"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นิวเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้กับกิ๊บและฟางฟังเป็นที่เรียบร้อย กิ๊บโกรธมากที่มันบังอาจมาลักพาตัวแฟนหนุ่มของตัวเองได้ ผมพอเข้าใจความรู้สึกที่ต้องถูกพรากจากกันแบบนี้ เพราะผมก็เคยโดนมาแล้วเหมือนกันก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้โลกของพลิก พวกเราศึกษาเส้นทางเดินเป็นอย่างดี เนื่องด้วยตัวพวกเราเองมีกันเพียงสามคน ซึ่งเราจะแบ่งหน้าที่กันโดยให้นิวเป็นแม่ทัพ ซึ่งจะใช้ปืนพกหนึ่งกระบอกที่เหลืออยู่ ส่วนผมจะอยู่ตรงกลางคอยจัดการพวกซอมบี้หรือมนุษย์ที่อยู่ระยะประชิด ในความเป็นจริงมันรู้สึกหวั่น ๆ ที่รู้ตัวเองดีว่าวันนี้มือของผมกำลังจะเปื้อนเลือดของมนุษย์คนใดคนหนึ่งอย่างแน่นอน ซึ่งผมภาวะนาไม่อยากให้เรื่องมันเกิดขึ้นแบบนั้น แค่ยื่นหมูยื่นแมวเสร็จก็ต่างแยกย้ายกลับบ้านกลับช่องก็พอแล้ว ส่วนกิ๊บเป็นมือปืนดูหลังพวกเราไว้ เพราะดูจากที่กิ๊บได้ถือปืนยิงพวกซอมบี้ดูแล้วว่าเธอเป็นคนที่ใช้ปืนที่เก่งที่สุดในหมู่พวกเรา ในความเป็นจริงเธอบอกว่าเธอสามารถใช้ปืนได้เกือบทุกแบบ ถ้าเธอได้ปืนกลหรืออาวุธหนัก ๆ เธอสามารถกลายเป็นมนุษย์สงครามที่จะเป่าใครให้ตายได้ทันที ในส่วนตรงนี้ผมกับนิวยกให้เธอคือที่สุดของกลุ่มในเรื่องของการโจมตีในระยะไกล
ฟางเตรียมอาหารกับน้ำที่เราเพิ่งไปเอามาจากเซเว่นในกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งที่นิวไม่ได้ใช้แล้วจนเต็มกระเป๋า ความจริงเราแทบจะแบ่งเกือบครึ่งหนึ่งจากเสบียงทั้งหมดที่เรามีให้กับพวกมัน แต่นิวกลับบอกว่ามันคุ้มสำหรับแลกหนึ่งชีวิตให้รอด ใช่…ผมคงเห็นแก่ตัวเอานั่นแหละ ส่วนอาวุธ นี่คือสิ่งสำคัญที่เราควรจะมีให้กับพวกมัน เราไม่รู้อาวุธที่ว่านี้พวกเราจะหาได้จากไหน ภายในเวลาไม่ถึงห้าชั่วโมงนี้เราคงจะหาไม่ไหวแน่นอน
“ถ้าหัวหมอหน่อยก็คือให้ปืนพกไปกระบอกเดียวแล้วบอกว่า ‘อาวุธกูก็เอามาให้ตามสัญญาแล้ว’ จริง ๆ พวกเราไม่ได้ทำสัญญาอะไรกับพวกมันเลยแท้ ๆ น่ารำคาญ” กิ๊บบ่นขณะที่ตัวเองกำลังใส่กระสุนลงในแม็กโดยมีฟางนั่งช่วยอยู่ข้าง ๆ อารมณ์โกรธของกิ๊บยังคงรุนแรงและพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
