่านง่าย
ไซไฟ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ไซไฟแฟนตาซี,ไซไฟ,หุ่นยนต์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
After หลังโลกสลาย
เรื่องราวของเหล่าหุ่นยนต์แปลงร่างที่มีทั้งการแข่งความเร็ว ไปจนถึงหายนะระดับจักรวาล แซมด้วยความกุ๊กกิ๊กเล็กน้อย ไซไฟแฟนตาซีอ่านง่าย
เด็กชายไม่เคยประสบกับความลังเลเช่นนี้มาก่อน จากการหมกมุ่นศึกษาประวัติศาสตร์อารยธรรมของดวงดาวมาเป็นเวลายาวนาน ทำให้เขามีความโกรธแค้นและสงสัยในสิ่งมีชีวิตโลหะ ว่าเหตุใดพวกเขาจึงต้องยึดครองพื้นที่ของดวงดาวไปทำเป็นถิ่นฐานที่อยู่อาศัยนานนับหมื่นปีและหลังจากที่ถ่ายทอดเทคโนโลยีให้บางส่วน พวกเขาก็นำเหล่ามนุษย์ สิ่งมีชีวิตทรงปัญญาที่อาศัยอยู่มาก่อนต้องมารวมตัวกันอยู่ในหมู่เกาะ ถึงแม้จะเป็นหมู่เกาะที่มีขนาดใหญ่ แต่ก็เท่ากับมนุษย์ต้องสูญเสียดินแดนที่เคยเป็นของตนเองไปกว่าครึ่งหนึ่ง แม้ว่ามนุษย์จะยังคงสามารถเดินทางไปได้ทั่วทั้งดวงดาว แต่ก็ไม่สามารถอาศัยอยู่ในเมืองของพวกหุ่นยนต์ได้ เนื่องจากมีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันเกินไป
ดินแดน ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเรา
หลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่คงเหลืออยู่บ่งชี้ว่าเคยมีสงครามระหว่างมนุษย์และสิ่งมีชีวิตโลหะ ทว่าสงครามจบลงด้วยสันติสุข มีเพียงอย่างเดียวที่เป็นหัวข้อสงสัยหลักใหญ่ ๆ ของเด็กชาย คือสงครามสิ้นสุดลงได้อย่างไร ทุกฝ่ายยอมให้ลงเอยเช่นนี้ได้อย่างไรและเป็นคำถามที่หลักฐานทางประวัติศาสตร์สูญหายไปพอดี
ช่างเป็นเหตุบังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อ
สิ่งที่น่าแปลกคือสิ่งมีชีวิตโลหะไม่ได้มาที่ดาวแห่งนี้เพียงครั้งเดียว แต่เมื่อประมาณสองพันปีก่อน ได้มียานอวกาศรูปวาฬตกลงมาที่ทะเลทราย กำเนิดของบลูเวลกิลด์ ช่างน่าสงสัยว่าพวกเขาจะมาที่นี่อีกหรือไม่
และลงท้าย จะยึดครองดาวดวงนี้ไปจนหมดหรือเปล่า
เด็กชายปรารถนามาโดยตลอดที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับดวงดาวของตนเอง ให้เหล่ามนุษย์ได้มีเสรี กลับมาเป็นเจ้าของดาวดวงเดิมได้อย่างอิสระ วันนี้ เขาได้ยินเสียง เสียงที่น่าจะเป็นโอกาสแรกที่จะทำให้ความฝันเป็นจริงได้
แต่เจ้าเสียงนี้มันน่าเชื่อถือได้มากแค่ไหนกัน
ขณะนี้เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ เอามือกุมศีรษะตัวเองด้วยความกลัดกลุ้มที่จุดขึ้นมา ลังเลว่าจะเดินทางไปยังพิกัดตำแหน่งที่เสียงนั้นบอกดีหรือไม่ ถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นแค่เด็กที่อ่อนแอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็ไม่น่าจะปกป้องตัวเองได้
“ข้ามีกำลังเพียงสื่อสารมาถึงเจ้าเท่านั้น หากเจ้าไม่ปลดผนึก ข้าก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้” เสียงนั้นดังขึ้นในหัวอีกครั้ง
“แสดงว่าถ้าปลดผนึกให้ จะทำอะไรผมใช่ไหม?”
