"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรมัสลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อออกไปสูดอากาศนอกบ้านเพราะด้านในมันร้อนและอึดอัดเกินไปสำหรับเขา อีกทั้งเขายังไม่รู้สึกง่วงนอนเท่าไหร่หลังจากที่เขาสามารถเคลียร์เกมมรณะนั้นได้ มันเป็นเกมวีอาร์ใหม่ล่าสุดที่เพิ่งวางขายพร้อมกับเซ็ตวีอาร์รุ่นใหม่ซึ่งเปิดตัวได้ไม่นาน อีกทั้งยังมีเกมเมอร์อย่างเขาอีกนับหมื่นชีวิตที่ต้องถูกสังเวยให้กับเกมนี้ มันเป็นเกมแบตเทิลรอยัลที่เอาชีวิตจริง ๆ เป็นเดิมพัน เลเวลจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าฆ่ามากขึ้น…เขาไม่อยากจะคิดถึงโศกนาฏกรรมอันขมขื่นเหล่านั้นอีกแล้ว เพียงลงดาบฟันคอพวกมันจนขาดสะบั้น พวกเขาไม่เพียงแต่ตายในโลกเสมือน แต่จะตายในโลกจริงด้วยเทคนิคการปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงช็อตสมองจนตาย ซึ่งดูไปดูมามันเหมือนกับในเอนิเมะเรื่อง ซอร์ตอาร์ตออนไลน์ เลยทีเดียว
พระเจ้าเห็นคุณค่าในตัวผมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี่ท่านยังส่งเรมัสให้ไปตายในโลกเสมือนนั้นอยู่เลยนี่
ไอเท็มสามชิ้นที่เขาจะต้องไปรวบรวมมาเพื่อสร้างอาวุธที่ไม่มีใครต่อกรได้ เพื่อที่จะได้ชนะ…ต่อให้จะต้องฆ่าคนก็ตาม แต่กฎมันบังคับให้มือเปื้อนเลือด เอาชีวิตตัวเองให้รอด ไม่งั้นก็ถูกคนที่เข้มแข็งกว่าฆ่าตายเอาได้…นี่แหละ สันดานดิบของมนุษย์ที่จะทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตของตัวเองไว้ แม้ว่าจะต้องฆ่ามนุษย์ด้วยกันเองก็ตาม ในความเป็นจริงตรรกะแบบนี้มันมีมาตั้งแต่สมัยสงครามแล้ว ทหารแต่ละนายจะต้องถืออาวุธเพื่อแย่งชิงการเอาตัวรอดของแต่ละคน เรมัสเชื่ออยู่เต็มอกว่าพวกทหารเหล่านั้นแทบไม่ได้ทำตามจุดประสงค์ของผู้นำเลยชักนิด เพียงแค่ทำตามในสิ่งที่ตัวเองต้องการ นั่นก็คือความรุนแรงที่ทหารยศสูงกว่าเหยียบลงมาแล้วจะเอาไปลงที่ใครล่ะ? โอเค…ถ้ามันเอาไปลงกับศัตรูได้ก็ทุ่มสุดตัวจนกว่าความแค้นจะหายไป
เรมัสเองก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่
เขาเดินออกมาข้างนอกบ้านซึ่งยังคงได้ยินเสียงครางเบา ๆ ของพวกซอมบี้อยู่ด้านนอกกำแพง หากไม่สนใจเสียงพวกนั้นไปมันจะกลายเป็นความเงียบที่เสียงดังมาก ๆ เลยทีเดียว ชายหนุ่มถอนหายใจและมองขึ้นไปบนฟ้า โลกอันโหดร้ายแบบนี้อย่างน้อยก็มีดวงดาวที่สุกสกาวบนอยู่บนนั้นพลางสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ ร่างกายของเขายังปรับสภาพได้ไม่ค่อยเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่การที่สามารถวิ่งหนีซอมบี้มาได้ก็ถือว่าสุดยอดระดับนึงแล้ว
“ถ้าเธอได้เห็นดวงดาวบนท้องฟ้าแบบที่ไม่มีอยู่ในเกมก็ดีนะ จริงมั้ย?...ลินดา” ชายหนุ่มรำพึงถึงคนรักดิจิตอลของเขาที่ไม่สามารถมีโอกาสออกมาชมโลกกว้างได้เลย…ก็แน่ล่ะ…เธอเป็นเพียงข้อมูลในเกมเท่านั้น เป็นเพียงเอ็นพีซีธรรมดา ๆ ที่มีจิตใจเท่านั้นเอง…