“ใครบอกว่ากูจะเอาอาวุธไปให้พวกมัน แต่พวกมันจะต้องเอาตัวนัทคืนมาให้เรา” นิวพูดพลางเช็กอาวุธทั้งหมดที่เขามี ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นคนที่สะสมอาวุธระยะประชิดได้เยอะขนาดนี้ ส่วนใหญ่เขาจะเก็บมีดไว้หลายแบบ ระหว่างที่เราเตรียมตัว เขาเอาเสื้อคลุมตัวยาวบาง ๆ มาให้ผมใส่ เขาบอกว่ามันช่วยให้ผมเคลื่อนไหวได้ดีขึ้นและเหมาะกับนักดาบที่สุด ส่วนเขาสวมเสื้อกันกระสุนบาง ๆ ภายใต้เสื้อยืดของเขาและใส่เสื้อคลุมเป็นเสื้อคลุมหนังสีดำ เขาบอกว่าคราวนี้เขาจะให้ผมถือดาบเพียงคนเดียว ซึ่งเขาให้ดาบคาตะนะแก่ผมอีกเล่มเพื่อใช้เป็นดาบคู่ ความจริงเพียงแค่ดาบเล่มเดียวผมตวัดได้ลำบากอยู่แล้ว แต่การที่ต้องมาใช้ดาบทีเดียวสองมือแบบนี้คงควบคุมใบมีดได้ลำบากกว่าเดิม สุดท้ายผมจึงต้องเอาดาบที่สองเป็นดาบสำรองไป
“ยังไงก็เตรียมอาวุธไปหน่อยก็ดีนะนิว” ฟางบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นห่วง “ความจริงไม่ได้อยากให้ไปนะ แต่ช่วงเวลาแบบนี้จะให้ทำยังไงนอกจากต้องไปชิงตัวคืนมา”
“มันก็ใช่” ผมว่า “ส่วนมากเรามีแต่อาวุธระยะใกล้ทั้งนั้น เราจะไปเอาอาวุธพวกปืนมาจากไหนกันล่ะ?” ในหัวผมเห็นว่าพวกเราอยู่ท่ามกลางดงศัตรูที่มีปืนและอาวุธระยะไกลครบมือ ซึ่งจุดนี้ผมรู้อยู่แล้วว่าพวกมันจะฆ่าเราทันทีถ้าเราตุกติก
“หาอาวุธมันไม่ยากหรอก แต่นี่คงต้องให้กิ๊บช่วย ก่อนหน้านี้ฉันพยายามขอใบอนุญาตในการครอบครองอาวุธปืนเพื่อให้ตัวเองมีอาวุธเพื่อใช้ตอบโจทย์สถานการณ์แบบนี้” นิวรูดซิปปิดกระเป๋าเมื่อเห็นว่ามีทุกอย่างที่มันต้องการอยู่ในกระเป๋าใบนี้แล้ว “มีอยู่ที่เดียวที่สามารถหาอาวุธปืนหรืออะไรพวกนี้ได้”
นิวเปิดจีพีเอสบนแท็บเล็ตแล้ววางบนโต๊ะ จุดที่มันชี้ไปอยู่ที่สถานีตำรวจซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่
“นี่เป็น สน.ที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เราสามารถขับรถออกไปเอาอาวุธที่นั่นได้ ในนั้นจะมีอาวุธหนักอาวุธเบา กระสุน เสื้อเกราะกันกระสุน และอาวุธหลายอย่างที่เราต้องขนมา ตอนนี้ขอให้ทุกคนจำไว้ว่า เรื่องใบอนุญาตในการพกพาอาวุธหรือกฎหมายต่าง ๆ นานาในตอนนี้ใช้ไม่ได้อีกต่อไป” นิวพูด “กฎข้อเดียวของการมีชีวิตอยู่คือห้ามตาย นี่เป็นวันแรกของยุคซอมบี้ แต่ละคนยังไม่พร้อมที่จะฆ่ามนุษย์ด้วยกันเอง แต่คืนนี้เราจะพยายามไม่ให้เกิดการนองเลือด ทรัพยากรที่ให้พวกมัน เราสามารถหาใหม่ได้เรื่อย ๆ ในช่วงเวลานี้ โชคดีที่กลุ่มเรามีกันไม่กี่คน แถมแต่ละคนก็ไม่ได้เป็นกินจุด้วย ฉันจึงพร้อมที่จะเสียสละเสบียงบางส่วนให้กับพวกมัน”
ผมตั้งใจฟังอย่างตั้งใจ
“คืนนี้เราจะวัดดวงในการยื่นหมูยื่นแมว” นิวพูดต่อ “ปกติที่เห็นในหนังนั้นผลที่ตามมาก็คือความตายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ในชีวิตจริง อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้เสมอ ฉะนั้นได้เตรียมพร้อมสู้ให้ดี ไม่รู้ว่าพวกมันมีกี่คน ไม่รู้ว่าเก่งสักแค่ไหน แต่ในทางกลับกัน กิ๊บ เอ็น ถ้าสู้ก็ต้องพร้อมที่จะฆ่าทันที จำไว้ให้ดี…”