“หึหึหึ รอบคอบดี แต่ถ้าเจ้าไม่ปลดผนึกให้ข้า เจ้าก็ไม่มีทางได้พลังที่เจ้าปรารถนาไปตลอดกาล”
เด็กชายกำลังใช้ความคิดอย่างถี่ถ้วน
“ข้าไม่มีเวลาเล่นกับเจ้าอีกแล้ว ข้าตัดสินใจให้เจ้าก็แล้วกัน”
แมงมุมเหล็กขนาดเล็กเท่าหัวแม่มือไต่ขึ้นมายังต้นคอของเขา มันใช้ปลายขาที่แหลมคมเจาะไปที่ต้นคอ และฝังตัวเข้ากับคอของเด็กชาย เข้าไปถึงเส้นประสาทที่ไขสันหลัง ฉับพลันการรับรู้ของเด็กชายก็เลือนราง ขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย) มุ่งหน้าไปยังจุดหมายของเสียงเรียกที่ดังก้องภายในหัว
อาคารรกร้างห่างไกลจากชุมชน เด็กชายเดินอย่างเลื่อนลอยมาถึงในกลางดึก เขารู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่ไม่รู้
“ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะเชื่อข้า ข้าก็จะให้พลังกับเจ้าตามสัญญา” เสียงนั้นยังคงดังก้องกังวานภายในหัว แม้เขาอยากจะปฏิเสธว่าตนเองไม่ได้เลือกมากเพียงใด ทว่าก็ปราศจากเรี่ยวแรงที่จะยับยั้งมันได้
“ข้าจะมอบพลังด้านสติปัญญาให้กับเจ้า”
เด็กชายนั่งลงบนเก้าอี้ เริ่มขีดเขียนสิ่งต่าง ๆ ที่คนธรรมดามองแล้วไม่อาจเข้าใจ เพียงแต่หากผู้ใดได้มาเห็นสิ่งนั้นก็คงเข้าใจได้คร่าว ๆ ว่ามันคือแบบแปลนของเครื่องจักรอะไรบางอย่าง อาจเป็นอาวุธหรืออุปกรณ์เพื่อปลดปล่อยผู้ควบคุมตัวเขาจากพันธนาการ
เด็กชายยังคงคำนวณต่อไปไม่หยุดโดยไม่พักผ่อนและรับประทานอาหารสักนิด ตัวตนของเขาที่อยู่ภายในพยายามต่อสู้ดิ้นรนแต่ไม่เป็นผล กาลเวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ร่างกายของเขาทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ ทีละนิด ๆ แต่ยังคงมีชีวิตอยู่ หลายครั้งที่เขาเรียกร้องขอความตายจากผู้ควบคุมแต่ก็ไม่ได้รับอนุญาต เขาถูกบังคับทั้งร่างกายและจิตใจให้มีชีวิตเพื่อทำงานต่อไปจนกว่าจะสำเร็จบรรลุเป้าหมาย
ปัจจุบัน ห้องของโอวี่
“ข้าจับสัญญาณของเซอร์เรลได้ แต่มันอ่อนมาก” เอ็นเฟอร์พูดขึ้น
“เซอร์เรลนี่ใครครับท่าน” โอวี่ถามอย่างมึนงง
“นางเป็นสมาชิกยานเอ็กโซดัสเหมือนกับข้า” ตาของเอ็นเฟอร์เรืองแสงเป็นสีแดง
“แล้วท่านตามรอยสัญญาณนั้นได้ไหม?”