“นอนไม่หลับเหรอ?” เสียงนิวถามขึ้นมาจากด้านบนของกำแพง ชั่วโมงนี้เป็นคิวของเขา ในมือถือปืนไรเฟิลกระสุนเหลือประมาณครึ่งแม็ค เขาจำเป็นต้องประหยัดไม่ต่างจากเงินทอง เนื่องจากมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหากระสุนที่ตกอยู่กลางทางเหมือนในเกม ใบหน้าของเขาไม่ดูเคร่งเครียดเหมือนเมื่อตอนกลางวันแม้ว่าตอนนี้จะไม่ค่อยเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน ส่วนฟาง แฟนสาวของเขาเอียงคอพิงปืนไรเฟิลซุ่มยิงของตัวเองดวงตาอันเป็นประกายมองออกไปด้านนอกที่มีแต่ซอมบี้เดินยั้วเยี้ยอยู่เต็มไปหมด
“ใช่” เขาตอบก่อนจะปีนบันไดขึ้นมาแทนที่จะปีนกำแพง ทอมเป็นคนหาได้จากภายในตัวบ้านโดยให้มังกรตอกเสาเข็มด้วยไม้แหลมทั้งสี่ด้านและมัดขาผูกติดเพื่อความมั่นคงด้วยเชือกที่เราเจอในบ้าน เมื่อเรมัสปีนมาถึงด้านบน เขาคว้ามือที่นิวยื่นออกมาแล้วยันตัวขึ้นไปยืนบนกำแพง จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ นั่งบนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “นี่มันยากกว่าที่คิดอีกนะ”
“ก็ว่างั้นเหมือนกัน” เขาพยักหน้าพลางยิ้ม “ชีวิตของฉันมันยากมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วล่ะ”
“เรื่องเรียนเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นใคร ๆ เขาก็เป็นกันหมด” เรมัสยักไหล่
นิวเงียบไปพักหนึ่ง “โรงเรียนที่ไม่มีวันเรียนจบ นายรู้จักหรือเปล่า?”
“ไม่รู้จักนะ…แต่เหมือนจะเคยได้ยิน”
“เดอะ ดาร์ก สกูล น่ะ” นิวพูด “ฉันเรียนจบมัธยมจากที่นั่นโดยใช้เวลาหนึ่งปี”
“เรียนแค่ชั้น ม.6 ชั้นเดียวก็จบเนี่ยนะ?” เรมัสขมวดคิ้ว
“เอาเถอะ เป็นโรงเรียนที่กฎบ้ากฎบออะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด แต่เงื่อนไขในการจบการศึกษาก็คือต้องฆ่าอาจารย์ใหญ่ถึงจะสามารถเรียนจบได้” เขาเล่าก่อนจะหันหน้าไปมองคู่สนทนาที่เริ่มหน้าถอดสี
“เอามาจากนิยายงั้นเหรอ?” เรมัสยิ้มสู้เสือราวกับว่าเรื่องที่ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักไม่นานหยอกเล่น “ผมก็อ่านนิยายมาเยอะนะ แม้ว่านิยายเหล่านั้นจะเป็นพวกไลต์โนเวลก็เถอะ”
“คิดถึงหนังสือจังเลยนะ” นิวพ่นลมหายใจออกจากปากและยิ้มออกมาด้วยความผ่อนคลาย นาน ๆ ครั้งในช่วงเวลานี้เขาจะยิ้มออกมาสักครั้งเพราะส่วนใหญ่เขามักจะคิดถึงการเอาชีวิตรอดด้วยวิธีต่าง ๆ นานาที่พอจะคิดออก “หนังสือในยามปกติเป็นเชื้อเพลิงความรู้ให้กับเรา แต่ในเมื่อเราอยู่ในโลกแบบนี้ ก็ต้องเลือกสักอย่างจากจะให้เป็นความรู้ที่อาจจำเป็นหรือไม่จำเป็น หรือฉีกออกมาเป็นเชื้อเพลิงมอยความอบอุ่นในคืนอันเหน็บหนาวเหล่านี้”
“เมื่อไหร่ซอมบี้จะหายไปหมดโลกเสียที” เรมัสถอนหายใจ
“ฉันไม่เคยดูหนังซอมบี้เรื่องไหนจบลงด้วยซอมบี้ทุกตัวถูกล้างบางจนหมดหรอกนะ” นิวทำหน้าเศร้า “โลกเราในตอนนี้มีแต่ซอมบี้ที่เดินยั้วเยี้ยคอยแสวงหาเนื้อมนุษย์กินทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริงฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าไอ้เจ้าพวกนี้มันมีประโยชน์อะไร”
“เหมือนกับยุงและแมลงสาบน่ะเหรอ?”