เขาเว้นช่วงพร้อมกับมองหน้าผมสลับกับกิ๊บ
“โลกนี้มันไร้กฎหมายไปแล้ว…”
พวกเราออกมาจากคอนโดโดยใช้ประตูหลังของเซเว่น ผมหยิบถุงขนมมันฝรั่งทอดกรอบถุงใหญ่มาถุงหนึ่งเพื่อเป็นนกต่อให้กับพวกซอมบี้ ตอนนี้พวกเราไม่อยากจะใช้รถสปอร์ตพวกนั้นเพราะไม่มีใครกล้าขับ นิวจะวิ่งขึ้นไปบนรถที่จอดอยู่หน้าคอนโดคันใดคันหนึ่งแล้วใช้กุญแจผีสตาร์ตรถทันที ผมมองออกไปเห็นซอมบี้เดินไปมาอยู่ประมาณสิบตัว ตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว อากาศมันเริ่มหนาวลงอย่างแปลกประหลาด โดยปกติแล้วมันไม่ควรหนาวขนาดนี้แม้ว่าจะเป็นช่วงฤดูหนาวก็ตาม ผมค่อย ๆ เดินออกไปแล้วเหวี่ยงกำลังแขนทั้งหมดที่มี ปาถุงขนมมันฝรั่งทอดกรอบออกไปยังทิศทางตรงข้ามกับรถเป้าหมายของเรา เมื่อมันตกถึงพื้น นั่นส่งผลให้พวกมันได้เห็นเสียงกรอบกรอบของถุง จึงทำให้พวกมันวิ่งไปยังทิศทางแหล่งกำเนิดเสียงทันที
“ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะได้ผลเกินคาด” นิวพูด
“ตามันมองไม่เห็นแม้ว่าจะอยู่ในระยะเผาขน แต่ถ้าหูกับจมูกล่ะก็ไวเชียวล่ะ” ผมแสยะยิ้ม “ตอนนี้ล่ะ รีบไป”
เราสามคนวิ่งกึ่งย่องไปยังรถฮอนด้าซิตี้สีขาวที่จอดอยู่ไม่ห่างกันมาก เราโชคดีที่สุดที่เจ้าของรถนั้นทิ้งกุญแจเสียบคาไว้กับรถ นิวขึ้นไปนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ตเครื่องยนต์ทันที เสียงเครื่องยนต์ทำให้พวกซอมบี้ละจากถุงขนมมันฝรั่งทอดกรอบหันมาให้ความสนใจกับเสียงที่ดังกว่า ผมและกิ๊บขึ้นมาถึงบนรถและปิดประตูอย่างรวดเร็วแม้ว่าจะมีสัมภาระเยอะสักแค่ไหน แล้วฝากกระเป๋าเดินทางไว้ที่กิ๊บซึ่งเธอนั่งอยู่เบาะหลัง
“ความจริงมึงไม่น่าสตาร์ตรถก่อนเลยนะเว้ยไอ้นิว!” กิ๊บตวาด
“ก็ข้างในมันโคตรอับเลยนี่หว่า” นิวสวนกลับ
ซอมบี้ตัวหนึ่งวิ่งเข้ามากระแทกกับกระจกหน้าต่างอย่างรุนแรงเหมือนลืมความเจ็บปวด จึงทำให้กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ ซึ่งนั่นมันกระจกฝั่งของผม!! มือของมันตวัดแกว่งไปมาหมายจะคว้าตัวผมให้ได้
“ไปเร็วสิ!!” ผมโวยวาย
“จัดให้!!” นิวพูดพร้อมกับเข้าเกียร์และเหยียบคันเร่งจะมิด
รถพุ่งทยานออกไป นั่นทำให้ซอมบี้ตัวนั้นหายไปจากนอกรถ แต่ก่อนที่มันจะปลิวออกไป เล็บของมันได้ข่วนเข้าที่แขนของผมจนเป็นแผลเลือดซิบ จู่ ๆ มันก็ทำให้แผลรอยข่วนอีกแผลหนึ่งปวดขึ้นมากะทันหัน ผมเจ็บจนไม่อยากจะกลั้นเสียงร้องออกมา แต่สุดท้ายผมเลือกที่จะกลั้นเสียงเอาไว้ เพื่อไม่ให้ทุกคนรู้ว่าตอนนี้ผมมีสิทธิ์ติดเชื้อซอมบี้ไปแล้ว!!