“ไม่ได้เลย สัญญาณมันอ่อนมากและมันมาแค่วินาทีเดียวก็หายไป”
“แต่นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าผนึกที่พวกมันสร้างไว้เริ่มอ่อนกำลังลงแล้ว ข้าขอถามความคืบหน้าของการถอดรหัสอีกครั้ง”
“ใกล้แล้วท่าน อีกไม่เกิน 24 ชั่วโมงก็น่าจะถอดได้แล้ว บอกแล้วว่าข้ามันอัจฉริยะ”
“นี่ข้าต้องเข้าไปดึงความสามารถของคอมตามบ้านมาช่วยถอดรหัสด้วยนะ ส่งโปรแกรมแทรกเข้าไปตามบ้านที่ไม่ได้ป้องกันน่ะ ใช้คอมชาวบ้านทำงานเครื่องละนิดละหน่อย แต่ใช้เป็นพัน ๆ เครื่องเลย นี่ถ้าไม่ใช่ข้าก็คิดวิธีแบบนี้ไม่ได้” โอวี่พล่ามไม่หยุด ส่วนเอ็นเฟอร์ก็ทำหน้าเซ็ง
หอสมุดกลาง สตีลซิตี้ เวลาพักกลางวัน
โคลเดอร์นั่งอยู่กับแมปส์ที่ใต้ต้นไม้ในบริเวณสวนของหอสมุด พวกเขาเริ่มสนิทกันและพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ แมปส์เป็นผู้ที่มีความรู้กว้างขวางสมกับเป็นบรรณารักษ์ของหอสมุด เมื่อเธอหายเขินอายก็เป็นผู้ที่คุยสนุกดีเลยทีเดียว
“คุณแมปส์พอจะทราบเรื่องของสิ่งมีชีวิตชีวภาพที่มีรูปปั้นอยู่ในหอสมุดเราหรือเปล่าครับ?” โคลเดอร์ถาม
“ค่ะ พวกเขามีชื่อว่า พวกมนุษย์”
“พวกมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตทรงปัญญาเพียงสายพันธุ์เดียวของดวงดาวแห่งนี้มาเป็นระยะเวลาหลายหมื่นปี จนกระทั่งบรรพบุรุษของเราได้เดินทางมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่และแบ่งปันเทคโนโลยีให้กับพวกเขา แต่นั่นก็หลังจากที่ทำสงครามกันอยู่ช่วงหนึ่งเพราะพวกมนุษย์รู้สึกว่าพวกเขาถูกแย่งชิงถิ่นเกิดไป”
“ถึงอย่างนั้นสงครามก็จบลงด้วยสันติสุข พวกเราได้ทำสนธิสัญญาตกลงแบ่งพื้นที่ของดวงดาวครึ่งหนึ่งเพื่ออยู่อาศัยต่อ โดยพวกมนุษย์ไปอยู่ในพื้นที่ที่เป็นเกาะเป็นส่วนใหญ่ ทางตะวันออกของที่นี่”
“จริง ๆ พวกเขาสามารถเดินทางไปมาได้นะคะ เพียงแต่ไม่ค่อยทำกันเพราะสภาพแวดล้อมมีบางอย่างที่ทำให้พวกเขาอาศัยอยู่กับเราถาวรไม่ได้ ต้องมีอุปกรณ์ช่วยดำรงชีวิต แต่ถ้ามาแค่ไม่กี่วันก็ไม่มีปัญหา แต่ก็น่าแปลกที่พวกมนุษย์ไม่ค่อยมาท่องเที่ยวที่นี่เหมือนกัน”
“ใช่ครับ ผมไม่เคยเห็นพวกมนุษย์เลย นอกจากรูปปั้น”
“ขนมนี่อร่อยดีนะครับ เชื่อคุณแมปส์ได้เลย ถ้าเป็นเรื่องขนม”
“ฮิฮิ ใช่ไหมล่ะคะ?” เธอหัวเราะขบขัน
“อ้าว นั่งคุยกันเพลิน ใกล้จะต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะค่ะ” แมปส์ลุกขึ้นพร้อมกับโคลเดอร์
“โอเคครับ งั้นผมกลับไปที่กิลด์ก่อน”
“แล้วเจอกันนะคะ”
หุ่นวัยรุ่นสีฟ้าอ่อนโบกมือให้บรรณารักษ์สาวที่กำลังเดินกลับไปยังอาคาร แล้วแปลงร่างเป็นรถเพื่อกลับไปที่กิลด์อย่างอารมณ์ดี