“ใช่” เสียงหนึ่งดังขึ้น พอหันลงไปก็เจอกับนัทที่ค่อย ๆ ปีนขึ้นมานั่งข้างบนหัวบันได “ยุงกับแมลงสาบ…ไม่รู้จะเกิดมาทำเหี้ยอะไร”
“ฮ่ะ! ฮ่ะ!” เรมัสหัวเราะ “เราไม่มีเรื่องคุยจนต้องหันมาคุยเรื่องที่แมลงสาบกับยุงมันสำคัญต่อมนุษย์ยังไงแล้วเหรอ?”
“แล้วมีไอเดียที่อยากจะแลกเปลี่ยนไหมล่ะ?” นัทถาม
“พวกมันเป็นอยู่ตรงกลางของห่วงโซ่อาหารไงล่ะ เหมือนเราในตอนนี้ แม้ว่าเมื่อก่อนเราจะอยู่บนจุดสูงสุดของมันก็ตาม แต่ราชาที่ขึ้นครองราชย์ก็ต้องมีวันสละราชสมบัติ จากที่เราล่าสัตว์ ฆ่าสัตว์มาทำเป็นอาหาร อีกทั้งมนุษย์เราดันกินได้ทุกอย่างแม้กระทั่งเนื้อของมนุษย์ด้วยกันเอง” เรมัสอธิบาย
“อีกนิดนึงน่าจะมีพาวเวอร์พอยต์พรีเซนเตชั่นมาด้วยแล้วมั้ง” นิวแซวพร้อมกับยิ้มออกมา
“แล้วตอนนี้เราเป็นฝ่ายถูกล่าเสียเอง พวกซอมบี้ก็กลายมาเป็นราชาของห่วงโซ่อาหารแทน” เรมัสไม่สนใจมุกแซวของนิว “แล้วเราก็ดิ้นรนสู้กับมันเรื่อยมา”
“โชคดีที่เรายังไม่ได้เสียใครไปนอกจากฮีซุยและวิน…” นิวนิ่งไปสักพักเมื่อนึกถึงชายหนุ่มเจ้าปัญหาพร้อมรอยยิ้มอันเป็นสิ่งที่คาดเดาแผนการบางอย่างในหัวไม่ได้ “วินอยู่ไหน!?”
“คงจะนอนหลับแล้วมั้ง?” นัทพูด “เวลานี้ไม่ใช่เวรเฝ้ายามมันนี่”
“แต่ตอนมาเปลี่ยนเวรก็ไม่เห็นหัวมันเลย ฉันน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกแล้วนี่” นิวขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด
“นิว!” เสียงของคาโอรินดังออกมาจากในบ้านพร้อมกับกระรอก มายและไอยาวิ่งออกมาด้วย ใบหน้าของพวกเธอดูตื่นตกใจเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มโดดลงจากกำแพงทันทีแล้วเดินเข้าไปหาแฟนสาวของเพื่อนรักที่ร่างกายสั่นเทิ้มไปหมด จากที่สังเกตดูแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ดีเท่าไหร่
“เอ็นหายตัวไป…” เธอพูด นั่นทำให้ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นเบิกตาโต “หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ”
“ฉิบหายแล้วไง” นัทปีนลงมาจากบันไดพร้อมกับเรมัส “ทางออกเดียวของที่นี่ก็คือประตูบานนี้นะ” นัทชี้ไปที่ประตูรั้วขนาดใหญ่ที่แข็งแรงราวปราการเหล็ก “มันเป็นไปได้ยังไง”
นิวยืนนิ่ง
“วินก็หายไปด้วยใช่มั้ย?” เขาถาม “เขาอยู่ที่ที่นอนของเขาหรือเปล่า?”
มายส่ายหน้า “เขาไม่อยู่”
“กูว่าแล้ว…ต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล” นัทต่อยฝ่ามือตัวเองเบา ๆ “แล้วมันออกไปได้ยังไงวะ?”
“กูจะไปรู้ไหมเล่า?” คาโอรินสวนกลับ “กูก็กำลังให้ช่วยกันหาคำตอบอยู่นี่ไง!”