“เป็นอะไรหรือเปล่าเอ็น!!” นิวถาม
“ไม่เป็นไร…” ผมตอบพลางกัดฟันแน่น
เมื่อพวกเราออกไปยังถนนใหญ่ พวกเราเห็นซอมบี้นับร้อยเดินเข้ามาหาพวกเรา ผมชักดาบออกมาทั้งสองเล่มและวางพาดไว้กับหน้าต่างประตูรถที่ไม่มีกระจกแล้ว นิวเห็นดังนั้นเขาจึงเหยียบเข้าไปประจัญบานกับพวกมัน เมื่อมีซอมบี้บางตัวเข้ามาใกล้ผม มันก็จะโดนใบมีดเฉือนด้วยความเร็วของรถโดยที่พวกมันไม่รู้ตัว จู่ ๆ เลือดของมันตัวหนึ่งกระเด็นโดนใบหน้าของผม แต่ด้วยความที่ยังคุมสติได้อยู่จึงวางดาบลงที่ตักและใช้แขนเสื้อเช็ดออก รถเริ่มบุบลงไปทุกทีแล้ว แต่พวกเราก็สามารถฝ่าพวกมันออกมาได้ ผมเก็บดาบเข้าฝักทั้งสองเล่มและหันมาให้ความสนใจกับบาดแผลบาง ๆ ที่เพิ่งได้มาเมื่อกี้ มันไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ดูเหมือนว่าผมมีโอกาสติดเชื้อเพิ่มแล้ว
“นิว”
“ว่าไง?”
“ถ้ากูเป็นอะไร หรือกลายเป็นซอมบี้ก็ฆ่ากูได้ทันทีเลยนะ” ผมบอก
“คิดอะไรอยู่วะ?” นิวถามด้วยความแปลกใจ
“มึงก็ต้องอยู่รอดเหมือนกับพวกเราสิวะ” นิวพูดเสียงดัง “กูไม่ยอมให้มึงตายแน่”
ผมยิ้มพร้อมขอบคุณอยู่ในใจ ขอโทษนะนิว แม้ว่านายจะไม่ยอมให้ฉันตายหรือกลายไปเป็นพวกมัน แต่ด้วยรอยแผลที่มันเกิดขึ้นมา อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ต้องกลายเป็นพวกมัน
เมื่อไปถึงสถานีตำรวจ พวกเราวิ่งลงไปจัดการกับพวกซอมบี้ ผมเหวี่ยงดาบออกไปฟันหัวของพวกมันขาดเป็นสองท่อน อาการเจ็บปวดของแผลทั้งสองทีได้หายเป็นปลิดทิ้ง แต่ผมรู้สึกได้ว่าผมถือดาบได้มั่นคงกว่าที่เคยเป็น ผมจึงชักดาบออกมาอีกเล่มและเหวี่ยงมันออกไปตัดหัวเจ้าพวกซอมบี้ขาดไปหลายตัว ไม่จริงน่า…ร่างกายของผมแข็งแรงขึ้นงั้นเหรอ…? จากอะไรกันล่ะ…? ตอนนี้ไม่มีเวลาจะมานั่งคิดเล็กน้อยอะไรแล้ว มันเป็นเพราะอะดรีนาลินล่ะมั้ง พอมันหาย พละกำลังก็คงจะกลับเป็นอย่างเดิม กิ๊บใช้ปืนยิงพวกมันที่เข้ามาใกล้โดยนางหันหลังพิงกับนิวที่ใช้มีดสั้นคู่ในการจัดการพวกมันในระยะประชิด เขาพุ่งเข้าไปแทงที่หัวของมันตัวหนึ่งและกระชากมีดออกมาก่อนที่จะถอยหลังไปตั้งหลัก จากนั้นเขาก็ทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมา ด้วยความที่มันเป็นตอนกลางคืน การโจมตีของพวกเราบางครั้งก็พลาดไปบ้าง แต่สถานีตำรวจนั้นอยู่ไม่ไกล ซอมบี้ที่เข้ามาทีละตัวทีละตัวนี่มันน่ารำคาญเหลือเกิน
“กิ๊บหยุดยิงก่อน มันจะทำให้พวกมันเข้ามาเพิ่มอีก” นิวพูดพร้อมยื่นมีดมาให้
“กูใช้ไม่เป็น!” กิ๊บสวนกลับ
“ก็ต้องพยายามเรียนรู้ที่จะใช้แล้วแหละ เล็งที่หัว อย่าปล่อยมือจากมีดเด็ดขาด!”
เธอรับมีดจากนิวและแทงเข้าที่หัวสมองของพวกมันตัวหนึ่ง และสามารถทำให้มันหยุดเคลื่อนไหวได้ แต่เธอกลับต้องใช้แรงอย่างมากที่จะดึงมีดที่ปักอยู่ออก ตอนนี้จำนวนของพวกซอมบี้เริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“วิ่งเข้าไปในสถานีเลย” ผมตะโกนพร้อมกับวิ่งขึ้นไปยังสถานีตำรวจ
ภายในนั้นยังมีซอมบี้ตำรวจประจำการอยู่ประมาณห้าตัว ผมสังเกตได้ว่าแต่ละตัวยังมีปืนอยู่ที่กระเป๋าใส่ปืนที่ติดอยู่ที่เข็มขัดทั้งนั้น ผมฟันหัวมันขาดไปตัวหนึ่งและพุ่งเข้าไปฟันอีกสองตัวขาดด้วยใบมีดอันคมกริบอย่างรวดเร็ว รู้สึกได้ทันทีเลยว่าผมรวดเร็วขึ้น เพราะความเร็วของมนุษย์ทั่วไปนั้นไม่สามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนี้อย่างแน่นอน ความรู้สึกนี้มันคืออะไร หัวใจของผมเต้นช้าลง เหงื่อที่เคยออกตอนนี้ไม่ออกแม้แต่เม็ดเดียว ความรู้สึกที่จับดาบได้มั่นคงยิ่งขึ้น น้ำหนักของมันหายไปเยอะจนคิดว่าผมกำลังถือดาบของเล่นอยู่
เกิดอะไรขึ้นกับกูวะ…?