“เอาล่ะ อย่าเพิ่งทะเลาะกัน” คาเรนเดินมาจากด้านหลังบ้านห้ามปราม “กูคิดว่าบ้านหลังนี้มันแปลก ๆ ยังไงชอบกลว่ะ”
“ยังไงวะ?” มังกรถาม
“โดยปกติแล้วไม่มีคนไทยคนไหนยอมสร้างรั้วอิฐหนาและสูงขนาดนี้ อีกทั้งยังมีประตูบานใหญ่ที่ไม่ได้ล็อก บ้านที่ดูไม่สะอาดและดูเหมือนเป็นการจัดฉากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นบันได เชือก ฉันก็เลยเดินสำรวจอิฐทีละบล็อกจนไปเจอแบบนี้เช้า” ชายหนุ่มพาทุกคนไปยังหลังบ้านและเข้าไปยังมุมรั้ว “คอยดูให้ดีนะ”
เขาเปลี่ยนแขนขวาของตัวเองให้อยู่ในโหมดของซอมบี้ก่อนจะค่อย ๆ ผลักกำแพง เพียงไม่กี่อึดใจ ชิ้นส่วนของกำแพงที่มีลักษณะเป็นทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ได้หงายหลังล้มลงไป ทำให้ทุกคนถึงกับตาถลนออกมาจากเบ้าตาเลยทีเดียวรวมทั้งคำถามมากมายที่เกิดขึ้นในหัว นิวเห็นดังนั้นยิ่งตกใจมากกว่าทุกคน ฟางเดินมาตามขอบกำแพงจนถึงจุดที่เรายืนอยู่ก็ส่องไฟฉายออกไปด้านนอก
“เห็นอะไรบ้าง? ฟาง” กระรอกถาม
“ซอมบี้ฝั่งนี้มีไม่เยอะก็จริงและศพของพวกมันนอนเกลื่อนเป็นภูเขาเลย จากที่เห็นสภาพของพวกมันแล้วน่าจะตายมานานแล้วล่ะ เลือดของพวกมันแห้งไปหมดแล้ว ยังมี…เออ…ดูเหมือนอุปกรณ์ขุดเจาะวางพิงกำแพงอยู่” ฟางนั่งยองพลางก้มมองลงไปดูพร้อมสาดแสงจากไฟฉายไปทั่วก่อนจะหันหลับมาหาพรรคพวก “ถ้าเราเคลียร์ซอมบี้รอบ ๆ นี้ได้ก็น่าจะแกะรอยแถว ๆ นี้ได้”
“เราแกะรอยได้” ทอมยกมือขึ้น “เราเคยเป็นนักแกะรอยมาก่อน เดี๋ยวให้เป็นหน้าที่ของเราเอง”
“เอาแบบนั้นก็ได้” นิวบอก “ฝากด้วยละกัน”
“ไว้ใจเราได้เลย”
เราตัดสินใจวางแผนที่จะไปช่วยเอ็นโดยให้กิ๊บและฟางยิงคอยช่วยยิงสกัดพวกซอมบี้ในขณะที่ นิว คาเรน มังกร คาโอริน และเรมัส เป็นทัพหน้าโดยการใช้อาวุธระยะประชิด ส่วนกระรอก ไอยา และมายเป็นทัพหลัง แต่จะให้พวกเราถือปืนพกคนละกระบอก คอยยิงสกัดพวกซอมบี้ที่หน่วยซุ่มยิงทั้งสองคนจะยิงไม่ทัน เพราะอย่าลืมไปว่าซอมบี้นั้นมีทั้งเดินและวิ่ง เราไม่สามารถเดาออกได้อย่างแน่ชัดว่าตัวไหนจะบุกเข้ามาอย่างไร นิวคว้าดาบคาตะนะคู่ใจมากระชับในมือ คาเรนกลายร่างเป็นซอมบี้ มังกรมีปืนพกคู่พร้อมกระสุนหลายนัด เรมัสได้มีดมาเชเต้ และคาโอรินมีมีดสั้นคู่
คาเรนเป็นคนเปิดประตูออกมา ซอมบี้หลายสิบตัวคอยอยู่หน้าประตูอยู่นานแล้ว ทันทีที่พวกมันได้กลิ่นเนื้อมนุษย์ สัญชาตญาณของพวกมันก็ได้ทำงาน พวกมันคำรามเสียงดังลั่นเพื่อเป็นการเรียกซอมบี้ตัวอื่น ๆ เข้ามาด้วย กระรอกเห็นดังนั้นก็รู้สึกกลัว ซอมบี้ทั้งสิบตัวพุ่งเข้ามาประจันหน้าพวกเราอย่างไม่กลัวตาย นิวและคาเรนเห็นว่าแผนการเรื่องทัพหน้าทัพหลังมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว จึงเหวี่ยงดาบฟาดฟันซอมบี้อย่างเอาเป็นเอาตาย คาเรนขยี้ศีรษะของซอมบี้หลายตัวแหลกด้วยมือข้างเดียว ถือว่าเป็นผู้ใช้พลังซอมบี้ได้เชี่ยวชาญและแข็งแกร่งกว่าเอ็นเป็นไหน ๆ เมื่อทัพหลังทั้งสามคนได้สติก็เริ่มเปิดฉากยิง แม้ว่าจะโดนบ้างไม่โดนบ้าง ก็ยังช่วยให้ทัพหน้าสู้ได้สะดวกขึ้น ส่วนหน่วยสไนเปอร์ต่างช่วยกันยิงพวกมันที่อยู่นอกกำแพง ซึ่งดูเหมือนว่าพวกมันเริ่มเข้ามารวมตัวกันเป็นจุดเดียวมากขึ้น เราเสียเปรียบในเรื่องพื้นที่ที่ทีจำกัดมากจนเกินไป จะทำให้ยิ่งเสียเปรียบเปล่า ๆ เรมัสเหวี่ยงด้านคมของมีดมาเชเต้ฟันกลางกบาลของซอมบี้ตายไปหลายตัว แล้วก็อีกตัวพุ่งเข้ามาหมายจะขย้ำเส้นเลือดใหญ่บริเวณลำคอของเขา แต่ด้วยความที่มันเข้ามากระชิดมากเกินกว่ามีดมาเชเต้ของเขาจะใช้งานได้อย่างเต็มที่
ฉิบหายแล้ว…หลบก็ไม่ทัน โจมตีก็ไม่ได้…เข้ามาได้แค่นี้เองเหรอ…?