เมื่อจัดการพวกมันจนหมด ผมจึงจัดการเอาปืนทั้งหมดออกมาจากกระเป๋าใส่ปืนของพวกมัน คือปืนที่ตำรวจไทยใช้ นั่นก็คือปืนพกสั้นยี่ห้อซิก ซาวเออร์ พีสามสองศูนย์ เอสพี ขนาดเก้ามิลลิเมตร ซึ่งมีกระสุนสำรองอยู่คนละสามแม็ก ปืนทุกกระบอกยังมีลูกกระสุนอยู่เต็มและยังไม่ได้ปลดเซฟตี้ กิ๊บตามขึ้นมาบนสถานีก่อนแล้วเห็นปืนพกที่ผมเอามาได้ก็ตาวาว
“มึง! กูขอนะ! นี่ปืนของตำรวจใช่มั้ย” นางเอาตาเข้าไปใกล้ปืนและเอาไปจ่อที่ปลายกระบอกปืนทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เช็กว่าเซฟตี้ยังถูกล็อกอยู่หรือไม่ “ปืนของตำรวจจริง ๆ ด้วย หนักไปหน่อยแต่ก็ถ้าฝึกฝนก็สามารถปืนทีเดียวสองมือได้ล่ะนะ”
“ยิงสองมือมันยากจะตาย” ผมยื่นปืนที่เหลือให้กิ๊บ
“เอ็นเคยยิงปืนด้วยเหรอ?” นางถามทั้ง ๆ ที่ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ปืน
“เคยแต่บีบีกัน” ผมพูดจากนั้นก็สังเกตเห็นว่าเธอกำลังถือมีดสั้นอยู่ด้วย “เอามีดมาให้ฉันก่อนดีกว่า ถ้าจะถือปืนที่อยู่เต็มมือขนาดนั้นน่ะ”
เธอส่งมีดสั้นให้ผมอย่างไม่ลังเล จู่ ๆ สัญชาตญาณของผมนั้นทำงาน ผมรู้สึกถึงอะไรบางอยู่ที่อยู่ในเงามืด ร่างกายของผมมันขยับไปเอง เพียงเสี้ยววินาทีผมปามีดสั้นที่อยู่ในมือออกไป ใบมีดนั้นเฉียดหัวของกิ๊บเพียงนิดเดียว แต่มันกลับไปปักเข้าที่ใครบางคนที่อยู่ในเงามืด กิ๊บตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเผลอกรีดร้องออกมาเล็กน้อยและจ่อปลายกระบอกปืนมาที่หน้าผากของผมอย่างรวดเร็ว
“มึงจะทำอะไร!” กิ๊บตะคอกใส่ “มึงจะฆ่ากูงั้นเหรอ!?”
“ดะ…เดี๋ยวก่อนสิ!!” ผมแก้ตัว “กูไม่ได้จะทำอย่างนั้นนะ”
“แล้วเมื่อกี้มันคืออะไร? ไม่มีซอมบี้อยู่แถวนี้สักหน่อย” สายตาของกิ๊บดูไม่เชื่อ
ผมจึงเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ของผมและฉายไปทางที่ผมปามีดไป ปรากฏว่ามีซอมบี้ตัวหนึ่งนอนตายอยู่ตรงนั้นโดยมีมีดสั้นของผมปักเข้าที่กลางศีรษะอย่างแม่นยำ…ดูจากสภาพการตาย มันคงตายมาพักหนึ่งก่อนที่มันจะกลายเป็นพวกซอมบี้
นี่ผมเป็นคนจัดการงั้นเหรอ…?
ทั้ง ๆ ที่ไม่เห็นตัวมันเลยเนี่ยนะ…
“โอเค…มึงทำได้ยังไง…?” กิ๊บถามแต่ก็ยังไม่ลดปืนลง “ถ้ามึงปาพลาดนี่มันอาจจะฆ่ากูได้เลยนะเว่ย!”
“กูขอโทษ แต่เห็นนั่นมั้ย? มันตายแต่มึงไม่ตายไงกิ๊บ” ผมบอกพร้อมชี้ไปที่ร่างอันไร้วิญญาณของซอมบี้ ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้กิ๊บลดปืนลงได้ เธอสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง เธอวางปืนทุกกระบอกไว้บนโต๊ะที่อยู่ไม่ห่างจากตัว จากนั้นเธอเดินเข้าไปในห้องเก็บอาวุธของตำรวจที่อยู่ไม่ห่างจากกัน ซึ่งผมก็ตามเข้าไปด้วย
“แล้วนิวล่ะ?” ผมถาม
“รออยู่ข้างนอก รอดูว่าพวกมนุษย์จะเข้ามาอาวุธเพิ่มที่นี่หรือเปล่า” เธอตอบพร้อมกับหยิบมือถือสมาร์ตโฟนขึ้นมาเปิดไฟฉาย “ไม่น่าเชื่อว่ารัฐบาลมีเงินจากภาษีพวกเราถมเถ แต่ไม่เอาไปซื้อเครื่องปั่นไฟเหมือนที่คอนโดเรามีเนี่ยนะ”
“อย่าพูดมาไป” ผมพึมพำ
“แล้วไง!?” กิ๊บขึ้นเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว “ประเทศนี่มันล่มจมขนาดไหนแล้วดูดิ ตอนนี้ซอมบี้ก็เต็มเมือง พวกที่สามารถเอาชีวิตรอดได้อย่างเราสักวันก็ต้องเป็นเหมือนพวกมันนี่แหละ!”
“โอเค ๆ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว” ผมเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ซึ่งผมก็รู้ว่าผมคงทำให้เธอใจเย็นไม่ได้เท่านัทหรอก “ไปหาอาวุธต่อดีกว่า”
“คอยดูนะ ถ้ากูได้จับปืนหนักเมื่อไหร่ พวกที่เอาผัวกูไปไม่ตายดีแน่” กิ๊บกำมือแน่น แม้ว่าภายในจะมืดแต่ก็สามารถรู้ได้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
จริง ๆ แล้วในนี้มันก็ไม่ได้มืดมากนะ ผมเห็นปืนอยู่หลายกระบอกและยังมีกล่องกระสุนที่อยู่ในตู้เหล็กด้านในสุด
“กิ๊บไปเอากระเป๋านะ เดี๋ยวนี่ไปเอาปืนเอง” ผมพูด
“มึงอะไปเอากระเป๋า มึงไม่รู้จักปืนไปมากกว่ากูหรอก ที่จะเอาไปก็ใช่ว่าจะให้พวกมันสักหน่อย” กิ๊บทำเสียงเข้ม “กูอยากจะประกาศสงครามกับพวกมันฉิบหาย!”
ผมตัดบทด้วยการเข้าไปหยิบกระเป๋าสำหรับใส่ปืนที่วางซับซ้อนกันอยู่ในตู้เหล็ก ในนั้นมีสนับมือเหล็กวางอยู่หลายคู่ซึ่งผมเอามาคู่นึง บอกตามตรงว่าผมไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของมันเลยสักนิด มันควรจะหนักกว่านี้สิ แต่ก็เอาเถอะ อะดรีนาลีนยังคงสูบฉีดอยู่ล่ะมั้ง
“เอามาสักสองกระเป๋าก็ได้” กิ๊บพูด
“เค ๆ” ผมตอบอย่างไม่สนใจ
กิ๊บหยิบปืนกับกระสุนมาวางไว้บนโต๊ะสำหรับเตรียมตัวออกรบเพื่อให้ตำรวจสามารถเอาอุปกรณ์มาวางเตรียมไว้ ผมจึงจัดการยัดปืนทุกกระบอกที่กิ๊บเอามาวางใส่ลงในกระเป๋า รวมถึงกล่องกระสุนที่ผมเรียงมันอย่างเป็นระเบียบ กิ๊บบอกว่าเรามีปืนไรเฟิลหนักห้ากระบอก ลูกซองที่ยิงได้สองนัดสามกระบอก ลูกซองยิงได้หลายนัดสองกระบอก ปืนกลเบาหกกระบอก ปืนพกสิบกระบอก ปืนไรเฟิลซุ่มยิงสองประบอกพร้อมกระสุนที่ขนไปหมดตู้ ซึ่งรวมใส่กระเป๋าได้ทั้งหมดสี่กระเป๋าซึ่งแต่ละใบนั้นหนักมาก
กิ๊บแบกไม่ไหว ผมกับนิวจึงต้องแบกคนละสองกระเป๋า มันน่าแปลกใจที่ผมแบกสองกระเป๋าแต่ไม่ได้รู้สึกถึงน้ำหนักของมันเลย แถมเหงื่อก็ไม่ออกด้วย ผมคิดว่านี่ไม่น่าเกี่ยวข้องกับการสูบฉีดของอะดรีนาลินแล้ว…
_____________________________________________
To Be Continue Ep.11