กระรอกเห็นดังนั้นจึงพุ่งเข้ามาจ่อปลายกระบอกปืนผ่านไหล่ของชายหนุ่มแล้วยิงลูกตะกั่วออกไปทะลุสมองของซอมบี้ตัวนั้นจนมันหมดสภาพ เรมัสเห็นดังนั้นจึงรู้สึกปราบปลื้มและดีใจเป็นอย่างมาก
“ขอบคุณนะ” ชายหนุ่มบอก
“เอาไว้ทีหลังเถอะ ฆ่าพวกมันให้หมดก่อน” กระรอกยื่นมือมาให้เรมัสเพื่อที่เจ้าตัวลุกขึ้นได้
“ไม่ไหวแล้ว! ปิดประตูก่อน!” มังกรตะโกน
“ยังไม่ปิดหรอกน่า!” คาโอรินสวนกลับพร้อมกับแท่งคางซอมบี้ทะลุไปจนถึงสมองก่อนจะกระชากออกมาเมื่อมันแน่นิ่งก่อนจะเตะมันออกไปให้พ้นทาง “ถ้าปิดก็ไม่ต่างจากขังตัวเองอยู่ในนี้น่ะสิ!”
“ปิดก่อน!” นิวตะโกน “จำนวนมากขนาดนี้กับพื้นที่จำกัดแค่นี้ เราจะมีแต่ตายกับตาย”
คาเรนเห็นว่านิวได้ตัดสินใจแล้ว เขาดีดตัวด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขาเพื่อดันพวกซอมบี้ให้กระเด็นออกไปก่อนจะคว้าบานประตูทั้งสองด้านปิดทันที เหลือเพียงซอมบี้ไม่ถึงห้าตัวหลงเหลืออยู่แต่ก็ถูกมังกร เรมัสและคาโอรินจัดการอย่างง่ายดาย
ทุกคนดูเหนื่อยอ่อนจากการต่อสู้ที่แสนกดดันเมื่อสักครู่ กระสุนปืนของกระรอก ไอยาและมายหมดแล้ว
คาเรนนั่งลงกับพื้นพลางหอบอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่จะกลับคืนร่างเดิม ทอมเดินมาจากหลังบ้านพร้อมกับเห็นพรรคพวกนั่งหอบกันก็รู้สึกวิตกกังวลกับเรื่องที่เห็นอยู่ตรงหน้า “เป็นยังไงกันบ้าง?”
“ไม่ไหว…” คาเรนบอก “พวกมันมีเยอะเกินไป”
“ทำไมไม่โจมตีจากข้างบนทีเดียวเลยล่ะ?” มายออกความเห็น
“แล้วเรามีอาวุธระยะไกลที่พอฆ่ามันได้ทุกตัวเลยหรือไง?” คาเรนถลึงตา
“นึกอะไรออกแล้ว” กระรอกพูดขึ้น “เรายังสำรวจบ้านยังไม่ครบเลยนี่”
“ถ้ามีซอมบี้ค้างอยู่ในนั้นจะทำยังไง?” คาเรนถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์
“อย่าเพิ่งเถียงกัน” นิวขัดขึ้นมา “เดี๋ยวไปดูกันว่าในห้องนั้นมีอะไรบ้าง”
___________________________________________
To Be Continue Ep.42
